Deze zes F1 coureurs werden na een zege gediskwalificeerd

George Russell was niet de eerste F1 coureur die na een zege is gediskwalificeerd. Vijf mannen gingen hem voor.

Richard Verschoor maakt er een traditie van in de F2 om gediskwalificeerd te worden na een zege. Hem overkwam dat al drie keer, bizar genoeg. In de F1 is het zeldzamer. In de illustere geschiedenis van de sport, gebeurde het nog maar zes keer in totaal. Dit waren de coureurs en gevallen waar het voorkwam:

James Hunt – Grand Prix van Groot-Brittanië, Brands Hatch, 1976

Hunt the shunt werd in zijn titelwinnende seizoen van 1976 twee keer gediskwalificeerd na een zege. Maar eentje daarvan kreeg hij later weer terug achter ‘de groene tafel’. De andere diskwalificatie was wel permanent en kwam juist ook met enige vertraging, na twee maanden.

Hunt crashte na de start met Regazzoni en een aantal anderen. Daarna reed hij zijn McLaren echter naar de pit voor de herstart. Probleem: hij gebruikt niet het volledige circuit maar een sluiproute om de pit te bereiken. Afsnijstukje dus.

De wedstrijdleiding had daar meteen al twijfels over, maar liet Hunt toch starten voor eigen publiek. Andere teams vonden die geste echter minder leuk dan de thuisfans. Zij tekenden protest aan tegen Hunt’s uiteindelijke zege in de race. Met succes, want twee maanden na dato verloor de man die slechts 3,5 jaar F1 reed de zege. Voor het kampioenschap was dat alleen maar goed: dat kwam uiteindelijk aan op de bekende en verfilmde (Rush) thriller in Japan.

Nelson Piquet – Grand Prix van Brazilië, Jacarepaguá, 1982

De schoonvader van Max Verstappen won in 1982 de Grand Prix voor eigen publiek. Die was toen nog niet op Interlagos (Carlos Pace), maar op Jacarepaguá. Dit circuit nabij Rio heeft een mooiere naam dan layout.

Desalniettemin waren de helden van 1982 de grootste kanshebbers voor de zege. Giel Nieuwstad, Keke Rosberg, Nelson Piquet en Alain Prost dus. Giel spinde echter vanuit de leiding van de race en Rosberg viel terug. Zo kwam een uitgeputte Piquet als eerste over de meet. Maar na afloop werd hij gediskwalificeerd omdat zijn auto te licht was.

Dat zit zo: destijds werkte men nog met ‘watertanks om de remmen te koelen’. Stiekem was het een manier om de auto te licht te laten rijden en vervolgens af te toppen voor de weging. Enkele teams gingen uiteindelijk zelfs zo ver om water met lood te gebruiken. Brabham had het kennelijk niet goed berekend en Piquet verloor zijn zege. Prost won, uiteraard.

Alain Prost – Grand Prix van San Marino, Imola, 1985

In 1985 verloor Prost echter ook een Grand Prix omdat zijn auto na de meet te licht was. De Grand Prix op Imola dat jaar was bijzonder, omdat Jan en Alleman stilviel zonder peut in de laatste rondes. Destijds mocht je geen druppel meer dan 220 liter meetorsen (nu dus minder dan de helft).

Prost had het als Professor natuurlijk weer netjes berekend en haalde wel de meet. Maar had dit keer niet meegerekend dat zijn auto daarna te licht was voor de weging. In de uitloopronde viel namelijk ook hij stil zonder dinosap. Elio de Angelis won daardoor met de Lotus. Het was zijn tweede en laatste F1 zege. Een jaar later stierf Elio tijdens een test met Brabham.

Ayrton Senna – Grand Prix van Japan, Suzuka, 1989

Ongetwijfeld de meest legendarische DQ na een zege is die van Ayrton Senna in de Grand Prix van Japan in 1989. Het was de culminatie van een bittere tweestrijd tussen de teammaten Ayrton Senna en Alain Prost. Prost leidde de race en Senna moest winnen om zijn titelkansen levend te houden. Een inhaalpoging bij de Casio Triangle leidde echter tot een touché.

Prost stapte uit, maar Senna kon uiteindelijk door. Hij sneed daarbij wel de chicane af. Het jonge Italiaanse talent Alessandro Nannini ging aan de leiding, maar werd toch nog ingehaald door Ayrton met de ietwat gehavende McLaren. Na de race werd Ayrton echter gediskwalificeerd door de FISA, de voorloper van de FIA. Die werd destijds geleid door de heer Balêstre, een despoot die een goede vriend was van Prost (totdat die laatste met de echtgenote van de eerste een scheve schaats reed).

Ayrton zou illegaal een stuk circuit hebben afgesneden. Een farçe natuurlijk daar dit in chicanes schering en inslag was en niemand daar normaal voor bestraft werd. Ondanks dat Prost met zijn McLaren hierdoor kampioen was, tekende McLaren zelf protest aan tegen het besluit. Tevergeefs. Prost won zijn derde van vier kampioenschappen en vertrok naar Ferrari voor 1990. Nannini won zijn eerste en enige race. Het talent werd in de kiem gesmoord door een helicopter-ongeluk waarbij hij een arm verloor. Toch was Alessandro vooral dankbaar dat hij nog leefde.

Michael Schumacher – Grand Prix van België, Spa 1994

De laatste coureur die voor Russell na een zege gediskwalificeerd werd, was niemand minder dan Michael Schumacher. 1994 was natuurlijk sowieso een bijzonder jaar voor de F1 en voor Schumacher. Het team van Benetton werd voortdurend in verband gebracht met vals spel. En dat was lastig voor de sport. Aan de ene kant wilden ze misschien niet dat Schumacher en zijn team zouden winnen. Aan de andere kant durfde men Benetton ook niet keihard aan te pakken, omdat dit zou onderstrepen dat wijlen Ayrton Senna een illegale auto najaagde.

Schumacher werd na het winnen van de Belgische Grand Prix gediskwalificeerd omdat de houten plank onder zijn auto 1 mm te veel zou zijn afgesleten. Die planken waren pas twee races daarvoor geïntroduceerd. Na de race moest Schumacher ook nog twee races uitzitten voor het negeren van een zwarte vlag in Silverstone, waar hij ook van zijn tweede plek werd gestript. De Rekordmeister werd uiteindelijk alsnog kampioen, na een dubieuze aanrijding met Damon Hill in de laatste race. Daar werd hij dan weer niet voor bestraft…Zo haalde de broer van Ralf zijn eerste van zeven titels binnen.