Niemand komt in de buurt bij de stuurmanskunsten van deze Canadees.
Statistieken kunnen een verschrikkelijke afspiegeling van de werkelijkheid zijn. Schumacher mag op papier misschien de grootste Formule 1-coureur aller tijden zijn, volgens velen zijn of waren, bijvoorbeeld, Senna, Lauda, Clark, Fangio en Stewart beter dan Der Weltmeister. Een coureur wiens naam eigenlijk altijd uit het debat wordt gehouden, is Gilles Villeneuve. Volkomen onterecht, want in werkelijkheid had de veel te vroeg gestorven Canadees meer rauwe snelheid in zijn genen dan bovenstaande coureurs bij elkaar wensten te bezitten.
Overdrijven is een kunst, maar in dit geval maken we niet gebruik van dergelijke onnodige tactieken. Kijken we naar de prestaties die Gilles in zijn carrière heeft bereikt, dan lijkt dit misschien zo, maar in wezen vertellen ze maar een fractie van het verhaal van de coureur die door weinigen als één van de grootsten wordt bestempeld.
Willen we een realistisch beeld van Gilles Villeneuve, dan moeten we kijken naar de uitspraken van zijn tegenstanders. Iedereen die op een zeker moment het genoegen had met Villeneuve de baan te delen, merkte al gauw dat zijn talent geen grenzen kende. Mijn favoriete opmerking over Gilles komt echter niet van een tegenstander, maar van wijlen F1-dokter Sid Watkins.
“On one occasion, at Monaco in 1980, we were out on the circuit in the medical car, and the pack caught up with us at the hairpin. All the drivers gave us a wide berth — except Gilles, who seemed to use us as his apex! I started to give him a bollocking afterwards, about how he’d missed us by an inch or so, and he simply couldn’t understand what I was talking about. ‘That’s the whole point,’ he said. ‘I missed you!’ And then I realised that, to him, an inch was like a yard to anyone else. He was that precise.”
Ondanks zijn enorme talent, duurt het maar liefst 27 jaar voordat Gilles de Formule 1 bereikt. Villeneuve heeft weinig geld voor autosport, maar blinkt van jongs af aan duidelijk uit in extreme sporten. Het geld dat hij bijeen weet te schrapen om zijn favoriete activiteit te bekostigen, verdient hij met sneeuwmobielkampioenschappen. De jonge Canadees doet zelfs mee met de internationale wereldtop.
Wanneer hij eenmaal in de Formule 1 terechtkomt, doet hij dit op een manier die zijn karakter in het geheel weerspiegelt. Tijdens een wedstrijd op het circuit van Trois-Rivières in de North American Formula Atlantic Series, de klasse waarin Villeneuve op dat moment actief is, rijden een aantal gevierde Formule 1-coureurs mee. Op één van hen, James Hunt, maakt hij zoveel indruk dat de Brit hem verbindt met McLaren. Een jaar later mag hij proberen, maar dankzij zijn uitbundige rijstijl krijgt hij geen vast contract. Een verloren kans, ware het niet voor Enzo Ferrari. De Italiaan is enorm van Villeneuve gecharmeerd en biedt hem, ondanks vele klunzige manoeuvres tijdens zijn officiële test, een contract aan. Villeneuve mag direct instappen als Lauda aan het einde van 1977 vertrekt bij het team. Succes volgt pas een jaar later, wanneer de Canadees de allerlaatste wedstrijd van het seizoen, voor eigen publiek, naar zich toetrekt.
Zoals we hierboven schrijven, vertellen statistieken niet altijd het volledige verhaal. Dit bewijst Villeneuve meer dan enig ander Formule 1-coureur, want gedurende zijn vijf jaren (67 starts) in de hoogste klasse van de autosport komt de Canadees niet verder dan zes overwinningen en dertien podia; de één nog memorabeler dan de ander.
Echter houden wij de wedstrijden waarin hij er niet met de zege vandoor gaat misschien nog wel dichterbij het hart dan de wedstrijden waarin hij dat wel doet. Frankrijk, 1979, is een voorbeeld dat direct op het netvlies verschijnt. Wie niet direct begrijpt waarover we spreken, heeft voldoende aan dit filmpje (klik).
Het is misschien wel het meest fenomenale gevecht dat de Formule 1 ooit heeft gezien. Een rondenlange strijd om de tweede plaats, tussen twee ondergewaardeerde grootheden. Duizelingwekkende inhaalacties met meterslange remsporen en het bijna constante contact tussen de banden doen vermoeden dat de twee een diepgewortelde haat dragen, maar niets is minder waar, zo vertelt tegenstander René Arnoux later.
“At Dijon in 1979, his brakes and tyres were destroyed, my car had a problem with fuel pressure, but we pushed so hard. The way we raced was only possible between Gilles and me. Some people said it was dangerous but no, I do not agree. […] I must tell you, he was not dangerous for other drivers. For himself maybe yes, but he was never happy in a straight line — he liked oversteer, the sliding. He had to race at the maximum, not 100 per cent, but 105 per cent.”
Ondanks zijn enorme potentieel en zijn gigantische drang tot het uiterste te gaan, is Villeneuve tegelijkertijd een man van principes. Dit is een merkwaardige combinatie van normen en waarden, die hem verschillende malen als een steeds bloeddorstiger wordende hond in de nek komen bijten. Twee definiërende momenten steken er met kop en schouders bovenuit.
De eerste van deze momenten vinden we in datzelfde seizoen van 1979 terug. Voor dat jaar heeft de FIA besloten de punten op een bijzonder verwarrende manier uit te delen. Bij iedere coureur worden de beste vier resultaten van de eerste zeven wedstrijden aangehouden. Hetzelfde geldt voor de laatste acht races. Villeneuve’s teamgenoot, Zuid-Afrikaan Jody Scheckter, scoort het beste in de eerste helft en stevent af op de eindzege. Hij scoort twee overwinningen en twee tweede plaatsen: 30 punten. Villeneuve wint in de eerste helft eveneens tweemaal, maar heeft daarnaast slechts één vijfde plaats als beste resultaat, waardoor hij slechts 20 punten heeft. Ondanks dat Villeneuve beter presteert in de tweede helft van het seizoen, kan Scheckter het kampioenschap al in de twee-na-laatste wedstrijd beslissen, in Monza.
In een uiterst dominante stijl gaan de Ferrari’s aan kop, nadat de veel te snelle turbomotoren van de beide Renaults het opgeven. Scheckter staat er op dat moment het beste voor en neemt de leiding in de wedstrijd over, maar Villeneuve volgt op zijn hielen. De Canadees luistert naar het bevel van zijn renstal en behoudt, uit respect, zijn positie. In die tijd hanteert Ferrari de simpele regel: wie bij een 1-2 voorop rijdt, wint de wedstrijd. Toevallig is het op dat moment echter zo dat alleen de Ferrari’s nog kampioen kunnen worden, dus kan Villeneuve de teamorders gemakkelijk in het water te gooien en voor eigen geluk kiezen. Hij doet niets van datgene.
GV: “I hoped like hell he’d break! But if I’d passed him, it would have been like breaking my word.”
Q: “All right, but had there not been the temptation at least to lead for a few laps?”
GV: “Well, it would have been false, wouldn’t it? And not a particularly nice thing to do, either, because this was Jody’s day.”
In retrospect kunnen we zeggen dat dit Villeneuve’s enige kans op een wereldtitel is geweest. Dat gezegd hebbende laat hij zich van zijn beste kant zien in de laatste race van het jaar, op de Amerikaanse Watkins Glen. Villeneuve’s meest indrukwekkende prestatie toont hij al op vrijdag, wanneer het circuit dankzij een storm één grote glijbaan is geworden. Terwijl andere coureurs denken dat ze de beste ronde van hun leven neerzetten, schrikken ze zich na afloop van de sessie rot als ze de tijden bekijken. In haast onzichtbare omstandigheden is Villeneuve de snelste, met een onwaarschijnlijk grote marge van 9 seconden. Sommigen spreken zelfs van 11 seconden. Villeneuve wint de wedstrijd later dat weekend eveneens in de regen.
De bijna sadistische humor van Vrouwe Fortuna heeft als gevolg dat Ferrari het volgende jaar, in 1980, een regelrechte draak van een auto in elkaar zet. Echter zijn het, zoals je nu wel begrijpt, juist deze momenten, in de lastigste omstandigheden (video), waar Villeneuve zijn rauwe talent aan de wereld toont. Terwijl teamgenoot en regerend wereldkampioen Scheckter niet verder komt dan één enkele vijfde plaats en aan het einde van het seizoen zijn carrière als Formule 1-coureur verruilt voor een commentatorspositie, weet Villeneuve zijn Ferrari viermaal in de punten te rijden. Gilles blijft bij de Scuderia. Zijn geduld wordt het volgende jaar beloond, alhoewel niet met een competitieve auto.
Ferrari smijt dat jaar (1981) de flat-12 bij het grofvuil en stapt over op een geblazen V6 met een enorm turbogat. Hoewel de krachtbron allesbehalve betrouwbaar is en Villeneuve in het meerendeel van de wedstrijden uitvalt, stuurt hij zijn bolide in twee achtereenvolgende wedstrijden, nota bene op de krapste circuits van de kalender, naar de overwinning. Beide zijn haast ongeloofwaardig. Niet alleen is zijn Ferrari onnoemelijk zwaar, de auto heeft naar verluidt slechts een kwart van de downforce van concurrenten Brabham en Williams. Het enige voordeel dat Villeneuve heeft, is zijn Ferrari-blok. Wanneer deze het niet begeeft, is ze een waanzinnig snelle aandrijfkracht. Gilles zet dit ene aspect als een waar genie naar zijn hand.
Zijn eerste zege van het jaar komt in Monaco, mede dankzij problemen aan de auto van Alan Jones. Villeneuve laat de Australiër relatief vroeg in de wedstrijd gaan, daar hij weet dat hij hem niet achter zich kan houden, omdat zijn remmen het simpelweg zullen begeven. Gelukkig voor de Canadees krijgt Jones te maken met een brandstofprobleem en kan Gilles eenvoudig naar de overwinning rijden. Enkele weken later, in Jarama, Spanje, doet hij het op eigen kracht. Een huzarenstuk. Villeneuve houdt zijn auto gedurende de wedstrijd zo breed mogelijk. Gilles heeft aan het einde van de wedstrijd liefst vier coureurs achter zich. Op magistrale wijze worstelt hij zijn scharlaken rots naar de streep. Laffite, op de tweede positie, eindigt 0,22 seconden achter Villeneuve; Elio de Angelis, op de vijfde positie, schiet 1,02 seconden na Laffite over de finish.
Deze zesde overwinning van Villeneuve, onder de brandende Spaanse zon, strijdend tot het bot, blijkt tevens zijn laatste. Villeneuve komt dat jaar tot 25 punten, de helft van de punten van Brabham-coureur en uiteindelijk wereldkampioen Nelson Piquet.
Hoewel Ferrari en Villeneuve in 1982 sterker ogen dan het jaar daarvoor, kent Villeneuve teveel tegenslagen. Zo valt hij in de eerste wedstrijd uit met een probleem aan de auto en valt hij de volgende wedstijd in leidende positie uit nadat hij spint. De derde race komt hij als derde over de streep. Zijn goede resultaat komt echter te vervallen, omdat hij een illegale dubbele achtervleugel gebruikt en hij een diskwalificatie op zijn bord krijgt.
Niet veel later, tijdens de Grand Prix van San Marino, stevent hij op een zege af. Nadat beide Renaults uitvallen neemt Villeneuve de leiding over. Gilles heeft teamgenoot Didier Pironi, een ontzettend snelle knul, vlak achter zich en verwacht dat dit zo blijft, maar de Fransman lijkt de teamorders van Ferrari anders te interpreteren dan zijn stalgenoot dat doet. Terwijl Villeneuve inhoudt en rustig op een overwinning af denkt te rijden, scheurt Pironi hem, tot grote verbazing van Gilles, zonder pardon voorbij. Villeneuve haalt Pironi vervolgens weer in en is onder de indruk dat Pironi nu wél achter hem blijft. Pironi zet in de laatste ronde echter een laatste keer aan, wanneer Villeneuve de deur openlaat, en wint met marginale voorsprong. Gilles voelt zich verraden en zweert hem nooit meer te spreken. Niemand verwacht dat dit daadwerkelijk zo zal zijn, maar twee weken later weerklinken zijn woorden door het Belgische platteland, wanneer Villeneuve overlijdt tijdens de kwalificatie op het circuit van Zolder.
Tijdens de kwalificatie is Pironi een fractie sneller dan Villeneuve. De Canadees, nog altijd onthutst door het incident in San Marino, zet een laatste keer aan. Villeneuve neemt alle mogelijke risico’s, maar komt halverwege zijn snelle ronde Jochen Mass tegen als hij over de heuvel schiet en op de Terlamenbocht afsuist. De Oostenrijker wijkt van de ideale lijn, Villeneuve doet hetzelfde. De auto van Mass transformeert in een springschans en Villeneuve vliegt tientallen meters door de lucht. Hierbij wordt hij uit de auto geslingerd en belandt hij in de hekken. Bij de landing breekt hij zijn nek. Verschillende coureurs proberen hem tevergeefs te helpen, maar stuiten op niet meer dan een inmiddels blauw aangelopen coureur. Zelfs de hulpdiensten kunnen niets meer voor hem doen. In het ziekenhuis laten de dokters hem uit het leven glijden, nadat zijn vrouw afscheid heeft kunnen nemen.
Meer lezen? Klik hier voor een verhaal over de enige coureur die kampioen werd na zijn dood.
-edit: dank u, is inmiddels gefixt-
Top stukje. Ik weet niet of ik het eens ben dat Villeneuve de beste coureur aller tijden is, maar het stuk leest lekker weg.
Ik was even bang dat er nu al een artikel over Alonso geschreven werd
@jeppie: gek!
Leuk artikel, zeker voor de lezers die te jong waren om hem in levende lijve te hebben zien racen maar wel F1-fan zijn (me included). Complimenten Autoblog! ??
@gertjano: sluit ik me bij aan !
Mooi artikel, maar Senna blijft mijn numner 1.
En z’n zoon is de beste azijnpisser aller tijden.
@viezefreddyw: Eens, hoewel die ook lekker kon driften op z’n tijd.
Toen ik begon met het lezen van dit stuk kreeg ik al de GP Frankrijk 1979 in gedachten, gelukkig wordt deze GP genoemd. In mijn ogen het beste stukje close-racing dat ik ooit heb mogen aanschouwen. Gilles Villeneuve was gezegend met een enorme berg talent maar was niet altijd even voorzichtig met het materiaal. Ook al waren Senna en Schumacher misschien betere en zeker succesvollere coureurs, Gilles heeft mij altijd meer plezier gegeven door zijn stijl van rijden. Dank je Gilles.
@snuif: Ik had nog willen toevoegen dat dit dus zonder DRS ging, in your face FIA! :-)
Nog een leuk verhaal. Gilles deed de rit van Monaco naar Maranello in 2 uur met een 308 GTS. Normaal doe je er 4h over. Hij passeerde wagens op volle snelheid over de zachte berm. Dit verhaal komt van een journalist die de Ferrari Enzo gebruikte om het zelfde traject te doen, toen deze wagen nieuw uitkwam. Ik geloof in het magazine EVO.
@ericc: Hij landde z’n helicopter op een dorpsplein in de buurt van Fiorano omdat hij de weg kwijt was of zo. Van een vluchtplan had hij nog nooit gehoord. Volgde gewoon de snelweg.
@ericc: ach, ik ken iemand die de rit van Arnhem naar Amsterdam begin jaren 90 in iets meer dan een half uur deed, in een Citroën CX Turbo 2. Heb je echt geen Ferrari voor nodig hoor…
“Gilles Villeneuve was spectaculair on a number of occasions, Senna was spectacular every time he got in a car” was de quote van Clarkson na de Top Gear Senna special. Denk dat daar wel iets in zit.
@tvklarenbosch: Toch vreemd dat Prost statistisch beter presteerde dan de grote Senna in gelijkwaardig materiaal.
(en niet beginnen over de poles van Senna, Prost scoorde veel meer snelste wedstrijdrondes)
@karaya: in de 2 seizoenen dat Senna en Prost tegen elkaar reden won Senna meer. Als je al vooraan rijdt hoef je niet tot het gaatje te gaan. Hoe vaak rijdt de winnaar nou ook de snelste ronde? Daarnaast, als Prost hem niet genaaid had was Senna 4 keer en Prost 3 keer wereldkampioen geweest. De mensen die er echt verstand van hebben, ex F1 coureurs dus, vinden Senna over het algemeen de GoaT. Dat zegt toch genoeg?
@tvklarenbosch: Prost behaalde in beide seizoenen meer punten dan Senna.
Door een heel vreemde regel die snel werd afgeschaft won Senna in het tweede seizoen de titel. Onder de streep haalde Prost meer punten in beide seizoenen.(ondanks dat Senna in het tweede seizoen werd voorgetrokken door Honda omdat Prost bij Ferrari tekende) En wat de kwalificatie betreft, Prost gebruikte de kwalificatie om z’n race-setup te perfectioneren. Had hij van Lauda geleerd. Vandaar dat z’n race pace beter was dan die van Senna.
En ga nou niet janken over dat Prost Senna een streek leverde. Senna was nooit te beroerd om z’n tegenstanders er af te rossen.
(Er is niets leuker dan Senna en Rossi fanboys in de gordijnen jagen)
@karaya: Senna had respect voor alle coureurs incl Prost. Totdat die een streek uithaalde en dan wist je dat Senna je dubbel zou terug betalen. Prost was slimmer, maar niet sneller.
@laptom: Senna kan bij jou weinig fout doen. (Mansell pakte ‘m bij z’n strot)
Bellof was trouwens ook sneller.
@karaya: Meer punten in 2 seizoenen zegt helemaal niets man; there are lies, damn lies and then there are statistics… Wie heeft er die seizoenen meer races gewonnen ? Wie heet er meer punten gehaald per race als je DNF niet meetelt ? Juist, kan zo nog wel ff doorgaan …
@dawwg: Uiteindelijk tellen de punten gewoon. Statistieken of geen statistieken.
Prost was dus beter dan Senna.
@tvklarenbosch: Als je als F1 rijder een beetje populair wilt zijn/blijven moet je wel zeggen dat Senna de beste was. Of je hebt de hele media en fans tegen. Dacht je echt dat Schumacher zichzelf niet beter vond? Senna zal altijd een (heilige) legende blijven over wie men geen kritiek toestaat. Deels terecht, maar wordt dikwijls wel wat overdreven.
@alino: Hear, hear!!!
Mooi artikel!
Advies aan Liberty Media: kijk nog eens ff naar die beelden van de strijd van de ’79 Franse Grand Prix. Daarmee wordt in één klap duidelijk hoe de Formule 1 weer aantrekkelijk kan worden gemaakt:
– aerodynamica aanpassen zodat slipstreamen weer mogelijk is.
– geen elektronische hulpmiddelen meer
– meer close-contact durven toestaan
Verder heb ik weer genoten van dit topverhaal. Thanks @ikschrijfookoverautos!
@RRRobert: Geen electronische hulpmiddelen meer lijkt me utopie. Hoe ver wil je gaan? Analoge radio verbindingen, handbakken, carburateurs?
Wel spectaculair als ze dat gaan doen
Als kind dit alles meegemaakt, op een rustiek bruine bank, voor een Aristona…
Mooi stukje proza!
Leuk, zo’n mening.
Effe lekker offtopic hoor maar wat is er met @lincoln gebeurd?
@tmenges: het zal me werkelijk jeuken!!
@tmenges: zijn ziel heeft rust gevonden in huize morgenstond?
Het vrrrrrhaal kreeg nog een extra tragisch staartje. Later in het seizoen 1982 crashte Pironi op Hockenheim achterop de auto van Prost. Het incident was bijna griezelig eender aan dat van Villeneuve en Mass. Pironi overleefde het maar zijn benen waren compleet verbrijzeld. Zozeer dat men in eerste instantie dacht dat ze geamputeerd moesten worden. Dat gebeurde niet en Didier revalideerde grotendeels. Niet goed genoeg om weer met F1 auto’s te kunnen racen echter. Hij heeft het nog wel geprobeerd. Monteurs moesten hem letterlijk in de auto heisen. De pijn was echter te veel voor Didier.
Mss om toch zijn Adrenaline fix te krijgen, of misschien om weg te vluchten van de demonen uit het verleden, legde Pironi zich daarna toe op powerbootraces. Dat werd hem alsnog noodlottig. Hij stierf (volgens mij samen met crew) tijdens een race.
Maar wacht, er is nog een extra tranentrekker! Op het moment van Didiers sterven was zijn dinnetje zwanger. Het bleek een tweeling te zijn, twee jongetjes. Ze werden vernoemd naar de boezemvrienden van weleer: Gilles en Didier. Een van de twee (ik weet niet welke), werkt nu bij Mercedes in de F1.
@jaapiyo:
Dat is waarom we googelen ! https://www.auto123.com/en/racing-news/f1-former-ferrari-driver-didier-pironis-son-joins-mercedes?artid=168578
@jaapiyo: bijna helemaal goed. Pironi had zijn crash in Hockenheim in de stromende regen. Op dat moment ging hij aan kop in het kampioenschap dat jij dat jaar vrijwel zeker gewonnen zou hebben. Hij werd uiteindelijk op 5 punten 2e terwijl hij 4 vd races gemist heeft.
@scuderiagj: @nikilaudaferrari: aha! Weet niet waarom Brands Hatch in mijn hoofd zat. Mss de crash van Herbert met zijn benen. Anyway, fixed!
@jaapiyo: Sja… Wat een vervolg aan het tragische verhaal van Gilles. Kleine correctie: Peroni’s ongeluk was op Hockenheim toch?
Wat ben ik blij dat ik deze mannen heb zien racen!!!
Beste F1 rijder aller tijden? Heeft veel te maken met welke bolide je op het juiste moment aan het besturen was. Voor mij persoonlijk is de “chief of underdogs” nog altijd Nigel Mansell. En minstens even spectaculair om naar te kijken dan Villeneuve.
@koentjeduvel: Mansell was ook een favoriet van mij. Mansell vs Senna in Hongarije:
https://www.youtube.com/watch?v=NRpTbb05094
Mooi stuk weer. Volgende keer Cevert? :)
De man werd door Enzo Ferrari als zijn zoon gezien, wat denk ik wel genoeg zegt over zijn talent.
Een van de dingen die ik nooit vergeet is de race op Zandvoort waar hij met een lekke achterband de pits probeerde te bereiken: Volgas! Het was een heel bijzondere coureur. Mijn all time favoriet.
Er is geen beste coureur ooit.
Zoals iedereen zijn het kinderen van hun tijd.
Tuurlijk was Villeneuve goed.
Maar Tom Pryce -jong verongelukt – ook
En Pedro Rodriguez, bekijk hem in de 4 uurs race in een Gulf Porsche 917 maar eens
Of Roland Ratzenberger.
Ding is dat in die tijd de rijders kunsten toen van veel groter belang waren dan nu, waardoor het hele circus veel dichter bij elkaar lag en die gasten kleurrijke persoonlijkheden waren die het er goed van namen en levenskunstenaars en persoonlijkheden waren, neem een Arturo Merzario, die overigens Lauda uit zijn brandende Ferrari heeft gered en altijd rondliep in de pits met een grote cowboy hoed van Marlboro op het hoof’ of Francois Cevert, die zich deaudreed in een Tyrell Ford op Watkins Glen en de gedoodverfde opvolger en protégé en teamgenoot van Jackie Stewart was.
Ik durf bijna te bluffen van : moet ik doorgaan?
Statistieken zeggen niets. Als je 4x op rij kampioen wordt kan het zijn dat je enorm goed bent, het kan zijn dat je goed materiaal onder je kont hebt. Het kan ook zijn dat je tegenstanders gewoon niet de meest getalenteerde rijders zijn die er ooit hebben rondgereden. Je prestaties worden alleen maar afgemeten aan die van je tegenstanders.
Daarom vind ik bijvoorbeeld het record van Bellof op de ring zo indrukwekkend, ja ik weet het, het circuit is niet goed te vergelijken met hoe het er nu bij ligt, maar toch heeft het 30 jaar geduurd voordat het record verbroken werd. Generaties coureurs hebben zich aan de tijd van Bellof gewaagd maar niemand is het gelukt tot nu. Dat spreekt meer dan 1 seizoen voorop rijden.
Overigens is het moeilijk te zeggen wie nou de beste aller tijden is. Het is namelijk niet meetbaar. Daardoor is het een eindeloze discussie. De een vind Schumacher, de ander Senna. De een weer Villeneuve, de ander weer iemand anders. Ik? Ik heb hem nooit zien racen (ik was net 2 toen hij stierf) maar ik neig naar Senna. De beelden die ik gezien heb zeggen voor mij genoeg. Een ballerina op het circuit, zeker als er een buitje viel. Het probleem is dus dat dit mijn mening is, geen feit. Veel mensen/fans vergeten dat.
Mijn vader is er van overtuigd dat hij nooit een betere voetballer gezien heeft dan ene Johan. Een knaap uit Betondorp. Als ik een Argentijn vraag zal ‘ie zeggen dat het ene Diego moet zijn, ook wel Pluisje genoemd. Vraag je het aan een Braziliaan zegt ‘ie dat het ene Pelé is.
Feit is wel dat er geweldige sporters op de wereld zijn en waren. Veel mooier is het om juist dat te koesteren vind ik.
@viezefreddyw: ik vind dat altijd heel vreemd, er moet er altijd 1 de beste zijn. Misschien heb ik geen winnaarsmentaliteit maar ik ben vrijwel altijd neutraal als ik sport kijk. Dan geniet je meer van het spel dan wanneer ‘jouw’ mannetje het wat minder doet dan ‘de vijand’. Natuurlijk heb ik mijn voorkeuren maar als de tegenstand formidabel is kan ik dat heus wel waarderen.
@gulli: Ik kijk ook nagenoeg als neutrale toeschouwer. Veel leuker ook. Mede daarom vind ik het ook zo jammer dat er veel successupporters zijn. Dan geniet je niet van de sport, maar van het succes van de deelnemer.
@viezefreddyw: “eerbetoon aan een formule 1 grootmeester uit de tijd dat de F1 scène nog een perfect script voor een Michel Vaillant strip was”, was misschien een accuratere titel geweest maar dat bekt niet zo lekker ?
Heerlijk artikel wel. toen had F1 me nog wel geboeid, nu niet meer zo
@viezefreddyw: Lijstje van Autosport kan ik mij wel in vinden. 200+ (ex) F1 coureurs die allemaal hun eigen top 10 mochten kiezen en daaruit is een top 40 ontstaan.
De beste aller tijden is Schumacher. Geen ander is 7x (!!) wereldkampioen geworden. Mathematisch. Basta. Maar ik was geen ‘fan’ van hem, ook niet van religieuze Senna, peuter Vettel, professor Prost, intrigant Allonso of tattoo Hamilton. Eerder Raikkonen, papa Villeneuve inderdaad, Lauda (1976!!), Ickx, Hunt, Montoya, Mansell, Brambilla, Jarier,… In de huidige groep is Ricciardo erg OK.
Dat waren nog eens pitgirls
@cthijs: precies mijn gedachte met haar lekkere witte minikini broekje.
Prima stukje. Ik had de foto boven het artikel lang op mijn kamer hangen. Het verhaal over die ritten naar Fiorano stond ook in de Grand Prix International, het beste F1 blad ooit. Ook leuk: zoek de F1 podcast Beyond the Grid met zoon Jacques. Heeft het nog even over zijn vader.
Overigens, Jochen Mass was een Duitser.
@niwi: is een Duitser….
Mooi artikel. Ik heb mijn zoon Gilles naar hem vernoemd.