Láng voordat SUV’s die titel opgeplakt kregen en goed bemiddelden met een enorme afkeer van modder ineens allemaal een grote terreinwagen moesten, was er al de Range Rover.
Het is de enige echte grondlegger van de SUV: de luxe terreinauto, die door allerlei andere fabrikanten decennia lang werd doorontwikkeld en overdesigned tot ze amechtig bleven steken in een modderplasje of zelfs op een stoeprand. Ook de Range Rover werd luxer en gesofisticeerder, maar daar kun je nog altijd mee van een bospad af. Zonder hulp van een boer met een trekker.
In 1970 introduceerde Land Rover zijn revolutie op terreinautogebied. Er waren natuurlijk al 4×4 ‘s, in eigen huis bestonden al lang en breed de Series 1 en 2, de latere Defender. Toyota had ook al de Land Cruiser in de prijslijst en het wilde westen verwende ons met Jeeps. Maar dat waren allemaal spartaanse, soms zelfs rudimentaire, purpose built vehicles. Geweldig in het terrein, omdat je daar als boswachter, veeboer of paddenstoelenfotograaf nou eenmaal zijn moest. Maar ongenadig oncomfortabel en barbaars op de verharde weg, als een huifkar.
Dat moest anders, bedacht Land Rover en zette de unieke Range Rover in de markt: met schroefveren met niveauregeling en een V8. Zodat de welgestelde herenboer er door de week mee over zijn land kon ploegen en in het weekend een beetje in stijl naar de stad. Of pub, voor een barmeal en een pint. Kortom, een typische en eerlijke oud-geld-auto. Pas later, in de jaren tachtig, ontdekt ook het nieuwe geld deze “niche” en gaat er allerlei snel rijk geworden plebs in sturen, langs de etalageruiten met een Gucci op. Dag elitair prestige, hello verkoopsucces.
De Stage One, tot 1980, is voor zijn soort al luxe, maar wordt geleidelijk aan op een nog hoger plan gebracht. Er komen betere stoelen, meer meters op het dashboard, hoofdsteunen en meer en betere bekleding in. Nivomat en een aluminium carrosserie had ‘ie altijd al. Ook wordt nu stuurbekrachtiging leverbaar. Om de enorme rolneiging in bochten, als gevolg van de lange veerwegen en soepele vering, enigszins te temperen monteert Land Rover een stabilsatorstang op de achteras. Hoef je geen anti-zeeziekpleisters meer achter je oren te plakken.
Stage Two is leverbaar van 1980 tot 1984 en zet de tendens naar meer luxe en design in sneltreinvaart voort. Het chroom verdwijnt van de auto en maakt plaats voor kunststof en stickers. Dat vonden we toen mooi, net als veel en hoog haar. Airco wordt leverbaar, jolly good. Er komt een überluxe uitvoering, de Vogue, in eerste instantie als tijdelijk model in een beperkte oplage. Behangen met leer en hout en in blauw metallic wordt het een hit. Het loopt storm bij de verbouwereerde dealers, waarop LR besluit deze uitvoering blijvend in de prijslijst te zetten. Bovenaan, als topmodel. Nog veel belangrijker is de komst, in 1982, van de vierdeurs uitvoering. Ook is er vanaf nu een automaat te bestellen in combinatie met de oude vertrouwde V8, die nog door Neanderthalers is uitgewerkt in een bewaard gebleven rotstekening.
Elk jaar en met kilo’s tegelijk worden er steeds meer luxe en onmisbare gadgets in gemonteerd: spiegels, stoelen en ramen worden geëlektrificeerd. En als het enigszins mogelijk is ook verwarmd. Leer, uiteraard en een snufje walnotenhout hier en daar zetten de nieuwe standaard in dit segment. De kale basisuitvoering wordt volkomen genegeerd door het gestaag groeiende klantenbestand en verdwijnt dan ook uit de prijslijst. Ook de motorisering groeit evenredig mee: eerst vervangt Land Rover de carburateurs van het beproefde blok door elektronische inspuiting van Lucas. Dat verhoogt het vermogen naar 165 PK. Dit blok blijft als 3,5 EFI in productie tot het in 1989 wordt vervangen door de 3,9i V8 met 173 PK. Zuinig wordt ‘ie nooit, het verbruik neemt wel iets af maar het blijft een notoire drinkebroer. Dat is dan wél weer in de lijn van de inmiddels afgehaakte upperclass. Vanaf 1987 is er ook een dieselversie leverbaar, maar die heeft in ons land nooit veel potten kunnen breken. Ook geen betrouwbaarheidsrecords trouwens. De diesels van VM waren berucht om hun lekke koppakkingen, als gevolg van oververhitting door een constructiefout. En door de luidruchtige en rauwe loop van de zelfontbrander paste deze al helemaal niet bij het karakter van de Rangie. Not done.
Het uiterlijk blijft al die tijd redelijk onveranderd. Details als kleine spiegels op de deur of zelfs voor op het spatbord, zichtbare deur- en motorkapscharnieren en verticale lamellen in de grill verraden een vroeg type. Later worden er voorspoilers met mistlampen, meegespoten kunststof bumpers en lichtmetalo ‘s gemonteerd, geheel volgens de smaak van die tijd. Als absolute apotheose verschijnt begin jaren negentig uiteindelijk nog de Vogue LSE, met een verlengde wielbasis en een 4,2i V8. Behangen met alle mogelijk luxe, alleen als automaat leverbaar en standaard met luchtvering, groeiden de bomen nu wel ongeveer tot in de hemel. Die steeds duidelijker zichtbaar werd door het uitdijende gat in de ozonlaag, dat dit monster veroorzaakte met zijn enorme CO2 uitstoot. Maar dat wisten we toen nog niet. Niet iedereen, tenminste.
Begerenswaardig is ‘ie wel, zo’n LSE. Tegelijkertijd moeilijk vindbaar in een onverprutste en goede staat. Hoewel dat eigenlijk ook geldt voor de varianten met normale wielbasis. Die zijn een poosje het slachtoffer geworden van ons belastingklimaat. Door de toen geldende oldtimerregeling bleek het mogelijk belastingvrij zo’n bakbeest te rijden, ook nog lekker op gas. De carrosserie van een moderne variant monteren op een 25 jaar of ouder chassis. Dat werk. Er werden hele mooie exemplaren gebouwd, door vaklui. Maar ook (semi-)amateurs zagen hun kans: hele hordes Range Rovers werden uit elkaar getrokken, omgebouwd of anderszins verprutst en geslachtofferd. Allerlei malafide sujetten zagen er handel in en verzonnen listige shortcuts: een oud chassisnummer in een nieuw type sjoemelen, zonder blikken of blozen.
Lastig dus om een mooi en kwalitatief goed exemplaar te bemachtigen. Waarbij je een goed oog voor zijn onhebbelijkheden moet hebben. Het chassis kent een belangrijk zwak punt in de vorm van een roestgevoelige achterste dwarsbalk. Sowieso goed letten op roest en vervormingen daar en onder de motorkap goed kijken naar eventueel verroeste binnenschermen en bulkhead. Ook de tweedelige achterklep is befaamd om zijn notoire hang naar wegrotten. Verder is een Range Rover met Nivomat of luchtvering erg gevoelig op die punten, het best vind je er een met normale schroefveren. Tot 1996, toen de Classic definitief uit productie ging, zijn er een kleine 320.000 gebouwd, dus keus is er in principe nog wel. Een zo origineel mogelijke met goede historie vinden is de kunst, zoals we eerder al concludeerden. En maak er maar een mantra van en blijf het in jezelf herhalen: onderhoud, onderhoud, onderhoud, onderhoud…
Niemand zal het toegeven, maar iedereen zal je benijden om je smetteloze en stijlvolle Classic. De stamvader van al die latere protSUV ‘s met een offroad allergie. Ik noem geen namen.
Ben benieuwd waar al die omgekatte LPG exemplaren nu zijn.. De meeste 190d’s gingen naar België of retour oostblok, maar daar is denk ik geen interesse in Ranges..
Weer een prima stuk leesvoer met een uiterst correcte analyse van het begrip suffertje….
Ik had het niet beter kunnen verwoorden Lars.
Leuk artikel! Ik heb het met plezier gelezen, goed gedaan @larssb!
Ik zou zelf nog wel zo’n Type I willen hebben. Luxe zit hem niet zozeer in de gadgets, hout en leer is voldoende voor mij ;-)
@gtwillem:
Zo, we kunnen het niet meer eens zijn, gewoon zo’n 3 deur uit mijn jeugd. Meer heeft een heer niet nodig.
Leuk gedaan! Ik zie graag meer van dit soort dingen.
Leuk artikel! Ik hoop dat AB meer van dit soort stukjes gaat schrijven. De Range Rover is en blijft toch de auto waarmee de rest van de fabrikanten zich aan willen meten. Maar ze missen allemaal 1 ding: stijl!
Lekker informatief artikel. Voor herhaling vatbaar!
Ik kan me de test van de Vogue LSE in Autovisie nog goed herinneren.Diep donkerblauw, wielen in antraciet en het leder in een kleur waar Dries Roelvink een tweede hypotheek voor moet afsluiten om z’n abonnement bij Sunday’s te kunnen betalen.Man man man..wat een auto.
Weer heel tof geschreven @larssb
Leuk artikel!
Maar het verhaal van de stabilisatorstang achter klopt niet. Bij de eerste types zat de ene schokbreker aan de voorkant van de as vast en de andere schokbreker aan de andere kant. Om zo de veerweg te vergoten. Bij latere types stonden de schokbrekers wel allebei dezelfde kant op. Waardoor hij wat beter op de weg lag. Een stabilisatorstang is nooit toegepast naar mijn weten.
Wij hebben ook een RRC thuis en rijden er met veel plezier in.
Iemand zei ooit eens tegen mij “range rover rijden is eigenlijk een way of living” geen idee of dat zo is…
Als 3 deurs in een kek blauw kleurtje is het wel een hele toffe bak!
Machtig, mooi bak en gaaf geschreven! Die laatste versie, 4 deurs + airco + stoelverwarming = doe mij maar :)
Prachtig, hoop dat ik er snel eentje tegen het lijf loop on erbij te kopen naast men Jeep.
Klasse auto! Klasse artikel!
Voor de liefhebbers een link naar een documentaire over de geschiedenis van Land Rover en Range Rover: http://www.youtube.com/watch?v=VjIKm2LdFc4
Leuk artikel! Voor mij zou de perfecte combinatie zijn een Classic driedeurs in het uni blauw met het interieur van de laatste serie. Dat zal vast wel eens geprobeerd zijn denk ik.
Herinner me ook nog die speciale jacht editie van Erich Honnecker, wat een gevaarte. Stond geloof ik te koop enige tijd geleden.
Ik vind eigenlijk de jeep wagoneer de eerste luxe terreinauto…
@mnmg:
Idd 7 jaar eerder dan de range rover, maar otoblok (en andere euro media) kijken niet zo ver…
@super:
ik wel dus …
@mnmg: Idd! Maar ja, ik heb dan ook zo veel meer oog voor een Wagoneer dan voor een RR Classic. Gewoon een mooie model van bouwjaar maakt me niet uit, maar wel het liefst een zo dik mogelijke motor als de heerlijke 401-blok van AMC.
Het is niet dat ik Range Rover Classic niet waardeer. T is gewoon mijn liefde voor Wagoneers dat ownt.
Nog altijd mooie wagen! Maar zijn de portiergrepen nou echt hetzelfde als een Peugeot 305 uit dezelfde periode?
@marinepower: Er waren in die tijd wel meer modellen met zulke portiergrepen, o.a. van Austin, Lancia, Alfa Romeo.
@marinepower:
Grappig dat je het hebt opgemerkt, de 4-deurs heeft dezelfde deurgrepen als de vermaledijde Morris Marina
En de zaterdagavond is weer begonnen met een artikel van @larssb, Top! Mooi ook zo’n Rr in alle uitvoeringen eigenlijk wel. De “gerestaureerde” van wheeler dealers was ook wel aardig gelukt meen ik mij te herinneren.
Zelf ooit jaren geleden een stukkie gedaan over de Range, op klassiekerrally , voor wat het waard is dan he :
http://www.klassiekerrally.nl/iconen-de-range-rover/
Mooi verhaal, ooit eens een keer meegereden in een classic 3.5 v8. Je zat enorm hoog en best wel comfortabel hij helde wel erg over. Zou zelf de 3.9 v8 nemen met automaat, lijkt mij een heerlijke kar.
Lekker met zo een V8 er in
Mooi restomod project lijkt me dit. Helemaal origineel van binnen en van buiten, vind het de tofste Range qua looks, maar wel een soort Overfinch behandeling. Die gebruikten vaak een LS variant (weliswaar in nieuwere modellen maar toch). Hoeft ook allemaal geen bergen power te hebben maar een lekkere smooth V8 past er wel bij vind ik. Nieuwe verbeterde electronics etc. Toch is gaan rijden met zo’n ding, nooit gedaan en ben best benieuwd.
@E34M5Touring: Dat hele restomodgebeuren.Ik weet het niet.Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.Ik hou van het origineel,zeker bij auto’s die op wat voor manier ook wat meer bijzonder zijn/waren.Of omdat er simpelweg gewoon niet veel meer van over zijn.Begrijp me niet verkeerd,ik ben geen purist per sé, wat Magnus Walker en Singer bv doen is dan weer net meer mijn ding.
Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat door deze http://www.autoblog.nl/nieuws/bmw-e9-cs-restomod-met-e39-v8-is-all-kinds-of-awesome-73973 mijn blik op restomod’s wat vertroebeld is..
@sydney: Ik niet, engine swap alles wat ik interessant vind (in m’n hoofd dan he). Ik bedenk in de file rustig drie auto’s. Niks is heilig. En ook Restomods heb je in verschillende gradaties. Ik ben wel van stock looks, zolang de techniek maar modern is. En zelfs dat hoeft ook niet altijd. Maar helemaal origineel hoeft van mij ook niet. Een Ferrari 250 (vul maar in welke) krijgt van mij echt geen Enzo V12. Maar zou er wel betere remmen etc opzetten. Gewoon om de drivability te verbeteren. Dan haal je er meer lol uit denk ik, ook omdat je zeker weet dat het de volgende keer dat je wil rijden ook weer werkt.
Zo’n Range kan er prima stock uitzien (mooie Vogue) maar wel een wat modernere motor hebben, een paar fatsoenlijke remmen en shocks. Dan verander je de auto niet heel drastisch vind ik en haal je er toch meer bruikbaarheid uit. Maar hey, that’s just me.
Die BMW (zoals ik daar ook al zei) vind ik ook een stap te ver. Zeker vanbinnen. Maar met een stock interieur, paar goeie period BBS’jes, goed onderstel en remmen en een E46 M3 blok zou ie voor mij helemaal af zijn.
@E34M5Touring:
Gek, ik droom vaak van moderne auto’s zonder al die moderne meuk.
Hoe leuk zou een 2serie BMW zonder ballast en gadgets die ik niet in een auto nodig heb.
Zoiets, met een NA blok met van die heerlijk gorgelende Webers….
@jrk68: Ik heb niet zoveel met moderne auto’s. Dus die laat ik maar voor wat het is ;)
@E34M5Touring: persoonlijk vind ik het moderniseren van een oud voertuig eeuwig zonde. Ga dan een replica rijden, heb je ook oude looksen nieuw van binnen.
Het uiterlijk van een klassieker is voor mij maar een klein deel. De oude techniek en het rijden wat daar bij hoort is een veel groter deel van de hobby. Die oude meuk is toch schitterend, de gorgelende inefficiëntie van een oude motor, de geur van olie en oud leer, remmen waarbij je moet trappen voor een klein beetje vertraging, een stuur die je een kant op draait waarbij de auto ooit eens ongeveer die richting uit zal gaan. Een wegligging van niks zodat het altijd weer spannend is of je die bocht wel heel door komt. Niet vergeten de eeuwige uitdaging om de techniek heel te houden, allert zijn op geluiden en gevoel.
Voor mij is dat pas autorijden, eeuwig anticiperen en echt de hele tijd met de weg en de auto bezig zijn. Iets wat je nooit kan evenaren met een restomod. Dan rij je een moderne auto in een oud jasje, net zo emotieloos rijden dus als de meeste moderne auto’s. Ik wordt dus ook altijd een beetje boos/verdrietig als ik een oudje zie waar ze nieuwe ingewanden in hebben gestopt.
Het blijft toch engelse c,q, britse rommel. meerdere type’s gehad en heel veel geld weg gegooid maar nooit echt tevreden geweest over dit onding.
Het blijft een mooie car, maar na de overstap op een amerikaan, heb ik nooit meer spijt gehad.
@csx3000: Zelfs de notoire chauvinisten van TopGear gaven in de south america special (met die 4WD’s door de jungle) toe dat de originele Range eigenlijk een barrel eerste klas was waar altijd wel wat aan mankeerde.
Vervolgens ‘won’ ‘ie dan weer wel weer de aflevering, uiteraard.
Wat mij betreft geldt voor deze Range aan het eind van de dag ongeveer hetzelfde als voor die ‘burban van laatst; de aanschaf is lekker voordelig maar om er in te rijden moet je er bakken met geld voor over hebben…ondanks dat ik het wel wat vindt hebben (vooral deze Range) zou ik dan liever voor een sportwagen gaan waar hetzelfde voor geldt maar waar ik dan wat meer lol aan beleef. Een Maser of zo, of een oude 928…
Als laatste zal ik nog even op de bandwagon springen en mijn waardering voor dit artikel laten blijken. Hulde.
Foutje in ’t artikel. C02-uitstoot veroorzaakt geen gat in de ozonlaag. Er is discussie over ’t feit dat andere broeikasgassen al dan niet extra hard invreten op de ozonlaag door de warmte- en koude-effecten van CO2. Maar CO2 zelf heeft geen rechtstreekse invloed op ozon.
RR de enige echte grondlegger voor de SUV?? Nooit gehoord van de Jeep Wagoneer zeker… Die was er bijna een decennium eerder en Was qua luxe en praktisch gebruik zelfs nog beter dan de RR.
Als we het over de echte grondlegger hebben van de SUV’s, moeten we eigenlijk terug naar de 1940’s met de Willys Jeep Station Wagon. Wordt toch vaak gezien als de eerste echte SUV zoals we die vandaag de dag kennen.
Vandaag net een classic gaan halen, altijd al mijn droom geweest!! Zelfde als de tweede foto..
@julesvdp:
Gefeliciteerd, ik mis de mijne nog steeds.
Veel olie verversen met die Rover V8, daar zijn ze gevoelig voor en ik gooide er altijd Duckhams olie, gewoon een minerale olie, ze schijnen niet zo best tegen moderne synthetische oliën te kunnen.
Graag deze artikels blijven maken! Vind ze erg leuk om te lezen, met de oude range rovers heb ik dan persoonlijk niks mee maar het blijft wel een leuk artikel om te lezen, da’s zeker een prestatie!