Wat willen nu eigenlijk van een grote auto? Deze moet zakelijk verantwoord te zijn, praktisch, luxe en comfortabel. De perfecte metgezel voor de vakanties en de file op de Ring. Niet bij Adenau, maar bij Amsterdam. Lekker veel opties, grote stoelen met meters velours en gerieflijke ophanging. Kortom, wat je eigenlijk wilde was een Grote Franse Berline.
Grote Franse Berline
De Grote Franse Berline is een uitgestorven soort inmiddels. Dat terwijl de meest briljante van de vorige eeuw Grote Franse Berlines waren. Zowel Citroen, Peugeot als Renault hebben uittekende grote reisauto’s gebouwd. Daarbij volgden de Fransen een vrij logische filosofie. Alles werd zo comfortabel mogelijk ontworpen.
Dat was heel erg leuk allemaal, maar het marktaandeel van de eens zo dominante Franse Berline daalde in rap tempo. In de jaren ’80 waren ze nog gemeengoed. Maar in het decennium dat volgde ging het hard achteruit. Nu gold dat niet alleen voor de grote Franse berlines. Als het niet uit Duitsland (of in mindere mate Zweden) kwam, was het lastig overleven in het E-segment.
Safrane
Dat ondervond Renault al met de Safrane. Net als met goede pasta of een goede biefstuk kun je aan de meest simpele bereiding c.q. uitvoering merken of het een geslaagde auto is. De Safrane werd ontworpen als enorme reislimousine en warempel, dat was het ook. Het was een grote familie auto voor de zakenpapa die zijn financiële huishouding op orde had. Tegenwoordig kiest men dan een BMW X1 of Renault Kadjar, maar vroeger kocht je een fijne, grote en comfortabele limousine. Fijn, groot en comfortabel: die woorden zijn totaal niet meer ‘in’ tegenwoordig helaas.
De Safrane maakte wel pijnlijk duidelijk dat de interesse van de consument aan het veranderen was. Niet alleen Renault ondervond dat, ook Peugeot (605) en Citroen (XM) zagen de verkoopcijfers van hun e-segment auto’s achteruit hollen. Begin jaren ’90 was er nog wel interesse, maar aan het einde was alle vraag opgedroogd, eigenlijk. Dan rest natuurlijk de vraag: hoe nu verder? Nog een standaard grote berline maken en hopen dat het goedkomt? Dat is het pad dat Peugeot bewandelde met de 607. Citroen toonde de C6 Lignage concept car die maar niet op de markt kwam. Wat ging Renault nu eigenlijk doen?
Patrick LeQuement en de Renault Renaissance
Welnu, Renault zat in een creatieve fase, dus dt beloofde veel goeds. Het is onmogelijk om de Vel Satis te behandelen, zonder de renaissance te benoemen bij Renault. Tegenwoordig rijden we allemaal in dezelfde crossovertjes, maar eind jaren ’90 was het ook best wel eenheidsworst op de weg. Renault’s ontwerpen waren verrassend ‘twee dimensionaal’ en de meest afwijkende designfeature was de grille in combinatie met koplampen. Gelukkig waren er ook wat creatieve geesten, waarvan Patrick LeQuement bij Renault misschien wel de meest belangrijke is geweest. In de jaren ’90 had Renault drie briljante auto’s: de Twingo, Scenic en Espace. Alledrie Monospaces waarbij maximaal gebruiksgemak voorop stond. Die auto’s waren een enorm succes. Mede daardoor kreeg LeQuement meer en meer de vrije hand en kwamen ze met de meest gewaagde modellen op de proppen.
Vel Satis Concept
In 1998 toonde Renault de Vel Satis concept. De auto werd onthuld op de Salon van Parijs in 1998. Het was een cadeautje van Renault aan, eh, Renault. Het Franse merk bestond 100 jaar en de Vel Satis was een manier om dat te vieren. Het idee was een enorme, ruime coupé met plaats voor 4. Een soort moderne interpretatie van de Citroën SM: de heren voorin, de dames achterin. Het was voornamelijk een bijzondere concept car om de aandacht te trekken. Dat deed de auto met verve. Niemand dacht dat Renault dit daadwerkelijk op de markt zou brengen.
Productiemodel
Natuurlijk deed Renault het wel. Het merk deed dat wel vaker de laatste tijd. Veel elementen nam het productiemodel zo over van het concept, alleen waren de verhoudingen totaal anders. De Vel Satis concept was laag, breed en rank. De productieversie was dat niet. De Avantime had uitermate vreemde proporties. Dan bedoelen we nog niet eens de frontoverhang, inherent aan de bodemplaat en layout van de Vel Satis.
De Vel Satis was juist bijzonder breed én hoog. De kleine en smalle koplampen benadrukten dat. In het E-segment was een sedan of stationwagon het meest populair. De Vel Satis was geen van beiden. Sterker nog, van een afstandje zag de auto eruit als een C-segment hatchback. Opvallend was de achterruit en de iets doorlopende kofferklep. De Vel Satis was geen spectaculaire of opvallende verschijning, maar wel heel bijzonder.
Ruimte
De Vel Satis was ontworpen om zijn inzittenden zo veel mogelijk te behagen. Dat is meer dan alleen een comfortabele wielophanging. Renault had zichzelf een paar doelen gesteld. Zo moest de auto de ruimste in zijn klasse worden. We mijmeren maar wat graag over de BMW 5 Serie van de E39 generatie, maar de ruimte in die auto was echt abominabel. Voorin was het prima uit te houden, maar op de achterbank was het echt behelpen. De beenruimte was veel te krap, hoofdruimte was beperkt en met zijn drieën op een rij zitten moest je eigenlijk niet willen. Vreemd, want juist bij een E-segment auto verwacht je een flinke hoeveelheid binnenruimte. Het is niet zozeer bedoeld als een sneer naar de meest geliefde auto van het meest geliefde merk, maar wel dat iets definiërends als ruimte totaal niet relevant was voor de koper c.q. leaser in deze klasse.
Dat deed de Vel Satis natuurlijk veel beter. Voorin waren er twee enorme fauteuils. Echt bijzonder groot. Qua steun was het prima, maar het comfort was ongekend. Je zakte er een beetje in weg, zonder dat het echt te week was. Het dashboard was vrij rechttoe rechtaan, met een overkapping over de tellers zoals de 25 en Safrane dat ook hadden. De Vel Satis was aanzienlijk moderner. Zeker in de juiste kleurencombinatie was het interieur zeer sfeervol.
Géén Avantime
Renault kwam in relatief korte tijd met veel versterkingen in het hogere segment. Uiteraard begreep niemand er meer wat van. De Renault Laguna was de D-segment auto. Een vooruitstrevend liftback of stationwagon. Daarboven was het wat onduidelijker, want er was een Vel Satis ook een Espace en Avantime. Alle drie de auto’s waren ruim, groot, comfortabel en vooral niet sportief.
Als het gaat om design, zou je de Avantime kunnen zien als een grote concurrent van de Vel Satis. De Avantime was nog veel gewaagder. De auto was leverbaar met een V6 benzine, later kwamen daar een viercilinder turbo benzine en diesel bij. Niet heel anders dan de Vel Satis dus. Ook qua prijs zat er niet veel verschil tussen. In technisch opzicht was dit overigens wél het geval. De Avantime stond op het platform van de Espace III. Zowel de Espace III als de Avantime hadden een kunststof carrosserie en werden gebouwd bij Matra.
De Espace IV was ook leverbaar met grotere viercilinder of een zescilinder. De Espace IV was natuurlijk een MPV, maar zat qua prijs dicht bij de andere twee in gelijke specificatie. In technisch opzicht waren de Vel Satis en Espace grote varianten van de Laguna. Platform en aandrijflijnen van de Espace en Vel Satis waren krek eender.
Vier motoren
Over motoren gesproken, de Vel Satis was vanaf de introductie leverbaar met vier motoren. Het begon met twee viercilinders. De instapper was een 2.0 Turbo met 165 pk (bij 5.000 toeren) en 250 Nm (bij 2.000 toeren). Een soepele krachtbron die redelijk moeite had met de Vel Satis, te zien aan de bescheiden prestatiecijfers en gortige verbruikscijfers. Ook de instapdiesel was niet het laatste woord in zuinigheid. Renault kon met de NEDC-meting niet eens een 1 op 12 eruit slepen met de 2.2 dCi. Met 150 pk (bij 4.000 toeren) en 320 Nm (bij 1.750 toeren) was het wel een prettigere motor dan de 2.0T benzine.
Maar als je gaat voor het ware comfort, moet je ook een motor hebben die comfort biedt. Zoals een zescilinder in dit geval. De 2.9 V6 die Renault samen met PSA heeft ontwikkeld was al wat ouder geworden. Dit blok werd wél in de Avantime en Laguna gebruikt. Voor de Vel Satis kon Renault even zoeken in de magazijnen van Nissan. De VQ35DE werd gekozen, een motor die we kennen uit de Nissan 350Z. Dat klopt wel, maar de motorspecificatie was meer gelijk aan de VQ35DE uit de Nissan Murano. Nogal altijd voldoende vermogen en koppel: met 245 pk (bij 6.000 toeren) en 330 Nm (bij 3.600 toeren). De voorwielen hadden voldoende te doen. In de snelste versie deed je er 8,3 seconden over om de 100 km/u aan te tikken. De topsnelheid was 235 km/u.
Toppunt van degelijkheid
De laatste motor was een zescilinder diesel. Dat was op dat moment een van de meest populaire motortypes. Een zescilinder pakte een aantal diesel nadelen aan ten opzichte van een viercilinder diesel. Het karakter was veel rustiger dankzij de twee extra cilinders. Ook het vermogen en koppel was hoger. De 3.0 dCi was wederom geen Renault ontwerp, maar een ingekochte diesel van Isuzu. Het blok is ook leverbaar geweest in de Saab 9-5 en Opel Signum en geldt als een van de meest onbetrouwbare Japanse motoren aller tijden. Dat is extra treurig daar de Vel Satis niet het toppunt van degelijkheid wist te zijn.
800 miljoen euro
Renault was aanvankelijk veel minder bescheiden. De Vel Satis moest immers de beste Franse auto aller tijden worden. Net zoals de Avantime, eigenlijk. En de Espace. Plus de Laguna. Het was ook niet dat er niet in geïnvesteerd werd. Renault pompte er 800 miljoen euro in om de auto te ontwikkelen. Renault was vol bravoure tijdens de lancering van de Vel Satis. In plaats van zich richten op de ‘rest van de concurrentie’, zou de Vel Satis de vloer aanvegen met de Duitse Drie. De Vel Satis was veel ruimer en verkrijgbaar met de meest vooruitstrevende gadgets. Qua verkoopcijfers was Renault eveneens ambitieus. In het eerste jaar moesten er 50.000 van de band rollen. Daarna moesten er jaarlijks 30.000 van verkocht worden.
Uiteraard faalde Renault daarin. Bij de Vel Satis zou het aan de Avantime gelegen hebben. Als je een bijzondere Renault wilde hebben, dan kocht je een Avantime. Dat was niet helemaal waar natuurlijk, want ook die auto werd bijna niet verkocht. In 2005 werd die gekke coupé-MPV van de markt gehaald. Niet veel later werd de Vel Satis voorzien van een facelift. Dat zette nog steeds geen zoden aan de dijk.
Facelift
Over die facelift: Renault was vrij subtiel. Een nieuwe voorbumper, een nieuwe grille en heldere koplampen. Verder zagen we wat meer chroomwerk en een paar nieuwe velgen. Ook waren er twee nieuwe kleuren leverbaar, waarvan Marron Glacé werkelijk briljant was. In het interieur waren de verschillen minder zichtbaar, maar wel voelbaar. Materialen en afwerking stonden op een hoger niveau.
In technisch opzicht veranderde er op het oog weinig. Pas wat later na de invoering van de facelift werden de motoren gewijzigd. Nou ja, gewijzigd. Meer bijgepunt. De 2.2 met 150 pk werd een 2.2 met 140 pk. Daarboven kwam een 2.0 dCi met 175 pk. De 3.0 dCi werd lichtjes aangepast om 400 Nm te leveren in plaats van 350 Nm. In principe was het een kansloze missie. Als je de Vel Satis niets vond in 2002, vond je er in 2005 nog steeds niets aan. Voor de liefhebbers was er wel goed nieuws, want Renault verbeterde de betrouwbaarheid van de auto op drastische wijze.
Einde productie
Uiteraard mocht het niet baten. In 2009 werd de Vel Satis uit productie genomen. Een opvolger stond niet klaar. De Vel Satis verkocht zó slecht dat Renault absoluut niet overwoog om nog zo’n avontuur aan te gaan. Sowieso had Renault geleerd van de uitspattingen, rond 2009 was het Franse merk weer heel conservatief geworden. Uiteindelijk kreeg de Vel Satis een opvolger in de vorm van de Renault Latitude, in feite niets meer dan een Samsung SM5 sedan met Renault-badge erop.
Moeten we de Vel Satis gaan missen en was de auto een complete faal? Maar natuurlijk! De Vel Satis was een gevalletje van slechte product planning. Niets wees erop dat dit type auto populair zou zijn. Ook had Renault te weinig ervaring in het segment én te veel aanbod. Zowel de Vel Satis als de Avantime waren een drama. Maar dat is helemaal niet erg. Het is juist prijzenswaardig dat Renault met dat soort projecten aan kwam zetten. Renault toonde op dat moment bijzonder veel lef met diverse auto’s.
Symbool
Vergeet niet dat sommige gewaagde Renaults een enorm succes waren. De Twingo, Scénic, Espace en Mégane II hebben Renault geen windeieren gelegd. Dan ga je een keer met een Vel Satis, Avantime of Modus onderuit. Dat kan gebeuren. Het zorgde in elk geval voor afwisseling op de weg, tijdens autoshows en in autotijdschriften. Ook is zo’n auto een symbool van trots. Ook al kopen niet zoveel mensen ‘m, het is een statement waar een merk voor staat. De Vel Satis was excentriek en ingetogen. Het was en auto waar de eigenaren gek op waren. Er was ook niet iets wat erop leek. Zeker niet als je allergisch was voor een pretentieuze badge op de motorkap. Met de Vel Satis maakte je een statement, maar niet omdat je een statement wilde maken.
Je wilde een auto die je gaaf vond. Renault bouwde de Vel Satis omdat ze hem gewoon graag wilden maken. Tegenwoordig maken fabrikanten precies de auto’s die de markt wil. Voer alle generieke wensen in de computer en je zal allemaal generieke antwoorden krijgen. Dat is precies de reden dat iedereen in generieke crossovertjes in de files uniek staan te wezen. Op weg naar hun volgende avontuur. In een winkelcentrum in Hellevoetsluis. In een vinex wijk. Capelle aan de IJssel. Op de parking bij een La Place. Of voor de hele stoute crossover-eigenaren: een parenclub in Noord-België.
Connaiseur
Niet de Vel Satis rijder. Dat is een connaisseur die zich aan dingen laaft. De persoon die een tweede kaasplankje bestelt. De persoon die niet moeilijk doet over een dikke fooi, maar wel het mapje dichtdoet. Je hoeft er niet mee te koop te lopen. Mensen die geen waarde hechten aan auto’s en hun imago, maar juist een fijne, grote en comfortabele limousine wensen. Dat is nog steeds de Vel Satis. Natuurlijk was de betrouwbaarheid van met name de eerste serie knudde. Maar dat maakt toch niet uit? Je rijdt naar de Renault dealer en die repareert het voor je. Dat je dat dan iets vaker moet doen, who cares?
Zo’n Vel Satis geeft de bestuurder een gevoel van geslaagdheid dat alleen een Vel Satis kan geven. Je maakt je er niet meer druk om. Onthaasten op vier wielen. Dat is een luxe die Duitse automerken ergens niet begrijpen. Niet dat het winstgevend was voor Renault, maar zij dachten er wél aan met de Vel Satis, waar de Vel Satis eigenaar tot op de dag vandaag mee in zijn nopjes is. Al dwalend door Zuid-Frankrijk, op zoek naar dat ene flesje Pouilly Fumé. Dat een doosje daarvan net zoveel kost als je nu kwijt bent voor een gebruikte Vel Satis, maakt niet uit. Het gaat om het genieten.
Un cleun de la mìs.
C’est ca.
Vooral een hele stille auto! En gek ding natuurlijk.
@knapzuur: vooral de versie met dubbel glas was stil. Zonder was het idd stil maar geen benchmark.
Als oud misbruiker van de Vel Satis: ((-brede-glimlach-))
Gekocht op het dieptepunt van zijn bestaan, reeds enkele jaren afschrijving achter de rug. Een grotere, comfortabelere auto voor dat geld was niet te vinden. Geel lampjes zijn voor de sier en nam je op de koop toe. Pas toen de olie er sneller uitliep dan je diesel kont tanken, ging hij de deur. Le President!
De productieversie was toch wel een beetje een deceptie ten opzichte van de enorm futuristische en aparte Vel Satis concept.
Er zaten nog wel mooie details op, zoals die panoramische achterruit, maar het futuristische was er wel vanaf, hij oogde zelfs al vrij snel wat bedaagd.
De Avantime had dat futuristische nog wel, maar die was misschien net iets te gedurfd. En denk dat die meer succes had kunnen hebben als het iets dichterbij een personenauto had gestaan dan bij een MPV.
Meer richting ………. de Vel Satis concept.
Ze hadden, maar dat is vanaf de zijlijn en achteraf makkelijk praten, zich beter kunnen richten op één model waarbij ze alles uit de kast hadden kunnen halen wat ze in huis hadden.
Wat ben ik een fan van deze auto. Nee correctie, ik was zo verliefd op deze wagen dat ik er drie heb gehad. Een 2.0T privilege, een v6 dci initiale phase I en een v6 dci initiale phase II. Zuinig? Nee zowel de diesel als de benzine reden 1:10 tot 1:11. Een van de auto’s ik weet niet meer welke had het interieur zoals op het plaatje. Prachtig. Zoeven over de peage, autobahn of onze eigen onvolprezen snelwegen. Heerlijk. Echt geen enkele auto kan aan het comfort tippen. De keerzijde van het comfort is dat hij geen bochten kan draaien, doorslaat wanneer je over een drempel gaat. Ohh en het onderhoud. Bij alle drie een ramp. Duur en er was altijd wel iets. Airco condensor, 2x intercooler, stuurhuis en fussekogel en nog wat klein leed. Over de diesel en de reputatie; klopt. Op de peage met hoge snelheid gereden en plop storing inspuiting. Motor uit weg storing en doorrijden. Bij thuiskomst, marktplaats.
Hé, het is Capelle aan DEN IJssel ja! ?
Ken iemand die er 1 gehad heeft toen ze nog nieuw te koop waren. Jaar of 3 oud maar veel kosten. Kwaliteit is een beetje als de 2e Laguna. Niet optimaal zeg maar.
Toch een auto waar ik een zwak voor blijf hebben… Technisch waren ze niet de beste, maar ze rijden geweldig. Ik liep stage bij een Renault dealer toen deze uit kwam. Met alle motoren gereden, maar voor die tijd was de 3.0 dCi echt een machtig apparaat. Hoorde ook bij die auto, grote meid, dikke stoelen en een V6 in t vooronder, de 3.5 V6 of 3.0 dci, maakt niet uit, het reed super. Soms kom je er weer eentje tegen en betrap je jezelf erop dat je toch nog een keertje extra kijkt. Zal de nostalgie wel zijn ;)
@thomas20vt: hmmmz lang leve autocorrect… meid moet neus zijn… Hoe hij daar op komt?…
Das war einmal und kommt nie wieder…
Mijn pa heeft er 2 gehad, beiden de v6 en wat een absolute heerlijke supercomfortabele reisauto. de 1 á 2x per maandelijkse tripjes naar de Vogezen waren eerder een genot dan een straf. die stoelen, de bank achterin, de ruimte. man man man wat waren dat heerlijke auto’s.
Zit er wel eens aan te denken om er 1 bij te nemen puur voor de heb…
Ik waardeer het design van Renault echt. Maar dit stukje is recht lullen wat krom is. De Talisman is groter dan de Safrane ooit geweest is. (En is ook geen succes) .
De Vel Satis en de Laguna II waren rijdende storingen. Dan red je het niet met lekkere fauteuils. Als je na drie jaar zag wat de restwaarde was snap je dat je collega dan geen nieuw exemplaar, met zo’n zelfde vooruitzicht, gaat kopen.
En de Duitsers? 5GT, 6GT.. Maar ook destijds een directe concurrent mét dezelfde vanaf-prijs: een w210 classic. Gewoon relax rijden; Begrijpen ze in Duitsland ook. Alleen hebben ‘we’ elkaar allemaal wijs gemaakt dat het sportief óf hoog moet zijn tegenwoordig.
Beetje verblind door enthousiasme of toch die pouilly fumé?
@eklasse: Ik ken geen één Duitser die zo comfortabel rijdt als een Frans. Mercedes komt in de buurt, maar voor pure snelweg kilometers is dit echt super. Helaas weet je inderdaad niet of je wel aankomt en als je aankomt of alle onderdelen nog opzitten.
@laptom: Maybach..?
@emping: ja die koop je dan ook echt voor de bedragen waar je nu een VS voor koopt (tussen de €750,- en 4.750,- voor een model vanaf 2005).
Mijn vader heeft een vel satis 3.5 V6 fase 1 expression gehad. 330.000 gelopen, was uiteindelijk van alles mis mee. Daarna AutoScout24 afgezocht voor een andere. En ja daar stond hij, weer een 3.5 V6 maar dan nu de fase 2. Zwart metallic met beige lederen bekleding. Kleine facelift (vooral mooier dashboard), de initiale uitvoering en maar 86.000 km gelopen. Niet te duur, gaan kijken en meteen gekocht. Hij rijd nog steeds. Nu 175.000 km gelopen. Niet veel problemen mee gehad. Het is meer een kwestie van goed bijhouden en vertroetelen, dan blijft hij wel betrouwbaar. Je moet hem mooi vinden en misschien word het ooit nog een collectors item,(Hopen we). Rijden erg comfortabel en luxe genoeg.
@toyotavenray: jouw vader had -met zoveel geluk- misschien nog beter een handvol staatsloten kunnen kopen.
Maar stiekem vind ik die Vel Satis ook nu nog steeds een erg fraaie auto. Ik durfde het echter alleen nooit aan. Al geldt dat eigenlijk voor veel Franse auto’s (Laguna, XM, C5, C6). Ik kan deze drempelvrees helaas enkel nog terugvoeren op m’n opvoeding (mijn vader reed Duits, Duits en nog eens Duits). Geniet daarom nog maar vele jaren van die Vel Satis, of het nou wel of geen klassieker zal worden (mijn gok: dat wordt -ie zeker, samen met z’n broertje Avantime).
@RRRobert: dat zal zeker lukken. We rijden door tot de rekeningen bij de Renault specialist te duur worden. Want bij de dealer waren ze al te duur.
Fantastische wagen. Zalige rijpositie. Sublieme zetels. Het zachtste leer ever. Een wagen die stress doet wegsmelten zoals geen andere. Toen ik daarna een A6 mocht rijden, was dit zo banaal. Hard leder van de plastieken koe. Een golf met 100kg extra zooi. De Vel Satis is de Citroen DS van de 21ste eeuw. De creativiteit en “just do it mindset” van Renault van toen is sindsdien niet meer gezien. Miss you.
@stephisto: of toch een C6?
Ja hoor. Rikus heeft al twee auto’s waar hij heel blij mee is. Rikus is helemaal geen andere auto nodig. Maar wie zit er weer te “marktplaatsen”? Juist.. Rikus! Bedankt @willeme
I love it hoe @willeme de enige is die titeltjes gebruikt ??
De vader van een vriend van mij was in 2008 chauffeur voor Luxemburgse politiekers, in een Vel Satis V6.
@sntial: Dit meen je niet..
@rikus: nou hé? Komt wel heel dichtbij zo.
@verplicht: 6 degrees of separation
Ik blijf het na al die jaren een mooie auto vinden. Een auto om mee op vakantie te gaan of een epische roadtrip door Europa mee te maken. Gezien zijn reputatie wellicht verstandig om me gelijk daarna van de hand te doen.
Overigens is het meest opzienbarende stukje voor mij in deze special dat Samsung auto’s maakt. Voor het eerst dat ik na het lezen Wikipedia lees ipv op zoek ben naar een prachtig exemplaar van de special (en die dan toch niet koop …)
Blijft een leuke auto evenals de Opel Signum wat min of meer z’n concurrent was
@giertjuh: Maar dat was gewoon een grote drol op wielen…
Of voor de hele stoute crossover-eigenaren: een parenclub in Noord-België ? @WillemE; je blijft me boeien met je mooie artikelen en schrijfstijl!
Het is en blijft een prachtige auto. Heel spijtig dat die Fransen niet meer van dit soort schepen durven te maken…..
Ik bewonder het lef van Renault om deze auto gewoon te gaan bouwen, want mán wat is dat ding een partij lelijk van buiten. Altijd geweest ook, logisch dat geen hond hierin wilde rijden, het oog wil ook wat.
Dat brengt me bij mijn volgende opmerking, altijd als er op deze site een totaal geflopte auto wordt besproken, blijkt ineens dat de helft van de reageerders zélf zo’n auto heeft/had, of papa had hem. Yeah right, er zijn er 23 ofzo verkocht, geloof nooit dat iedereen zo’n ding had.
Dat brengt me bij mijn volgende opmerking, altijd als er op deze site een totaal geflopte auto wordt besproken, blijken we hem ineens allemaal fantastisch te vinden, alsof een auto als deze onterecht geflopt is, alsof het charmant is om stil te staan in de regen langs de A2 omdat je zonodig een krotauto kocht. Alsof het daadwerkelijk een geweldige auto is. Komop mensen, Willem kan het mooi brengen maar het blijft een mislukt krot. Wel met een gaaf interieur, dat dan weer wel.
@stationcar: Het heeft een hele simpele reden. Die “23 stuks” die ooit verkocht zijn, zijn zo vaak doorverkocht (na hoge garagerekeningen) dat uiteindelijk half Nederland met één van die auto’s heeft gereden. Mijn benedenbuurman in Rotterdam had een jaar of 10 geleden zijn lease-Prius ingeleverd en kocht toen zelf een gebruikte Vel Satis, waarvan ik me afvroeg hoe lang dat goed zou gaan. Na een paar weken werd zijn auto voor het eerst opgehaald door een bergingswagen. Een paar weken later gebeurde dat weer en nadien heb ik die Vel Satis nooit meer gezien…
Ik heb er 2 jaar een gehad met bij aankoop 350.000 km op te teller. Een snellere en meer confortabele auto bestaat imo niet. Wat een genot om mee te rijden. Storingen? Alleen kleinigheidjes te wijten aan mijn stommiteit. Zelf de automaat solenoids vervangen, schakelde weer als nieuw. Toen de nieuwe eigenaar de straat uit reed moest ik een traan wegpinken.