Autoblog garage prequel: Jaapiyo’s 944 komt naar Nederland

Jaja, na enorme druk van collegae ga ik ook maar voor de Autoblog Garage-bijl. Oplettende lezers kennen mijn Porsche 944 al een beetje van diens eerste belevingen in Nederland. Maar voor deze installatie in de reeks, eerst maar even terug in de tijd om te beginnen bij het begin.

Want ja, voordat ik bij de RDW aanbelandde voor de horrordag des doods, was er natuurlijk al het nodige gebeurd. Laten we maar beginnen met de keuze voor de Porsche 944. Waarom viel mijn oog uiteindelijk op deze Teutoonse instapper, het prachtige design van Harm Lagaay dat ooit verguisd werd door 911 fanaten?

De keuze voor de 944

Wel, zoals jullie weten ben ik een beetje een dinosauriër. Het is een beetje lastig toe te geven als iemand die over auto’s schrijft, maar euhm, nieuwe auto’s doen me vaak niet zo veel meer. Tuurlijk, als we het hebben over een 812 Superfast of 911 GT3 Touring gaat mijn hart wel degelijk sneller kloppen. Maar ja, voor de rest is het vaak een beetje vanille tegenwoordig. En dat wil je niet, want in vanille zit immers bevergeil. Patsa! Meteen je vlaflip van vanavond verpest.

Ik had al een youngtimer, in de vorm van een machtig mooie Sienarot E46 320Ci uit 1999, maar ik wilde iets wat nog een beetje spannender en ouder was. Als vroege twintiger had ik al eens (online) gekeken naar de BMW E9 en die ene Alfa Romeo coupé die geleverd is onder 524 namen. Maar hoewel de aankoopprijs daarvan destijds met wat verbeeldingskracht te doen was, realiseerde ik me dat ik er als student zonder knutseltalent en zonder vast inkomen weinig mee kon. Een paar jaar later had die boot definitief de haven verlaten, want toen waren ze opeens dubbel zo duur.

Niet getreurd, ik had inmiddels een nieuw object van affectie gevonden in de vorm van de Porsche 944. Deze onvolprezen ‘betere Miata’ met begeerlijke badge was nog niet écht opgepikt door handelsbaasjes. De auto is redelijk licht (voor huidige begrippen, niet per se destijds), kwam uit de jaren ’80, analoog en best een apart ding in het huidige straatbeeld. Je weet hoe het dan gaat, hoe meer je er naar kijkt, hoe meer je er een wil hebben.

Op zich is dat laatste wel apart. Toen mijn moeder de auto zag, lepelde ze namelijk een anekdote op over een piepjonge @jaapiyo. Volgens de overlevering was ik als circa vijf- of zesjarige met haar aan het wandelen, toen we een heuse 944 ontwaarden met de eigenaar ernaast. Ze zei ‘kijk @jaapiyo, een Porsche’, waarop ik zonder pardon de ziel van de eigenaar brak door de woorden uit te spreken ‘ja maar het is niet de goede Porsche’.

Enfin, de 944 is misschien als broccoli. Je moet ‘m even leren waarderen. Ondertussen zag ik echter ook dat steeds meer mensen daarin slaagden. Tijd ging voorbij, prijzen liepen op. Een hele vroege (1982) donkergroene in EU-spec mét airco (waarover later meer) ging aan me voorbij. De vraagprijs in Duitsland was 5.800 Euro. Nu geldt dat als een ongelooflijk koopje, destijds vond ik het net even teveel. Dom dom dom. Maar waar één deur sluit, gaan anderen weer open.

De keuze voor ‘Murica

Ik kwam op foto’s en video’s wat 944jes tegen in Amerikaanse spec. Er zijn er daar veel meer geleverd. Dat zie je nu nog steeds in het aanbod. Er staan meer exemplaren te koop, de prijzen zijn iets lager én ze hebben allemaal airco. Dat laatste is op de Europese versies een rariteit. Ik vind het zelf toch wel lekker om te hebben. Daarbij vind ik de 944 misschien wel de enige auto die mooier is met de welbekende US-spec bumpers. Geeft de bips net wat meer smoel. Plus de sidemarkers zijn ook wel gaaf.

Eigenlijk alleen voordelen dus. Of nou ja, oké, de motor van de US-spec is ietsje laffer omdat Porsche die robuuster heeft gemaakt tegen matige brandstof. Ontboezeming twee: ik geef niet zoveel om pk’s in een straatauto. Het moet gewoon een beetje vlot zijn. Dat @willeme me vervolgens om de oren rijdt met zijn satansap-raket doet geen pijn. Of nou ja, een beetje pijn dan.

Row your boat

Maar goed, hoe vlieg je dat dan aan, een auto kopen in de States? Eigenlijk gewoon gung-ho op de goede gok. Destijds begon ik met zoeken op dailylister.com, een soort gaspedaal, alleen dan voor Amerika. Er stonden daar destijds vier of vijf pagina’s vol met resultaten naar de zoekterm ‘Porsche 944′. Toegegeven, sommigen waren extreme barrels, LS-swaps of stiekem een 996 of 928. Hoe dan ook vond ik het uiteindelijk te tricky om via die site iets te kopen. Tegenwoordig lijkt ‘ie ook niet meer echt te werken.

Ebay leek me dan toch de ‘veiligere’ optie. Ik had al een offerte gevraagd bij een transportbedrijf uit Schiedam wat het ongeveer zou kosten om een 944 naar Nederland te verplaatsen. Het voordeel is dat de invoerrechten en BTW op een klassieker voorlopig on-Nederlands schappelijk zijn, dus de transportkosten zelf zijn feitelijk meteen je grootste kostenpost. Een geinig weetje wat je hierbij opdoet (ook een reden om dit avontuur te beginnen) is een oude scheepsvaarderswet genaamd Averij-grosse.

Averij-grosse komt erop neer dat als de boot waarop jouw product verscheept wordt met man en muis vergaat (of gewoon schade oploopt), je aansprakelijk bent voor een deel van de schade. Het is een soort solidariteitsbeginsel. Ook als de container waarin jouw Porsche staat geen centje pijn heeft, kan je aansprakelijk worden gehouden voor een deel van de schade aan de rest van de boot/lading. Dit deel is afhankelijk van de waarde die jouw vracht vertegenwoordigt in relatie tot de totale waarde van ship en lading.

Het risico kan je dan -uiteraard- weer afdekken met een verzekering. Ik vond het allemaal even interessant als schimmig, dus heb ik maar een vinkje voor de verzekering gezet. Ik had geen zin in de mededeling ‘je container is met een paar andere van de boot afgestuiterd dus je krijgt geen Porsche. Om het goed te maken hebben we in plaats daarvan nog wel een dikke rekening voor je’.

Bieden maar

Met dat vinkje ook uit de weg geruimd, was het éindelijk tijd, om keihard te gaan bieden. Al snel was het raak. Ik kreeg een mailtje van Ebay dat ik een absolute winnaar was. De prijs: een zilvergrijze 944 met een beige pinstripe interieur uit 1984. Ondanks het gebrek aan kleur niet te versmaden door het fraaie interieur. Het was een Type I met het oude dash zoals ik ‘m wilde hebben. Enthousiast nam ik contact op met de verkoper, met de mededeling dat ik ‘m graag subiet wilde afrekenen.

Helaas liet de verkoper weten dat het feest niet doorging. Hij vond de prijs te laag en was vergeten een ‘reserve‘ in te stellen. De prijs was ook laag, doch in feite is zo’n koop wel bindend. Maar ja, ga daar maar eens aan sleuren, dat wordt niks natuurlijk. Omdat ik de auto toch graag wilde hebben, heb ik de eigenaar gevraagd wat ‘ie dan wel wilde hebben. Ik zat in de tunnel en was inmiddels bereid om de pegulanten allemaal op tafel te leggen. Maar het mocht niet baten. De beste man had duidelijk koude voetjes gekregen en wilde de auto helemaal niet meer kwijt. Balen, maar ook wel begrijpelijk.

Twee keer is scheepsrecht

Niet veel later werd mijn oog gevangen door een andere 944, dit keer een exemplaar in Indisch Rot. Het was niet per se de kleur die ik heel graag wilde, al is het eigenlijk alleen maar omdat het de meest voorkomende kleur is waarin de 944 geleverd is. Daarnaast is rood ook moeilijk net te houden, de lak is notoir gevoelig voor zonlicht. Deze 944 zag er verder wel net uit, vooral ook van binnen. Dan bedoel ik niet het dash, want daar zitten scheurtjes in zoals bij vrijwel alle 944jes, maar de rest oogde puik. Het verhaal ‘klopte’ ook. De verkoper die een flinke inzichtelijke track record had op Ebay van verkochte items rangerend van swekkerige leren jacken tot Momo-stuurtjes, had een 964 gekocht en dus mocht de 944 weg.

Even later was ik potdikke alweer een ontzettende winnaar volgens het mailtje van Ebay. Deze mededeling kwam echter op het slechtst mogelijke moment. Mijn ouders hadden net één dag van te voren ondervonden dat ze onder valse voorwendselen een schadebak hadden gekocht bij een handelaar in Soest. Ja, dan is blind een paar duizend Euro overmaken opeens toch even een dingetje. Ik wilde iets meer zekerheid en pleegde een transatlantisch belletje naar de VS om nog een paar ‘vragen’ te stellen. Feitelijk wilde ik gewoon weten of ik überhaupt iemand aan de lijn kreeg die soort van oké was. En toen…

Maar gewoon op de tanden gebeten en via ietwat ingewikkeld gedoe het geld overgemaakt. Hoe groot is immers de kans dat het twee keer misgaat in korte tijd? De eerste 500 Dollar betalen via Ebay is simpel, voor de rest van het bedrag krijg je te maken met het zwaar verouderde Amerikaanse bankensysteem. Op zich wederom trouwens weer een goed leerproces.

Het lokale transport en de boottocht naar huis werden vervolgens door de verscheper verzorgd. Je moet hiervoor zelf wel nog de nodige formulieren invullen, maar daar leiden ze je wel doorheen. Van de verkoper kreeg ik foto’s van het opladen en van de verscheper foto’s van de auto in de haven van New York.

Uiteindelijk duurde het in mijn geval nog tot de winter alvorens ik de auto zelf in mijn armen kon sluiten. Het was een glorieus moment, want de auto bleek in principe prima in orde te zijn. De motor liep goed rond, de auto had geen klappers gehad en er was nul-komma-nul roest. Je kan dus officiëel beter een auto online kopen in Verweggistan dan bij een importboer. Kort daarna ging ik overigens met de auto naar de RDW…