We hebben weer eens wat resultaten van een nogal onbelangrijk onderzoekje voor je. Wij trotse mannen schijnen duizenden euro’s te verspillen omdat we verdwalen en daarbij weigeren de weg te vragen.
Nu we massaal en consequent met een Tomtommetje, Garminnetje of een ander soort elektronisch routehulpje op pad gaan, durf ik de stelling wel aan dat we gemiddeld een stuk minder verdwalen dan een paar jaar geleden. Toch worden we door het wonderlijke staaltje techniek nog weleens het spreekwoordelijke bos in gestuurd, doordat de kaarten onjuist of niet of geheel up-to-date zijn. Op zo’n moment zijn we alsnog op onszelf aangewezen, of de lieftallige partner naast ons op de passagiersstoel.
Op het moment dat je verdwaald bent even stoppen om de weg te vragen, daarop rust een soort taboe, althans bij mannen. Uit een Brits onderzoek van verzekeraar Sheilas’ Wheels blijkt dat de gemiddelde Britse automobilist jaarlijks 442 kilometer teveel aflegt. In een heel leven staat dit volgens de onderzoekers gelijk aan het schokkende bedrag van 2.450 euro aan brandstofkosten. Dit zal ook in min of meerdere mate gelden voor Nederlandse automobilisten.
En dat allemaal omdat wij mannen (vrouwen doen immers niet zo moeilijk) te trots, te eigenwijs, te macho of te stom zijn om de weg te vragen. Uit het onderzoek blijkt dat een kwart van de mannen pas na een half uur dolen, besluit de weg te vragen. Eén op de tien mannen zal echter nooit om hulp vragen.
Driekwart van de vrouwen geeft aan er totaal geen moeite mee te hebben om de weg te vragen. Eenmaal verdwaald zou 37 procent van de vrouwen direct stoppen om de weg te vragen, tegenover 30 procent van de mannen. 40 procent van de mannen geeft aan nogal argwanend te zijn en niet altijd het verkregen advies te geloven en op te volgen.
Ruim een derde (34%) van de 1.000 ondervraagden gaf aan liever aan een vrouw de weg te vragen en 28% vraagt het liever aan een man. Twee van de vijf mannen (41%) geeft aan weleens tegen de medepassagiers te hebben gelogen door te zeggen dat men weet waar men heen rijdt, terwijl men feitelijk verdwaald is. Bij de vrouwen ligt dit percentage op 26%.
Is de weg vragen voor jou ook een taboe? En heb jij trouwens weleens iemand die de weg vroeg de verkeerde kant op gestuurd? (via: telegraph) [nomsn]
Met het uitlaten van de hond gebeurt het nog wel eens dat er iemand de weg vraagt, en dat zijn eigenlijk meestal mannen… Misschien dat dat komt doordat meestal de man rijdt als men met meerderen op pad is en dat ze dan worden opgejut door de passagier(s)…
Alle duitse vakantiegangers stuur ik altijd de verkeerde kant op.
@ Premium boy
Dat doe ik alleen als ze zijn op de plaats die ze zoeken, maar het niet weten :D
@ premium boy, mardec
same here
Nein! Zürück!Zürück! haha
Bij mij aan men voordeur zijn het allemaal fransmannen die een meubelzaak zoeken… Als ik echt geen goesting heb om te antwoorden doe ik gewoon alsof ik geen Frans kan ;)
Zijn ook meestal mannen eigenlijk…
dolen? ik noem dat verkennen (voor de volgende keer dat ik er verdwaal)
Was laatst eens verdwaald met een geleende Ferrari, ik heb ook geen idee hoe ik in de Alpen terecht kwam… Was een memorabel weekend :p.
€2450 op een heel leven…boeie…
geen probleem als je er plezier aan hebt gehad?
Vandaag nog heeft een man mij de weg gevraagd, hij zat alleen in de auto samen met zijn 2 jaar oude dochter… Ik wist alleen de weg zelf niet naar waar hij moest ;)
de mooiste dingen vind je als je van de gebaande wegen afgaat.
dus af en toe verdwalen maakt het weer leuk
@ premium boy, mardec,niels
Schaam jullie!
Ik doe net als mijn vader zaliger; raampje ’n beetje open en snuiven (alsof je kunt ruiken waar het naar toe moet)
Niks geen navigatieapparatuur, evt. een landkaart en verder navigeren op je gevoel en de zon.
Moet toegeven dat in noodgevallen de iPhone geconsulteerd wordt.
Verdwalen overkomt me gelukkig zelden. Ik heb een vrouw die wél kan kaartlezen (ja echt waar, ze bestaan !) en heb tegenwoordig zo’n tomtommetje. In geval van bijvoorbeeld wegwerkzaamheden op jou route, staan er in Nederland altijd van die gele borden “Volg A”. Als je dat braaf doet kom je vanzelf wel weer op jou route uit. In België doen ze dat soms net FF anders.
Daar was mijn route laatst eens afgesloten, een mooi wegwerkerzaamheden bord stuurde me naar links … PUNT.
Verder geen enkel bord meer gezien. Is dat normaal in La Belgique?
Ik heb nog nooit problemen gehad om aan iemand de weg te vragen. Ben ik dan een nieuwe man, of een vent die zijn mannelijkheid niet meer moet bewijzen?
@Ramshoek: Een vrouw die kan kaartlezen? Lucky Bastard.
En ja, in Belgique is het normaal dat je je plan moet trekken. Niet alleen van wegwerken, maar ook gewone reguliere borden ontbreken soms. Dus rij je rechtdoor op het volgende kruispunt, en het daaropvolgende toont dan een bord in de richting waar je juist vandaan komt. Zeer leuk als echt ergens moet zijn.
Kan me hier 100% in terug vinden, helaas. Alleen als er haast bij is ga ik de weg vragen anders denk ik er zal vast nog wel ergens een afslag of wegwijzering staan. Om vervolgens na een 20 minuten pas om te draaien en alsnog terug naar de gemiste afslag te rijden.
Als je geen hekel hebt aan autorijden is het ook niet erg om langer onderweg te zijn.
Vroeg me een keer iemand – tijdens de hond uitlaten- een hele aparte straat: Of ik wist waar de Papa ver weg was…..
geen idee natuurlijk! ;)
Totdat me te binnen schoot dat er bij ons om de hoek een straat lag die we ook wel kennen als Papaverweg….tsja.
Dan lig je ook wel in een bult van het lachen :)
Verkeerd rijden is juist GOED! Dan weet je meteen welke route je een volgende keer NIET moet rijden. Hoort dus gewoon bij het leerproces. Mensen die meteen de weg vragen willen dus niet leren of zijn daar te dom voor…
Waarom zou je de weg niet vragen wanneer je hopeloos verdwaald bent?
Is dat dan te min of ben je dan contactgestoord?