Gespot: nog meer beperkte oplagen!

Je zou bijna zeggen dat fabrikanten niet van ophouden weten als het gaat om het produceren van gelimiteerde oplagen. Beperkte oplagen blijven altijd komen aangezien het een essentiëel onderdeel is van het einde van de productieperiode van een model, maar na deze aflevering zal het even stil blijven. Het is namelijk óók nog een kunst om ze allemaal te spotten.

Aston-Martin AMV8 Vantage N400 (240 coupé’s en 240 roadsters)

De AMV8 Vantage N400 was al een paar keer te zien in WoDaSpoDa’s. Uiteraard zat er een exemplaar bij dat tijdens een tripje Londen was gespot, een zwarte (de saaiste keuze, maar anders kom je niet van alle 480 auto’s af). Ècht spannend is de auto in Karussel Orange, die gewoon in ons eigen Amsterdam bij een Bilderberg Hotel stond. iets minder suf dan zwart is Lightning Silver, zoals te zien is op dit exemplaar. Naast een geselecteerd kleurentrio kenmerkt het model zich door een 400 pk krachtige motor, 20 pk krachtiger dan de 380 pk uit de eerste reeks AMV8’s. inmiddels is dat achterhaald, want het blok is al een hele tijd geleden gegroeid tot 4,7 liter, resulterend in een vermogen van 420 pk.
Met oog voor detail is de AMV8 Vantage aangepast tot de auto die hier te zien is. De roosters in de zijschermen zijn van een lichter getint materiaal dan voorheen, de velgen zijn de 19 inch grote exemplaren uit het Sports Pack, zoals ook te zien is onder de DB9 Le Mans. De grill onder de voorbumper heeft dezelfde makeover ondergaan als de roosters in de zijschermen. In dit rooster zit een opvallend gat, waar een sleepoog kan worden bevestigd. Ook opvallend zijn de heldere achterlichten, een detail dat al te zien was op de DBS, en ook op de Rapide. Op de middenconsole en op de kont van de auto is een Nürburgring badge te vinden. Een logo om aan te geven dat het een gelimiteerde oplage is mag uiteraard ook niet ontbreken in het interieur.

Ford GT Heritage Edition (200)

In de jaren ’60 werd Le Mans gedomineerd door de Ford GT40. Van 1966 tot en met 1969 behaalde het model 4 overwinningen. Je leest het goed, dat is vier-op-een-rij. Op het moment zelf is dat een feestje waard, 40 jaar nog steeds. In 2005 werd de Ford GT zodoende geïntroduceerd, een rasechte supercar met middenmotor. De 5,4 liter V8 werd geassisteerd door een mechanische compressor, waarmee het uiteindelijke vermogen 550 pk was. In 2006, alweer een aantal jaren geleden, werd de Ford GT Heritage Edition gelanceerd. Deze 200 exemplaren zijn elk voorzien van een Gulf kleurenschema als referentie aan de Gulf GT40 die in 1968 het wereldkampioenschap won. Waar het in Europa al moeilijk is om één van de 4.038 Ford GT’s te vinden, is een Ford GT Heritage Edition uitzonderlijk. Ik ben de eigenaar heel dankbaar voor het feit dat we (ik was samen met collegaspotter Willem) een half uurtje op de oprijlaan met statief en camera hebben mogen stoeien.

Ford Mustang Shelby GT-H Convertible (500)

Uit de categorie “voor herhaling vatbaar” nemen we een product dat ontstaan is uit de samenwerking tussen de heilige drie-eenheid Ford, Shelby en Hertz. Het was in de jaren ’60 dat Hertz een supercar te huur aanbood. De Ford Mustang Shelby GT350H. Naief? Niet zelden kwamen verhuurde exemplaren immers afgetrapt terug, zeker als het niet je eigen auto is, is het aantrekkelijk om ongedisciplineerd je gang te gaan. Er werden 1.001 van dergelijke auto’s gebouwd, van buiten gekenmerkt door zwarte lak met twee goudkleurige strepen, onder de kap lag een small block van 4,7 liter (dat is geen 350 cubic inch, die term was willekeurig), met een maximum vermogen van 310 pk.
Met datzelfde vermogen in het vooronder – 5 pk is geen significant verschil – lanceerde de drie-eenheid in 2006 de GT350H, waarvan 500 exemplaren werden gebouwd voor de Hertz Fun Collection. Blijkbaar is het zo riskant nog niet om zulk speelgoed te huur aan te bieden, en leggen de kleine lettertjes beperkingen op. Hertz Schiphol biedt deze cabrio en een coupé te huur aan.

Lamborghini Gallardo SE (250)

Een gelimiteerde oplage die inmiddels alweer bijna klassiek is, is de Gallardo SE uit 2005. Hiervoor geldt ongeveer hetzelfde als voor de AMV8 Vantage N400; direct erna werden de aanpassingen doorgevoerd op “het massaproduct”. Voordat de Gallardo zijn power-up van 500 naar 520 pk kreeg werd de SE gelanceerd. Deze had alvast 520 pk achterin liggen, en jazeker, het standaard riedeltje van een “speciaal” kleurenschema hoorde ook weer bij de mogelijkheden. De se is voorzien van een zwart dak en zwarte zijspiegels op een achtergrond van wit (Balloon white), geel (Giallo Midas), oranje (Arancio Borealis), groen (Verde Ithaca) of één van de twee minder opwindende grijstinten. De ultieme dooddoener, zwart, was gelukkig achterwege gelaten. Helaas denken veel mensen nog steeds dat het ergens goed voor is om een luide en opvallende auto in een onopvallende tint te spuiten, maar bij de SE zul je dat als het goed is niet tegenkomen. En anders… Is het extra bijzonder!

Land Rover Defender SVX 90 60th Anniversary Station Car (1.800)

De Defender is een icoon geworden in de wereld der automobielen. De naam wordt pas sinds 1983 gebruikt, maar Land Rovers van vòòr die tijd zijn minstens even legendarisch. Waar het bij de uitgave van deze gelimiteerde oplage gaat is het zestig jarig bestaan van Land Rover als merk. In 1948 begon het merk in Gaydon met het bouwen van terreinwagens. Het eerste model was de simpele en robuuste Land Rover Series I 80″, waar de auto een wielbasis van 80 inch had. In 1958 volgde de Series II, welke in 1971 werd opgevolgd door de Series III. Deze modellenreeks evolueerde langzaam maar duidelijk naar de Defender, gelijkenissen zijn niet te ontkennen. Land Rover had door de decennia heen zijn mannetje gestaan in het terrein, het merk had een goede reputatie opgebouwd.

Omdat in 2008 het merk zestig jaar oud was geworden, had men in 2007 alvast een beperkte oplage klaargezet. Zo gaat dat wel vaker, denk maar aan auto’s als de Ferrari F50, er zijn nog genoeg andere auto’s te bedenken die zich jonger wanen dan ze eigenlijk zijn. De Defender SVX 60th Anniversary was leverbaar als Ninety Wagon, Ninety Convertible, en One-Ten Wagon. Het uiterlijk kenmerkt zich door zwarte lak met matzwarte accenten (Satin Black), waar in glimmende letters op wordt vermeld dat het om een 60th Anniversary versie gaat. Het front is uitgevoerd in blank aluminium, waarin nieuwe koplampunits te vinden zijn. Achterlichten hebben de vorm van leds. Velgen zijn eveneens een herkenningspunt. Het interieur heeft ook de nodige aandacht gekregen, hier zijn kenmerkende Recaro stoelen te vinden, de versnellingspook heeft een makeover gekregen, en het audiosysteem is aangepast op de huidige behoeften: USB en een iPod dock aanwezig, net als subwoofers voor een verfijnde weergave van de bas. Satelliet navigatie is ook belangrijk, want in een heuvelig oerwoud staan geen wegwijzers.

Land Rover Defender 90 Ice Station Wagon (850 inclusief de “Fire”)

Hoe sentimenteler de directie is om het verdwijnen van een product, des te meer gelimiteerde oplagen er verschijnen. De Defender heeft zijn werk decennia lang goed gedaan, maar heeft zijn beste tijd wel gehad. Naast de bovengenoemde SVX werd ruim een jaar geleden het duo Fire & Ice geïntroduceerd. Niet is dat een referentie naar de Golf II Fire & Ice uit 1990, waarvan er maar zo’n 2.500 werden gebouwd; het staat symbool voor de ‘meest uitdagende landschappen op aarde’. De Defender is immers geen auto die ontworpen is om drempels te nemen in de P.C. Hooftstraat. De Fire & Ice worden in de eerste plaats, voor de buitenstaander, gekenmerkt door de lak. De Fire is uitgevoerd in Vesuvius Orange, zijn tegenpool, de Ice, is Alaska White. Omdat two-tone in is, en er eigenlijk ook nog eens lekker uit ziet, zijn de motorkap, de grille, het dak, en de spatborden uitgevoerd in Santorini Black. De rode en witte tinten zijn ook in het interieur verwerkt. De vijfspaaks lichtmetalen velgen dragen de naam “Diamond Turned”; hiervan hadden ze er blijkbaar te veel gemaakt voor de SVX. De Fire & Ice versies zijn uitgerust met een kanteldak. Voor de rest is het interieur uitgevoerd met allerlei leuke frutsels en apparaten, maar ik vind dat ik inmiddels wel genoeg heb geschreven over de Defender.

Maserati Gransport Mc Victory (180)

Uit eerdere afleveringen weten jullie al het een-en-ander over de Gransport Mc Victory. Standaard werd de auto geleverd met opvallende blauwe koolstofvezel bespoilering, welke de rijeigenschappen van de auto zouden verbeteren. Ze zitten onder de voorbumper en op de achterklep, en moeten het vooral hebben van hun uiterlijk; een test die uitwijst dat je Mc Victory concreet betere prestaties levert dan de standaard Grandsport heb ik niet eens geprobeerd te vinden. D vlaggetjes op de zijschermen zijn eveneens details die het onderscheid maken. De extra grote frontsplitter en uitgebouwde sideskirts zouden ook hun steentjes bij moeten dragen. Samen met de verbeterde stuurinrichting zou de auto zich ‘beter” moeten kunnen meten aan de MC12, wat nog verder gaat dan de vergelijking tussen een appel en een peer. Die kan namelijk nog wel eens relevant zijn. Om de auto niet helemaal de grond in te boren wil ik nog melden dat ik het eigenlijk wel een erg mooie auto vind. Hij maakt niet de indruk veel beter te zijn dan de reguliere Gransport, maar ik zou hem best willen hebben. En oh ja, van die schitterende Corvette C1 heb ik ook nog wel foto’s…

Mercedes-Benz A Klasse W168 Mika Häkkinen Edition (250)

De Köningsallee is een zeer geschikt locatie om auto’s te spotten. Spotten dus. Niet: uitgebreid en gedetailleerd fotograferen. Het verkeer rijdt er langzaam of staat even stil, maar even een rondommetje maken met je camera zit er vaak niet in. Op ongeveer dezelfde plek als de bovenstaande Maserati spotte ik ook deze bijzondere A klasse. “Een A klasse!?” zullen vele lezers denken. Jazeker, dat is die ene voorwielaangedreven mini MPV van Mercedes-Benz. Er is een bijzondere uitvoering van gemaakt. Meerdere uitvoeringen zelfs. De Mika Häkkinen Edition is met zijn productieaantal van maar 250 exemplaren nog enigszins spotbaar, de A38 AMG met twee 1,9 liter viercilinder motoren en een maximum vermogen van 250 pk is iets lastiger te vinden, want daarvan zijn er maar 4 gebouwd. Één exemplaar was voor Mika himself. Een A32 AMG is een one-off gebouwd door HWA (Hans Werner Aufrecht).
De afgebeelde Mika Häkkinen Edition is lang niet zo woest als de twee bovengenoemde >3 liter versies. Eigenaren moeten tevreden zijn met de 1,6 liter viercilinder die hier in ligt. De auto’s zijn te herkennen aan een interessante paintjob, dat is eens wat anders dan de minder uitgesproken kleurenschema’s van gelimiteerde oplagen.

Saab 900 SE Cabriolet Mellow Yellow Rinspeed (150)

In het geel val je op. Zo bestudeerde ik aan het einde van een rondje ’s avonds spotten deze opvallende Saab. Wat me het meeste opviel was de term “Rinspeed”. “Chopster…” schoot door mijn hoofd heen. Bij groot toeval wandelde de eigenares van de auto net over straat. Als ik die niet tegen was gekomen, was ik er waarschijnlijk nooit achter gekomen wat dit precies voor auto was. De laatste 150 exemplaren van de Saab 900 werden naar Rinspeed gestuurd voor een special treatment. De helft van deze auto’s is uitgerust met handbak, de andere helft met een automaat. De ophanging en het interieur zijn door Rinspeed onder handen genomen om zich van “de grote massa” te kunnen onderscheiden. De kleur is natuurlijk een belangrijk onderdeel van deze oplage, gezien de naam. Afgezien van die aanpassingen is het onder de kap dezelfde auto als eerst, ware het niet dat MAP Tuning de auto óók nog in het zonnetje heeft gezet. De 2.0 liter turbomotor levert standaard 185 pk. Voor iemand die echt iets speciaals wil is dat een deceptie te noemen, dus werd de auto voorzien van een Stage 4 kit. Dit resulteert in een totaal van 300 pk. Wat dit met de prestaties doet is niet bekend, en dat is niet zo gek. Dit kun je moeilijk nog een serieproduct noemen.

Volkwagen New Beetle RSI (250)

Een ècht vreemde eend kever in de bijt is de New Beetle RSI. Samen met onder andere de Plymouth Prowler van twee weken geleden past de auto perfect in de top 10 “meest nutteloze in serie geproduceerde personenauto’s”. De New Beetle was al een veel te duur en betrekkelijk groot retro-product, dat qua opzet niets van doen had met de oorspronkelijke Käfer; de RSI is niet de hot hatch die je er achter zoekt. Een hot hatch hoort namelijk niet 1.530 kilo te wegen, iets dat net zo veel is als een supercar van formaat, mèt V12 (een Diablo weegt precies even veel). Óók hoort een hot hatch niet méér dan een ton te kosten, want voor dat geld had je twee (!!!) Passat W8’s kunnen kopen. Ik moest die “meer dan een ton” trouwens enkele keren overlezen en natrekken aangezien het een astronomisch bedrag is. Het is nota bene een prijsopgave uit het jaar 2001, en natuurlijk 2002 aangezien de euro toen pas actief werd. Eigenlijk is een half ton al een grens. Toch is het Volkswagen gelukt alle 250 exemplaren aan de man te brengen, en het afgebeelde exemplaar is er het bewijs van. Dit is #250/250. Rijtesten.nl heeft dit exemplaar anderhalf jaar geleden uitgebreid getest.