Oud-premier van Groot-Brittannië Margaret Thatcher is deze week op 87-jarige leeftijd overleden. Zij is degene geweest die het licht heeft uitgedaan in de Britse auto industrie.
In 1968 komt één van de grootse fusies in de auto industrie tot stand, wanneer het Britse BMH (British Motor Holdings) fuseert met LMC (Leyland Motor Corporation). BMH had merken zoals Jaguar, Austin-Morris-MG en nog een paar kleinere, LMC had merken zoals Triumph, Rover en de Leyland vrachtwagen divisie.
De noodzaak tot deze fusie, die op zwaar aandringen van de Britse overheid plaatsvind (de labour regering Wilson), is dat BMC vele verouderde modellen in haar range heeft. En de succesvolle Mini die ze produceerden geen toppertje uit winstoogmerk genoemd mag worden.
Rationalisatie, fabriekssluitingen en nieuwe modellen zullen de strategie gaan vormen van het nieuwe concern, dat de naam British Leyland Motor Corporation gaat dragen. Het is de vierde grootste producent ter wereld.. bestaande uit meer dan 100 bedrijven! Aan het roer komt ene Lord Stokes te staan, de man die van de Leyland vrachtwagen divisie een wereldwijd succes heeft weten te maken.
Helaas, we schrijven begin zeventiger jaren, de fameuze stakingsgolven bereiken Engeland en de haastig gelanceerde nieuwe modellen als de Morris Marina (opvolger van de Morris Minor en Morris Oxford) en de Austin Allegro (als opvolger van de Austin 1100) kunnen de kar qua volumemodellen niet trekken voor British Leyland. Tevens wordt het gehele concern geplaagd door onderlinge cultuurverschillen.
In de meer dan veertig fabrieken moeten gedoodverfde vijanden nu opeens broeder en zuster worden. Zo was er altijd strijd tussen BMC’s MG en Leyland’s Triumph, BMC’s Jaguar en Leyland’s Rover. En de strijdbijl van de eerdere fusie tussen Austin en Morris uit de vijftiger jaren was ook nog niet begraven. Voeg hier een grote scheut communisme aan toe en stakingen bij de verschillende Leyland vestigingen waren schering en inslag. Draaide Leyland wel, dan was er wel weer een staking bij één der toeleveranciers.
Het totaal ontbreken van enige vorm van kwaliteitscontrole en het ontbreken van enige samenwerking tussen divisies zorgde voor een chaos. Daar kwam nog eens een oliecrisis bij (1973) en voila, de reputatie van de Britse auto industrie was verdwenen.
In 1977 kwam de opvolger van Stokes, de hardliner Michael Edwardes, aan het bewind en die probeerde met wisselend succes fabrieken te sluiten en te rationaliseren. Maar pas toen Mrs Thatcher en haar regering aan de macht kwamen in 1979 kon er echt begonnen worden met de herstructurering van British Leyland.
Een van de eerste krachtige daden onder Edwardes/Thatcher was het ontslag van Red Robbo, de vakbondsman die de belangrijke Longbridge fabrieken in de afgelopen jaren geterroriseerd had en alleen al in 1978/79 verantwoordelijk was geweest voor het verlies van 29 miljoen(!) arbeidsdagen.
Heeft Margaret Thatcher de Britse auto industrie vermoord? Onder Thatcher werden tenminste de problemen van de Britse auto industrie erkent en werd er –na jaren mismanagement- eindelijk ingegrepen. Thatcher zag voor Groot Britannie geen andere mogelijkheid dan regeringsbedrijven te privatiseren en de oude aftandse industrie af te stoten cq te rationaliseren tot een winstgevend geheel.
Nee, Thatcher heeft alleen het licht uit gedaan, voor een vastgeroeste en verouderde industrie zonder enig arbeidsmoraal. Er werd gezocht naar verzelfstandiging van de Britse merken en de aanhoudende subsidiekraan werd dichtgedraaid. De regering Thatcher wist het afgeslankte concern te verkopen. Leyland Truck Division werd verkocht aan Daf in Nederland, Jaguar en Land Rover werden verkocht aan Ford. De rest, nu Rover geheten, werd verkocht aan British Aerospace; wat later weer in handen is gekomen van het Beierse BMW.
Dat de Britten zeker in staat zijn auto’s te bouwen bewezen Nissan, Honda en Peugeot. Die bleken succesvol met Britse fabrieken. Dat Peugeot later zijn Britse fabriek heeft gesloten had mijn inziens meer te maken met de onmogelijkheid om zoiets in Frankrijk te kunnen doen, de meeste van de fameuze 205 GTi’s en de 405 GTI’s werden echter in Groot Britannië gebouwd.
De rest is history, MG Rover wordt uiteindelijk voor een appel en een ei verkocht aan het Chinese Nanjing en Jaguar Land Rover komt in handen van de Indiase TaTa Motors.
Met dank aan deSjonnies voor deze bijdrage!
De Britse vakbond/arbeider heeft de autoindustrie om zeep geholpen.
@norge: je hebt Belgische verkeerd geschreven ;-)! Hetzelfde gebeurt hier voor de moment!
Gelukkig heb ik sinds gisteren naast een BMC (Morris) ook een Britisch Leyland (Triumph) een auto in de garage…
Het Britse erfgoed moet toch in ere gehouden worden!
Doordat jag aan ford werd verkocht heb ik nu een mondeo sleutel voor mn xj (met mondeo niks mis – heb er genoeg gehad). Thatcher had in die tijd niet enorm veel keuze overigens. Uiteindelijk nog genoeg goede dingen van haar gekomen.
@jagofiel: He dat is toevallig, verklaart een hoop, mijn moeder heeft ook een mondeo sleutel voor haar xj!! Ze kwam er na een paar dagen pas achter. Wij altijd maar denken dat het een ‘klein’ foutje was;)
Dat Thatcher rigoureus brak met het automatisme om noodlijdende bedrijfstakken met miljarden aan (ultiem zinloze) overheidshulp overeind te houden mag revolutionair heten. Dat automatisme is bij zo’n beetje elke regering waar ook ter wereld nog altijd aanwezig (zie ook Nederland dat in dezelfde periode honderden miljoenen guldens in Born heeft gestoken). De geschiedenis leert ons wel dat een doodziek bedrijf van smijten met belastinggeld nooit beter wordt. Dan maar de stekker eruit. British Leyland had simpelweg veel te weinig slagkracht en veel te weinig afzet om op het wereldtoneel een speler van betekenis te kunnen zijn. Dat was al zo voordat de conservatieve regering de tent uiteindelijk kwam reorganiseren.
Ik had al een gevoel dat @desjonnies hieraan een grote bijdrage leverde. Toch mooi altijd zijn kennis over vroegah. Een mooie waarde. Ik kan er maar een puntje aan zuigen als ik een leuk verhaaltje probeer te vertellen bij mijn Autojunk spot. Goed gedaan weer kerel!
@toyotafortuner: mooi artikel idd.
In aanvulling op @desjonnies nog dit uitstekende artikel op AROnline: http://www.aronline.co.uk/blogs/facts-and-figures/essays/essay-did-government-kill-mg-rover/
@nielsvanderweiden:
Het moest kort en krachtig zijn, maar als je de tijd hebt, heb ik nog vele anekdotes uit die tijd.
Mijn vaders boezemvriend was destijds een ‘hoge ome’ bij British Leyland in Gouda.
We kregen demo’s of pers auto’s voor een krabbel, m’n vader bv een Princess 2200 HLS die als lange duur tester door autovisie was gebruikt., vandaar dat we allemaal tegen beter weten in Brits reden.
Het ging pas weer goed met de Britse autoibdustrie toen de buitenlanders zich ermee gingen bemoeien
“Red Robbo” heette in het echte leven trouwens Derek Robinson.
Dit was zijn niet al te vriendelijke bedoelde bijnaam.
De jaren ’70 en ’80 zijn desastreus geweest voor zowel de Engelse, Franse, Italiaanse en Amerikaanse auto-industrieën. En dat hebben ze stuk voor stuk aan zichzelf te danken. Je kan het gezegde “hoogmoed komt voor de val” hier wel hanteren. Ze dachten allemaal wel dat ze de toekomst in konden gaan obv de geldende clichés. Je weet wel: Italiaanse passie, Frans comfort, Engelse stijl en Amerikaanse muscle. Ze realiseerden zich allen niet dat er bij de consument een paradigma wisseling gaande was in de jaren ’70 (ongeveer na de oliecrisis). De Duitsers hadden inmiddels, door met name Mercedes, een reputatie opgebouwd als betrouwbaar en degelijk en de Japanners begonnen de markten te overspoelen met kleine goedkope auto’s. De consument uit de jaren ’70 en ’80 was niet meer de consument van weleer. De consument wilde voornamelijk kwaliteit, klein en goedkoop. De jaren ’80 waren de jaren van de yup. Zij wilden laten zien dat zij succesvol waren door een duurdere auto te kopen dan de middelmaat, maar wilden daarnaast ook kwaliteit (denk premium, denk Duits). BMW was in de jaren ’80 niet voor niets HET yuppenmerk in Amerika.
Er waren natuurlijk wel meer problemen maar het valt niet te ontkennen dat het beeld van de Italiaanse, Franse en Amerikaanse auto-industrieën tot de dag van vandaag bepaald wordt door de slechte kwaliteit en beeldvorming uit de jaren ’70 en ’80. In sommige gevallen onterecht maar in veel gevallen ook terecht. Niet voor niets dat Detroit failliet is gegaan, de Italiaanse auto-industrie op de Fiat S.p.A. kurk drijft, de Franse auto-industrie mag hopen dat ze nog een toekomst heeft en de volledige Engelse auto-industrie in buitenlandse handen is. Daar waar de Duitse en Japanse auto-industrie een oerdegelijke fundament hebben. Tenminste…zolang ze niet gegrepen worden door hoogmoed….
Toch is het zonde…. Al die typisch Britse merken die nu allemaal van de aardbodem verdwenen zijn. Vergeet ook niet dat Ford in die tijd zowel ontwerpstudio’s in Duitsland als in Engeland had voor de specifieke markten. Vauxhall mocht toen ook eigen modellen uitbrengen.
En meteen overal en altijd racen met die dingen. Daarin waren ze ook onverslaanbaar. Cosworth was niets voor niets eeuwen lang hofleverancier in de F1 en F1-en rally-teams hadden en hebben hun hoofdkwartier in de UK (zelfs Ferrari heeft er ooit een ontwikkelcentrum gehad).
Britannia ruled the waves…… once
Ach. Ze hebben gekregen wat ze verdienden. British Leyland was het vreselijkste fusiebedrijf denkbaar. Het had geen soort van centraal management, ging kapot aan concurrentie binnen het concern en benutte bovendien de kansen van een fusiebedrijf niet want denk maar niet dat Triumph een Rover V8 gebruikte, en wanneer MG die V8 wilde gebruiken mócht dat simpelweg niet van Rover. Zie daar het falen van de MGB GT V8 wat, geloof mij maar, niets met de auto te maken heeft want er zijn weinig auto’s met zo’n geweldige fun-factor en nog verrassend comfortabel ook.
Hoe dol ik ook ben op het Britse spul, we mogen blij zijn dat The Iron Lady niet zo roestgevoelig was als het gemiddelde Leyland-spul.
Uitstekend stuk. Lady Thatcher was van een caliber zoals we die helaas al lange tijd niet meer gezien hebben. Recht door zee, standvastig ‘and not to mess around with’.
Zij heeft haar land destijds uit de verstikkende klauwen van de socialisten gered, die er uiteindelijk verantwoordelijk voor zijn geweest dat de britse auto industrie de afgrond in is geholpen. Groot Britannië kan momenteel wel weer zo’n daadkrachtige leider gebruiken trouwens…
Mooi artikel, interessant om eens wat bij te leren over de geschiedenis van de auto-industrie onder het bewind van Thatcher. Deze verhalen werden ons op school niet geleerd, daar werd enkel over het sociaal drama in en rond de mijnen verteld. Probeer misschien in het vervolg het artikel wel door iemand na te laten lezen. In een lange tekst sluipen gemakkelijk veel en grote fouten
Volgens mij is er nooit een 405 GTI geweest, wel een Mi16.
’t Is zij die de geldkraan dichtgedraaid heeft in 1982 voor de DeLorean fabriek in Noord-Ierland. Desondanks wat ‘de wereld’ denkt van de DeLorean DMC-12, is dit wel degelijk een goede wagen en had hij een toekomst verdiend tussen de andere merken … (ik heb er al 13 jaar één en nog nooit echte problemen mee gehad). De mensen van Noord-Ierland die in de fabriek gewerkt hebben, spreken nu nog steeds van ’the best job they ever had’, dus onnodig te zeggen dat dit overlijdensbericht hun weinig zegt zeker?
@Delorean:
Ah, the only job they ever had dus… :)
De meeste problemen zijn ontstaan omdat ze daar links rijden.
@clem: wat een geweldig argument! Chapeau!!!
Een vrouw met onderstuur want ’this lady is not for turning”
Wacht eens even. Thatcher heeft het licht niet uitgedaan want ik lees hier dat Nissan, Ford, BMW/Mini etc nog steeds auto’s bouwen in GB.
Het is dus beter geworden (uiteindelijk).
Daarnaast bestaan veel van de sterke merken als Land Rover, Mini, Bentley, Jaguar en Rolls Royce nog steeds maar nu onder beter management.
Hoera voor de vrije markt.
@FIAT127: Beter, maar OnBrits, management. Dat steekt een beetje, voor een trotse natie die ooit een wereldrijk was…