Auto’s zijn bijzondere hulpmiddelen. Daar waar voor de meeste huishoudelijke apparaten de functionaliteit in relatie tot de prijs voorop staat, gelden voor het uitzoeken van een auto hele andere regels. Merk, type en veelal het imago zijn bij het uitzoeken van een auto zwaarwegende factoren, terwijl bij de aanschaf van een wasmachine toch vooral naar de prestaties van het apparaat wordt gekeken.
Onze adviezen vooral geen SUV te kopen, weerhoudt hordes mensen er niet van er toch één te kopen. Zuiver rationeel gezien zijn er voor maar weinig mensen gegronde argumenten te vinden waarom ze juist dat type auto moeten aanschaffen. Afgelopen weekend reed ik met een vriend mee naar de Franse Alpen in zijn SUV. Zijn auto is fors duurder dan de mijne en heeft behoorlijk meer pk’s onder de kap. Desondanks zat ik nauwelijks ruimer, terwijl zijn auto wel een stuk langzamer en dorstiger is. Dat maakt mijn vriend niet uit, want zijn volgende auto wordt gewoon weer een SUV. Hij vindt dat type auto’s nu eenmaal mooi. Blijkbaar kan door die emotie de ratio in één klap overboord gekieperd worden.
Is emotie dan werkelijk het belangrijkst bij de aanschaf van een auto of kunnen we met diverse meetcriteria bepalen welke auto het beste is? In diverse bladen en op verschillende internetsites kun je testen lezen waarin auto’s met elkaar worden vergeleken. In sommigen reviews wordt zo “objectief” mogelijk gekeken, terwijl in andere vergelijkingen daar bewust ver vandaan wordt gebleven. De keren dat ik in een autoshowroom vertoefde, zag ik geen mensen met rolmaten in de weer om de kofferbak op te meten. Wel zag ik potentiële autokopers dubben over subjectieve zaken als de kleur van het interieur en exterieur, het type lichtmetalen velgen en overige hoofdbrekers op de optielijst.
Door een andere vriend werd ik eens uitgenodigd om hem te vergezellen tijdens een proefrit. Groot was mijn verbazing dat er geen elandtests werden uitgevoerd of zo hard mogelijk door de slalom werd geknald. Ook werd er nooit eens vol op de rem getrapt. Zo hebben we niet objectief vast kunnen stellen of dit wel een goede auto voor hem was. Terwijl ik lichtelijk gefrustreerd was door zijn gebrek aan professionaliteit, zat hij met een grote glimlach achter het stuur. “Met deze auto wordt in de file staan weer feest!”. Ondertussen trapte hij de fraaie coupé eens op zijn staart en schakelde bij 5.500 toeren door naar de derde versnelling. Mijn autohart brak eventjes, juist de laatste 2.000 toeren leverde deze auto de meeste trekkracht. Hij had dus echt geen behoefte om te weten hoe vlot de auto daadwerkelijk is!
Gelukkig is er hoop, echt slechte auto’s worden amper meer gemaakt en de verschillen worden steeds kleiner. “Echte autojournalisten” betogen daarom dat vooral naar hen geluisterd moet worden, want de kleine verschillen en eventuele kleine imperfecties zijn voor het klootjesvolk steeds lastiger te herkennen; daar moet je een vakman voor zijn. Ik denk dan: als de verschillen toch zo klein zijn, kunnen we blijkbaar iedere de auto uitzoeken die we leuk vinden. De emotie mag regeren en we hoeven ons niet zoveel aan te trekken van de scores in objectieve autotests. Dus kies jij de beste auto, of de auto waar je iedere dag weer gelukkig in stapt?
[ gepubliceerd op nu.nl, 11 april 2007 ]
De auto waar ik iedere dag weer gelukkig instap, zeker weten!
Viva Italia :)
De auto valt niet echt te vergelijken met een huishoudelijk apparaat. Het is meer het verlengstuk van het huis, soort versiering van je oprit. Het is ook “dat andere ding met ook een dak waar je in zit tussen huis en bestemming”. Voor mij geld dat het de auto moet zijn waar ik elke dag gelukkig in stap. Dan moet het tevens een goede auto zijn, want een auto die kapot gaat stap je niet gelukkig in. Verder blijft de definitie van ‘beste’ ontzettend subjectief. Ieder kiest voor hem of haar de beste auto en dat ik een combinatie van imago, budget, grootte en comfort.
Prachtig artikel, Wouter!
Die auto waar je elke dag gelukkig instapt is die waar je zelf tot de conclusie bent gekomen dat die de beste is volgens je eigen testcriteria. Voor sommigen is dat puur op het uiterlijk, anderen gaan grondig te werk.
In mijn geval gaan testrijden met 5 favoriete automodellen (of eigenlijk 2 en nog 3 die gaf ik nog een kans)… zelfde parcours afleggen, stad, landweg bochtjes pakken, autosnelweg op kruissnelheid, remproef en elandtestje, optrekken en herneming in 3de, eens achter jezelf gaan zitten, bank plat leggen….
Conclusie van de test: alle auto’s mogen ‘goed’ zijn voor A naar B, maar de verschillen waren toch heel duidelijk hoor! En de eigen conclusies stemmen redelijk goed overeen met een bloemlezing van autotests…
De meesten onder ons, zullen een auto kopen omdat ze hem mooi vinden alhoewel er ook velen zijn die een auto puur als gebruiksvoorwerp zien. Ik persoonlijk ben altijd gek geweest van Italiaanse auto’s, met name Alfa. Toen de Brera in dieselversie uitkwam( 40.000km/jaar) Was ik op slag verliefd, maar de testrit stelde me enorm teleur, ik las reeds eerder dat hij zeer zwaar is, en dat zijn prestaties daardoor te wensen over laten, maar ja, je moet dit steeds zelf ondervinden vind ik. Wat goed is voor de één is niet goed voor de ander hé. Nu moet ik toegeven dat ik ZWAAR teleurgesteld was na de testrit van 2 dagen. Ik verwachtte heel wat meer van 200pk, maar in vergelijking met mijn voormalige 136pk sterke A3 tdi, stelde dit me zwaar teleur. Ook het feit dat er in de toonzaal van Alfa 2 alfa’s stonden, een 159 en een brera waarvan de bekleding aan de deur los zat deden me wel vragen stellen. Ik heb dan puur uit rationele overtuiging toch maar weer een duitser gekocht. Ik vind het jammer hoor, want ik vind de Alfa’s nog steeds prachtig aan de buitenzijde, maar de binnzijde en de afwerking laten dus wel degelijk nog steeds te wensen over.
De eindconclusie van mij is als volgt: Ik zou gekozen hebben uit emotie en passie, maar mijn verstand zei dat ik beter moest weten. Ik hou van Italie en hun voertuigen, ik rij trouwens met een Ducati, deze staat trouwens ook meer in de garage dan bij me thuis, maar dat was PURE passie. Voor de wagen kies ik dus toch iets rationeler ben ik bang. Ik lees dan ook alle automagazines en ga ook alle garages afschuimen.
P.S. De perfecte wagen bestaat echt niet, overal kan wat aan schelen, maar indien er aan 2 van de 7 wagens uit de toonzaal al iets mankeert trek ik wel even aan de alarmbel.
Wouter is een beetje bang voor willekeur van mensen en dat zijn stukken als autojournalist hun belang verliezen?
@Jellert: totaal niet. Ten eerste ben ik geen autojournalist. Ten tweede: is dit juist een betoog dat je (niet altijd) wat van mijn mening of van de serieuze autojournalisten moet aantrekken. Jij moet in jouw auto rijden, ik niet. :-)
Echte autojournalisten vind je overigens hier:
http://www.planet.nl/planet/show/id=2389535/contentid=824124/sc=b8a4c3
Prima artikel Wouter, alleen eindig je zó énorm amateuristisch. De uitspraak;
“Slechte auto’s worden amper meer gemaakt.”
Recent zijn de TüV scores voor het jaar 2007 weer uitgebracht. Een lijst die gebaseerd is op ernstige gebreken. Bij de score van auto’s tot drie jaar, vind ik deze schrikbarend. Jij wilt emotie laten regeren, maar dat is jouw eigen bekrompenheid als internet-journalist. Er bestaan namelijk mensen waar de auto primair een transportmiddel is, en waar gelet moet worden op exploitatiekosten. Even wat meer research doen, want ik kan je artikel zo ombuigen zodat er geklaagd wordt over het feit dat de betrouwbaarheid zo minimaal is.
Ik prijs me dan ook gelukkig dat ik nu even een ritje ga maken, in de zon, in de best scorende auto van zijn leeftijd. En hij is 9 jaar oud, mag jij opzoeken wat het is ;) Voordat je denkt dat ik een groenlinkse zondagsfietser ben.
Volgende keer beter.
HJ, waar kan je een lijstje vinden van auto’s tot 3 jaar die slecht presteren op betrouwbaarheid?
De auto waar je elke dag het gelukkigste instapt natuurlijk. Daar zit een groot stukje emotie aan vast. verder heb je ook andere criteria, maar die dragen bij mij bij aan dat geluk. Zo moet de mijne niet te groot zijn. ik zit er alleen in of met zijn 2en. Verder is het stuurgedrag voor mij het belangrijkste wat er is, en dan met name de grip en de feedback die je van de auto krijgt. Al deze zaken heb ik gevonden in dezelfde auto. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben al gek van deze auto vanaf mijn 6de levensjaar, dus deze auto was er waarschijnlijk toch wel gekomen….
Fiësta de rijdersauto,
Een kwart van alle Laguna’s tot 3 jaar vertoont ernstige gebreken. Ik vind dat aanzienlijk. Jij ook neem ik aan.
Interessant artikel! Ik denk ook dat emotie een heel erg grote rol kan spelen bij de keuze van auto.
Autobladen die dan ook zo idioot gefocust zijn op cijfertjes kan ík niet serieus nemen. Mensen die puur rationeel een auto kopen, de niet-autoliefhebber en niet-imago bewuste consument, heeft daar wel wat aan. Maar een autoliefhebber laat emotie veel meer meespelen. Daar zie ik ook wel een beetje een link met de Top Gear tests, waar emotie een veel grotere rol speelt dan bij andere tests.
Wat dat betreft heeft de autojournalist het niet helemaal goed aangepakt. Die kijkt meer naar cijfertjes, terwijl er voor autoliefhebbers meer gekeken moet worden naar een combinatie van harde feiten en emotie. Harde feiten zijn dus prima, maar, autojournalisten, vergeet de emotie niet!
@ HJ
Ik ook idd :) Maar ik had itt de columnschrijver toch al niet het idee dat alle merken even betrouwbaar waren, getuige ook de differentiatie in de tevredenheidsonderzoeken.
@ Mr. R., die emotie is niet te kwantificeren en daardoor lastig in tests op te nemen in bladen. Voor een TV Programma geldt dit ook maar toch in mindere mate.
Het zal, over het algemeen, toch vaak een kwestie zijn van rationele en emotionele overtuigingen.
Maar, in het beslissingsproces zijn er zovéél factoren die bepalend zijn om tot de aankoop over te gaan.
Als er een éénduidige lijn zou bestaan waardoor mensen een beslissing nemen zou het werk van een autoverkoper veel gemakkelijker zijn. Maar die éénduidigheid bestaat gewoon niet.
Elk mens is uniek, zoals iedereen. :D
emotie….dat is toch het enige waar autofabrikanten op teren.
Mooie column, maar ik heb het idee dat vrouwen hier soms anders tegenaan kijken.
lincoln mark8 schrijft: “emotie….dat is toch het enige waar autofabrikanten op teren.”
Inderdaad!
Het is allemaal mensenwerk en dus komt er altijd emotie bij kijken. Ook bij de ontwikkeling van een nieuw model.
Ondersteltechnici bijvoorbeeld kunnen nog zo hard hun best doen om de optimale afstemming van veren en dempers te berekenen tot op 20 decimalen achter de komma, maar aan het eind van de ontwikkeling is er 1 testrijder die na veel kilometers op het gevoel tweaken en tunen een streep zet onder de afstelling en zegt: “Dit is wat de klant wil voelen.”
De technici zullen ongetwijfeld gelijk hebben met hun geoptimaliseerde afstellingen, maar uiteindelijk krijgen ze van de klant geen gelijk.
Een journalist, amateur of professional, is ook maar een mens… evenals de klant.
En er is een groot verschil tussen gelijk HEBBEN en gelijk KRIJGEN.
Voorbeeld: de Audi A6 heeft in nagenoeg alle omstandigheden een perfect werkend veersysteem.
Er is echt helemaal niets op aan te merken. Hij gedraagt zich voorbeeldig en voelt altijd zeer vertouwenwekkend aan.
Indrukwekkend, maar oh zo saai…
Ik zou kiezen voor de karakteristieken van de Citroën C6.
Deze is in veel situaties lang niet zo goed als de A6, maar toch rijdt hij veel leuker!
Dan maar iets minder hard door de bocht…
Ik heb getest, vergeleken en gemeten, maar uiteindelijk is het ook bij mij de emotie die de doorslag geeft.
En dan kan het dus gebeuren dat ik voor de mindere auto kies.
@michiel van den brink….autoblog is niets anders dan plaatjes kijken en speculeren…. en daar kunnen de emoties heel hoog in op lopen….. niemand heeft er nog in gereden maar de bmw m3 is al het beste op autogebied (volgens de reacties)….goed stukje marketing van bmw trouwens.
en ook voor oordelen zijn niet van de lucht ( usa. chinees. suv. cabrio).
verdict…. er is nix anders dan een balans van vrije markt + emotie…
Het hebben van een auto is in de basis irrationeel. En dus als iets irrationeels is dan doe je iets met gevoel of zo je wilt met het hart en dus emotie. Naar mijn mening is het hebben van een auto dan ook geboren vanuit een emotie. Die emotie wordt alleen maar heviger/groter naarmate je financien je het toelaten en er meer over gaat fantaseren. Diegene die een auto lauter en alleen als transportmiddel zien, die handelen ook vanuit een emotie. Nu zal menigeen wel roepen: “Nee, dat is vanuit een praktisch oogpunt.”. Oke, maar stel je zelf dan eens de volgende vragen:
1) Als praktisch synoniem voor handig(er) staat, wilt het hebben van een auto dan per definitie zeggen dat het rationeel is?
2) En als in dit geval het hebben van een auto handig (praktisch) is. Waaruit is de geboorte van deze gedachtegang dan ontstaan?
We weten in feiten toch allemaal dat het hebben van een auto een luxe item is? Een item dat we niet nodig hebben maar wel handig is.
Voor de overige groep, daar hoef ik denk ik geen uitleg meer over te geven uit welke emotie zij handelen. Zie het maar ongeveer zo; verliefd zijn op je vriend of vriendin is ook irrationeel, maar ervan genieten doe je elke dag. ;)
Laten we trouwens blij zijn dat we de meeste beslissingen in combinatie met rationaliteit en emotie nemen. De een geeft wat meer gewicht aan rationaliteit dan emotie en de ander die laat zijn emoties spreken en luistert wat minder naar rationele beredenering. Zouden we dat namelijk niet doen en alles op rationele basis doen. Dan zou het zoooooooo saai zijn op de wereld. Immers, als je alles gaat rationaliseren wat voor een nut hebben veel dingen dan in ons leven?
@ lincoln mark8 & Rick dos: leuke reacties.
Heerlijke materie dit!
“Maar ik had itt de columnschrijver toch al niet het idee dat alle merken even betrouwbaar waren, getuige ook de differentiatie in de tevredenheidsonderzoeken.”
Dat heb ik (de columnschrijver) ook niet, maar dat ga je ook niet uit een autotest halen. Pas nadat een model enkele jaren ongewijzigd! op de markt is geweest, kun je er iets over zeggen. Wil je op basis van betrouwbaarheid een auto uitzoeken, dan zul je dus nooit een nieuw/ gefacelift model kunnen uitzoeken.
Bovendien is betrouwbaarheid ook subjectief: ik ken mensen (vage kennissen natuurlijk) die uit hun dak gaan, als er een rammeltje is te horen of er een lampje aangaat op het dashboard. Ik kan er persoonlijk veel minder mee zitten. Als iemand mij vraagt of ik tevreden ben over de betrouwbaarheid van mijn auto, zal ik ja antwoorden. Maar rammels en kleine probleempjes heb ik dus wel degelijk, alleen kan ik er niet mee zitten omdat ik nog steeds blij wordt van mijn auto.
“Er bestaan namelijk mensen waar de auto primair een transportmiddel is, en waar gelet moet worden op exploitatiekosten.”
Ik rij al heel lang 50.000 km per jaar, dus voor mij is het ook een transportmiddel, maar wel een waar ik met plezier moet kunnen stappen.
“Dat heb ik (de columnschrijver) ook niet, maar dat ga je ook niet uit een autotest halen. Pas nadat een model enkele jaren ongewijzigd! op de markt is geweest, kun je er iets over zeggen.”
Nee dus, want als je een kans van 25% loopt dat je Laguna van 1-3 jaar oud ernstige gebreken vertoont dan denk ik dat dat genoeg zegt.
“Ik rij al heel lang 50.000 km per jaar, dus voor mij is het ook een transportmiddel, maar wel een waar ik met plezier moet kunnen stappen.”
Prima, is dit een leaseauto? Er zijn genoe mensen waar emotie secundair is en ze gewoon moeten letten op onderhoud etc.
Fiesta nr.3 hier ;-)
@Rick dos
je gaat me toch niet zeggen dat mensen die een dacia kopen dat doen voor de emotie?
EMOZIONE!!!
Geloof Volkswagen3(Seat) niet met hun slogan “auto emocion”… Alfa gebruikt de kreet EMOZIONE al véél langer..
Ook al laat (beter gezegd: liet) de afwerk-kwaliteit af en toe ietwat te wensen over, je kunt van Alfa’s bepaald niet zeggen dat ze geen emotie hebben. En dat soms je tweede versnelling nog samen met je achter-uit een espressotje aan het drinken zijn in de lokale bar terwijl jij al klaar bent omweg te rijden, neem je dan maar voor lief.
Overigens moet ik, tot verbazing van velen van jullie, melden dat mijn 145qv-tje (Julia heet ze) de eerste Alfa is die de 300.000km gaat passeren…
Mijn verstand zei: Opel Corsa 1.7d…. Dan maar dom….
het lijkt wel bijna filosofie wat die rick dos schrijft!
Ik ben Citrofiel: Moet ik nog wat zeggen? ;) Rationeel: Bullshit!
Voor mij gaat het om vertrouwen en emotie, voor mij is dat dus Audi en misschien ook wel een klein beetje (niet een klein beetje vanwege het vertrouwen of emotie hoor) Lexus.
De keuze van mijn wagen moet een beetje tussen de twee liggen.
Er moet vertrouwen zijn in het merk van de wagen, je moet weten of de wagen aan jouw rijgedrag/eisen zal voldoen. Specificaties zijn hiervoor ideaal, zeker als je ze voldoende kan interpreteren.
Je moet natuurlijk ook een beetje voortgaan op reclame mond aan mond (of veel opzoeken over ervaringen van mensen met bepaalde merken), anders kom je nooit te weten of een automerk de eigenschap heeft zeer degelijk te zijn, lang mee te gaan etc etc.
Anderzijds wil uiteraard het oog ook wat, dus dat speelt voor mij een even grote rol. Niet zo zeer aan de buitenkant, vooral aan de binnenkant. Een interieur moet mij onmiddelijk bekoren, uiteindelijk is het interieur hetgeen waar je het meeste op kijkt. Ik moet mij goed voelen in de wagen, een comfortabele zitpositie hebben, alles moet perfect in verhouding zijn, liefst nog met een strak uiterlijk (bvb Audi, Bmw, de Veyron is op dit moment mijn favoriet)
Maar eum, op dit moment (op mijn leeftijd en met mijn kapitaal) is er maar een factor die meespeelt hoor: Prijs en kosten :-) Alhoewel dat ik moet toegeven dat ik mij in onze fiësta toch wel kan terugvinden, vooral het interieur vind ik een aangename plaats om te vertoeven, kan beter, maar kan zeeeeeker ook slechter!
[quote]dekster schrijft,
14 April 2007 om 12:00
Mooie column, maar ik heb het idee dat vrouwen hier soms anders tegenaan kijken[/quote]
Nou, of ik ben dan een uitzondering of vrouwen kijken of het algemeen ook wel naar emotie.
Ik denk het laatste. Zo ben ik dol op mijn MX-5 en doe ik hem (bij voorkeur) niet weg!
Zelf ben ik van plan om een Terios of Tucson te kopen! Waarom?
Lekker stoer en handig met de baby (duurt nog wel even, maar komt eraan).
No Way, dat ik in een Suzuki Wagon R+ ga rijden, zoals mijn vriend voor durfte te stellen!!!
Kom nou… :roll:
Als ik puur op emotie een auto mag uitzoeken, stond er een Caterham Hayabusa o.i.d. op de oprit. Die staat er echter niet om de logische praktische redenen:
– ook mijn vrouw moet er mee kunnen (en willen) rijden
– waar laat ik mijn twee kinderen?
– oma moet er ook in (en uit!) kunnen (en willen)
– ik wil niet bij iedere politiecontrole aangehouden worden
– boodschappen doen
en zo kan ik wel even door gaan.
Ik kan alleen maar hopen dat in de nabije toekomst mijn financiele positie dusdanig verandert dat er plaats is voor een derde auto (naast die van mij en mijn vrouw)…
De emotie is bij mij, betreffende auto’s, meestal gekoppeld aan nostalgie. Zo reed mijn peetvader in een MB W123 en kijk wat ik nu rijdt! Tevens heb ik jarenlang VW gereden en dan meestal Kevers en aanverwanten als de 1600 e.d. Dit omdat mijjn vader ruim 30 jaar werkzaam is geweest bij een grote Volkswagen dealer.
(Helaas ben ik nog geen goede Karmann Ghia tegengekomen. Dat hiaat moet nog worden ingevuld… :()
Zoals JLJ een auto puur op emotie kiezen…dat kan ik niet! Tenzij ik de jackpot van de lotto zou winnen. Dan heb je geld genoeg om te experimenteren, maar dan nog zou mijn keuze Klassiek en Historisch zijn, alhoewel een AC Cobra meteen in mijn hoofd op komt.