Special: Renault Clio Renault Sport 182 Trophy

Is de 205 GTI de beste Hot Hatch ooit?

GOAT. Greatest Of All Time. Er zijn zo van de generaties van automodellen die maar terug blijven komen. In onze gedachten, aan de kantinetafel (op de redactie), via artikelen op Autoblog, in de reacties onder die artikelen, tijdens de redactieborrels: telkens passeren “de groten” de revue. Auto’s als de BMW M3 (E46), Honda Integra Type R (DC2), Porsche 911 GT3, Lancia Delta HF Integrale Evoluzione of Lotus Elise (111). In dat lijstje hoort ook een Renault thuis, en wel een hele normale zelfs: de Clio. Jazeker, als het aankomt op fantastisch rijdende auto’s hoort een modale Renault thuis tussen het eerder genoemde exotische spul. Is dat terecht? En zo ja, waarom is dat terecht?

Disclaimers
Voordat we verder gaan met de special zijn er niet een maar twee disclaimers. Ten eerste de Clio V6. Die was er namelijk ook tijdens deze periode. Het is een compleet andere auto met een eigen verhaal. Ondanks dat er ‘Clio’ op de brede bips staat, is er zoveel aan veranderd dat het bijna een sportwagen is waar toevallig een Clio-koets op is gemonteerd. Wil je meer achtergrondinformatie lezen over de Clio V6 lezen, lees dan dit artikel. Mocht er nog meer interesse voor zijn, dan kunnen we uiteraard bijtijds een special maken over de Clio V6. Voor nu behandelen we enkel de versies met voorwielaandrijving,

Tweede punt van aandacht: voor dit artikel kijken we voornamelijk naar de Britse Clio’s. In principe zit er weinig verschil tussen de Clio’s die je in Nederland en aan de andere kant van de plas kon krijgen. Maar omdat de Britten deze auto’s veel meer liefhadden, maakte Renault voor hen veel meer speciale modellen en uitvoeringen. Dit terwijl in Nederland de gewone Clio Renault Sport mondjesmaat werd verkocht.

Clio II (X65)
De basis voor de legende in wording was zoals gezegd een huis,- tuin- en keuken Clio. De Clio II kwam in 1998 op de markt als opvolger van de Clio I. Onder leiding van niemand minder dan Patrick LeQuement werd de auto ontwikkeld. Voor deze generatie was het de bedoeling dat de Clio gebruiksvriendelijker was dan voorheen. De Clio II was ruimer, comfortabeler en opvallender vormgegeven. Achter die speelse lijnen zat wel degelijk een gedachte. De rechte achterkant zorgde voor een ruim interieur. Veel onderdelen zoals de zijschermen waren in kunststof uitgevoerd zodat deze minder wogen en tevens voordeliger vervangen konden worden. Dat is altijd de kracht geweest van LeQuement als auto-ontwerper. Zijn ontwerpen waren winstgevend, mateloos populair en zeer herkenbaar. Wat dat betreft verdient de man een – of meerdere – standbeelden.

Clio 16v
Renault heeft altijd een zekere naam hooggehouden als het gaat om regulaire hatchbacks die net even wat leuker zijn om te rijden. De eerste stap in de goede richting was de Clio 16v, een semi-toppertje met een 110 pk sterke 1.6, die vier kleppen per cilinder had. Het was natuurlijk geen opvolger voor de Renault Clio Williams. In plaats daarvan bevond hij zich een stapje daaronder. Het relatief lage vermogen van 110 pk was voldoende voor de 970 kg wegende bolide en zorgde zodoende voor prettige prestaties: binnen tien tellen tikte je de 100 km/u aan en op de Autoroute kon je nét geen 200 km/u halen. Bij 195 km/u was de koek definitief op.

Het uiterlijk van de Clio 16v was iets smakelijker ten opzichte van de andere Clio’s. De koplampen waren anders. Hij had twee aparte lampen in de unit. De grote mistlampen maakten het vooraanzicht af. De Clio 16v had guitige 14″ velgen, uitgevoerd in twee kleuren. In het interieur had je de beschikking over een iets sportiever interieur en was de uitrusting heel behoorlijk, dankzij items als elektrische ramen, elektrische spiegels, een boordcomputer en zelfs airco! Een schraap-Golf 1.4 in basisuitvoering moest dit allemaal ontberen, maar was wél duurder.

Clio Renault Sport 172
In 1999 lanceerde Renault de Clio Renault Sport. Renault Sport was destijds al verantwoordelijk voor auto’s als de Clio Williams en de Renault Sport Spider. Deze Clio was de eerste Clio die de Renault Sport-badge mocht ontvangen. Het uiterlijk was aangenaam dik. De Clio ontving een flinke bodykit met een vooral heftige voorbumper, vol met gaten en luchtinlaten. De velgen waren 15″ in diameter en afkomstig van de Italiaanse grootmeesters van OZ Wheels. In eerste instantie was de keuze in kleuren zeer beperkt, pas in 2000 werd deze iets groter.

Renault Sport had het zich heel erg makkelijk kunnen maken: leg er een grote motor uit de Laguna of Safrane in, verlaag het onderstel en klaar is Gaspard. Maar nee, Renault Sport wilde niet alleen een snelle Clio, maar ook een goed rijdende, sportieve auto. De motor was de F4R730, een tweeliter zestienklepper. In basis weliswaar een Laguna-motor, maar door Mecachrome onder handen genomen met o.a. variabele kleptiming. In tegenstelling tot de huidige Clio, was een automaat uit den boze in 1999: de Clio Renault Sport had beschikking over een handgeschakelde vijfbak. Bediende je deze vijfbak met zorg en precisie, dan kon je in 7,3 seconden naar de 100 km/u sprinten. De topsnelheid bedroeg 220 km/u. In totaal zijn er 14.022 exemplaren van deze auto van de band gerold.

Clio Renault Sport 172 Exclusive
Ondanks het sportieve karakter was de Clio niet eens een bijzonder kale auto. Radio, airco, leder/alcantara sportstoelen en centrale deurvergrendeling e.d. bleven er gewoon op. Wie verlangde naar een exclusievere uitvoering, kon op de Britse markt een speciale uitvoering krijgen: de Clio Renault Sport 172 Exclusive. Deze auto’s waren gespoten in de kleur Scarab Green en hadden een volledig lederen interieur in het lichtgrijs. De velgen waren nog steeds 15″, maar nu afkomstig van het Duitse BBS. Van deze luxere Clio zijn er precies 172 stuks gebouwd.

Clio II Phase II
In 2001 werd de reguliere Clio onderworpen aan een facelift. Ondanks het zeer geslaagde uiterlijk van het pre-lift model, waren de cosmetische wijzigingen talrijk. De complete neus was totaal anders. Daar waren twee redenen voor. Ten eerste bevond Renault zich in een overgangsperiode. De Clio II was de laatste Renault uit het tijdperk dat de auto’s vrij eenvoudig gestileerd werden. Met auto’s als de Laguna II, Mégane II, Espace IV, Vel Satis en Avantime heerste er bij Renault een heuse design-renaissance. De tweede reden wordt liever niet genoemd. De tegenvallende verkopen schijnen ermee te maken hebben gehad. De Clio viel enigszins in het niet in vergelijking met de extreem populaire en frivool gelijnde Peugeot 206.

Clio Renault Sport 172 Phase II
Vlak na de introductie van de Clio II Phase II (zoals Renault het zelf noemt) kwam er een Renault Sport versie. Qua uiterlijk was deze aangenaam dikker, hoewel dit op het eerste gezicht niet zozeer opviel, ten opzichte van de reguliere Clio’s. Toch is de voorbumper dikker, is de grille met zijn vierkantjes uniek en staat de auto wat lager op de grond. De wielen meten nu 16″ in diameter. Het wordt nog weleens vergeten, maar deze Clio’s waren zeer compleet uitgerust met climate control, Xenon-koplampen en een CD-wisselaar.

Onder de kap lag nu de F4R736, in principe hetzelfde blok als zijn voorganger had. Het blok was op kleine punten als een gewijzigde cilinderkop en airbox aangepast. Omdat de Clio iets zwaarder was geworden, werd de eindreductie van de JC5-transmissie iets ingekort, zodat de prestaties op niveau bleven. En wel, dat deden ze. De topsnelheid was nog altijd 220 km/u, maar de 0-100 km/u tijd ging nu in 7,2 seconden. De Phase II Clio Renault Sport was aanzienlijk populairder. Van juni 2001 tot december 2003 zijn er precies 20.776 exemplaren verkocht.

Clio Renault Sport 172 Cup
Voor 2002 had Renault een nieuwe verrassing voor de liefhebber in petto in de vorm van een heuse ‘Cup’-uitvoering. Dit was niet zomaar een marketing-sausje of speciaaltje. Nee, de Cup uitvoering was de homologatie uitvoering voor de Group N competitie Clio’s. Net als bij de BMW M3 of Porsche 911 stond het racen relatief dicht bij het DNA van de Clio. Bij de Cup werd er het een en ander weggelaten voor een lager gewicht. Zo werden de Xenon koplampen, de koplampwissers en de regensensor verwijderd. De ambiance in het interieur was minder luxueus, de leder-alcantara combinatie moest plaatsmaken voor stoffen stoelen. De geluidsisolatie was ook minder en de ruiten waren nu gemaakt van dunner glas. De automatische airconditioning werd uiteraard ook achterwege gelaten, evenals ABS. Dit was een behoorlijke ‘hardcore’ auto aan het worden. Renault Sport volgde het recept van de 911 RS-modellen, maar dan bij een B-segment hatchback. De prestaties gingen er op vooruit. Van 0 naar 96 km/u moest in 6,5 tellen gedaan zijn. Ondanks dat de Cup vooral veel dingen niet had, waren er een paar overduidelijke items waaraan je een Cup-versie wel kunt herkennen. De Cup-uitvoering had bijvoorbeeld een splitter, een dakspoilertje en 16″ Speedline ‘Turini’-velgen.

Clio Renault Sport 182
Aan het begin van 2004 werd de gehele Clio-range wederom gefacelift, waardoor we spreken van de Clio II Phase III. Echt een facelift is het niet te noemen, het is vooral een modelupdate. Er waren wel wat kleine visuele verschillen tussen de Phase II en Phase III, maar het bleef beperkt tot details. Voor de Renault Sport uitvoeringen waren de verschillen veel groter. De nieuwe Clio Renault Sport kreeg andere velgen die in lijn waren met de Mégane Renault Sport. De koplampbehuizing was grijs in plaats van zwart. Aan de achterkant waren er nu twee uitlaten zichtbaar. Vanwege de uitlaten verviel het reservewiel, daar was door de centrale uitlaten geen plaats meer voor. Qua luxe kreeg je er er ESP bij, maar werd de CD-wisselaar juist een optie.

Belangrijker waren de technische upgrades. De motor werd weer ietsje verder geslepen waardoor we spreken van de F4R738. Dankzij een andere katalysator, spruitstuk en andere koeling voor de olie steeg het vermogen naar 182 pk bij 6.500 toeren en het koppel naar 200 Nm bij 5.250 toeren. Het gewicht lag net aan de verkeerde kant van 1.000 kg, maar in vergelijking met de alsmaar zwaarder wordende concurrentie viel het nog best mee. De prestaties waren een klein beetje verbeterd: 0-100 km/u in 7,1 seconden en een topsnelheid van 222 km/u. Maar die cijfers kun je vergeten, daar ging het totaal niet om. Op een bochtige bergweg zit je namelijk in een van de snelste auto’s. Ook op het circuit kon je er uitstekend mee uit de voeten. Qua uiterlijk was het mogelijk om twee ‘Cup’-opties te bestellen. Het Cup Style-pakket met de splitter en achterspoiler was het eerste pakket, het andere was het Cup Chassis-pakket. Deze had een harder chassis met straffere dempers en veren. De velgen waren dezelfde 8-spaaks wielen, zij het in donkergrijs gespoten.

Clio Renault Sport 182 Cup
De echte enthousiasteling maakte een andere keuze, want een Clio Renault Sport met twee pakketten erbij werd vrij prijzig. Net als de 172 Cup werd er een hele hoop luxe verwijderd: airco, xenon, geluidsisolatie, regensensor en de verlichting voor de zonnekleppen. De gewichtsreductie ging voor de Clio 182 Cup nog verder. Zo had deze auto géén afdekking voor de motor en werd het hoesje van de boekjes (instructie, onderhoud, garantie et cetera) lichter gemaakt door deze van stof te vervaardigen in plaats kunstleder. Ook moest de Cup-bestuurder het doen met een ééntonige claxon in plaats van een tweetonig exemplaar. Maar dat maakte geen croissant uit, want de Cup had wel het strakkere chassis én de Cup-splitter en spoiler. Sowieso was de 182 Cup smakelijk om te zien, want hij was er enkel in Inferno Orange of Racing Blue. Als je bij die laatste kleur de twee blauwe strepen bestelde kreeg de auto de uitstraling van een Gordini. Dankzij het rauwe karakter en de lage prijs pasten de strepen ook veel beter dan de schaamteloze Gordini’s die later zouden volgen.

Clio Renault Sport 182 Trophy
Ondanks alle terechte hosanna moest de gaafste Clio nog komen, dat was namelijk de Trophy. In motorisch opzicht was deze auto niet anders dan de andere 182-modellen. Oftewel, hij kreeg de F4R738 onder de kap. De veranderingen aan het Trophy model waren subtiel, maar peperduur. De basis van de Clio Trophy was de Cup-uitvoering, dus het was geen luxe topmodel. In het interieur had je nu standaard enorme Recaro kuipstoelen – dezelfde exemplaren die je bijvoorbeeld kon vinden in de Civic Type-R (EP3) of Mitsubishi Lancer Evolution. Serieus spul, dus. Een andere verwijzing dat je in wat bijzonders zat, was het plakkaat in het interieur. Hier werd het nummer van de auto vermeld.

Aan het uiterlijk kon je de Renault Sport Trophy ook gemakkelijk herkennen. Alle exemplaren werden gespoten in de kleur Capsium Red met op de sidekirts ‘T R O P H Y‘ uitgeschreven. De Trophy had dezelfde Speedline Turini-velgen van de 172 Cup, zij het (wederom) in een donkere kleur gespoten. Het laatste visuele verschil met de Clio Renault Sport 182 was de spoiler. Deze was van de Clio V6 afkomstig.

Het meest bijzondere aan de Clio Renault Sport 182 Trophy waren de dempers. Deze werden door de firma Sachs gefabriceerd en waren van het ‘remote-reservoir’ principe. Met het afstellen van een onderstel wordt vaak de demping vergeten, terwijl juist dit hét grote verschil kan maken. Veelal wordt er alleen gekozen voor andere, straffere en kortere veren. Dat is goedkoper en je ziet het verschil direct. Met duurdere dempers is het enorm lastig om een visueel verschil waar te nemen. En ook zijn ze erg duur. Volgens Renault Sport was de inkoopprijs van deze dempers tienmaal hoger dan de gewone dempers die onder de Clio Cup lagen.

Maar onder de Clio deden ze wonderen. De Clio Trophy had een uiterst kwikzilverig rijgedrag. Dankzij de dempers hadden de wielen uitstekend contact met de weg, zonder dat het stoterig of deinerig werd. Dit was een perfect afgestemde Hot Hatch. De 182 pk sterke tweeliter paste uitstekend bij het karakter van de auto. Dankzij het lage gewicht en het grote slagvolume, sleurde de motor er bijna bij elk toerental aan.

In tegenstelling tot de huidige hot hatches is de motor in de Clio 182 zuiver atmosferisch. Dat betekent dat de respons op het gas direct is en het vermogen en koppel er linear in komen. Daardoor is het prettiger rijden met zo’n motor – om nog maar te zwijgen over het geluid. Dankzij de sportkats klonk de tweeliter uiterst vermakelijk. Geen scheetjes bij gas los, geen ‘nep’ plofjes in de uitlaat, maar gewoon een vakkundig afgestemd blok dat schreeuwt van geluk bij volgas. In tegenstelling tot bijna elke concurrent ging je in deze auto op zoek naar de laatste 10 procent. Daarbij was de 90 procent daarvoor in de Clio Trophy ook al veel leuker. Nadeel van de Clio Trophy was de hoeveelheid gebouwde exemplaren. In Engeland zijn er slechts 500 van verkocht, later werden er nog eens 50 exemplaren gebouwd speciaal voor de Zwitserse markt. Deze 50 stuks hebben het stuur aan de linkerkant zitten en zijn het meest interessant om naar Nederland te halen.

Met de Renault Sport Clio hebben de Fransen het recept van een grote viercilinder in een kleine, lichte auto geperfectioneerd. Je kan diverse smaakjes kiezen, maar de Trophy is het bewijs dat je van een gewone hatchback een buitengewoon vermakelijke auto kunt maken. Dat niet alleen, qua sensaties en aanzien kan de auto met gemak wedijveren met de grote namen met een M, Type-R of ‘RS’ badge op de achterkant. Dat is het grote verschil tussen een snelle uitvoering (Polo GTI, bijv.) van een normale auto. Die zijn vooral sneller en daarmee is alles wel gezegd. Omdat Renault Sport een compleet aparte afdeling is, kan het al zijn tijd, zorg en kennis gebruiken om met een kleine auto een grootse prestatie neer te zetten. De Renault Clio Renault Sport 182 Trophy is de beste Hot Hatch aller tijden. Punt.

Meer lezen? Check dit overzicht met 12 andere betaalbare en briljante analoge auto’s