Laat het geld rollen.
De activiteiten van Aston Martin in de jaren ’50 en ’60 zijn wijd besproken. In die tijd creëerde de sportwagenfabrikant parel na parel. De resultaten weerspiegelen het misschien niet altijd, maar het aanzien van de bolides groeide jaar naar jaar bijna exponentieel door. Als gevolg zijn de auto’s op het hoogtepunt van de klassiekerbubbel miljoenen euro’s waard.
Vorig jaar nog werd er een klassieke Aston Martin voor een recordbedrag verkocht tijdens de Monterey Car Week in Californië. Tijdens de meest spectaculaire, glamoureuze week van het jaar gaf een welvarende bieder liefst 22,5 miljoen dollar uit aan de DBR1/1 uit ’56. Dit bedrag wil de Aston Martin DP215, uit ’63, nu overtreffen.
Of het ook daadwerkelijk gaat lukken blijft speculeren, maar RM Sotheby’s, dat de recordauto van vorig jaar eveneens veilde, schat de kans van de DP215 vrij hoog in. Het veilinghuis verwacht dat de auto tussen de 20 en 25 miljoen dollar moet opleveren.
Waarom is deze auto nu zo gewild, dat mensen er tientallen miljoenen aan uit willen geven? Wel, dat is vrij simpel. De DP215 is namelijk het toppunt van Aston Martin’s raceprogramma van die tijd. Dit heeft vooral te maken met de manier wat de auto heeft gepresteerd. Hoewel de auto alleen in 1963 in actie kwam tijdens de 24 uur van Le Mans en na minder dan 2,5 uur race al uitviel met een versnellingsbakprobleem, was de DP215 de eerste bolide die harder ging dan 300 km/u op het rechte stuk van Mulsanne. De DP215 behaalde, om precies te zijn, een snelheid van 198,6 mph. De ontwerper van de auto, Ted Cutting, beweerde echter dat de auto zelfs snelheden van 320 km/u heeft weten te behalen. In de trainingen wist de auto namelijk tot 319,6 km/u te komen. Hiervoor had hij echter geen bewijs, want de metingen werden gedaan voordat de auto’s hun maximumsnelheid konden bereiken.
De Aston Martin DP215 werd tijdens de race bestuurd door Formule 1-kampioen en drievoudig Le Mans-winnaar Phil Hill en Lucien Bianchi. Een spectaculair gegeven is dat de DP125 in slechts twee maanden tijd werd ontwikkeld. Twee maanden vóór de 24 uur van Le Mans, welteverstaan. De auto was de laatste van vier exemplaren uit Aston Martin’s ‘Development Project’.
De DP215 in kwestie is in recente jaren gerestaureerd door Neil en Nigel Corner. De experts zorgden er tevens voor dat de auto zijn originele motor, een 4-liter zes-in-lijnmotor die ruim 320 pk produceerde, terugkreeg.
Je bent ontzettend lief ikschijfookoverautos, maar het ding is een 1:1 cloon van de Ferrari 250GTO, zeker de kammtail de neus en het silhouet. En dat mag zeker vermeld worden.
En Lucien Bianchi is een Held met hoofdletter H, de man reed met van alles en is moreel winnaar van de 1968 London – Sydney marathon, waar hij zwaar op kop lag met zijn works DS 21 totdat 2 lokale inboorlingen zich in een Mini te pletter reden op Bianchi’s DS.
Lijkt me lastig vangen door zo’n klein schuifraampje.
Man, dat ding lijkt op een Ferrari 250 GTO of hoe dat ding ook exact heet.
@beefcake: de exacte naam van het door u beschreven voertuig is tegenwoordig: De ik weet werkelijk echt niet wat ik met mijn geld moet, italiaanse koeienschuur.
@beefcake: voor 1/3 van t geld
320 km/h in dat stuk blik met tafelpootjes als raamstijlen. Ontworpen binnen twee maanden. Door Aston Martin. Dat was vast een zeeer enerverende ervaring..
@dare2think: denk dat het nog een grote ervaring om in de stoel te passen met ballen als kokosnoten om er zo hard mee te rijden.
Volgens mij zag ik er zo 1 op Le Mans Classic racen afgelopen weekend, kan dat kloppen?
@jamesbond007: Zou kunnen ja…
@jamesbond007: Zou ook een DP214 geweest kunnen zijn. Lijkt er heel veel op en doet regelmatig mee met klassieke wedstrijden.
Hoewel het ontwerp zeker veel lijkt op de Ferrari’s uit die tijd blijft het een prachtig ding. Over Ferrari’s gesproken: ik dacht altijd dat de Ferrari 330 LMB de eerste auto was die harder ging dan 300 km/h op Le Mans. Waarschijnlijk was dat tijdens de race.
Als ik een oude Engelse auto zou kopen zou ik zeker willen dat er minstens 1 Nigel aan heeft gewerkt idd!