De veiligheidskooi – Deel 17

Ik wacht voor het huis van Thomas en Jasper. Niet met m’n NSX dit keer, maar een mooie, onopvallende Peugeot 306 Break. Bordeaux rood en daarmee de perfecte auto voor Parijs.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7, deel 8, deel 9, deel 10, deel 11, deel 12, deel 13, deel 14, deel 15, deel 16 ]

Hij is niet snel, maar dat hoeft ook niet. Hij moet opgaan in de massa.

In m’n achteruitrijspiegel zie ik de BMW van David verschijnen, die in het parkeervak achter de Peugeot parkeert. David heeft me niet door. Hij is driftig in gesprek. Frans als ik het goed hoor. ‘Nous sommes avec un homma a terre, un traitre’ – We zijn met een man minder, een verrader.

Hij loopt naar de deur waar hij op de bel drukt van Jasper en Thomas en draait zich dan om. Als hij opkijkt van z’n telefoon ziet hij mij in de auto zitten en hij schrikt. Cynisch zwaai ik even naar hem. Hij zwaait niet terug.

Hij twijfelt even of hij naar mij toe moet komen of dat hij gewoon aan moet bellen. Dan draait hij zich om en drukt op de deurbel. Mooi. Ik pak m’n telefoon en bel Thomas zodra David door de deuropening is. Twee trappen moet David op en voor die tijd moet ik Thomas te pakken hebben.

‘Alex?’

‘Thomas, David heeft een van ons door.’

‘Fuck, weet je wie?’

‘Nee, hij zei in het Frans dat er een man minder mee kwam, een verrader.’

Ik hoor door de telefoon hoe er op de deur geklopt wordt en Thomas is even stil.

Dan gaat hij zachtjes verder. ‘We gaan door Alex, er is geen tijd om uit te vinden wat hij weet. Blijf aan de lijn, ik wil dat je weet wat David zegt.’

Ik hoor het geluid van een telefoon die in een broekzak valt. In de verte hoor ik Thomas open doen voor David. David laat niets merken van het gesprek net. Koetjes en kalfjes.

‘Hoe staat het met al je plannen, Thomas?’

‘Goed, als jij jouw werk tenminste goed gedaan hebt.’

‘Je hebt Nic gesproken toch?’

‘Nic is maar een klein onderdeel, David. Dat zou jij toch moeten begrijpen.’

‘Maak je niet zo druk Thomas, je problemen los ik wel voor je op.’

‘Wat bedoel je?’ Klinkt Thomas’ stem.

‘Niets hoor Thomas, maak je geen zorgen.’

Dan klinkt ineens het oorverdovende geluid van een pistoolschot. Gevolgd door geschreeuw. De telefoon van Thomas klapt overal tegenaan. Het is door al het lawaai niet te verstaan wat er gezegd wordt. Er wordt gescholden, meer schoten.

Dan ineens regent het glas naast de auto. Ik schrik er van en laat de telefoon vallen. Een doffe klap, en dan is het ineens stil.

Snel stap ik uit en ik kijk naar David die onder het raam op de grond ligt. Roerloos. Bedolven onder glas. Bloed stroomt zachtjes uit de ontelbare kleine sneetjes in z’n armen en z’n gezicht. Als ik naar boven kijk, kijk ik in het gezicht van Jasper. Z’n ogen wijd open, z’n handen trillend.

‘Jasper!’ Hoor ik Thomas roepen vanuit de kamer.

‘Jasper!’ Roept hij nogmaals als Jasper verstijfd in het raam blijft staan. Hij schrikt op en draait zich dan om en verdwijnt uit zicht. Een paar tellen blijf ik verwachtingsvol naar boven kijken. Wat moet ik? Het bloed van David begint op de straat te druppelen. Een kleine plas ontstaat onder z’n hoofd. Z’n ogen zijn open. Ik kijk hem aan, hopend dat hij knippert, maar dat gebeurt niet. Hij blijft over de stenen van de straat staren in het niets.

Thomas trekt de deur open en geeft me een duw.

‘We moeten nu door Alex, anders was alles voor niets.’

Ik haal even diep adem en kijk dan Thomas aan en knik.

‘Jasper rijdt David naar België in zijn auto. Daar laten we ze achter. Zelfs als ze hem dan vinden, dan hebben we genoeg tijd om ons plan uit te voeren voor ze er achter zijn wat er gebeurt is. Wij rijden achter hem aan. Eens?’

Ik knik en werp een laatste blik op David als Jasper hem bij z’n schouders pakt en naar de BMW sleept. De schrik op z’n gezicht heeft plaatsgemaakt voor vastbeslotenheid. Hij zet David op de passagiersstoel en doet hem een riem om. Die gaat omvallen tijdens het rijden, grijns ik ongewild. Zwarte humor doet het goed op een moment als dit.

‘Wat is er gebeurt?’ Vraag ik aan Thomas als hij wegloopt.

Thomas stopt even en kijkt naar het glas op de grond. ‘David dacht dat Jasper voor zichzelf begonnen was.’

—

Voor ons rijdt Jasper met een scheef hangende David in de passagiersstoel. We zien in bochten hoe Jasper David rechtop houdt. Vooral het hoofd van David doet veel denken aan die wobble head figuurtjes die je bij het tankstation altijd ziet staan.

Ik voel me direct schuldig bij de gedachte, maar ergens voelt het ook terecht. Die man ging over lijken, en nu een keer trok hij het kortste eind. Risico van het vak.

‘Wat zeggen we tegen Lucifer?’ Vraag ik aan Thomas.

‘Dat David met de noorderzon vertrokken is.’ Zegt Thomas nonchalant.

‘En dat gelooft hij?’

‘Het is logisch. Hij weet dat Jasper het plan in gevaar heeft gebracht, en hij heeft eieren voor z’n geld gekozen. Bovendien heeft Lucifer niet veel keus. Het plan loopt al en er is geen andere kans. Het is nu of nooit.’

Ik knik. Ik weet niet goed wat ik zeggen moet. Ik moet nog steeds wennen aan de wegwerpcultuur die in deze wereld zo gangbaar is.

Als we net over de grens zijn verlaat Jasper de snelweg. Hij lijkt de weg te kennen, want al snel rijden we op een zandweggetje. De Peugeot heeft met z’n Franse comfort weinig problemen met de oneven weg, maar de BMW van David denkt er heel anders over. De auto stuitert bijna over de weg. Jasper heeft twee handen aan het stuur, waardoor het lichaam van David morbide door de auto stuitert. Een koude rilling loopt over m’n rug bij het aanzicht. Als ik even opzij kijk voor Thomas’ reactie, zie ik gelukkig dat hij z’n blik ook heeft afgewend. Er zijn grenzen aan z’n zakelijkheid.

Na een paar minuten komen we bij een zandafgraving. Een overwoekerd hek ontzegt ons de toegang, maar Jasper remt er niet voor. Hij ramt het hek en een fractie van een seconde lijkt hij er niet doorheen te komen. Dan knap de ketting van het hek en schiet het open. De ketting klapt op het raam van de BMW en breekt het raam. De delen van het hek slepen langs de zijkanten van de auto.

Als iemand dit met m’n NSX zou doen, dan zou ik gek worden.

Ik rij langzaam achter hem aan, tot een 50 meter van het water. Ik parkeer de auto naast de BMW. Bij het uitstappen kijk ik per ongeluk naar de zijkant van de BMW. Waar het bebloede hoofd van David tegen de ruit aan heeft gestuiterd.

Jasper lijkt er echter niet van onder de indruk. Hij trekt vanaf de bestuurderskant het lichaam van David naar de bestuurdersstoel. Het is zichtbaar zwoegen, maar Thomas noch ik zijn geneigd hulp aan te bieden. We kijken in stilte toe.

‘Pak de krik uit de kofferbak.’ Zo zucht Japser terwijl hij de benen van David over het hoge middenconsole tilt en bij de pedalen neerzet.

Met de krik tilt Thomas het achterwiel op. Een tien centimeter van de grond. Met een zekere bewondering kijk ik toe. Als het achterwiel los is start David de motor. Het wiel begint, bij gebrek aan enige weerstand, meteen te spinnen. Voorzichtig drukt Jasper door het open portier het gaspedaal dieper in. De motor schiet omhoog in de toeren, de auto begint te schommelen op de krik. Snel zet Jasper de voet van David op het pedaal en slaat de deur dicht. De motor jankt het uit en klapt met veel geweld in de begrenzer.

Dan duwen hij en Thomas met alle kracht tegen de achterkant van de auto. Over het kantelpunt van de krik. Met een klap schiet de krik onder de auto weg. De voluit draaiende achterband valt in het zand en graaft zich in. De motor krijgt een enorme trap te verwerken en valt snel terug in toeren. De arme versnellingsbak. Dan lijkt de auto te beseffen dat hij weer op de grond staat en begint vooruit te rollen. Langzaam steeds harder, en tegelijkertijd heel snel steeds dichterbij het water.

Met een hoop lawaai komt de auto in het water terecht. Direct valt de motor volledig terug in toeren, waarschijnlijk omdat David van de pedalen afgeschoten is.

We kijken alledrie toe hoe de auto blijft drijven en verder het water opdrijft. Moedig blijft de motor draaien, maar wanneer de motorkap van de auto volledig onder water is verdwenen horen we hem verslikken. Eerst een paar keer kort, in een poging te blijven draaien. Dan horen we hoe het water diep in de cilinders verdwijnt en hoe de motor vastloopt. Het is een geluid wat door merg en been gaat als autoliefhebber, maar Jasper en Thomas lijken er niet veel mee te hebben.

Langzaam verdwijnt de auto met David er in naar de bodem. Langer dan verwacht. Het donkere water heeft bijna 3 minuten nodig om de oude 7 serie volledig op te slokken. Vanaf dat moment weten alleen wij dat David daar ligt. Op de bodem van een 20 meter diepe put en voor het eerst voel ik me schuldig. Intens schuldig. Dit is hoe het is om iemand te vermoorden.

Van achter het stuur van de Peugeot kijk ik naar het water. Afgezien van de kleine benzine-kringen in het water oogt het alsof er nooit wat gebeurd is. Op aanraden van Jasper rij ik met de auto wat rond over de plek waar we gelopen en gestaan hebben, voor het eerst vraag ik me af of David de eerste is die daar op de bodem is beland.

—

Er wordt door de medewerker op de deur geklopt. Door het glas ziet hij hoe z’n baas z’n hand even opsteekt. Zonder op te kijken van z’n documenten.

De medewerker duwt de deur open en loopt direct naar het TV-scherm in de kamer, waar hij een dvd in de speler steekt.

Hij pakt de afstandsbediening en gaat naast het bureau van de baas staan.

‘Dit kwam zojuist binnen bij de politie.’ En hij klikt de video aan.

Op het welbekende grijze beveiligingsbeeld is te zien hoe een vrouw dingen aan het printen is. Ze is gehaast en chaotisch bezig. Ze kijkt constant naar iets buiten beeld.

‘Wat is dit?’ Vraagt de baas.

De medewerker steekt z’n vinger op. Wacht even.

De vrouw op het scherm pakt een stapel geprinte papieren uit de printer maar laat het door de gehaastheid vallen. Ze schrikt er van en kijkt direct weer naar datgene buiten beeld. Haar handen gaan omhoog, ze schreeuwt iets. Dan flitst het beeld een fractie van een seconde. De vrouw laat zich vallen. Haar gezicht straalt angst uit. Pure angst. Op haar handen en knieën graaft ze alle papieren bij elkaar en steekt het in een tas die in het midden van de kamer staat.

Het heeft iets sinisters om dit beeld te zien. Zonder geluid, zonder kennis waar je naar kijkt. De vrouw is bang voor datgene uit beeld, maar het is niet te zien wie of wat het is. Ze staat op en tilt met zichtbare moeite de tas van de grond en zet het net buiten beeld op een tafel of een balie neer.

Dan schrikt ze ineens weer. Ze doet haar handen omhoog en roept iets. Het is niet te horen, alleen haar gezicht verteld een verhaal. Dan verschijnt ineens vlak voor haar gezicht de loop van een geweer in beeld. De vrouw wordt stil, ze doet haar ogen dicht en aan haar bewegingen is te zien dat ze huilt. De loop verdwijnt weer en het duurt even voordat de vrouw haar ogen weer open durft te doen.

De video loopt af en de baas blijft even naar het scherm kijken. ‘Wat is dit?’ Vraagt hij dan nog een keer.

‘Dit is een onopgeloste beroving van een aantal maanden geleden.’

‘Dat het een beroving is zie ik ook, maar waarom komt dit bij mij terecht?’

‘Dit zat in hetzelfde pakket wat bij de politie door de bus viel.’

Hij zet een andere cd aan waarop een andere camera is te zien. Het is geen beveiligingscamera, want het mist alle technische details die normaal in beeld staan. Alleen een datum en een tijd staan in beeld. Het komt overeen met dat in de andere video.

In de video zien ze de rug van de persoon die een pistool gericht houdt op de vrouw die print. Ze zien hetzelfde tafereel als zojuist, alleen nu vanuit een andere hoek.

Dan draait de man met het pistool zich om en de ogen van de baas worden groot.

‘Dat is Jasper! Waarom komt deze opname in hemelsnaam bij de politie terecht?!’

De medewerker schud z’n hoofd.

‘Het lijkt er op dat iemand van hem af wil. Dit zat er nog meer in het pakketje.’ En hij gooit een map op tafel.

De baas kijkt er met een schuddend hoofd doorheen. Alle gegevens van Jasper, inclusief verblijfplaats.

‘Maak een auto en een team klaar. We gaan naar Frankrijk.’

—

Zodra de Nederlandse A16 in de Belgische A1 verandert kun je er vanuit gaan dat je een baan asfalt kwijt bent. De rechterbaan wordt gedomineerd door vrachtwagens, en in vakantietijd kun je daar caravans en campers bij op tellen. Een lange baan met vracht, in de rij om op hun bestemming te komen. Een extra baan ernaast zou België een stuk completer maken, maar de zuiderburen lijken al genoeg werk te hebben aan het onderhouden van het asfalt dat ze hebben.

Ergens op die rechterbaan rijdt Iwe met zijn vrachtwagen. De trailer is op maat gemaakt door Michael en Toni. Een cabrio trailer, speciaal voor het zonnige Parijs.

Thomas heeft de plannen met Iwe gemaakt. De exacte details weet ik niet. Alleen dat ze in Parijs zullen zijn als wij daar aankomen.

In stilte golft de zacht geveerde Fransoos over het Belgische asfalt. Voor ons begint een vrachtwagen aan z’n inhaalactie en mijn passagiers zuchten.

Een uur in België gaat de telefoon van Thomas. Jasper en hij schrikken wakker en het duurt even voordat Thomas z’n telefoon gevonden heeft. Hij kijkt er even naar en neemt dan op.

‘Lucifer?’

We kunnen niet horen wat aan de andere kant gezegd wordt, maar op basis van de antwoorden van Thomas hebben we wel een idee.

‘Geen idee.’ Zegt hij hoofdschuddend. ‘Hij was niet bij het vertrek en nam z’n telefoon ook niet op.’

Dan luistert hij weer even.

‘Nee, dat snap ik, maar we konden niet langer wachten.’

Dan kijkt hij even om naar Jasper.

‘Ja, hij is bij ons. Wat dan?’

Hij knikt en kijkt bezorgd.

‘We hebben hem nodig.’

In de verte horen we de opgeheven stem van Lucifer en Thomas knikt weer.

‘Oke, begrepen.’

Dan hangt Thomas op en kijkt even van mij naar Jasper. Dan controleert hij nog een keertje of hij echt opgehangen heeft.

‘Jasper, Lucifer wil dat we je er uit zetten. Hij vertrouwt je niet meer.’

Jasper maakt aanstalten om wat te zeggen, maar Thomas houdt hem tegen.

‘Je gaat gewoon mee. Hij kan er in stikken.’

—

Lucifer legt de telefoon neer. Zijn assistente staat voor hem. Lucifer is even stil en staart voor zich uit. Dan zucht hij.

‘Ik vertrouw het niet meer. We gaan naar Frankrijk zodat we kunnen zien dat alles goed gebeurt.’