MINI GP3 – rijtest en video van het 306 pk sterke bommetje

Er zijn twee introducties mogelijk voor dit bommetje: een BMW M135i, maar dan lichter en alleen voorwielaangedreven. Of: 306 pk in de gekste MINI. Tijd voor de rijtest van de MINI GP3.

Welke introductie je ook kiest: het is een aardig gek ding. Het recept is bekend, want dit is al weer de derde generatie van de MINI GP. De eerste MINI GP maakte in 2006 indruk met een 218 pk sterke 1.6 met supercharger. De lineaire koppelafgifte gecombineerd met de huil van de supercharger gaven veel karakter aan de MINI GP1. Van de tweede generatie MINI kwam er uiteraard ook weer een GP. De MINI GP2 kreeg een 1.6 blok met turbo, maar hield wel het zelfde vermogen. Voor de GP3 heeft MINI het echter een stuk voortvarender aangepakt.

[bbmediaclip clipID=”3823219″ playout=”autoblog_yt” autoplay=”false”]

306 pk op de voorwielen

Voor de M135i was een 306 pk sterke viercilinder wellicht een afknapper, voor een MINI is dat blok stiekem erg lekker. De tweeliter heeft MINI TwinPower Turbo technologie, wat inhoudt dat er een twinscroll turbo is gemonteerd. Tussen 1.750 en 4.500 toeren per minuut pompt de tweeliter er 450 Nm aan koppel uit. Het maximale vermogen van 306 pk is beschikbaar tussen 5.000 en 6.250 tpm.
Het is een erg capabel blok, maar voor een “echte” sportauto gaat het misschien allemaal wel net te makkelijk. Of is dat de hang naar vervlogen tijden met auto’s met grote turbogaten of topvermogens die er pas uitkomen bij 7.000 toeren?

Gelukkig heeft MINI ook het uitlaatsysteem aangepakt, met veel rechtere pijpen richting de grotere achterdemper. De uitlaatgassen stromen er veel makkelijker er doorheen en het geluid is opzwepend genoeg.

Over de prestaties hoeven we ook niet te klagen. Een begrenzer zit er niet op, dus de topsnelheid is 265 km/u. Serieus snel voor een apparaat zoals dit. Het is de eerste MINI John Cooper Works GP met een automatische versnellingsbak. Puristen kunnen er wellicht van gruwen, maar de bekende ZF bak met acht verzetten is erg goed. Mede dankzij die bak sprint de MINI GP3 in slechts 5,2 seconde naar de 100.

Heftige bodykit

Leuk hè, die dubbele dakspoiler met een subtiele rood kleurtje binnenin. En wat te denken van de spatbordverbreders? Ze zijn gemaakt van CFRP, dat materiaal kennen we al van de BMW i3. Ik weet het, het is zeker niet ieders smaak. Voor het soort auto is het vermoedelijk precies genoeg: de liefhebber ziet meteen dat het een GP3 is, voor een leek lijkt het de zoveelste MINI.

De minst praktische hatchback

Als ik dan toch een nadeeltje moet benoemen, moet het wel deze zijn. Tijdens de rijtest van de MINI GP3 had ik er geen last van, maar voor dagelijks gebruik is het bijna een showstopper. De MINI GP3 is namelijk een strikte tweezitter. Om gewicht te besparen heeft de achterbank het veld moeten ruimen, er is dus nog maar plek voor één passagier. Daarmee concurreert de MINI GP3 strikt genomen niet meer met andere hot hatches, maar mag hij de strijd aan met tweezitters zoals de Alpine A110 en Porsche 718 Cayman. Of niet?

Achter de voorstoelen prijkt nu een Chili rode metalen stang. Die dient niet als versteviging van de koets, maar zit er alleen maar om te voorkomen dat de bagage tegen de voorruit eindigt bij een noodstop.

Overigens zijn de besparingen in kilogrammen maar minimaal: de reguliere JCW (met achterbank) legt slechts 10 kg meer in de schaal. Diverse verstevigingen, grotere remmen, meer koeling en de bodykit werken in het nadeel van de GP3.

MINI is de koning als het gaat om een leuke aankleding van het interieur. Je hoeft het niet mooi te vinden, maar bijzonder is het altijd wel. Ook voor de MINI GP3 pakten ze weer lekker uit, onder andere met allerlei 3D geprinte materialen. De flippers achter het stuur zijn in metaal geprint, hoewel me daar het nut van ontgaat. Leuker is dat voor de neus van de passagier het specifieke nummer van deze MINI GP3 valt af te lezen.

Gooi- en smijtwerk

Er zijn van die auto’s die je meteen pakken, als is het maar op een niet al te spannende rit. Ik haalde deze MINI John Cooper Works GP bij mijn eigen MINI dealer Dubbelstein. Vandaar is het een ritje over de snelweg naar huis. Het is dat mijn aanwezigheid thuis gewenst was, anders had ik een ommetje gemaakt. De MINI GP3 pakt je meteen. De 306 pk zijn voor een relatief compacte voorwielaandrijver al erg leuk, maar het is ook het hele pakket wat het afmaakt.

De koets voelt enorm stijf en reageert onmiddellijk op richtingsveranderingen. Een stijvere motorsteun, versterkingen aan de achterkant van de auto, het onderstel, alles werkt er aan mee. Een mechanisch sperdifferentieel vergroot de betrokkenheid als bestuurder. Waar je niet meer betrokken bij kan raken is het afstellen van de ophanging; de passieve veren en demperopstelling zijn niet instelbaar zoals bij de vorige GP. De meeste eigenaren doen daar toch niets mee.

Het mechanische sper wat tot 31% kan sperren, zorgt ervoor dat er veel tractie is. En ook dat je best wel eens mag knokken met het stuurwiel. Ik houd er wel van, koop maar een vierwielaandrijver als je het eng vindt.

Prijs en conclusie

Een beetje vreemd, maar wel lekker. En best prijzig, want de MINI John Cooper Works GP kost 61.900 euro. Voor dat geld zou één van de 3.000 gelimiteerde JCW GP’s bij je op de stoep kunnen staan. Feitelijk betaal je meer voor minder, want een achterbank is er niet en een airco en navigatiesysteem ook niet. Deze extra’s maken onderdeel uit van het comfort-pakket dat nog eens 3.000 euro kost. Is dit allemaal wat te heftig, dan kun je het beter bij de reguliere John Cooper Works laten voor 46.271 euro. Ook leuk.

Overigens waren de aan Nederland toebedeelde 40 exemplaren relatief snel weg. De kopers rijden wel mooi rond in de snelste MINI ooit en ik geef ze geen ongelijk. De MINI GP3 is namelijk erg lekker, jammer dat ik hem weer moest inleveren na de rijtest.

Met dank aan BMW en MINI dealer Dubbelstein.