Één golf schakelde ooit tien F1-bolides uit

Geen Golf, maar een golf.

Onlangs schreven we over mogelijke aanpassingen die doorgevoerd worden aan het F1-circuit van Monaco, ten gevolge van de uitbreiding van het Monegaskisch grondgebied. De ‘nieuwe’ F1 eigenaar Liberty Media wil namelijk graag dat er daadwerkelijk ingehaald kan worden op de circuits die het F1 circus aandoet. Het verspijkeren van ‘saaie’ banen behoort hierbij tot de opties, in ieder geval voor wat de Amerikanen betreft. Stiekem kan het circuit van Monaco ook bij deze saaie banen geschaard worden.

Dat wil niet zeggen dat er nooit mooie races geweest zijn in Monaco. De race moet het hebben van gekke incidenten, regendruppels en strategische fouten, maar gelukkig zijn die in de mondaine straten niet uitgesloten. De muren staan dichtbij de baan, de zee hengelt soms een buitje naar binnen en de druk op de mannen aan de pitmuur is groot. Ondanks alle kritiek die je kan hebben op de race zelf, blijft dit evenement namelijk het absolute kroonjuweel op de F1-kalender. Kan je geen kampioen worden, dan is ‘Monaco winnen’ een redelijk fijne troostprijs.

Het mooie van het menselijk brein is ook dat we ons uiteindelijk alleen de opzienbarende races herinneren. Met een historie die teruggaat naar het begin van de F1 (en eigenlijk nog daarvoor), heeft Monaco ruim voldoende kansen gehad om ons memorabele momenten voor te schotelen. Een paar noemden we al in het hierboven genoemde artikel, zoals de overwinning van Panis in 1996 en de vele heldendaden van Senna in het Prinsdom. Vandaag gaan we echter nog verder terug, naar de allereerste F1 Grand Prix van Monaco in 1950.

De race van dat jaar was de tweede Formule 1 race ooit. Slechts acht dagen eerder had Giuseppe ‘Nino’ Farina de allereerste F1 race gewonnen op het circuit van Silverstone. Hij werd daarmee technisch gezien een van de drie coureurs die tot op heden hun eerste F1 race wonnen. Aan het eind van het jaar zou Farina ook gekroond worden tot de eerste F1 wereldkampioen ooit. In Monaco kondigde echter een andere grootheid zich aan. Juan Manuel Fangio zette zijn Alfa Romeo op pole position. Het bleek, net als zo vaak in de jaren die zouden volgen, cruciaal te zijn.

Bij de start van de race verdedigde Fangio namelijk zijn positie voor Farina. Al in de eerste ronde ging het echter fout voor de winnaar van de eerste race. Een flukse golf zette het circuit onder water bij Tabac. Farina spinde en vele coureurs achter hem konden de melee niet ontwijken. Tien coureurs waren na één rondje alweer klaar.

De volgende ronde merkte Fangio naar eigen zeggen dat het publiek niet naar hem keek, maar richting de plaats des onheils. Hieruit leidde hij af dat er nog een probleem was op de baan. Met handgebaren maande hij de enkele coureurs achter hem die wel langs de crash gekomen waren om af te remmen. De chaos op de plek van het ongeval was immens. De gecrashte auto’s stonden massaal brandstof te verliezen, die zich ‘vermengde’ met het water uit de zee. Half uit zijn auto leunend, duwde Fangio zich een weg door de wrakken heen.

Na 100 rondjes, afgelegd in drie uur en dertien minuten, kwam de Argentijnse grootmeester als eerste over de finish. Het podium was een Italiaans feestje, met Fangio’s Alfa op plaats één, de Ferrari van Ascari op plaats twee en de Maserati van Louis Chiron op plaats drie. Voor Fangio werd de feestvreugde echter een beetje gedempt, daar twee van zijn Argentijnse wapenbroeders de nodige averij opgelopen hadden in de race. José Froilán González, die betrokken raakte bij de crash in de eerste ronde, had geprobeerd door te rijden met zijn Maserati. Te laat kwam hij erachter dat de brandstoftank lekte. Hij wist uit de auto te springen maar liep wel de nodige brandwonden op. Eerder in het weekend had Alfredo Pian al zijn been gebroken tijdens een van de testsessies.

Een week later moest Fangio alweer starten in de volgende Grand Prix op Monza, maar in de tussentijd racete hij zijn twee makkers nog even naar een brandwondenspecialist respectievelijk orthopedisch chirurg in de omgeving. Andere tijden…