Winterpret

Over een paar uur vertrek ik op wintersport. Vorig jaar was dat een heerlijke rit aan het stuur van een Golf GTI, nu zal ik mijn tijd voornamelijk doorbrengen op de achterbank van een A6. De tweede auto is dit jaar een Toledo, dus de drang om te rijden is ook een stuk minder groot, als u begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig heb ik nog een lading oude Top Gear afleveringen om te bekijken en genoeg muziek om tot begin 2097 niet één keer hetzelfde nummer te hoeven luisteren. Hoe dan ook, ik ga richting de sneeuw. Drie meter tachtig sneeuw, om precies te zijn. Al wordt het de hele week dertig graden, dan nog ligt er genoeg voor dagen lang skiplezier. Ik denk dat ik de komende week dus niet zal autorijden, al hoop ik stiekem dat we nog even met de A6 een beetje kunnen glijden in Oostenrijk. Niks zo leuk als ongestraft glibberen en glijden op een verlaten, gladde parkeerplaats. Hoewel, “niets zo leuk” is misschien niet helemaal waar. Het is leuk om te doen, maar om naar te kijken is het eigenlijk best saai. Terwijl dat helemaal niet nodig is.

Ik zag onlangs een reportage over rallyrijden in de sneeuw. Ik heb een diepgaand respect voor de vaardigheden van rallycoureurs, maar toen ik dat zag vroeg ik me wel even af: is het wel of niet behalen van je rallylicentie afhankelijk van de grootte van je doodswens? Rally op tv heeft me nooit echt kunnen boeien. Dat komt door het simpele feit dat er nooit wordt ingehaald. De competitie is voor mij niet duidelijke genoeg in beeld gebracht, ik zie liever 20 auto’s tegelijk vertrekken zodat ik meteen weet wie er gewonnen heeft aan het eind van de rit. Ik begrijp dat dat niet haalbaar is in de rallysport maar dat haalt voor mij de lol er een beetje vanaf. Het doet niets af aan de stuurmanskunsten, laat ik dat voorop stellen. Ik denk dat rallyrijden in het WRC stukken knapper en zwaarder is dan een Formule 1 rond Monza jakkeren, maar het beeld boeit me gewoon niet. Natuurlijk is het spectaculair om een World Rally Car een haarspeldbocht door te zien driften, maar twintig keer dezelfde drift zien wordt op een bepaald moment best suf. Op een enkele crash of wat onboardbeelden na is het niet echt iets waar ik voor wakker blijf. Rally in de sneeuw is echter een ander verhaal. Het lijkt soms nog harder te gaan dan op asfalt en de snelheid waarme die gasten een bocht om komen onder spekgladde omstandigheden is onvoorstelbaar. En als ik dat dan zie, dan vraag ik me wel eens af of de coureurs zonder moeite een psychologische evaluatie zouden kunnen doorstaan. Natuurlijk, ze hebben stalen zenuwen, maar je moet op een bepaalde manier totaal gestoord zijn om op ijs met bandjes die amper breder zijn dan die van mijn mountainbike bij een snelheid van 150 kilometer per uur een bocht in te sturen. Laat staan dat je aan de handrem trekt. Ik ken iemand die in een Peugeot 206 in een rechte lijn bedacht dat hij wel eens de handrem kon proberen met zo’n tachtig kilometer per uur. In een rechte lijn. Gewoon, voor de lol, om te zien wat er gebeurde. Het resultaat was dat hij met moeite zijn auto weer op vier wielen wist te krijgen. Ik zat die dag gelukkig niet bij hem in de auto, want ik denk dat ik hem ter plekke voor zijn muil had geslagen. Maar die mafkezen in hun 300+ pk racemonster op spijkerwieltjes doen dat elke paar honderd meter, ongelooflijk. Nee, een sneeuwrally kijk ik zonder moeite uit, maar zonder sneeuw wordt het gemis van de competitie voor mij niet genoeg gecompenseerd en verlies rally al snel mijn aandacht.

Natuurlijk is er Rallycross, maar dat wordt zelden uitgezonden en vaak hangt die competitie van amateurisme bij elkaar. De auto’s zijn op het hoogste niveau weinig competitief. Meestal zie je één mafkees die ooit eens zo slim is geweest om zijn vrouw en kinderen te verkopen aan een oliesjeik en het verkregen geld in een oud model WRC auto te stoppen om daarmee een stel boeren in Renault 5-jes en Kadettjes het snot voor de ogen te rijden. Aan het eind van de dag wint hij eeuwige roem in de lokale kroeg en een geldprijs die niet eens groot genoeg is om de heen- en terugreis te vergoeden. De gelijk opgaande races tussen de lagere klassen zijn leuk om te zien, net zoals de Suzuki Swift Cup leuk is om te zien. Veel competitie, veel duw- en trekwerk, maar het is niet bepaald het DTM. Voor de hoogste klasse in rallycross geldt: geen geld, dus geen competitie, dus ook geen spanning. Jammer, want het idee van half circuit, half rally is best aardig.

Wat is er dan nog meer? Jaren terug zag ik voor het eerst beelden van een rallyauto op ijs maar dit keer mét competitieverband. De Andros Trophy. Ik zag een aankondiging, ik denk dat het op Eurosport was, en ik weet nog dat ik dagenlang heb uitgekeken naar de uitzending. Maar wat viel dat tegen! De baan was zo kort dat er amper snelheden werden behaald die hoger lagen dan wat legaal was op de openbare weg. En inhalen? Een beetje duwen en trekken, maar de baan was zo smal dat er amper ruimte was voor spectaculaire inhaalmanoeuvres. Nee, de Andros Trophy boeit me nog minder dan een gewone zomerrally. Wat zeg ik, het boeit me nog minder dan de lokale klootschietcompetitie. En waar bij een “gewone” rally de onboard beelden nog wat goed maken, zie je bij de Andros Trophy 90% van de tijd alleen maar de sneeuwwallen die voor de voorruit langs glijden. Wat ik dus nooit heb begrepen is dat er nooit is nagedacht over een combinatie van de succesfactoren van de verschillende sporten. Neem de snelheid en budgetten van het WRC en de competitie van de Andros Trophy en je hebt volgens mij een competitie die iedere autoliefhebber op het puntje van zijn of haar stoel doet zitten. Een locatie is echt niet zo moeilijk te vinden. Als het niet op een afgezette openbare weg kan, dan kan het altijd nog op één van de vele bevroren meren in de Alpen of Scandinavïe. Een paar rechte stukken waar minstens de 150 wordt gehaald met aan het eind een haakse bocht of een dikke chicane. Reken maar dat je daar stuurmanskunsten voor moet hebben. En buiten de ideale lijn is er door losse sneeuw en dergelijke misschien zelfs wel meer grip bij het remmen, waardoor je makkelijk in kan halen. Reken maar dat dat spektakel wordt!