Slecht management, Italiaanse flair en een te goede voorganger. Dat levert altijd een interessante auto op.
“U komt voor de freestyle gitaarsessie? Uiteraard. Gaat u daar maar zitten. U bent aan de beurt na ene Stevie Ray Vaughan. Succes!” Het zijn zo van die dingen die je liever niet hoort. Bij voorbaat weet je dat het gedoemd is te mislukken. Zo moet het ontwerp- en ontwikkelingsteam van Alfa Romeo zich ook gevoeld hebben, aan het einde van de jaren ’70. Toen werd namelijk de opdracht gegeven om een opvolger te bedenken voor de Alfasud.
Dus voordat we naar het onderwerp gaan (de Alfa Romeo 33), moeten we even kijken naar de voorganger, de Alfasud. Wat was daar nu in hemelsnaam zo bijzonder aan? Nou, om eerlijk te zijn erg veel. Het was één van de eerste praktische auto’s die voorwielaandrijving met puike rijeigenschappen wist te combineren. De moderne hot hatches zijn (min of meer) een exponent van datgene waar de Alfasud mee begonnen is. Een betaalbare auto voor het hele gezin, waar papa ook een beetje blij van wordt.
Daar ging het al meteen een beetje fout. De Alfa Romeo 33 was namelijk typisch zo’n auto waarbij werd aangeven: “leuk, maar kan niet tippen aan zijn voorganger”. Dat lag overigens niet aan de sceptici, maar gewoon aan Alfa Romeo. Met name in het begin van zijn carrière was de Alfa 33 niet al te best. De bouwkwaliteit was dramatisch te noemen, het elektronische systeem was nauwelijks functionerend en dan hebben we het nog niet eens over het roestspook gehad. Het is een cliché, maar bij deze auto kon je al in de folder de eerste roestblaasjes ontwaren.
Een ander nadeel was de conventionelere techniek en het gebrek aan vooruitgang. De Alfa 33 was gebaseerd op de Alfasud en deelde ook diens onderstel. Alleen waren de afwijkende specificaties ten opzichte van de voorganger gewoon minder. Zo had de 33 achter trommels (de ‘Sud had schijven rondom) en waren de remmen nu minder exotisch. In esthetisch opzicht was het zeker geen lelijke auto. De Pininfarina-lijnen zijn elegant en subtiel, maar ook hier: de Alfasud was mooier.
Het onderstel was ook zachter afgestemd en miste wat scherpte ten opzichte van de Alfasud. Wat wel overgenomen werd, waren de boxermotoren. De 33 was aanvankelijk leverbaar met een 1.3 (80 pk) en 1.5 (96 pk) sterke boxer. Het voorlopige topmodel was de iets luxere Quadrifoglio Oro met 105 pk. Zelfs in die tijd niet echt spectaculair.
In 1984 kwamen er een paar aparte varianten bij. De eerste was de ‘4×4’. De Alfa 33 had de Boxer in lengte voor de vooras liggen, waardoor er gemakkelijk een aandrijfas naar achteren toe kon. Inderdaad, precies zoals Subaru het heeft. Jammer alleen dat de 33 4×4 voornamelijk populair was in landen met veel sneeuw, ijs en dus ook pekel.
Op basis van de Alfa 33 1.5 bouwde Zagato een heel bijzondere variant. In plaats van een bloedmooie carrosserie werd er juist een bizar lelijke body opgeplaatst. Het resultaat was de Z33 Free Time, een soort Midi-MPV, 12 jaar voordat Renault met de Mégane Scénic op de proppen kwam. Uiteindelijk is het gebleven bij twee prototypes.
De laatste was de 33 Giardinetta, een stationwagon. Eigenlijk best opmerkelijk, want de stationwagon was destijds helemaal niet zo populair. Het waren toen nog echt functionele werkpaarden, op de Audi 100 Avant na. De Giardinetta hield een beetje het midden. De auto was aanzienlijk fraaier dan de meeste stationwagons (Escort, Kadett, 305, Tercel), maar met een maximum laadcapaciteit van 1.200 liter redelijk praktisch.
De Alfa 33 was geen verkoopwonder, mede door de genoemde nadelen. Gelukkig zaten ze niet stil bij Alfa Romeo en kwam de facelift vrij snel, reeds in 1986. Er waren nu meer smakelijke uitvoeringen voor de liefhebber. De oude Quadrifoglio Oro werd min of meer vervangen door de 1.5 TI. De prestaties waren gelijk, maar de beleving was nu een tandje sportiever, zoals het hoort in een Alfa.
Boven die TI stond een 1.7 i.e., met evenveel vermogen, maar vooral meer koppel onderin. Op basis van de 1.7 kwam ook het topmodel, de 33 1.7 QV. Dit begon er al meer op te lijken. Dit blok leverde zo’n 120 pk, genoeg om de iets meer dan 900 kg zware auto in 9 seconden naar de 100 km/u te katapulteren. Ook voor het oog ging de 33 QV erop vooruit. De ’75’-esque look met spoilers, gekleurde bumpers (+strips) en lichtmetalen velgen gaven het geheel meer cachet.
Van de tweede serie was ook een stationwagon, nu omgedoopt tot ‘Sportwagon’. In Nederland speelde deze auto niet zo’n grote rol, de auto was enkel met een 1.3’tje leverbaar. In Italië en een paar andere Europese landen was er ook keuze uit een 1.5, een 4×4 en zelfs een diesel. Dit was geen boxermotor, maar omdat de 33 een vrij beperkte ruimte voor de vooras had, kon het geen bestaande viercilinder worden, maar een 1.8 driecilinder met turbo, zonder intercooler.
Net als goede wijn werd de 33 beter met de tijd. In 1990 krijgt de auto nogmaals een facelift en dit keer is het een flinke, zelfs dermate ingrijpend dat de interne fabriekscode wordt gewijzigd van ‘905’ naar ‘907’. De lijnvoering is nu duidelijk geïnspireerd op de Alfa 164, wat absoluut geen schande is. De hoge, doorlopende achterlichten staan veel stoerder en de spitsere neus heeft veel meer présence. De motoren werden ook moderner, met benzine-injectie voor bijna de gehele range. De roestgrappen kunnen ook in de prullenbak, want grote delen van de auto werden nu verzinkt.
Gelukkig kreeg ook het topmodel een upgrade in de vorm van een vierkleps kop. De 1.7 i.e. 16v boxermotor in de QV leverde bijna 135 pk. Daarmee kon de auto zich prima meten met de concurrentie. De prestaties op papier waren gewoon prima (0-100 km/u in 8,4 seconden een een top van 205 km/u), maar vertellen slechts een deel van het verhaal. De sensaties op asfalt waren wel degelijk verbeterd. De 33 QV was strakker, directer en alerter dan ooit. Je kiezen tussen een Quadrifoglio met voorwielaandrijving of de ‘Permanent’, met vierwielaandrijving.
Ook de Sportwagon werd onderworpen aan de facelift. Deze variant profiteerde zo mogelijk nog meer van de wijzigingen, alhoewel de achterlichten minder afwijkend waren. Ondanks dat het een ‘goedkope‘ conversie was (de deuren waren identiek aan die van de hatchback), had Pininfarina er een fraaie verschijning van gemaakt. In Nederland was de Sportwagon er alleen met normale benzinemotoren, alhoewel er ook enkele Q4-uitvoeringen van zijn gebouwd.
Dan komen we nu tot het slotstuk. Het einde waarin we alles relativeren en de pluspunten enorm uitvergroten. Sentimenteel sausje eroverheen en klaar. Maar eerst een afstraffing. De Alfa Romeo 33 was aanvankelijk intens slecht. De problemen met roest en elektronica zijn gewoon onvergefelijk. Je betaalde voor ellende, daar kunnen geen zalvende woorden van fanboys tegenop. De Alfa Romeo 33 werd echter jaar na jaar wel beter. De laatste generatie is heel behoorlijk (maar was toen verouderd).
Eigenlijk is deze special een ode aan de huidige Alfa Romeo Giulietta, de achterkleinzoon van de 33. Ja, deze auto is niet zo fijn en mooi als zijn voorganger (de 147), maar het is in de juiste uitvoering nog altijd een fraaie verschijning. Het rijdt net even fijner dan de concurrentie en de vrouw is blij met de vijf deuren. Voordat alle hatchbacks inwisselbare, generieke eenheidsworsten zijn, geniet nog even een keertje van een auto voor het hele gezin waar papa ook een beetje blij van wordt.
Dude! Het is zomertijd! Een uur te laat!
Zo. En nu ga ik lezen!
Wat een geweldige wagentjes zijn dit. 2 jaar met veel plezier in een 33 gereden. Was maar een 1.4 injectie, maar toch erg leuk!
Wat een geluid maken deze wagens. Met een demperloze middenpijp en gewone einddemper klinken deze wagens echt fantastisch, en op carburateurs is het helemaal een feest. Alleen de Busso V6 kan daar tegenop.
Helaas zijn ook de type 3 (907) niet vrij van roest, de kriksteunen en de tankdop gaan altijd roesten. Maar de bodem is inderdaad wel probleemloos.
Als je er nog een wilt dan moet je voor een 1.7 8 klepper gaan .de 16 klepper is niet heel veel sneller en rijd alleen fijn hoog in de toeren. Een 1.7 8v met dubbele 40mm webers is denk ik een van de fijnste motorblokken die Alfa ooit heeft gebouwd.
@transaxleman: inderdaad die 16v Kun je niet rustig mee rijden, kan ik mij nog van vroeger herinneren.
@fiscaal: Inderdaad dat waren leuke wagens, mijn ouders hebben er eentje gehad bijna half miljoen kilometers Motor revisie incluus, geen enkel elektrische gadget werkte nog. Maar hij bleef doorgaan en klinkte altijd uitnodigend naar meer.
@transaxleman: binnenkant veerpoten achter. Dorpels voorzijde. Rond de Tankdop. Onderkant voorschermen. Achter rand kofferbak. Koker balken voor. En dat zijn alleen nog maar de standaard plekken. Maar wat plaatwerk verder en je hebt weer een enorm leuk rij ijzer. Heb momenteel een type 2 met een 16v op webers. Erg onrustig rijden, maar wat een lol!
@transaxleman: Een 8 klepper rijdt in de praktijk altijd fijner dan een 16v. Iedereen wil fijn vermogen onderin, dat wat bovenin zit is totaal niet van belang. Behalve voor folders en verkopers uiteraard want de getalletjes zijn hoger. En sportwagens, daar wil je ook 4 klepper per cilinder.
@lekbak: Precies! Ik kwam er ooit achter toen ik kort na elkaar de Honda Jazz in 8v en 16v versie reed. Bij zulke kleine motoren is het gebrek aan koppel onderin nog extra voelbaar, neem ik aan, maar wat een verschil zeg!
Ik heb zo’n ding ook serieus overwogen maar de 164 vind ik net wat mooier, dat werd hem voor mij dus. Met name door de Busso V6 ook. Maar vind dit toch een erg guitig wagentje. De latere versies zijn zelfs een beetje ondergewaardeerd naar mijn mening.
Mooi stukje tekst!
De huidige Guilietta is toch juist de kleinzoon (of achterkleinzoon) ipv de (over)grootvader?
Mijn moeder had een Alfasud en deelt je mening volgens mij niet. Dat ding heeft meer kilometers gemaakt op takelwagens dan op het eigen rubber. Bleven de bandjes wel lekker lang mooi van.
@beefcake: ja, zo zou ik het ook hebben uitgelegd.
On topic: nooit veel opgehad met de 33, maar na het lezen snap ik het enthousiasme van de Alfisti.
Leuk stuk weer Willem. Ik vind de station een ronduit mooie wagen. De eerste serie lijkt van achteren opzij sterk op de Volvo 343… vind ik.
Die Zagato Z33 Freetime is een gedrocht. Wel bijzonder: Zagato maakte of heel mooie auto’s (Lancia Appia Zagato) of heel lelijk. Een tussenweg was er bijna niet.
-Edit: heel erg scherp! Thanks!-
@jeroenwz: Altijd goed om te zeuren, dat houdt ons scherp! Het is aangepast, thanks!
Dat iemand nog een Alfa durfde te kopen na de Alfasud !!
Sterker nog .. de 33 verkocht beter dan de Giulia nu doet ..
Iets van miljoen in 10 jaar tijd ..
En natuurlijk werden ze na 1986 beter ..
Toen werd de toko nml overgenomen door Fiat ..
De enige Italiaanse autofabrikant die zich bezig hield/houdt met echte auto’s voor echte mensen ..
De concurrenten waren niet meer dan grappige gimmicks ..
Verder kwamen er in deze periode eigenlijk alleen maar beroerde auto’s van de band ..
Ford USA Mercedes Jeep en Porsche waren de enige die ze nog aardig op een rijtje hadden ..
@lincoln: inderdaad. Bijzonder begin van het artikel want het sentiment rond de Sud was… Eh… Niet zo goed. En daarentegen is de 33 de redding van AR geweest in die tijd (zoals alfa zo vaak een redder nodig heeft gehad in de geschiedenis). Vindt toch de ondertoon een tikkie zuur in dit artikel, maar dat kan ook omdat ik een “fanboi” ben.
@hans33sw: inderdaad. Mijn opa, waar ik deels de autoliefde van georven heb, kocht ooit nieuw zo’n Sud. Helaas genas het hem grotendeels van het autovirus. Het ding roestte naar verluidt binnen no-time weg. Uiteindelijk kocht hij een Volkswagen (waar voor hem nog wel wat sentiment aanzat daar hij ook een van de eerste Kevers had maar toch, een Golf is een Golf…).
@jaapiyo: Wil geen taalnazi zijn hoor, maar…. georven? Vreemde vervoeging. Gebruik je dat ook zo in je lokale dialect? En zo ja, waar woon je ergens?
@lincoln: ik vond z’n generatiegenoot VW Golf II anders betrekkelijk onverwoestbaar. Goed, deels doordat die dingen nog gebouwd werden volgens het adagium ‘wat er niet op zit kan ook niet kapot’, maar t.o.v. de geijkte concurrentie (Kadett, Escort) was het de (soms forse) meerprijs wel waard. Die derde generatie was wat dat betreft bijna net zo’n stap terug als dat de 33 dat was t.o.v. de Alfasud.
@lincoln: Saab, volkswagen met de golf 2, Volvo. Dat was ook serieus goed spul.
Die 33 kon je haaks de bocht omgooien en bleef plat liggen! Wat een feest was het om als 16 jarige met een paar vrienden met een zwarte imola 200 km per uur over de route du soleil naar saint-tropez te raggen. Mama vroeg zich bij thuiskomst af waarom na een week de motor het begaf… ploffffff?
Heerlijk wagentje. Mijn eerste auto was een 1.7 ie. Misschien ook daardoor altijd een zwak voor gehouden. En meteen leren double clutchen door de fantastische bak die erin zat! ;-)
@mennok: Double clutch met een versnellingsbak die goed is????
@dijan: dat was sarcastisch bedoelt..
@dijan: kapotte synchromeshringen waardoor je niet normaal van 3 terug naar 2 kon. Schijnt een veel voorkomend probleem te zijn bij die wagens? En een arme, niet handige 18 jarige leert dan maar op een andere manier schakelen.
Ik heb me wat een uren doorgebracht op de achterbank van een 33 1.7. Ik kan me die heerlijke boxerroffel nog voor de geest halen.
M’n maat z’n pa had er een en werkte in het onderwijs. Z’n vrouw werkte bij CentreParcs de Eemhof. Iedere schoolvakantie konden wij dus voor een habbekrats een midweekje/weekendje naar het Aquadome en ‘s avonds goedkoop slecht eten (wisten we toen nog niet). Daarna in het huisje zo’n zak met een blok terpentine-hout erin in de kachel en cola met paprika-chips en op zaterdagochtend Telekids kijken.
Elk park in heel Nederland hebben we met z’n tweeën (tijdje later met dat jankende pestzusje van hem er tussenin) gezien vanaf de achrerbank van een knalrode late 33.
Dat waren mijn nineties jongens!
Gaaf stukje! En wat wou ik toen graag 16v hebben. Nooit van gekomen…
Oh de gele 1.7 qv met savalli pakket . Ietsmet had ik hem nog maar.
Die tweede generatie oogt nog steeds net zo sexy als toen, zeker in het rood met meegespoten bumpers.
Ondanks dat hij veel gemeen heeft met de eerste serie lijkt het een totaal andere auto, veel dikker. Knap staaltje designkunst van niemand minder dan Walter d’ Silva.
De geschiedenis van de Sud is tien keer interessanter, ontsproten uit het brein van de Oostenrijkse ingenieur Rudolf Hruska die toen al een indrukwekkende staat van dienst had bij Finnmechanica en Cisitalia en reeds bij Alfa had gewerkt en betrokken was geweest bij de 1900.
Die Sud was op alle fronten vernieuwend, FWD, een boxermotor, laag zwaartepunt waardoor de Sud de eerste FWD middenklasser was die weinig last van onderstuur had. De Sud wordt als standaard voor deze klasse gezien.
https://goo.gl/images/Mz5MSW
@desjonnies: voorremmen tegen het differentieel aangebouwd, de achteras met watt lokalisatie.
geniale auto, geniale ingenieur.
als die klootzakken nou eens goed staal hadden gebruikt!!
@desjonnies: Klopt! Maar de Sud is al zo vaak (terecht) de hemel in geprezen. Daarom vind ik het altijd leuk om een lichtje te schijnen op de iets mindere goden.
@desjonnies: De Alfsud was de favoriete auto uit de jaren ’70 van het Engelse blad CAR. Samen met de GS. Een andere briljante kleine middenklasser…
@desjonnies:
Heb liever de historie van een Renault Fuego of Hyundai scoupe dan van een gedoodverfde “winnaar” ..
Zelfs over lincoln wist ie een special te schrijven over het allerslechtste model (mark6) ..
@desjonnies: Eerste middenklasser met FWD en goede wegligging? Wat te denken van de Citroën GS, ook met boxermotor. Of zelfs de DS.
Mijn eerste auto was een Alfa Romeo 33 1.5 qv uit 1985, dus nog pre facelift. Wat was dat een gave jaar om in te rijden. 105 pk, dubbele carburateur, sportstoelen, mooie velgen. En voorzien van gewichtsbesparing. Wat was dat ding rot zeg. Karakter heet dat.
@siemi: m.i. De mooiste! Ook van binnen was er werk van gemaakt, met extra meters, hoofdsteunen met een netje erin (hoe verzin je het). Van buiten andere grill, groen om het logo etc. Super mooi!
Ofnhet verhaal zoals @desjonnies van de Sud terecht interessanter is of niet, mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van de special. Dank daarvoor, ik ging even terug naar 1997 toen ik mijn S 16v QV kocht, ex lease, net 18 jaar. Heel veel fijne kilometers in gemaakt, vaak naar de laars over bergpassen en niet zelden mee stil gestaan. Met een traan eind eerste decennium van het nieuwe millennium verkocht; geen stallingsruimte. Ding was perfect en geen auto is ooit meer ‘mij’ geweest (incl. de mopperende synchro van de tweede versnelling, zoals ik op zondagochtend ben als de spruiten op bed springen .. even mopperen om daarna flink te versnellen).
Nogmaals dank voor deze post op deze mooie lenteavond. Ik ga zo slapen met de herinnering aan de roffel wanneer ik door een woonwijk reed. ???❤️
@bischero: geweldig sentiment. Voor mij is dat exact hetzelfde. Alleen heb ik niet lang van de 33 kunnen genieten.
Mijn allereerste auto op m’n 18e was een 33 1.7ie uit 1994. Na een klein half jaar gestolen voor joyriding. De vervanger was een 155 1.8TS Lusso. Die zat technisch zo slecht in elkaar dat ik sindsdien nooit meer een alfa heb gehad.
Wat denk ik met veel weemoed terug aan de 33. Vooral dat geluid tijdens het starten waarbij je die horizontale potten in gang hoorde komen. Geweldig…
Mijn eerste auto, een rode 33 1.4 uit 1994. Geweldige auto, nog spijt dat ik hem heb weggedaan toentertijd. Ze worden ook best prijzig nu. Klassieker in de dop.
Een van de weinige wagens waarbij de facelift het design echt enorm verbeterd heeft.
De 33 is het voor mij altijd net niet geweest, ik heb de 75 altijd zoveel gaver gevonden. Beide nog nooit gehad of zelfs maar gereden. Mijn ervaring met alfa begint pas bij de 156. Maar ik heb nu wel weer de neiging om te gaan zoeken naar een knappe 75, om die vervolgens niet te kopen…
Ooit in mijn jonge jaren zin gehad in een Alfa 33.
Toen bleek dat de pedalen zo belachelijk raar opgesteld staan dat je bijna een extra kniegewricht moest kweken was het enthousiasme al wat minder.
Toen de vloer van de kofferbak extra ventilatie bleek te hebben in de vorm van een krokant roestgat, was de “goesting” helemaal over.
Het is toen een Peugeot 309 1.9gti geworden, ook geen toonbeeld van perfectie, maar enorm veel plezier aan beleefd.
Ik ben dan geen uitgesproken liefhebbers van auto’s uit de tijd van de Alfasud, maar mooi? Nee, dat vind ik niet. De Alfa 33 is eigenlijk qua uiterlijk zo conservatief dat je het niet mooi maar ook niet lelijk kunt vinden.
De Alfasud, met die kleine wieltjes en die gekke hatchbackvorm was lekker karakteristiek en dat maakt hem op een manier mooi. Maar het doet mij weinig, vind hem zelf niet zo mooi.
Zelfde geld voor de 147/Giulietta vergelijking aan het einde. De 147 was ook geen beauty in mijn ogen. De facelift was wel redelijk. Maar de Giulietta vind ik echt mooi. Een buurman van mij heeft een rode met zwarte wielen. Staat altijd naast een Golf en een Astra, en niet eens zwarte en grijze maar rood en blauw. En zelfs dan weet die Alfa blikken te vangen.
Al maak ik een uitzondering voor de GTA-trim, de 147 heeft dat, voor mij, nog nooit gedaan. Maar slecht ontworpen is hij niet. Gewoon, anders, maar toch gewoon. Het heeft mij niet kunnen overhalen. En dat terwijl ik Alfa alles gun. Ze hebben een rijke historie aan geweldige modellen. Dat mag van mij nog wel even doorgaan.
@720s: uiterlijk is slechts (een vrij onbelangrijk) onderdeel vane en totaalpakket. De 147 was in 2001 een bijzondere auto in zijn klasse. Toponderstel, fijne diesels, sfeervol interieur en een heel redelijke vraagprijs. Het was echt iets bijzonders. De Giulietta was in zijn klasse gewoon een gemiddelde aanbieding. Op zich niet verkeerd, in sommige uitvoeringen soms best leuk. Als je er eentje kan krijgen voor een goede prijs: doen! Maar het is geen betere auto dan een Audi A3 of BMW 1 Serie.
Best apart dat het roestspook hier genoemd wordt met betrekking tot de 33, en dat de Alfasud als veel beter wordt getypeerd. Want volgens mij staat toch juist de Alfasud bekend om het roesten op de folder…
Mijn vader heeft ook zo’n Alfasud gehad. Precies een jaar, en toen was ie al dusdanig verroest, dat hij hem helemaal opnieuw heeft laten spuiten, en daarna meteen heeft verkocht. Die auto heeft mijn vader voor eeuwig genezen van het merk Alfa Romeo, ongeacht hoe goed ze tegenwoordig wellicht ook mogen zijn…
Moet wel zeggen dat zo’n Alfasud veel mooier is om te zien dan die 33. Dat heb altijd maar een lelijk, hoekig gedrocht gevonden. Een beetje zoals de 75 (ook al niet moeders mooiste), maar dan mislukt…
@henrie: het onderwerp is de 33. En die kon ook flink roesten. Vandaar ;)
Mijn eerste auto was een zwarte 33 16v S QV. Heerlijk ding, wat een wegligging en dat boxerroffeltje! Gekocht met 97k, verkocht met 217k. Nooit wat gehad, behalve een grote glimlach. Meest memorabele rit was een achter een Fransman met een 309 GTI aanjagen door de Ardèche. :)
Geweldig!
Mijn eerste auto was een 1e type 33 van 1989, een 1.3 boxer, wat een geweldige auto was dat zeg! Daarna kwam er een rode 75 2.0 twinspark, 155/ 156 heb ze allemaal gehad.
Gebruikt er iemand deze blokken in een kitcar met middenmotor? Leent zich er perfect toe.
@hupke: Je ziet deze blokken wel eens verschijnen in Kevers enzo. Ook rijd er in Nederland een gast rond met een 2cv met een 1.7 motor.
Er zijn in Engeland volgens mij wel enkele Sudjes omgebouwd naar middenmotor
Mooiste versie is die van de headerfoto (vind ik).
Je ziet ze helaas bijna nooit meer. Los daarvan vind ik de 75 een van de mooiste alfa’s aller tijden (laat die special maar ook maar komen)
Heb een 33 uit 1986 gehad en een QV uit ’91. Leuke wagens, als ze het deden. En roesten als de hel.Na dat mijn distributie ketting van mijn 155 uit elkaar knalde op de snelweg , en de ruk service van een Alfa sub dealer, naar Mercedes overgestapt. Beste stap ooit.
Toen al een 3 cilinder TURBO? Veel dingen van Alfa komen jaren later pas aan bij andere merken. Hoezo Audi Vorsprung durch Technik of zoiets
@Alfarobert: die grasmaaiermotor kwam van VM Motori. Ik zou er niet te trots op zijn ;-).
De 156, toen had Alfa duidelijk betere en fijnere diesels dan de concurrentie.
Ik vond het toen eigenlijk niks. Zelf een Sud Ti en een Sprint gehad. Die laatste was wel mooi, maar eigenlijk reed die gewone Sud beter. 33 vond ik een beetje een slap aftreksel. Toch was het een bijzondere auto. Je zat heel laag en juist ook met de 1.3 (of 1.4) was het een heerlijk scheurbakkie. Eigenlijk een echte Alfa. Achteraf spijt er niet eentje gekocht te hebben.
Want toen waren Alfa’s nog altijd sportief ook met de kleine motor. Je hoefde toen nog geen super (dure of snelle) versie te kopen om een alfa gevoel te krijgen.
Een paar jaar geleden eens in die nieuwe Guillietta gereden: teleurgesteld door het nep gevoel. Gelijk een Honda gekocht.
De 33 blijft een leuke auto, hebben sinds 10 jaar een 2e 33 1.7 SW (de eerste was total loss) 2 jaar geleden plaatwerkrestauratie uitgevoerd, niet perfect, wel heel leuk, lekker prutteltje.
Dochter heeft een 33 SW 1.8 TD (ja de 3 cylinder) met wat werk en als project hebben we ook nog een 33 SW Q4 (met wat “meer” werk). Je ziet ze steeds minder maar een goud autootje, zeker gezien de prijsklasse waarin het zich bewoog. Alfa, what else (456?)