Een nieuwe week, een nieuwe Maserati op Marktplaats. Na de Kyalami van vorige week is het nu de beurt aan de Indy.
Alweer een Maserati vernoemd naar een beroemd circuit op Marktplaats. Ja, zo werken cookies natuurlijk. Nadat uw trouwe verslaggever vorige week de gerse Kyalami had bekeken, kreeg ik deze week natuurlijk een Indy voorgeschoteld. Niet dat ik daar rouwig om ben, want hé, het levert weer de inspiratie voor een artikeltje op.
De Maserati Indy dateert van iets voor de Kyalami. Die laatste was een poging van Alejandro DeTomaso om snel even wat geld te verdienen. De Indy stamde nog uit de tijd dat Maserati van Citroen was. Een tijdgenoot van de Ghibli en iets latere Bora alsmede Merak.
De Indy was een zogeheten 2+2. Dat wil zeggen een tweezitter met achterin nog twee kleine stoeltjes waar niemand in kan zitten. Het model was het resultaat van een Mark Rutte versus Rita Verdonkesque interne tweestrijd. In 1968 stonden er niet een maar twee prototypes voor het nieuwe model op de Salone dell’automobile di Torino. Eentje gepend door Giorgetto Giugiaro in dienst van Ghia. Eentje gepend door Virginio Vairo en Elio Mainardi voor Carrozzeria Vignale.
Hoewel Giugiaro later de hele grote naam zou worden, koos Maserati in die tijd voor het ontwerp van Vignale. Het ontwerp van Giorgetto (de Simun) zie je hierboven, dus oordeel zelf of dat jammer is of niet.
Het definitieve model heette dus de Indy en gold effectief als opvolger van de Sebring en de eerste generatie Quattroporte. Er kwam weliswaar ook een Maserati Quattroporte II, maar dat was een mislukking met voorwielaandrijving. Er werden maar 12 exemplaren van de grote en onooglijke sedan gebouwd.
De Indy werd zo genoemd omdat Maserati twee keer de race op de brickyard wist te winnen in, jawel, 1939 en 1940. Dat was ook in 1969 al 29 jaar geleden dus, maar ach, Maserati leeft al enige tijd in haar glorieuze verleden. Stiekem was de techniek onder de kap echter modern. Daar huisde de aluminium V8 van 4.2, 4.7 of tenslotte 4.9 liter met vier Webers en vier bovenliggende nokkenassen.
Al met al was de Indy dus best wel een blepper, ook als de Ghibli en Bora de show stalen. Maar dat laatste is vaker het lot van de 2+2. De pure tweezits zusjes worden meestal nog net iets meer aanbeden door het publiek. Voor Maserati-begrippen werden er tussen 1969 en 1975 een vrij nette 1.104 exemplaren verkocht. De vraagprijs op Marktplaats voor deze 4.2 uit 1970 bedraagt nu 52.999 Euro. Koop dan?
Oef, die Simun (ik kende m niet) is wel heel erg fraai. Prachtig getekend.
Met deze Indy heb ik niet zoveel. Een andere kleur (bijv donkerblauw) zou al een hoop doen denk ik.
Persoonlijk de Indy altijd de minste gevonden van de zuster modellen Gibly en vooral de Khamsin, mijn favoriet.
De Khamsin is inderdaad ook gaaf. Maar je hebt modellen met louvres in de Nase die ik wat minder vind. En je moet wel de Europese hebben, want bij de Amerikaanse wordt de fraaie achterkant vernaggeld door een impactbumper.
Jeetje zeg, die Simum….. mjammm
Ik had voor het ontwerp van Giugiaro gekozen indertijd!
Er zullen zo hier en daar wat onvolkomenheden aan de oto zitten (hopelijk niets ernstigs), maar vind de prijs verbazingwekkend bescheiden. Ja, hij heeft de kleinere motor, een 4,9 liter zal duurder zijn. Maar toch.
Weinigen die auto´s konden ontwerpen als Giugiaro. De Simun is prachtig. Wat vorige eeuw ook mooi was dat er op nagenoeg iedere autofoto een vrouw mee afgebeeld stond.
Best gek want het waren de vrouwen die in de eighties ongevraagd naast mijn Biturbo op me stonden te wachten.
Zo van hoi, ik ben Sofie en jij?
Vandaag de dag noemt men dat seksisme.
Begin het te begrijpen want als ik vandaag jonge hetero koppels zie vraag ik mij dikwijls af wie van de twee is nu de man?
Nee, ik wil geen Maserati meer. Nooit meer!