De dikste snelle Volvo stationwagons op een rij

Speciaal voor vandaag nemen we de tofste snelle Volvo stationwagons met je door.

Nog niet zo heel erg lang geleden hadden we het over de Volvo V60 T8 van Heico met maar liefst 500 pk. 500! In een Volvo! Daarmee moesten we op de redactie terugdenken aan de snelle Volvo stationwagons van weleer.

Nu zullen er BMW-liefhebbers zijn dan zeggen dat achterwielaandrijving superieur is en Mercedes-liefhebbers erop attenderen dat er geen V8 aan boord is. Maar dan mis je het punt. Met de snelle Volvo stationwagons kon je je destijds prima meten met die Duitsers op de Autobahn. Maar met de Volvo’s heb je iets dat een Duitse auto moeilijk voor elkaar krijgt: het zijn foute bakken. Dat terwijl een Volvo keurig is. En een dik aangeklede Volvo is alsnog bon ton.

Daarbij zijn Volvo’s net eventjes ietsje voordeliger en heel erg veel ruimer en praktischer dan de gemiddelde Duitser (E-Klasse T-Modell even daargelaten). Oh, en veiliger boven dien. Dus je hebt de ultieme gezinsauto die er tof uitziet en ook nog eens heel erg snel gaat. Wat wil een mens nog meer? Daarom speciaal voor deze zondag een lijstje met de tofste Volvo stationwagons.

Volvo 850

Uiteraard is het hoogtepunt de Volvo 850. Deze auto was dé ommekeer voor Volvo. Grappig, want aanvankelijk was het gewoon een hoekige Volvo.

Volvo 850 T-5

1994 – 1997

De drietraps raket begint met de T-5, compleet met 2.3 liter vijfcilinder en een flinke turbo. De T-5 is er als prefacelift model (Alter I, 1993-1994) en als faceliftmodel (Alter II, 1994-1997). Tegenwoordig klinkt 225 pk en 300 Nm niet heel erg veel, maar vergeet niet dat een BMW 530i in die periode slechts 218 pk had. Dit waren serieus snelle auto’s. Tegelijkertijd was de auto zeer praktische en redelijk incognito, waardoor het een cult-auto werd. Uiteraard helemaal toen Jan Lammers en Rickard Rydell ermee gingen racen in het BTCC.

Volvo 850 T-5R

1994-1995

In 1994, ná de facelift dus, keerde de 850 T-5 terug. Maar er kwam ook een model boven, de T-5R. Deze auto tilde het aanzien van Volvo nog een stukje naar boven. De motor was nu goed voor 240 pk en 330 Nm, waardoor de voorwielen het serieus lastig hadden om het vermogen kwijt te kunnen raken. De antraciete velgen, decent dikke bumperpartij en de bijzondere kleur Cream Yellow gaven de T-5R nieuw aanzien. Leuk weetje, voor het sportiever maken van de auto werd de hulp van Porsche ingeroepen.

Volvo 850 R

1995 – 1996

In 1996 vond Volvo het tijd voor een schep erbovenop met de 850R. Dat model verving de 850 T-5R als het ultieme topmodel. De motor werd nu opgevoerd naar 250 pk en 350 Nm. De versie met handbak had een motor met grotere turbo (B5234T4) De sprint van 0-100 km/u was in 6,8 seconden achter de rug, maar dan moest je goed het wielspin kunnen managen. De versie met automaat had de oude T-5R motor. Ook was deze auto voor het eerst begrensd. Niet op 180 km/u zoals de huidige Volvo’s, maar gewoon keurig en fatsoenlijk op 250 km/u.

Volvo V70 R

1997 – 2000

Bij de grote facelift van de Volvo 850 paste Volvo een naamsverandering toe. Om het nu eenvoudig te houden was er een Volvo V70 T-5 (240 pk) en een een V70 R. Bij die laatste was er keuze voor het eerst de mogelijkheid om vierwielaandrijving toe te passen. Het is echter wel een wat ouderwets Viscokoppeling-systeem van GKN dat serieus wat vermogen en koppel kost, mede daardoor is de AWD niet sneller dan de versie met handbak. Uiteraard is er ook een briljante kleur: Saffran Metallic (of Saffran Gold).

Volvo V40 T4

1997 – 2000

Deze vergeten we nogal snel. Dat is zonde, want het is een heel erg leuke Volvo stationwagon. Het geeft ook aan hoeveel talent Volvo had om van het saaiste platform ter wereld iets leuks te maken. De basis van de S40 is namelijk de Mitsubishi Carisma. De S40 is een bijzonder knappe sedan die de wereld deed schudden op zijn grondvesten. De Volvo V40 was de stationwagon-variant die er ook erg fraai uitzag. Waarom zou je nog een Audi A4 kopen? De T4 was de sportieve versie met sportstuurwiel, sportstoelen, Gaspra-velgen en eventueel Tundra-groene lak.

De perfecte uitvoering. Ondanks dat de T4 lekker smoelde, zag het er niet uit als een racemonster. Maar dat was het eigenlijk wel. De motor was een 1.9 liter viercilinder, goed voor 200 pk en 300 Nm. Het was nog een echte nerveuze turbomotor met turbogat. Later kwam er een docielere en saaiere 2.0T, met verder dezelfde specificaties. Om even een idee te krijgen van de prestaties, in 7,3 seconden ging je van 0-100 km/u en de topsnelheid was 235 km/u. Daar kun je nog steeds mensen mee verrassen.

Volvo V70 T5

2000 – 2005

Volvo keerde uiteraard terug in 2000 met een nieuwe V70. En de Zweden waren er als de kippen bij om een T5 te lanceren. De tweede generatie werd ontworpen door de onlangs overleden Peter Horbury. Het idee was om een zeer functionele doch herkenbare achterzijde te combineren met een fraaie snoet. De auto is qua design een meesterwerk. Wellicht ben je er aan gewend geraakt, maar die schouderlijn wordt met de dag mooier. Ook is de neus erg fraai: een ronder front dan normaal, maar een kaarsrecht staande grille geeft de auto een statig en elegant voorkomen. Smetje: de V70 T5 was zeker heel erg snel (standaard 250 pk!), maar niet bijzonder sportief. Het was nu meer gewoon ‘een motor’ en niet ‘de sportieve uitvoering’.

Volvo V70 R

2003 – 2005

De R keerde terug. Wel was het nu een compleet andere auto geworden. Volvo deed echt zijn best om echt een uniek model van te maken. De 2.5 motor is goed voor 300 pk en 400 Nm, maar nu was AWD verplicht en geen optie. Logisch, anders sta je nogal te graven in het asfalt (alhoewel de Focus RS deze motor kreeg met alleen FWD). Sprinten naar de 100 km/u vanuit stilstand duurde slechts 5,9 tellen. Nog nooit kwam Volvo zo dicht bij zijn Duitse collega’s (S4, M3 en C32 AMG). Het was niet zo maar een snelle Volvo, want in samenwerking met Öhlins werkte het merk samen aan het adaptieve 4C-onderstel. Ook hier weer een geweldige kleur (Flash Green) én ditmaal ook een bijzondere interieurkleur: Atacama Yellow. Er is keuze uit een handbak of vijftraps automaat, in 2005 krijgt de automaat een extra verzet erbij.

Volvo V50 T5

2004 – 2007

De samenwerking met Ford zorgde ervoor dat Volvo gebruik kon maken van hun platforms. Dat was heel erg goed nieuws, want Ford was rond die periode de koning van de goede onderstellen. De Focus DA3 was de basis voor de Volvo V50. Maar Volvo kreeg echt de vrijheid om er zelf iets van te maken. De V50 was de stationwagon-versie en de T5 was de heetste. Deze had aanvankelijk 220 pk, later 230 pk uit de vijfcilinder turbo.

In feite was het natuurlijk gewoon een Focus ST, maar dan met een chique koets erop. En een fraai interieur. Zo sportief als de Focus ST was de V50 T5 helaas niet. Wel kon je ‘m eventueel krijgen met vierwielaandrijving. Iets dat bij de Focus ST niet mogelijk was. Nadeel: net als sommige andere Volvo’s was ‘ie standaard niet zo sportief uitgerust en moest je zelf met pakketten en lines werken om er iets van te maken. De snelste is de T5 met voorwielaandrijving en voorwielaandrijving.

Volvo V70 T6 R Design

2008 – 2009

Het is eigenlijk een beetje treurig, maar Volvo liet het sportieve aspect een beetje vallen met de derde generatie V70. Dat is op zich ook wel begrijpelijk, daar Volvo natuurlijk al een sportievere V60 had. En ondanks dat dat een topwagen is, is het geen V70. De V60 leek te veel op de krappe Duitse concurrentie, terwijl de V70 een maatje groter en ruimer was.

De snelle Volvo stationwagons zijn juist zo leuk omdat het opgevoerde pakhuizen op wielen zijn. Dat wil niet zeggen dat er geen interessante V70’s zijn. Uiteraard zijn de vijfcilinders uiterst puik, maar de zescilinder (in lijn!) T6 gaf de auto wel een exclusief cachet. Je kon bestellen als sportieve R-Line, alhoewel dit heel weinig met sportiviteit te maken heeft. Als je brogues, corduroy broeken en Paul & Shark truien sportief vindt, is deze auto overigens wél sportief.

Volvo V60 Polestar

2015 – 2017

Polestar begon ooit als raceteam. Sterker nog, dat raceteam bestaat nog gewoon, maar het heet nu Cyan Racing. Rebel Blue is nog steeds hun favoriete kleur, vandaar dat hun Lynk & Co ook die kleur heeft. De Volvo V60 Polestar heeft een zes-in-lijn met 350 pk en 500 Nm. Je zou ‘m kunnen vergelijken met de BMW 335i Touring van die periode, maar de Volvo is bijzonderder.

Er zijn twee uitvoeringen die enorm verschillen en toch weer niet. De eerste serie is voorzien van een drieliter zes-in-lijn turbo. Deze is altijd gekoppeld aan een zestraps automaat. Deze is van 2014 tot 2016 geleverd.

In 2016 werd deze motor gedropt ten faveure van een 2.0 viercilinder met turbo én mechanische compressor. Dit zorgde voor een aanzienlijk lichtere neus. Nog een voordeel was de automaat, die 8 overbrengingen heeft en sneller schakelt. Ook is de het gewicht van het latere model lager én heb jet 17 pk meer tot je beschikking. Vanwege de lagere CO2-uitstoot was de viercilinder 25 mille goedkoper. En toch: iedereen wil nog steeds de zes-in-lijn.

Volvo V6 T8 Polestar

2019 – heden

Weet je wat het probleem is, we hebben nooit door hoe goed we het eigenlijk hebben. Westerse verwendheid. Maar op dit moment kun je voor een zeer acceptabel bedrag (minder dan 73 mille) een Volvo stationwagon kopen met 455 pk, Brembo remmen en Ohlins dempers. Ook heb je een geweldig fraai interieur . Het enige nadeel: de topsnelheid is begrensd op 180 km/u. Zeker met 455 pk zit je zó op dat soort snelheden. Kunnen ze de snelle modellen niet gewoon ‘Polestar V60’ noemen en dat die dan wel hard gaan? Oh, en nu we toch aan verzoekjes bezig zijn, het was leuker toen de Polestar een beetje meer power had dan de gewone T8 (die heeft tegenwoordig ook 455 pk). Tenslotte Volvo: regel een bijzondere kleur dat ogenschijnlijk totaal niet past bij het type auto. Dat heeft jullie nog nooit windeieren gelegd.