Waan je Michel Vaillant in onze oer-Hollandse polders. Glamour met bintjes. Het wordt bijna echt met de schitterende, in vergetelheid geraakte Renault 17.
Of de 177: in Italië werd deze coupé als Renault 177 verkocht omdat 17 er als een ongeluksgetal beschouwd wordt. Na pizza 16, bij ons wegens ananas onvermijdelijk aan Hawaï gelinkt, zou dan ook nummer 18 moeten volgen op het menu. Die met 4 kazen. Precies evenveel als het aantal koplampen van Renaults prachtige jaren 70 ontwerp.
Daarmee onderscheidde de 17 zich van zijn sterk gelijkende broertje, de Renault 15. Deze had 2 rechthoekige koplampen, grotere zijruiten achter en was wat kariger uitgevoerd dan de 17. De motorisering van beide modellen overlapte deels: de 15 in TL of GTL trim had een 1300 cc viercilinder met 60 PK, de 15 TS en 17 TL een 1600 met 90 PK en de 17 TS een 1600 met 108 PK. Daarmee lagen de topsnelheden tussen 150 en 185 km/u. Je hoefde dus niet wakker te liggen van een T-codering op je banden.
Beide modellen waren gebaseerd op de Renault 12. Zowel het chassis als een groot deel van de aandrijving en onderhuidse techniek kwamen van Renaults succesnummer van die dagen. In 1971 werden de 15 en 17 geïntroduceerd, gek genoeg repte Renault Nederland met geen woord over de 15 tijdens de lancering in ons land. In de 8 jaar dat de 15 en 17 leverbaar waren werden er iets meer dan 4000 op Nederlands kenteken gezet, in totaal verlieten een dikke 300.000 exemplaren de fabriek in Sandouville. Het ontwerp van Gaston Juchet werd in 1972 zelfs bijna auto van het jaar, maar moest de Fiat 127 voor laten gaan.
Bij het stoplicht ook trouwens. Althans, in de zwakst gemotoriseerde 15 TL-versie. De 17 TS kwam met zijn 108 PK aanmerkelijk beter vooruit. Met een gewicht van dik 1000 kg haalde hij net binnen de 10 seconden 100 km/u. De USA versie net niet: die moest 4 tot 10 PK inleveren omwille van de aldaar geldende milieu eisen. En door de lelijke vinger in de pap van de hideous-safety-bumpers-lobby moesten er tot overmaat van ramp ook nog van die dikke onderlippen op. Want Renault maakte ook met de 17 de grote oversteek, in de hoop de Amerikaanse markt te veroveren met een sportief imago. Dat imago kreeg in ieder geval een bescheiden boost doordat in 1974 Jean-LucThérier en Christian Delferrier met hun Renault 17 Gordini de Press-on-regardless Rally wisten te winnen. De wat?
De 17 Gordini. Vooral dat Gordini klonk veelbelovend opgevoerd en in het geval van bijvoorbeeld een Renault 12 Gordini was dat ook het geval. Maar de 17 Gordini in burgertrim was eigenlijk de reguliere TS uitvoering met een Gordini badge. Niks meer. Maar ook niks minder, technisch nog helemaal hetzelfde en ook de uitrusting verschilde niet van het bestaande topmodel in de serie. Geen straf, de TS zat al goed in zijn specs en droeg terecht de kroon in deze modelserie. Toen de 12 Gordini van het toneel verdween doopte Renault de 17 TS om in 17 Gordini, dat bekte wel zo lekker. Net zo lekker als hij smoelde.
Want dat deed hij. Beginjaren 70 futurisme in zijn lijnenspel, de stijlloze portieren, de chromen bumpers die grill en koplampen volledig omsloten en de aluminiumkleurige roosters in de achterstijlen gaven hem zijn kenmerkende en aantrekkelijke voorkomen. Ook het interieur was bijzonder met de 4 kokertjes als instrumentbehuizing in een verder bijna horizontaal oppervlak als dashboard, het tweespaaks sportstuur en de hoge sportstoelen met vaste hoofdsteunen. Met een groot open dak vanwege de touwtjes zou hij ook in de hitserie Thunderbirds beslist niet misstaan hebben. Klapkaakjes Are Go!
Dat was trouwens een reële mogelijkheid, een open dak: hij was ook leverbaar als découvrable. In die uitvoering had hij een enorm vouwdak. Met dat dak volledig open en de ramen naar beneden reed je bijna in een cabriolet. In ieder geval heel erg targa. Ook na de facelift in 1975 was dit nog mogelijk, de découvrable bleef in de prijslijsten staan. Bovenaan zelfs, het was best een dure auto. Hij kostte met een kleine 20.000 harde guldens meer dan een Manta met vergelijkbare specs of een Fiat 124 Sportcoupé.
Die facelift betrof vooral het front en achterpartij. De koplampen en grill zaten nu in aparte secties, van elkaar gescheiden, en het bovenlangs lopende gedeelte van de bumper kwam te vervallen. De achterlichten waren voortaan met elkaar verbonden door middel van een reflectorstrip en de achterruit lag volledig vlak in de klep, in plaats van iets naar binnen. Het karakteristieke dashboard werd vervangen door een conventionelere versie en leek sterk op de klokkenwinkel van de Renault 30. Wel werden er bijzonder gevormde sportstoelen gemonteerd, de zogenaamde bloemblaadjes. Die verwelkten tenslotte in 1979, het bijzondere model ging in dat jaar definitief uit productie en werd een jaar later opgevolgd door de Fuego.
Die laatste is met wat moeite nog wel te vinden, maar een mooie 17 is hier nu even zeldzaam als een Chevron tankstation. Waar je midden jaren 70 tijdelijk een Michel Vaillant album cadeau kreeg als je 50 liter benzine afrekende. Ce sont les jours.
Leuk man! Er is hier in Groningen nog een overlevend middenblauw exemplaar.
Ik vond het toen al niet mooi, en nu nog steeds niet. De Fuego was revolutionair, maar belachelijk benauwd met die grote achterruit.
@spidermann: Was wel de periode dat auto’s nog een “eigen smoel ” hadden, vandaag de dag brengen de grote merken modellen op de markt welke ze voor ieder segment een beetje oppompen.
Ik ben een tiener van de jaren tachtig, dus de Fuego staat me nog helder voor de geest. Daarom verbaas ik me zelf dat ik me deze 17 totaal niet meer kan herinneren. Maar met terugwerkende kracht durf ik te stellen dat dit toch ook wel een fraai staaltje Frans auto-ontwerpen is geweest.
Elke auto uit die tijd zie ik graag, en de stukjes van @larssb maken ze extra apetijtelijk. En dan hou ik ook nog eens van Franse auto’s.
Met zijn echte coupe-koets en bijzondere details is dit bovendien een koppendraaier. Toch kan de R17 mij niet warm krijgen.
Een detail waar ik wel warm voor loop: Fraai gevormde stalen velgen, met of zonder naafkap. Die zijn helaas nog zeldzamer dan de auto’s uit die tijd, want er is altijd wel een alu setje dat hipper is.
Wat vond ik dit als kind (’70/’80) een mooie wagen. Maar mijn pa moest na zijn Citroën niets meer van franse auto’s hebben helaas…
Mooie wagen en stuk. Heb weer genoten.
Ik heb laatst nog een rode r17 gespot
@flik2punt0: Ik ook. In Gorinchem. Wel in vrij belabberde staat.
De Fuego herinner ik mij nog, waarschijnlijk een poster van gehad. Was er toen gek van. Mijn ouders hadden ooit een 16, daarvan herinner ik me de olievlek in de garage en de aanrijding door een Manta die te hard en aan de verkeerde kant reed. Mijn eerste aanrijding, woehoe! En niet de laatste.
Briljant dashboard!
Veel is het niet, vier metertjes in een kokertje, een paar schuitjes voor de verwarming en een heuse middenconsole (in de seventies nog lang geen gemeengoed). En toch straalt al die eenvoud het gevoel van een luxe wagen uit. Knap gedaan!
In de tijd dat mijn vader nog een R16 reed en lid was van de Renault-club was dit toch de wagen die bij meetings mijn aandacht trok (naast de Alpine-tjes en R8S-jes). Heb het altijd mooier gevonden dan de opvolger, de Fuego.
Dat driehoekige zijruitje tref je nu overigens – in een iets andere vorm – op de Megane Coupe.
@e1000bmw523i: wat nou driehoekig. Puntvormig.
@e1000bmw523i: ruzie maken met jezelf ? ;)
@fiero: yep, heb last van schizofrenie…
@e1000bmw523i: jullie allbei? of jij alleen?
@hans75: Een dergelijke diagnose wordt op één persoon gesteld, slimpie. ;)
Wat hebben auto’s uit deze periode altijd toch een heerlijk interieur.
@dutchdriftking: Die ruiken naar het gemiddelde verzorgingstehuis?
@clarkson: Die lucht alleen al. Je ruikt de bedorven eigenaar al.
@dutchdriftking: Zeker! En met veel meer onderscheid tussen de merken dan nu.
Niet alleen doordat veel merken nog echt typische kenmerken in de ontwerpen hadden, maar ook doordat je met de ogen dicht kon meteen wist in welk merk auto je zat als je de contactsleutel omdraaide en het motorgeluid hoorde (dat nog echt binnenkwam door gebrek aan geluidsisolatie).
En zodra je ging rijden waren er ook grote verschillen. Frans comfort werd nog met een hoofdletter geschreven, Amerikanen reden als een dweil en Duitse auto’s waren relatief stug.
Toch wel jammer dat de extreme verschillen zo afgevlakt zijn. Gelukkig is er voor de liefhebber nog genoeg leuk spul uit de seventies te koop.
Mis de aanvullende informatie van de sjonnies….
@norge: eensch!
@norge:me two…. Waar is die wandelende verhalen bundel gebleven?
@Crosscabouter: Weggebonjourd door de VAG-fanclub. Z’n vertrek was vrijwillig verplicht. Of was het nou verplicht vrijwillig…?
@e1000bmw523i: hmmm, ff gemist. Wel jammer, had nooit t idee dat hij zo op scherp zette.
@autoblog:: we raken zo toch niet alle kleurrijke reaguurders kwijt? Zou jammer zijn….
@Crosscabouter @e1000bmw523i: mensen mogen zelf weten of ze wel/niet reageren. Alleen als de huisregels consequent verbroken worden zullen wij actie ondernemen. Maar dat was bij @desjonnies zeker niet het geval.
@autoblogger: snap ik, maar zo lijkt t alsof @desjonnies zelf afscheid heeft genomen ;). Of is dat ook zo?
@Crosscabouter: Naar ik weet, heeft hij idd zelf afscheid genomen daar hij zich – vanwege meerdere factoren – hier niet meer thuis voelde.
@Crosscabouter: dat is ook zo, maar zie hieronder voor een update;)
@norge: Ik mis @desjonnies ook…
Zijn automobiele kennis…
Zijn rake, maar nooit ongenuanceerde opmerkingen…
En zijn mooie anekdotes…
Bij dit stukje had ik weer op een mooi verhaal van DeSjonnies gehoopt. Met weetjes over deze Renault, of een mooi verhaal over één of andere Rooie Arie die met zo’n 17 koffie of iets anders onschuldigs naar het buitenland smokkelde en met zijn boerenslimheid altijd weer uit handen van de douane kon blijven…
Ik wil DeSjonnies terug op Autoblog…
Je suis DeSJonnies!
@moveyourmind:
Ok ok ok ik was bijzonder boos op 2 andere reaguurders maar kwaad worden is menselijk, kwaad blijven is duivels ! zei Oma altijd in ieder geval bedank @norge, @crosscabouter @autoblogger @e1000bmw523i
De R15 R17 serie van Renault,
het was eigenlijk een schot voor open doel, om een Franse equivalent voor de Opel Manta of de Ford Capri neer te zetten, maar, zoals hier terecht is opgemerkt : geheel op de eigen Franse wijze.
Renault zat diep in het hatchback succes (de vijfde of derde deur) en deze twee wagens kregen die dan ook mee.
De neus was eigenlijk heel erg apart en is het vermelden meer dan waard, het is een van de weinige auto’s waarbij de “voorbumper” rond de hele neus loopt, kijk maar goed naar
de eerste serie R15 R17 en de wagen had toen ook al een schildbumper achter.
Jos de Snaayer (zo heette die echt) daar zat ik altijd met mijn Renault 4 om te sleutelen die had een aantal van die dingen in onderhoud.
’t waren beslist geen spoooooortwagens, eerder een leuk gelijnde vlotte Renault 12 of R16 alternatief.
Zelfs de R17 met de Renault16TS motor liep nou niet echt als een kogel en die dingen hadden last van onderstuur.
Nu had Jos de Snaayer ook een Capri 2600 RS in de stal staan, een heuse met vier ronde koplampen en twee halve bumpers, geloof me die wilde je duizend keer liever !
Met het tweede type vind ik dat juist veel van het karakteristieke van de 15 – 17 serie overboord is gegooid.
En dat Gordini, dat was echt badge-engineering !
@desjonnies:
Ow en @moveyourmind het Je suis desjonnies deed me heel hard lachten !
@desjonnies: Mooi je bent weer terug…Nou die gekke duitser nog..
@desjonnies: Je bent weer terug, top!
En gelijk met een mooi verhaal…
Welkom terug, mijn dag is weer helemaal goed en ik denk met mij die van vele anderen hier.
Die dingen waren altijd zo rot als stront
Zelf een van gehad, begin zeventiger jaren, groenmetallic met alu velgen. In die tijd een heel gedurfd ontwerp, daarom ook een koppendraaier! Schitterend front, dat me altijd weer deed denken aan de Super Sabre jet fighter van de zestiger jaren, die met een grote ovale open neus waar een hoop lucht ingezogen kon worden ;-)
Jaren met veel plezier en zonder problemen of roest in gereden.
Daarna kwam er als een van de eerste in Nederland een rode Alfetta GT, bloedmooie auto met een prachtige sound, maar….geen hond die er naar omkeek. Kennelijk in de ogen van de voorbijganger leek dit teveel op een Alfasud?
Mooi bakkie!