Klassieker: Panther De Ville

Stel: je draagt graag poederpruiken en een maillot. Je betitelt je bovenwoning in de zeeheldenbuurt voortdurend als Château de Versailles en je neemt je telefoon op met “Louis-Dieudonné”. Dat kan natuurlijk, daar hebben wij geen oordeel over. Maar welke auto rij je dan? Daar hebben we dan wel weer een idee bij: een Panther De Ville.

Erin gaan wonen is overigens ook een optie want hij is net zo groot en ongeveer hetzelfde waard als je flatje. Tegenwoordig tenminste, in de jaren dat hij gebouwd werd, van 1974 tot 1985, was hij zelfs een poosje de duurste productieauto leverbaar in de UK. In die 11 jaar bouwde Panther Westwinds Ltd er slechts 60, met de hand uiteraard. Ontwerper en fabrikant Robert Jankel liep duidelijk niet echt warm voor bescheiden midsegmentertjes met een hoge trutfactor. Hij bracht 2 jaar voor de De Ville al de opvallende J72 op de markt en kwam later met de waanzinnige Panther Six, naast de iets minder buitennissige Lima en Kallista. En geen van die modellen was ooit leverbaar in een Johannes Calvijn Limited Edition Series.

Op een zelf ontworpen buizenframe met Jaguar XJ subframes plaatste Panther een met de hand vervaardigde aluminium carrosserie. 46 keer was dat een vierdeurs fixed head, 2 keer een tweedeurs fixed head, 11 keer een tweedeurs drop head en eenmaal zelfs een zesdeurs limousine. Jankel en zijn mannen werden hierdoor trouwe klanten van BLMC, want de deuren waren dezelfde als die van een Austin/Morris 1800. De rest gelukkig niet, zo’n De Ville was onderhuids eigenlijk een Jaguar. Een djèèèèggh, als een stuk gepeupel ernaar vroeg.

Dat wist je als blasé nouveau-riche trouwens ook alleen maar omdat men bij de bestelling vroeg of je er een 6 of een 12 cilinder geweldenaar uit Coventry in wilde. Beide kwamen van het merk met de roofkat, net als alle instrumenten, knoppen, hendels en het grootste deel van het meubilair. Ook het meeste van de onderhuidse techniek, zoals de transmissie, het differentieel en de elektronica kwam uit de magazijnen van Jaguar. Met bijbehorend pittig prijskaartje er nog aan. Daarmee bouwde men in Surrey deze unieke bombastobiel voor de nogal extroverte clientèle. Elton John had er een uitgezocht bij zijn brillen en volgens de geruchten bracht Kenny Rogers de Dolly Partons ermee thuis. Dat viel niet op.

De fluisterstille 5,3 liter V12 al helemaal niet, zo geruisloos deed deze zijn werk. Ook de 4,2 liter zescilinder in lijn was niet heel erg behelpen, want racen kon je er toch niet mee en als iemand kleinburgerlijk naar zijn acceleratievermogen vroeg, was het typisch Britse antwoord: it’s there. Zijn De Dion achteras, de onafhankelijke wielophanging en rondom forse schijfremmen maakten een potje onbeschaafd planken niet onmogelijk, maar een wielbasis van ruim 3,6 m en de aerodynamica van een diligence deden dat duidelijk wel.

Een enorm luxe postkoets, dat zeker. In de beste Britse traditie waren de meeste oppervlakken rijkelijk voorzien van Connolly leer en de rest van hout, in kersen of walnoot. Of een andere soort want voor de inrichting en aankleding van je De Ville golden eigenlijk geen beperkingen. De bijzondere lijnen kon je toch al vrijwel niet verstoren, tenzij je 2 flinke Smeg koelkasten op de running boards liet monteren. En zelfs dat is nog altijd fraaier dan die zelfgeslierte aftermarket LED slingers van nu, loensend op een belegen middenklasser.

Die barokke lijnen waren geïnspireerd door de groteske Duesenberg modellen en de welhaast buitenaardse Bugatti Royale uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. De Panther had ook zo’n vierspaaks vintage stuur, net als Victor Muller decennia later in zijn Spykers zou monteren. Misschien had Spyker het wél gered als ze ook Austin deuren hadden gemonteerd trouwens… Nee, we dwalen af. Maar niet naar Saab, Jankel bleef gewoon zijn inkopen doen bij Jaguar zonder meteen de hele mieterse tent over te willen nemen. Verstandig. Er was trouwens één uitzondering op die Jaguar roots: Cruella’s Panther De Ville in de film 101 Dalmatians had een Amerikaanse V8 in de enorme neus. In ‘Murica is heel veel nep.

Net als je uitbundige Lodewijk-XIV-kapsel en stadskasteeltje, tot de nok toe volgestouwd met kringlooprococo. Iedereen weet wel onmiddellijk wie je bent met dit unieke en pompeuze bakbeest: wat daar staat, dat ben ik. En uiteraard pal voor je portiek over 2 parkeerplaatsen uitgesmeerd, gebaseerd op je droit divin om daar te parkeren. Nondeju.