Hét bewijs dat een Formule 1-auto schitterend, maar ook verschrikkelijk traag kan zijn.
1980 was een bijzonder seizoen voor de Formule 1. Het was een jaar waarin grootheden tuimelden en kleinere, ietwat anarchistische teams de gevestigde orde domineerden. Een verademing, wanneer we het vergelijken met de situatie van vandaag. Enfin, aan het einde van het seizoen waren de top drie constructeurs, in volgorde, Williams, Ligier en Brabham. Helemaal onderaan bungelden grootheden als McLaren, Alfa Romeo en Ferrari.
De Italiaanse equipe werd dat jaar overvallen door verschillende problemen, met als voornaamste hersenpijniger de betrouwbaarheid van de platte twaalfcilinder boxermotor. Ferrari stond met een mond vol tanden toe te kijken hoe de concurrentie er met de ene na de andere overwinning vandoor ging. Met name het team van Williams had de zaken op orde. De door Patrick Head ontworpen bolide bleek al snel de te kloppen auto en won gedurende het seizoen zes races.
Het team had met Alan Jones en Carlos Reutemann een bijzondere combinatie coureurs in huis. Jones, een Australische man in de ultieme zin van het woord, nam al enkele jaren deel in de Formule 1 voor allerlei kleine, onsuccesvolle equipes. Reutemann, daarentegen, kwam voordat hij tekende bij Williams uit voor de meest iconische teams die de sport ooit heeft gezien. Brabham, Lotus en, ironisch genoeg, Ferrari.
Sterker nog, de jaren die Reutemann bij de Scuderia doorbracht, werkte de Ferrari 312 T nog wél naar behoren. De Argentijn behaalde in die tijd zelfs vijf overwinningen, verdeeld over de Ferrari 312 T2 en de 312 T3. Of het puur toeval is, of dat hij de bui al voelde hangen; toen Ronnie Peterson in 1978 overleed, zag hij zijn kans om de overstap te maken naar de renstal van Colin Chapman. Hoewel Ferrari er in 1979 met beide kampioenschappen vandoor ging, bleek het uiteindelijk geen slechte keuze.
Hoe je het ook wendt of keert, na een aantal bijzonder vruchtbare jaren produceerde Ferrari in 1980 een draak van een auto. Hoewel de Ferrari 312 T5 absoluut een evolutie was van de voorgaande bolides, was hij met geen mogelijkheid opgewassen tegen de concurrentie. In veertien races reden de Italianen slechts vijfmaal magertjes in de punten. Hoewel eerste rijder Jody Scheckter het seizoen ervoor nog het kampioenschap wist te claimen, was de Zuid-Afrikaan verantwoordelijk voor één van die keren. De altijd met zijn auto worstelende Gilles Villeneuve reed viermaal in de punten, maar wist geen van die keren hoger dan vijfde te eindigen.
De Ferrari 312 T5 die we hier voor ons hebben werd vanaf de Grand Prix van Groot Brittannië door Villeneuve gebruikt. Met weinig verbeteringen aan boord, bleek het een van de slechtste resultaten van het seizoen te worden. Gilles en Jody reden negentiende en twintigste, alvorens de krachtbron van de Canadees het (wederom) begaf. De race erop boekte Villeneuve meer succes. Na een harde strijd eindigde Gilles als zesde, waarmee hij zijn vierde punt van het seizoen binnenhengelde.
In Oostenrijk kwam de ware aard van de 312 T5 weer bovendrijven, maar op Zandvoort bleek de equipe het beter voor elkaar te hebben. Gilles leek op weg naar een podium, maar vlak voor het einde gingen zijn banden over de klif. Uiteindelijk eindigde hij als zevende; net buiten de punten. De volgende wedstrijd, op het circuit van Imola, was de laatste dat Villeneuve zijn 312 T5 met chassisnummer 048 inzette. Een ongeluk van Gilles in de later naar hem vernoemde Villeneuve-bocht bestempelde het dramatische seizoen van de 312 T5.
Gilles wist een race later voor eigen publiek, met een andere auto, nog een vijfde plaats te scoren. Teamgenoot Scheckter kwam niet eens door de kwalificatie. De allerlaatste wedstrijd van het seizoen, op de Amerikaanse Watkins Glen, eindigde voor beide coureurs in tranen. Scheckter kwam tot een elfde plaats, terwijl Gilles de finishvlag voor de zoveelste keer niet haalde.
Villeneuve zou tot zijn dood, in 1982, bij de Scuderia blijven. Scheckter had het na 1980 wel gezien en verliet het circus om verslaggever te worden voor CBS Sports. Tegenwoordig is hij boer.
Momenteel wordt de Ferrari, waaraan talloze fantastische verhalen zijn verbonden, aangeboden door Classic Driver. De prijs is op aanvraag.
Met dank aan GoodOldDays voor de tip!
Klinkt zoals Mclaren Honda van vorig jaar… F1 is dus nog geen snaar veranderd. Probleem gevallen zijn er altijd al geweest.
Terwijl Lauda voor zijn leven vocht na zijn crash op de Nurburgring speelde achter de schermen Reutemann een kwalijke rol door snell een contract te tekenen voor het team van Enzo, het doorzettingsvermogen van Niki deed alles anders lopen waardoor niet Reutemann maar Lauda in 1977 kampioen werd.
@toniominestrone:
Of dat nou zo kwalijk is weet ik niet. Ik denk niet dat iemand behalve Lauda zelf dacht dat ie na zes weken met bloedende kop en al alweer achter het stuur zou kruipen. Dat Ferrari op zoek ging naar een ander was dus vrij logisch, zeker omdat ze Reutemann goed kenden.
@carmasterr: Er was al een vrijage gaande tussen Enzo en Carlos voordat de crash van Lauda plaats vond, de relatie tussen Niki en Enzo was al verslechterd, dat was voor Lauda de reden om al na 6 weken weer in te stappen, wat natuurlijk gekkenwerk was maar ook Lauda wist dat Ferrari op dat moment de enige winnende bolide was, de M23 zat aan het einde van zijn levenscyclus.
toch wel een iconisch design! bizar om te zien dat je enkels hier tegelijkertijd ook de kreukelzone is
!
Zet alle 2018 F1 rijders in deze auto’s en laat ze racen. Lijkt me echt mooi om te zien wie dit zou kunnen en wie de beste skills heeft.
Zet alle 2018 coureurs in een F1 auto met handbak.. dan wordt het pas een mooi seizoen
Flat 12 is geen inline 12 toch?
-edit: dank u, is inmiddels gefixt-
@galverink:
Wel erg storende grove fout inderdaad. Het haalde me meteen uit het verhaal.
@galverink: als het 180 graden is is het natuurlijk geen v maar een boxer
@goodolddays: 180 grade v is iets anders dan een boxer
@galverink: foutje: boxer motor, 180 graden is geen V meer
Deze auto is m.i. hét bewijs dat niet alle Ferrari’s fraaie auto’s zijn.
Ze zeggen wel eens ‘op elk potje past een dekseltje’, maar bij het (schuin)vooraanzicht van deze creatie heb ik altijd het idee gehad dat de bovenkant van de body een maatje of twee te groot is geweest voor de rest van de monocoque.
@RRRobert: dit vindt ik dus juist een van de mooiste f1 auto’s ooit…
Die auto lijkt ipv een negatief een positief camber te hebben…
Wat een mooi compact race wagentje! En dan ook nog een V12.
Het grote probleem van deze auto eas wat voorheen juist het sterke punt was van de 312T-serie: die veel te brede platte twaalfcilinder.
Toen de T5 aankwam was ground effect helemaal hot dankzij het succes van Lotus in 1978 met de 79. Een ground effect auto heeft alleen grote tunnels door de bodem lopen waarmee de downforce opgewekt wordt, en daar zaten de cilinderkoppen van de Ferrari dus pal voor.
Ze probeerden de boel er wel wat op aan te passen, maar met de motor op de juiste plek werden de tunnels beperkt, en door de motor hoger te zetten werd het zwaartepunt te hoog en de auto onhandelbaar.
Een van tevoren al gefaald concept dus. Al werd het met de innovatieve hot-V twin turbo V6 in de 126CK van 1981 niet veel beter.
Dit is voor mij absoluut de mooiste Formule 1 auto ooit, een dichte 2e en derde plaats zijn de Renault Turbo met die mooie spoiler en de mp4/4…
@goodolddays: dit vind ik de mooiste:
https://youtu.be/5SoZiTxdQyw
@rufctr01: thanks nu staan de tranen in mijn ogen
@rufctr01: ook mooi, dat vind ik dan weer een van de mooist klinkende f1 auto’s ;)
Ik vraag me vooral waarom er grote Michelin stickers op de auto zitten…
@airc: omdat deze auto in die tijd op Michelin reed.
Tegenwoordig maakt alleen Avon nog dit soort maten slicks.
@airc: Was toen de bandenleverancier van Ferrari, nu zit er Avon op omdat die als enige nog banden in deze maat maken