Supercars redacteuren herinneringen: Deel III

Ja we missen natuurlijk nog de supercar herinnering van Wouter, Britt en Willeme.

We kunnen deze Supercar Week op Autoblog natuurlijk niet afsluiten zonder de supercar herinnering van drie redacteuren die in deel 1 en deel 2 nog niet aan bod kwamen. Hier komen ze,

Britt:

Toen ik in Italië rijdend in een verschrikkelijke gehuurde Fiat 500 TwinAir -je leest het goed, verdomde tweecilinder- deze Ferrari 488 GTB zag staan ging mijn hart sneller kloppen. Niet eens omdat het specifiek een 488 was maar omdat ik terug moest denken aan vroeger. Toen ik met de ‘klassenbeer’ een weekend op pad mocht en op school vol trots mocht vertellen wat ik dat weekend had gedaan.

Ik had de beer namelijk meegenomen in een superstoere cabrio, de MG Midget MKIII van mijn pa! Hij was rood en maakte veel geluid en was in mijn beleving super snel. Inmiddels weet ik dat dat alles behalve een supercar is. En als ik dan een voorkeur mag geven voor supercars dan vind ik dat ze rood moeten zijn en veel lawaai moeten maken, net zoals mijn illusie van ‘vroeger’. Ik verwacht overigens dat ik het gewoon bij de MG mag houden, maar dromen is altijd goed.

Wouter:

Deze supercar herinnering begint met twee auto’s, maar niet de twee auto’s waar het echt om gaat. Mijn ouders waren nogal van de Italiaanse auto’s. Inmiddels niet meer, maar dat lijkt er meer mee te maken hebt dat de lokale dealer inmiddels een andere koers is gaan varen. Op zich kan het nog wel eens een aardige insteek zijn voor wat verhalen: wat was de invloed van je ouders op de autokeuzes die jij nu maakt? 

Nu weer even terug naar lang vervlogen tijden. Ik was net ongeveer net zo lang als nu, maar had wat minder mee gemaakt. En er was wat minder van mij op deze wereld, ergo ik was een lange, dunne puber. Ik at toen wel al veel en dat is niet veranderd.
Mijn ouders hadden het erg goede idee opgevat dat zowel mijn iets oudere broer en ik beiden een vriendje mee mochten nemen op een kampeervakantie. Mijn ouders zouden samen in een excellente en erg stormvaste De Waard tent slapen. Voor de kids waren er twee van die traditionele driehoekige tentjes.

Nu was het zo dat er in huize Karssen geen personenbus of zevenzits SUV in de vloot was opgenomen. Gelukkig had mijn moeder wel een eigen auto, wat in die tijd zeker nog niet het geval was in alle huishoudens. We zouden dus met twee auto’s richting vakantiebestemming vertrekken. Zes personen verdeeld over twee auto’s, zijnde een Fiat Panda (een icoon van een auto) en een Fiat Regatta (iets minder iconisch). Het reisdoel was een camping in Noord-Frankrijk.

Het was ergens in de Ardennen toen we werden ingehaald. Ik zat bij mijn moeder in de Fiat Panda, die verder was vol gestouwd met bagage. Naar beneden rijdende op een lange afdaling was het alsof we stil stonden. De ons inhalende Porsche 911 Turbo had de sokken er serieus in. Zijn snelheid lag heel royaal boven de 200. Het maakte nogal indruk op een nog kleinere Wouter, maar was pas voorspel wat er daarna zou gebeuren. 

Nog geen twee seconden erna, schudde de Panda letterlijk heen en weer. Alsof je door een vrachtwagen werd ingehaald, alleen hadden die toen nog niet zo veel vermogen als het monster wat ons inhaalde. Hij was ook rood en van achter bezien vrij hoekig. 
De ons inhalende Ferrari F40 staat nog steeds op mijn netvlies gegrift. De 911 Turbo reed hard, maar de F40 deed er nog een schepje bovenop. Ik denk dat de snelheid de 300 benaderde, zo har liep de Ferrari op de Porsche in. Of de Italiaan de Duitser ooit inhaalde: we zullen het niet weten. Voordat dat kon gebeuren verdween het tweetal over de volgende heuvel. Alleen deze supercar herinnering bleef.

Willeme:

Tsja. Wat moet ik nu typen? Dat was mijn gedachte toen onze hoofdredacteur @michaelras vroeg naar mijn ultieme supercar herinnering. Nu wilde ik termen gaan bezigen als ‘Lamborghini Diablo SV’, ‘achtervolging’, ‘overstuur’ en de zin ‘jullie krijgen mij niet te pakken, wouten!!’ Maar ja, in tegenstelling tot de lelijkheid van mijn zus is het bovenstaande wel verzonnen.

Creedence Clearwater Revival

Ik heb namelijk geen echte memorabele supercar-ervaring, voornamelijk omdat ik niets met supercars heb. Dat is blasfemie op een autosite voor petrolheads, natuurlijk. Alsof een roadie van Metallica liever naar Creedence Clearwater Revival luistert.

Essen Motor Show 1990

Ik heb wel één supercar ervaring die mij blijft staan: de Essen Motor Show in 1990. Mijn vader, zijn beste vriend en ik gingen met zijn drieën naar die beurs. Daar heb ik voor het eerst echte supercars kunnen aanschouwen. De Lamborghini Countach, Ferrari F40, Porsche 959 ze stonden er allemaal. De coolste was nog een mediterraanse nieuwkomer. De auto was getekend door Nuccio Bertone himself. De voiture in kwestie was een meesterwerk. Een lage neus met platte en brede koplampen en een zeer exotische layout qua ruiten. De achterkant met hoge spoiler en eveneens lage platte achterlichten maakte ook diepe indruk.

Bijzonder

In technisch opzicht was het ook een bijzondere auto. De auto was voorzien van een zeer hoogwaardig onderstel, waarmee je de auto eventueel zeer laag bij de grond kan plaatsen. Dit systeem werkte samen met de besturing, remmen en dergelijke, om zo het rijgedrag optimaal te laten zijn. De auto was zeer onbetrouwbaar ondanks het feit dat ‘ie net nieuw was.

Ook dat hoort er natuurlijk gewoon bij bij een Frans – Italiaanse samenwerking. De auto in kwestie? Een Citroen XM. In die auto heb ik op de achterbank voor het eerst meegemaakt dat ik harder ging dan 200 km/u. Kon mij die supercars schelen: die Citroen reed harder dan 200 km/u, die Supercars stonden in een hal stof te vangen.

Youngtimers

En dat is eigenlijk hoe ik er nog steeds over denk. Als er een smetteloze Peugeot 106 GTI, Ford Sierra RS Cosworth, Honda Integra Type-R, Chevy Chevelle SS, Alfa GTV6 of E28 M5 voorbij komt rijden, kijk ik drie keer om én maak ik kirrende geluiden. Een supercar komt bij over als een Picasso: superknap werk, maar ik kijk er niet graag naar en vind het het geld totaal niet waard. Voor het geld van een matige supercar heb je een hele hal vol youngtimers. In plaats van één status-verhogend object met onbruikbaar prestatiepotentieel heb je 20 rijdende tijdmachines.

Ronin

Vind ik supercars dan écht niets aan? Nee. Ik kijk liever nog een keer naar Ronin (waar geracet wordt met Citroen XM’s) dan Need For Speed (waar geracet wordt met Koenigsegg Agera’s). Dus is er echt he-le-maal niets dat me boeit? Ja, toch wel. Ik heb respect voor de techniek. Bij Supercars worden grenzen verlegd. En dan is er het meest boeiende aan een supercar waarvan je ook kan genieten zonder dat je er eentje hebt gekocht: het verhaal achter de supercar.

Verhalen

Hoe Maarten de Bruijn een kleine sportwagen bouwt (de Silverstris) en hij samen met Muller een bijzonder avontuur aan gaat. Of wat te denken van Ferruccio Lamborghini? In feite een ontevreden Ferrari-klant die het gewoon even beter ging doen. Of wat dacht je van de McLaren F1. Het was nooit de bedoeling dat de snelste auto ter wereld werd. BMW leverde alleen een motor met 200 pk méér dan dat Gordon Murray besteld had. Pagani die vanuit een obsessie voor perfectie zich opwerkt van Lamborghini-stagiair tot fabrikant van boutique hypercars.

Falende supercarmerken

En natuurlijk alle falende supercarmerken die het niet redden. Hoe succesvoller het bedrijf, hoe minder interessant het verhaal. Dat het begint met een halve kitcar waar te weinig tijd aan is besteed, een logo waaraan juist teveel tijd is besteed en halve loods met wat onderdelen. Het eindigt overigens vaak met exact hetzelfde, plus een paar miljoen verlies en wat gratis champagne op de Salon van Genève. Daarom ga ik het aan het einde van het jaar naar de Essen Motor Show. Hopelijk staat de Citroen XM er ook dit keer.