De enige Rolls-Royce Wraith Shooting Brake in de wereld kan (weer) van jou zijn.
De term ‘uniek’ wordt te pas en te onpas verkeerd gebruikt. Volgens Van Dale betekent uniek dat er maar één van iets is. Wij hebben ons er ook weleens schuldig aan gemaakt. De Rolls-Royce hierboven is echter een schoolvoorbeeld van uniek. Er is er namelijk precies één van gebouwd en wel (mede) door onze landgenoot Niels van Roij.
Samen met het bedrijf Belgische Carat Duchalet greep Van Roij een Rolls-Royce Wraith bij zijn lurven en bouwde er een Shooting Brake van. Nu wordt die term net als SUV of Coupé op van alles geplakt, maar dit is nog een échte shooting brake. We hadden misschien wel meteen de koplampen wat anders vormgegeven. Nu lijkt het net alsof de Wraith scheel kijkt.
De ombouw naar Rolls-Royce Wraith Shooting Brake
Deze Wraith stamt uit 2017 en werd van 2018 tot 2020 omgebouwd in België. De naam is officieel eigenlijk de ‘Silver Spectre Shooting Brake’ zoals staat aangegeven op de dorpel. Het was aanvankelijk de bedoeling om zeven exemplaren van de Silver Spectre te maken, maar dat werd er dus uiteindelijk één.
Volgens het ontwerphuis is het dak met handgemaakt uit één stuk koolstofvezelcomposiet. De suicide doors zijn nog steeds present en moet je eens kijken hoe giga die kofferbak is. Vanbinnen is alles herkenbaar Rolls-Royce: een sterrenhemel, een rustig bestuurdersdisplay en materialen van hoge kwaliteit.
Sterkere V12 van Wraith
Onder de grote motorkap woont nog steeds een 6.6 liter biturbo-V12. Speciaal voor deze unieke Shooting Brake werd het vermogen opgekrikt naar 690 pk. Na zo’n 18.000 kilometer te hebben afgelegd, werd de Wraith begin dit jaar geveild. De Shooting Brake bracht $280.625 op, wat omgerekend ongeveer €265.000 is.
Ditmaal staat de Rolls-Royce te koop in Londen bij de dealer Joe Macari. Er zijn geen extra kilometers mee gereden in de tussentijd. Wat de Britse verkoper voor de Rolls-Royce Wraith Shooting Brake vraagt, weten we niet. Mocht je gaan onderhandelen, weet dan dat iemand er begin dit jaar ruim 2,5 ton voor betaalde. Weet ook dat je voor een nieuwe Cullinan Series II een tonnetje of vier kwijt bent.
Tja, ik hink een beetje op twee gedachten, hier. enerzijds is deze wel geslaagd te noemen, maar als je op de details inzoomt, zoals hoe men de giga C-stijl optisch heeft geprobeerd te verkleinen – ik snap de noodzaak, maar hoe meer ik er naar kijk, des te meer dit me tegen staat.
Ik vraag me overigens ook af of deze auto wel in het VK blijft. LHD in een ‘Britse’ auto zal toch menig ‘upper class’ purist voor de borst stuiten.
Ik had ‘m een stuk duurder verwacht gezien de exclusiviteit. Je kunt van Niels vinden wat je wil (en op die andere autosite wordt hij stelselmatig uitgekotst), maar hij heeft wel wat unieks neergezet dat trouw blijft aan de basisprincipes waar een shooting brake aan moet voldoen
Crazy eyes
https://tenor.com/nl/view/crazy-eyes-steve-buscemi-big-eyes-gif-5312326
Dit vehikel valt in de categorie walvissen. Te groot, te lomp, te veel. Een moderne RR hoort wmb een sedan te zijn, met een duidelijke kofferbak, zeg maar zoals de oudere XJ’s van Jaguar, klassiek, ook de RR’s uit die tijd trouwens. De liftbackachtige vormen van RR passen ook prima in een shredder.
Design-Niels heeft weleens gelijk voor wat betreft zijn smaak, maar dat taalgebruik van ‘m, wat een onzin.
In het aanpassen van auto´s is Roland Duchatelet een grote mijnheer. Is er miljonair mee geworden.
Niels kan tekenen en lüllen maar om het uit te voeren moet ie toch bij iemand anders wezen.
Het was de bedoeling er zeven van te bouwen maar het is er maar bij eentje gebleven wat betekend dat niemand met genoeg geld het mooi vind.
Het driekleurige interieur is afschuwelijk en past helemaal niet bij een RR.
Het geheel doet mij denken aan de Dodge Magnum.
Vind het qua carrosserie een geslaagde conversie. Carrosseriekleur plus kleur en design van de velgen ook helemaal prima. Maar het meerkleurige Pipo de Clown interieur verpest de boel een beetje, een lichte unikleur was beter geweest.