Deze 17 niet-BMW’s hebben een BMW-motor

De M van BMW is allemaal waar het om ging, toch?

BMW staat voor Bayerische Motoren Werke. Ze hebben motoren in hun DNA zitten, zo veel is duidelijk. Het is niet alleen een holle frase, in de loop der jaren heeft BMW een enorm aantal gave motoren gemaakt en dat doen ze nog altijd. Van 1.5 driecilinder tot 6.6 V12: BMW bouwt het allemaal. Sterker nog, omdat BMW zulke goede motoren heeft gebouwd zijn er diverse auto’s die niet het BMW-logo op de neus hebben, maar wel een motor hebben die afkomstig is van BMW. Dit zijn 17 voorbeelden:

Rover 75 CDT ’99
Maximum vermogen: 115 pk
Motorcode: M47R
In de jaren ’90 waren er twee bizar ongelukkige schijnhuwelijken: Michael Jackson en Lease-Marie Presley plus BMW en Rover. BMW is eigenlijk verantwoordelijk geweest voor drie op en top Britse automobiele kunstwerken: de Range Rover (LR322), MINI (R53) en de Rover 75. De Rover 75 opereerde in het segment van de 3 Serie en mocht allesbehalve een concurrent zijn. De 75 had nog klassieke K-Series benzine motoren onder de kap, maar de diesel kwam van BMW. Het was in feite de motor uit de BMW 320d (136 pk), maar in tegenstelling tot de BMW had het blok van de Rover de beschikking over het gloednieuwe Common Rail inspuitsysteem. Daarmee was de Rover beter gemanierd, stiller en soepeler. Normaal gesproken ook krachtiger, maar de Rover mocht niet meer vermogen hebben dan een technisch mindere 3 Serie, waardoor het vermogen geknepen werd naar 115 paarden.

Lincoln Mk VII Diesel ’84
Maximum vermogen: 116 pk
Motorcode: M21D24
Begin jaren ’80 hadden de Amerikaanse autobouwers behoorlijk de schrik in een volgende oliecrisis. Met de gigantisch ouderwetse motoren die nog altijd gebouwd werden (weinig vermogen, veel koppel, exorbitant verbruik) waren de grote drie concerns (GM, Ford en Chrysler) aan het experimenteren met zuinigere auto's. Dat resulteerde in belachelijk ver gecastreerde motoren met een enorm slagvolume. Een 5 liter met slechts 140 pk was eerder regel dan uitzondering. Ook dieselmotoren waren een onderwerp. General Motors wist een bizar slechte V8 diesel te construeren (gewoon een omgebouwde benzine V8). Lincoln was slimmer en kocht dieselmotoren in bij BMW. Het was de motor uit de 524td, een van de eerste fatsoenlijke dieselmotoren. Met 116 pk was die motor niet overbemeten, zeker niet vanwege het feit dat Lincoln het BMW-blok in het vooronder van de loodzware MkVII legde. Daarmee was de opvolger van de Mark IV een absolute drol van een auto, maar een geweldige aanvulling voor de Obscure Auto Top 50, mochten we die bij Autoblog gaan opstellen.

Bertone Freeclimber ’93
Maximum vermogen: 131 pk
Motorcode: M20B27
Mocht je denken dat sportieve premium SUV’s een nieuw idee zijn: nee, dat is het niet. Ze bestaan al jaren, ze zijn nu alleen populairder dan ooit. In de jaren ’90 was er al zoiets als een Bertone Freeclimber. Het recept is eigenlijk best briljant. Je hebt het ladderchassis en technische basis van een Daihatsu Rocky, een onverwoestbare terreinauto. Daarbovenop heeft Bertone een nieuw, chic koetswerk bedacht met een luxere uitstraling. Qua aandrijving was er een trio aan BMW motoren mogelijk. De M21D24 van hierboven, maar ook twee zescilinder benzinemotoren, waarvan de 2.7 liter de sterkste was. De auto werd geen gigantisch succes, maar de Bertone-Daihatsu-BMW driehoeksverhouding kreeg wel een vervolg in de vorm van de Freeclimber II.

Land Rover Range Rover DSE (P38A) ’96
Maximum vermogen: 136 pk
Motorcode: M51D25M1
Van de LR322 Range Rover weten we dat de auto zijn carrière begon met louter BMW aggregaten. Zijn voorganger, de tweede generatie Range Rover, had diverse Rover V8 motoren onder de hoog geplaatste motorkap liggen, op de diesel na. De oude viercilinder diesel uit de vorige Range Rover kan écht niet meer. Dat ding had nul vermogen en koppel en maakte een enorme bak herrie. Daarom werd de motor uit de 525tds iets aangepast en in de Range Rover gemonteerd. Daarmee was het voor zijn geld een enorm trage auto, maar de uiterst soepele loop en bescheiden geluidsproductie maakte een hele hoop goed.

Opel Omega 2.5 DTi Executive Edition (B2) ’02
Maximum vermogen: 150 pk
Motorcode: M57D25
Misschien wel de fijnste reisauto van het nieuwe millennium en niemand die het doorhad. De Omega was absoluut niet premium en maakte niet de indruk sportieve aspiraties te hebben. Op zich erg verfrissend, daar de auto wel voorzien is van de aandrijving op de goede wielen: namelijk die aan de achterkant. In combinatie met de BMW 525d motor was deze auto zeer comfortabel, ontspannen en uitgebalanceerd. Zeker met een automaat was deze Opel Omega de ideale auto om Europa mee door te cruisen. Omdat er ‘Opel’ op stond vonden de meeste potentiële klanten het maar niets.

Land Rover Defender 110 ’97
Maximum vermogen: 193 pk
Motorcode: M52B28
Er zijn meerdere Rovers en Land Rovers met een BMW motor. Dat is natuurlijk volkomen logisch, want de twee zijn een tijdje partners van elkaar geweest. In Nederland kon je de Range Rover en Freelander met BMW motor krijgen. Tenzij je in Zuid-Afrika woonde, want daar had Land Rover ook speciale Defenders in de aanbieding. In Nederland moesten we het doen met de TDi en later TD5 motoren. In Zuid-Afrika was er een zes-in-lijn benzinemotor mogelijk. Het was de M52 die we kennen uit BMW’s als de 328i, 528i en 728i, goed voor 193 pk en 280 Nm was de zescilinder Land Rover een stuk sneller dan de exemplaren met de 3.5 liter grote Rover V8.

Rayton-Fissore Magnum 3.5i ’89
Maximum vermogen: 211 pk
Motorcode: M30B35
Deze auto was zijn tijd, ver, veel te ver vooruit. Het was een enorm grote SUV, gebouwd op het chassis van een Iveco bedrijfsauto. De auto werd getekend door Tom Tjaarda en was er in diverse smaakjes. Dat is een understatement, want werkelijk alles was mogelijk. De Rayton-Fissore Magnum kon je krijgen met een eenvoudige VM Motori diesel (waar de Italiaanse politie graag gebruik van maakte), maar een Busso V6 of een Amerikaanse V8 waren ook mogelijk. In dat laatste geval werd de auto omgedoopt tot LaForza Magnum. Ook een 3.5 zes-in-lijn van BMW kon besteld worden na de eerste modelupdate.

De La Chapelle Atalante 57S ’02
Maximum vermogen: 231 pk
Motorcode: M54B30
Nog een auto voor de Obscure Auto Top 50 is de De La Chappele Atalante 57S. Het is overduidelijk een replica van de Bugatti Type 57. Erg leuk gedaan. Een soort kitcar, zou je denken. Niets is minder waar, deze auto’s zijn ware kunstwerkjes. Het onderstel is behoorlijk hoogstaand en dat geldt ook voor de motoren. Bij De La Chapelle is er keuze uit een hele serie BMW motoren, waarvan de meeste speciaal voor De La Chapelle onder handen zijn genomen door Alpina en Hartge. Naar het schijnt zijn deze auto’s met name populair bij eigenaren van échte Bugatti’s. Die auto’s zijn immers te kostbaar om nu mee te gaan rijden en deze auto’s zijn een zeer goed alternatief. Goedkoop zijn deze auto’s overigens niet. Als er eentje te koop staat is dat meestal tussen de 200.000 en 300.000 euro.

300 pk: CMC E7 Police interceptor ’09
Carbon Motors is een relatief onbekend en niet meer bestaand merk. Het merk werd in het leven geroepen vanwege één auto: de Ford Crown Victoria. Die ging uit productie waardoor de Amerikaanse politie moest gaan kijken naar een vervanger. De Crown Victoria was hopeloos ouderwets, maar mede daardoor ook oersterk en zeer betrouwbaar. Carbon Motors ontwierp een sedan die enkel en alleen moest dienen als Interceptor. Er werd gekozen voor de 3.0 diesel met twee turbo’s van BMW vanwege het hoge vermogen, het nog hogere koppel en het relatief aangename verbruik. Helaas ging er nogal wat mis. Niet zozeer met de ontwikkeling van de auto, dan wel de aanbestedingsprocedure en de politieke spelletjes eromheen.

Hartge F1 (W124) ’86
Maximum vermogen: 330 pk
Motorcode: M88/3
Een van de meest bijzondere kruisbestuivingen waar elke purist juist blijer van wordt. Het waarom ontgaat ons compleet, maar het resultaat is erg cool. De Hartge F1 is een project van BMW tuner Hartge. Voordat er ook een Carlsson tak kwam (die Mercedessen onder handen neemt), had de club van Erich Hartge al eenmaal een Mercedes onder handen genomen. Qua uiterlijk hebben ze zich heel erg in gehouden. De meeste wijzigingen zijn technisch. De Hartge F1 heeft een 3.5 liter grote zes-in-lijn uit de M1 en M5. Voor de gelegenheid werd het blok van 286 pk gekieteld naar 330 pk. Het blijven immers tuners.

MINI ALL4 X-Raid ’11
Maximum vermogen: 340 pk
Motorcode: M57D30TÜ2
Omdat MINI een merk is van BMW, valt deze niet direct op. Zonde, want het ding is op een positieve manier knettergek. Het is de enige MINI ter wereld met een zescilinder biturbo dieselmotor. De auto werd ingezet op rally’s als de Dakar. De auto staat hoog op zijn poten, heeft enorme veerwegen en bizar grote banden. Sterker nog, voor een MINI is het best een groot apparaat. Dat komt doordat het eigenlijk de opvolger is van de X3 Raid, maar dan met een MINI koetswerk erover. Deze auto is gewoon ter herinnering, mocht je secretaresse zeggen dat haar nieuwe MINI een stoere auto is. Nee, dít is een stoere MINI.

Bentley Arnage Green Label ’99
Maximum vermogen: 354 pk
Motorcode: M62B44 (Cosworth)
Dat Rolls Royces tegenwoordig een BMW-motor hebben, zal niemand verbazen. De Silver Seraph had de 5.4 V12 uit de 750i in het vooronder liggen en de Phantom kreeg een unieke 6.75 V12 en de huidige heeft de 6.6 Biturbo. Terug naar de Silver Seraph: om meer onderscheid te maken tussen de Bentley en Rolls Royce, kreeg de Silver Seraph een V12 en de Bentley Arnage een V8. Het was de bekende 4.4 V8, maar door Cosworth voorzien van twee turbo’s. Het was een vrij moderne motor, met 4 kleppen per cilinder bijvoorbeeld. Ook de automaat was redelijk up to date: een 5-traps automaat van ZF. In principe een betere motor dan die stokoude 6.75 V8 met 2 kleppen per cilinder en een zeldzaam exorbitant verbruik. Toch kwam dat loodzware blok weer terug, met de toevoeging Red Label. De BMW motor bleef nog even in het gamma als ‘Green Label’.


Morgan Aero 8 SuperSports ’10
Maximum vermogen: 367 pk
Motorcode: N62B48
Het begon als een grapje. Tijdens een editie van de 24 Uur van Le Mans raakten Charles Morgan en wat BMW honcho’s met elkaar in gesprek. De Rover V8 motoren (die Morgan voor de Plus 8 modellen gebruikte) werden uitgefaseerd. Als BMW de motoren kon gaan leveren, hoefde Morgan niet verder te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. De Aero 8 kreeg een dikke 4.4 liter V8 uit de 540i onder de kap. Deze auto evolueerde in de loop der jaren en hetzelfde gebeurde met de motoren. Na de strikt gelimiteerde AeroMax (100 exemplaren) was er nog steeds behoefte aan een coupé op basis van de Aero 8, dat werd de SuperSports, met de 367 pk sterke V8 uit de BMW 550i.

Wiesmann MF5 ’11
Maximum vermogen: 555 pk
Motorcode: S63B44O0
Het probleem met power-SUV’s is dat ze gewoon niet zo snel zijn als ze hadden kunnen zijn. De X5 M en X6 M zijn excuses op wielen. Meer dan twee ton aan gewicht en een hele hoop luchtweerstand. Ze zijn wel snel, daar niet van, maar niet 555 pk snel. Wiesmann heeft altijd gewerkt met motoren en dit was hun huzarenstukje. De 4.4 liter V8 met dubbele turbo werd in de vederlichte MF5 gelepeld en het resultaat is gewoon angstaanjagend. Met name het altijd aanwezige koppel (650 Nm) maakt de auto werkelijk bloedsnel. Natuurlijk, de V10 klonk glorieuzer, maar in de MF5 heeft Wiesmann eraan gesleuteld waardoor de motor angstaanjagend klinkt. Geen hoog gejank, maar een indrukwekkend gebulder, geblaas en gesis. Dit is de auto van Darth Vader. Dat kan niet anders.

Ascari A10 ’06
Maximum vermogen: 600 pk
Motorcode: S62B50
Ascari begon aanvankelijk met een raceauto waar een V8 van General Motors en later Ford in lag. Prima blokken. Veel vermogen, veel koppel en lekker voordelig in te kopen. Ascari had echter serieuze plannen en daar hoorde een serieuzere motor bij. De Ecosse was er met bekende V8 motoren van BMW, al dan niet getuned door Hartge. De Ascari KZ-1 kreeg een 4.9 liter V8 uit de E39 M5 mee, voor de gelegenheid gekieteld naar 500 pk. Het absolute hoogtepunt was de A10, het topmodel uit de KZ-1 reeks. Er zijn er 10 van gebouwd en die hadden dezelfde 4.9 V8, maar dan met 600 paarden.

McLaren F1 ’93
Maximum vermogen: 627 pk
Motorcode: S70/2
De McLaren F1 was de auto die alle andere auto’s in de schaduw zette. Ondanks dat er niet eens zoveel van gebouwd zijn, is de auto bij iedereen bekend. Met name de cijfers: de F1 haalde 386 km/u, wat de auto voor lange tijd de snelste auto ter wereld maakte. Dat was aanvankelijk niet de bedoeling. Gordon Murray wilde de beste sportwagen maken, niet zozeer de snelste. Zijn uitgangspunt was de Honda NSX, een auto waarvan (terecht) zwaar onder de indruk was. Hij vroeg aan BMW Motorsport baas Paul Rosche om een V12 met ongeveer 400 tot 450 pk. Ze deden iets te goed hun best bij BMW, waardoor het 627 paarden werden.

Vermot Veritas RSIII ’12
Maximum vermogen: 647 pk
Motorcode: S85B50L
Net als Spyker was Veritas een merk dat heel, heel lang geleden een rolletje van betekenis speelde in de autowereld. Net als Spyker werd Veritas nieuw leven ingeblazen. De Veritas RSIII was er met een 4.0 V8 uit de BMW M3 en later ook met de V10 uit de BMW M5. Aan die motor deden ze helemaal niets, maar het gewicht van de RSIII lag veel lager waardoor het een absolute supercar werd. Later kreeg de V10 uit de RSIII assistentie van een elektromotor, waardoor het totaalvermogen uitkwam op 647 pk.