Dit zijn 13 glorieuze en open Ferrari V12’s

Lieve Sinterklaas …

Vorige week was er goed nieuws. Althans, er waren zeer hoopvol stemmende geruchten. Nu zijn geruchten slechts geruchten, maar ze kwamen van een betrouwbare bron en op zich is het een waanzinnig logisch gerucht: Ferrari zal met een open variant van de 812 Superfast op de markt komen.

Ook al ben je absoluut geen Ferrari-fan, dan nog wordt déze auto zeer belangrijk. Het is absoluut een van de laatste der mohikanen. Nu is de 812 Superfast dat in zekere zin ook. Maar toch wordt de open variant nog belangrijker. In die versie kun je namelijk maximaal genieten van de twaalfcilinder. Natuurlijk zal de nieuwe Tesla Roadster sneller zijn en wellicht zelfs beter op alle meetbare disciplines.

Maar waar de Tesla indrukwekkend en misselijkmakend snel is, is een zoem-geluid gewoon kansloos. Je wilt horen wat er gebeurd. Een atmosferische twaalfcilinder is het ultieme automotive muziekinstrument dat je met je richtpedaal kunt bespelen.

Gek genoeg is Ferrari nooit zo scheutig geweest met open twaalfcilinders. Natuurlijk is er een F50 geweest met zijn targa-top, maar we bedoelen nu echt twaalfcilinder GT’s. Niet de 2+2’s of de Junior V8-modellen. Zeker na de 365 Daytona werden ze behoorlijk zeldzaam. We nemen ze alle 11 met je door:

Ferrari 365 GTS/4 Daytona
1971 – 1973
122 exemplaren

Tot aan de 365 GTS/4 had Ferrari het redelijk door. Mensen die kiezen voor een GT met twaalfcilinder, kunnen een open dak waarderen. De 365 GTS/4 is natuurlijk de open variant van de 365 GTB/4 “Daytona”. In totaal zijn er van de open variant door Ferrari 122 stuks gebouwd en verkocht. Nu moeten we er bij aantekenen dat er aanzienlijk meer cabrio’s rondrijden. Met name in de Verenigde Staten waren er bedrijven die maar wat graag de slijptol en cirkelzaag in een dichte 365 wilde zetten. Niet omdat het eindresultaat zoveel mooier was (een dichte 365 is perfectie), maar voornamelijk omdat er veel geld mee te verdienen was. De 365 GTS Daytona werd bekend door zijn rol in het Amerikaanse feuilleton “Miami Vice”. Die auto was echter geen échte Ferrari, maar een replica op basis van een Corvette C3.

Ferrari Testarossa Spider
1986
1 exemplaar
Wie Out Run gespeeld heeft, weet dat een Ferrari Testarossa Cabrio helemaal geen slecht idee is. Sterker nog, je vraagt je bijna af waarom Ferrari er zelf niet mee kwam. Het antwoord is overigens vrij simpel: de Amerikaanse markt had er verreweg de meeste behoefte aan, maar die Amerikaanse eisen qua open uitvoeringen waren behoorlijk streng waardoor veel fabrikanten een tussenoplossing vonden met de T-Bar of Targa-top. De Testarossa is altijd een coupé geweest, op een exemplaar na. Speciaal voor het 20e jaar dat Gianni Agnelli de grote baas was bij Fiat, kreeg hij als bedankje een Testarossa Spider.

Ferrari 550 Barchetta Pininfarina
2000 tot 2001
448 exemplaren
De Testarossa werd opgevolgd door de 512 TR, die op zijn beurt weer opgevolgd werd door de 512M. Beide waren er enkel als coupé. De kleine V8 modellen konden als Spider besteld worden. Dat was aanvankelijk met de 550 Maranello ook het geval. Om de 70e verjaardag van Pininfarina te vieren werd de 550 Barchetta Pininfarina in het leven geroepen. De Barchetta (Italiaans voor bootje) was een échte open auto in de zin dat er geen eens een dak aanwezig was. Ja, er was een stoffen kapje die je erover heen kon monteren, maar echt degelijk was het niet. Harder dan 100 km/u moest je er niet mee rijden, terwijl de Pininfarina Barchetta precies drie keer zo hard kon.

Ferrari Superamerica
2005 – 2006
559 exemplaren
Zo onhandig als de 550 Barchetta Pininfarina was, zo handig was de Ferrari Superamerica. Deze was gebaseerd op de doorontwikkeling van de 550 Maranello, de 575M Maranello. De Superamerica had een dak gemaakt met de glasspecialisten van Saint Gobain. Het ‘Revochromico’-dak was een frame van koolstofvezel met glas dat kon veranderen qua de hoeveelheid licht die doorgelaten kon worden. Met een druk op de knop klapt het dak 180 graden en kun je open toeren. De achterruit fungeert als windvanger. Bijna alle Superamerica’s zijn voorzien van de sequentiële F1-bak, maar 43 stuks hadden de handbak.

Ferrari 550 GTZ Barchetta
2007
5 exemplaren
Wederom een open V12-Ferrari om een verjaardag te vieren, ditmaal de 90e verjaardag van Zagato. Zoals zoveel Zagato-projecten is het een beetje de vraag of je ‘m mooi of lelijk moet vinden. Want om eerlijk te zijn doet de peperdure auto pijn aan je ogen, de lijnen kloppen voor geen meter eigenlijk. Maar dat is een beetje de Zagato-manier om je te prikkelen. Het handgeknoopte koetswerk moet ‘groeien’. Het is in elk geval zeer interessant. In tegenstelling tot het bouwjaar is de GTZ gebaseerd op de 550, niet op de latere 575.

Ferrari P540 Superfast Aperta
2009
1 exemplaar
Dit was een speciaaltje voor Edward Walson. Zijn vader was de uitvinder van de kabeltelevisie (een soort YouTube waarbij je wel kan wisselen van kanaal, maar niet kan liken, subscriben en notificaties aan moet zetten). Het idee van de P540 Superfast Aperta komt van de film Toby Darmit. De auto is gebouwd door de Special Projects divisie van Ferrari. De basis is een 599 GTB. Om te zorgen dat de stijfheid op orde bleef, werden er veel verstevigingen aangebracht, wat de auto in principe weer een stuk zwaarder maakte. Dat wist Ferrari te voorkomen door enorm veel gebruik te maken van koolstofvezel. Hoe snel de P540 SA Aperta is, wilde Ferrari niet zeggen. Wel dat ‘ie elke kilometer 415 gram aan CO2 uitstoot.

Ferrari SA Aperta
2010 – 2011
120 exemplaren
Na bovenstaande auto zou je kunnen denken dat ‘SA’ staat voor ‘Superfast Aperta’, maar dat is dus niet het geval. ’SA’ is een diepe buiging en hoedtik aan Sergio en Andrea Pininfarina. Uiteraard wordt er met de 599 SA Aperta een feestje gevierd, de auto is namelijk om de 80 jarige verjaardag van Pininfarina te vieren. Alleen als je een héél goede klant was bij Ferrari, kon je eventueel uitgenodigd worden hem om te mogen kopen. Briljante marketing, we kunnen niet anders zeggen. Ondanks dat de auto gebaseerd is op de 599 GTB, heeft de SA Aperta de motor uit de GTO, dus levert de 6 liter V12 in dit geval 670 (in plaats van 610 pk).

Ferrari Superamerica 45
2011
1 exemplaar
Wederom een speciale Ferrari die werd gebouwd voor een puissant rijke Ferrari client. Dit maal was het Peter Kalikow. Net als de Superamerica in 2005 heeft deze Superamerica 45 een glazen dak dat 180 graden openklapt. Inderdaad, net als bij de Renault Wind. De blauwe kleur en deels blauw gespoten velgen doen een beetje denken aan de Gordini varianten van Renault rond die periode. De kleur komt overigens van een Ferrari 400 Superamerica, die Peter Kalikow toevalligerwijs óók in zijn collectie heeft.

Ferrari TRS
2014
3 exemplaren
Sommige mensen willen een Ferrari die niemand heeft. Dat moeten we even anders verwoorden: sommige mensen kunnen geld opbrengen zodat Ferrari een aparte auto voor ze gaat bouwen. Een voorbeeld daarvan is de Ferrari TRS. Deze werd gebouwd in opdracht van zo’n klant met een enorm diepe portemonnee. Zijn wens was een moderne interpretatie op de 250 Testa Rossa uit 1957. Normaal gesproken doet Ferrari dit soort projecten in samenwerking met Pininfarina, maar de TRS is het resultaat van enkel Ferrari. De zichtbare motor onder de motorkap is een beetje ‘Corvette C6’. De TRS is een echte rijdersauto met minimaal comfort. Dus je hebt geen dak, geen radio, geen airco, geen dashboardkastje. Na het eerste exemplaar heeft Ferrari nog twee maal een TRS in elkaar geschroefd.

Ferrari F60 America
2014
10 exemplaren
De F60 America is niet de opvolger van de F50. Nee, de F60 America is in feite een Ferrari F12berlinetta, maar dan zonder een dak. Mocht je denken dat deze Ferrari in het leven is geroepen om een feestje te vieren dan heb je volkomen gelijk. De auto is namelijk gebouwd om het 60 jarig actief zijn van Ferrari op de Amerikaanse markt te vieren. In technisch opzicht is het bekend doch indrukwekkend. Een 6.3 V12 met 740 pk, enkel op de achterwielen, zorgt voor de aandrijving. Geen hakerige F1-bak, maar een supersnelle DSG-bak zorgt ervoor dat de acceleratie snel en furieus is. Bijzonder is dat de ene stoel een andere kleur heeft dan de andere. Althans, het is bewust ditmaal. Sowieso tart de F60 een beetje met de goede smaak, maar hey: zo kun je wel het pronkstuk van je Ferrari-collectie gemakkelijker herkennen.

Ferrari SP3 JC
2018
1 exemplaar
De Ferrari SP3 JC is een soortgelijke auto als de Ferrari TRS. Natuurlijk is het koetswerk iets afwijkend, maar ook deze auto moet een sensationele ribbeling bezorgen aan zijn bestuurde. De auto staat op het platform van de Ferrari F12tdf en heeft ook diens 780 pk sterke V12. De eigenaar (JC: John Collins) was een groot fan van PopArt en wilde dat middels de graphics op de auto duidelijk maken. Het blauw van de neus komt terug in het interieur. Of het mooi is laten we in het midden, het is in elk geval origineler dan rood met een zwart interieur.

Ferrari Monza SP1
2018
499 exemplaren*
De ‘TRS’ en ‘SP3’ zijn bijzonder gave en unieke Ferrari’s, maar het kan dus nog specialer. Het bewijs is de Ferrari Monza SP1 en SP2. De Monza SP1 is de ultieme auto voor de persoon die in zijn eentje wil genieten. Net als bijvoorbeeld de Mercedes SLR Stirling Moss is er maar ruimte voor één persoon. Onder de kap vinden we een 6.5 liter grote ‘F140-GA’ twaalfcilinder die maar liefst 810 pk levert.

Ferrari Monza SP2
2018
499 exemplaren*
De Monza SP2 is bijna identiek aan de Monza SP1. Een groot verschil is het aantal personen dat aan boord kunnen. Dat aantal is de SP2 namelijk verdubbeld. Daardoor is de SP2 met 1.520 kg precies 20 kilogram zwaarder dan de SP1. Die V12 heeft dus nul moeite met deze auto. De 0-100 km/u sprint doet de auto in 2,9 seconden en 5 seconden later heb je 200 op de teller staan. De topsnelheid is 299 km/u. Meer dan voldoende om vliegjes met je tanden op te vangen.

*De Ferrari Monza SP1 en SP2 zijn dus dezelfde auto. De auto gaat in productie: een beperkte oplage van 499 stuks zullen er gebouwd gaan worden. De klant kan dan aangeven of deze een monoposto of tweezitter wenst.