Autoblog Garage: Renault Mégane R.S. Trophy – afscheid

Het gele monster mag weer terug naar het eigen nest. Tijd om nog één keer het net op te halen qua ervaringen.

Een speciaal woord moet ik wijden aan de banden. Semi-slicks zijn hartje zomer ronduit fantastisch en het zorgt er voor dat op alle belangrijke meetwaarden de Mégane R.S. Trophy net even wat scherper scoort. De sprint naar de 100 gaat sneller, de bochtsnelheden zijn hoger, de remweg is korter en de Nurburgring legt de Trophy sneller af. Als het droog is. En meer dan 20 graden. 

In september was er nog prima te rijden op deze banden, maar naarmate de herfst vorderde verloor het rubber het strijd met de elementen. Aan het profiel is te zien, dat waterafvoer niet perse de sterkste kant van de Bridgestones was, hoewel ik geen aquaplaning incidenten heb gehad. Minder goed zichtbaar is dat het rubber in de zomer lekker plakkerig is, maar in de winter dezelfde kwaliteit lijkt te krijgen als uitgedroogde kauwgum. Het lastige daarbij is ook dat de overgang tussen grip en slip abrupter gaat. Interessant is een auto met een wat ruigere afstelling, dat vergroot het allemaal wat uit he. Voor het volgende baasje van de Mégane R.S. Trophy: zoek naar goede winterbanden, dat heeft die nu echt nodig.

Een echte hothatch
Los van de banden was de Mégane R.S. Trophy wel een hothatch naar ons hart: om er het optimale uit te halen, moet je werken, maar dat betaald zich ook uit. Het Torsen sperdifferentieel op de vooras heeft een strenge baas nodig die doorpakt op het moment supreme. Torsen staat voor Torque Sensing, de sperwerking treedt dan ook pas op als je de boel echt provoceert. Net als met de meeste voorwielaandrijvers met sperdifferentieel moet je bij onderstuur het gas erop houden in plaats van te liften. Met een lichte vertraging (en soms klein hartinfarctje) gaat het sper werken, waardoor de neus van de auto als door magie weer richting de binnenkant van de bocht wordt getrokken. Best tegen natuurlijk he en als je het echt te bont maakt, dan treedt er nog heftiger onderstuur op. Dan krijg je namelijk op twee wielen (heftig) wielspin en gripverlies. Het devies is “genoeg” gas geven, alleen ervaring gaat je leren hoeveel dat precies is.

De Megane RS Trophy voor alledag
Bij het vorige artikel was er de vraag of ik meer over de praktische zijde van het rijden van de Mégane R.S. Trophy kon melden. Uiteraard kan dat, hoewel ik er niet mee op vakantie ben gegaan. De kofferbakruimte heb ik dus niet optimaal benut, maar het lijkt me een redelijk normale kofferbak voor het soort hatchback. De enige keer dat ik echt ruimte nodig was bij het vervoeren van een schilderij van 150 bij 200 centimeter. Dat pas echter in geen enkele normale auto, dus daar kon de Mégane ook niet voor worden ingezet.

Verder passen we met zijn vieren prima in de Mégane, hoewel ik altijd moet inschikken. Ik ben 1,94m en zet de stoel in veel auto’s maximaal naar achteren. Voor iedere rit met zijn vieren mocht de stoel een paar klikjes naar voren, anders volgde er protest vanaf de achterbank. Dat is in vrijwel alle auto’s zo, behalve de grotere suv’s, dus het valt de Megane niet aan te rekenen.

De kids hadden verder niet echt een uitgesproken mening over de Mégane R.S. Alleen auto’s met een ruige launchcontrol of met schermen achterin kunnen nog significante punten scoren bij de jeugdige jury in huize Karssen.
Het veercomfort is op het randje, het is geen onderstel wat hard is gemaakt om het hard te maken. Verschil met de reguliere Mégane R.S. is de montage van het Cupchassis met 25% stijvere dempers, 30% stijvere veren en 10% stijvere anti-rollbar.

Mijn eega vond het op sommige momenten een nerveus ding. Dat was op zich wel interessant dat ze het zei: tijdens bij uit accelereren op vochtig koud asfalt. Dan merk je dat met deze banden het Torsen diff voor serieus torque steer zorgt. Ik vind het wel grappig omdat ik weet wat er gebeurt en het lekker “mannelijk” is qua rijden, maar ze heeft een punt. Zo moeiteloos als een Audi S3 de bocht uit accelereert gaat het met de Mégane R.S. Trophy op dat soort momenten zeker niet.

Verbruik
Gemiddeld verbruik: bijna 1 op 11. Ik ben niet zo goed in zuinig rijden. Ik kan het wel, maar wil het niet, zo blijkt. Na 2 maanden kwam ik er overigens pas achter dat de  Mégane R.S. Trophy ook een Comfort stand heeft, waar het motorgeluid nog verder wordt terug geschroefd. Misschien had dat geholpen, de klappen uit de uitlaat in de Sport stand waren in ieder geval de verkeerde incentive voor een eco run. Dat het 1.8 blok er ook lekker aan sleurt met zijn 300 pk en 400 Nm koppel, helpt ook niet. Het is te leuk om sprintjes te trekken. Ik besef met overigen nu pas dat ik tot mijn grote schaamte de Mégane R.S. Trophy niet getopt hebt en dat terwijl Renault claimt dat die 260 km/u haalt. Een gemist kans dus! Gezien het koudere weer heb ik de sprint naar de 100 in 5,7 seconden ook niet kunnen ervaren, maar vlot is de Trophy zeker. 

De navi
Eerlijk is eerlijk: dat is even wennen. Pas na een maand kwam ik erachter dat er bovenaan het scherm kleine iconen staan om meteen naar radio, navigatie en telefoon te gaan. De toptip van mijn kant is om als beginnend Renault rijder direct stilstaand de stengel achter het stuur te bestuderen waarmee je het infotainment systeem kan bedienen. Rijdend kan je de opschriften niet zien, je moet ze even opslaan in je systeem voor een handige werking.

Conclusie
Als ik de Mégane R.S. Trophy in één zin zou moeten samenvatten, zou het dit worden: Een echte, ruige hothatch voor gevorderden, wat de rauwe randjes die die ook heeft meer dan goed maakt. Hij werd regelmatig ingepikt door leden van de redactie, wat ook weer iets zegt over de Renault Sport heritage.