Autoblog Garage: Mégane R.S. Trophy, wat vond de redactie?

Natuurlijk, testchef Wouter was het baasje van de Renault Mégane RS Trophy (handgeschakeld) de afgelopen drie maanden. Maar er zijn nog wat mensen met een mening over deze Renault.

Casper: De Trophy is een echte stap voorwaarts
Toen ik in februari 2018 kennis mocht maken met de toen splinternieuwe Mégane R.S. was ik deels onder de indruk en deels teleurgesteld. Onder de indruk omdat Renault toch weer een dikke, snelle, fantastisch sturende hatchback met vooruitstrevende en gekke techniek had weten te bedenken. Teleurgesteld omdat ik een rauw randje miste, het onderstel aan de zachte kant vond en spektakel miste. De Cup-versie reden we alleen op een biljartlaken van een circuit, waarbij we dus weinig nuttigs konden ervaren over het onderstel. Ook de handbak mochten we toen op de openbare weg niet rijden.

De Trophy lost dat op: er is een rauw randje nu dankzij het straffere onderstel, de handbak en de extra herrie. Het is een fijne machine die wél spektakel biedt en geen glimlach maar een grijns op mijn gezicht toverde. En dat allemaal ondanks de barre weersomstandigheden waarin ik met de Mégane Trophy reed. Omstandigheden waarin de zeer agressieve banden duidelijk meer bedacht waren voor een Middelandse Zee-klimaat dan een Noordzee-in-november-klimaat. Ondanks dat had ik toch een hoop plezier met de R.S. Trophy.

Met een iets prettiger set banden en beter weer had ik waarschijnlijk de sleutels niet meer teruggegeven aan Wouter. Ondanks dat matige infotainmentsysteem, dat een auto van €60.000 euro onwaardig is. Maar er is iets dat Renault Sport altijd weer in hun auto’s weet te verpakken waardoor je de minpunten lijkt te vergeten. De geweldige besturing bijvoorbeeld en de fantastische sportkuipen. En de looks, zeker in het geel is het een absolute nekkendraaier.

Ruben: Een echte zomerauto
De Mégane R.S. Trophy is een auto waar jij als rijder je tanden in moet zetten. Een auto die je altijd en overal weet uit te dagen. Fijn als je dat ook wil, maar voor een alledaagse auto is de Trophy naar mijn smaak een tikkeltje te hardcore. De hot hatch komt het beste tot zijn recht met mooi weer én mooie wegen. Als je dan nog geen grijns op je gezicht krijgt moet je naar de dokter.

Het is enerzijds jammer dat de Trophy het redactienest verlaat. Anderzijds kunnen we er vrede mee hebben. Met de natte, gure en koude maanden waar we ons nu in bevinden haal je niet de fun uit de Mégane R.S. Trophy waar hij voor bedoeld is. En dat zou zonde zijn.

Over opvolger: is het niet wishful thinking om over een eventuele opvolgende duurtester te praten? Anyway: dat zou in mijn geval de Toyota Supra zijn: ook speels, ook snel, maar meer comfort. Op praktisch gebied lever je in, maar ik heb (nog) geen kiddo’s.

Michael: ja doe maar! met automaat..
Ja, die Mégane, wat vond ik daarvan? Ik moest letterlijk even omschakelen (pun intended). Want ja, onze grote grijze presentatieheld stoot wel een dikke 20cm eerder zijn hoofd dan ik, maar ik kan prima sturen in de Mégane met de bestuurdersstoel in ‘standje Wouter’. Let op de nuance: STUREN gaat prima, maar naar mijn zin moet ik net even te ver reiken naar de versnellingspook. Dus hup, stoel naar voren was bij mij dus de praktijk.

Het Duitsland-tripje samen met de Alpine 110 maakte het voor mij duidelijk. Heerlijk spelen met de Mégane RS op de snelweg en in de juiste versnelling gaf hij de 110 goed partij op de Autobahn. Ook omdat hij door zijn hogere gewicht net iets stabieler aanvoelde. De snelweg af, of bij een baustelle miste IK wel de automaat van de Alpine. Ik kan me levendig voorstellen dat wanneer je niet aan de ‘polderzijde’ van Nederland woont, je echt veel lol gaat hebben van de handgeschakelde RS. Bij mij mag je echter gewoon een Mégane met dubbele koppeling voor de deur zetten.

Martijn: De mannen in Dieppe kunnen het nog
Ken je dat gevoel op het moment dat er een nieuwe versie van de door jou geliefde smartphone uitgebracht wordt? Het apparaat dat je dag in, dag uit gebruikt, duizenden berichten op typt, video’s op kijkt, foto’s mee maakt, urenlang vasthoudt. Dat apparaat is dan ineens oud. Zelfs zonder dat je er ooit ontevreden over was, is daar ineens die irrationele hebzucht naar de nieuwste versie, die uiteraard alles veel beter, mooier en sneller kan.

Begin 2018 mocht ik met Casper op pad om in Spanje kennis te maken met de Renault Mégane IV RS, terwijl ik zelf op dat moment naar volle tevredenheid in een Mégane III RS reed. Ik was bang dat de nieuwe versie hetzelfde effect zou gaan hebben als die nieuwe smartphone, dat mijn eigen auto ineens oud zou zijn. Maar al snel maakte zich een verwarrende mix van emoties kenbaar, waarbij ik heen en weer geslingerd werd tussen vreugde en teleurstelling. Vreugde over het feit dat mijn trouwe gele metgezel nog steeds een uitstekend scheurijzer bleek te zijn, teleurstelling over de toch wel wat minder sportief aanvoelende nieuwe RS. Kort daarvoor reden we de Hyundai i30 N, een auto die juist wél lekker sportief aanvoelt, lekker speels is om mee te rijden en voelt alsof er constant een rauw randje aanwezig is. De Mégane IV RS die wij reden beschikte ook nog eens over de EDC-automaat en miste een sper, allebei eigenschappen waar de sportieve beleving niet van opknapt.

Het leek een beetje alsof Renault maximaal had ingezet op het creëren van een alternatief voor de Golf GTI, terwijl het voorheen juist het brutaalste jongetje uit de klas was. Nou zal de Golf GTI niet snel een groepstest van hot hatches winnen op basis van zijn sportieve eigenschappen, maar het blijkt toch telkens weer een goede alleskunner. En ook op dat gebied wist de Mégane IV RS niet te overtuigen: de EDC haalt het niet bij Volkswagens DSG, het interieur is minder fraai afgewerkt, de navigatie minder gebruiksvriendelijk, etcetera. Niet direct de eerste eigenschappen waar je een hot hatch op selecteert, maar als de auto qua rijden wat braver is geworden, zul je het daar toch van moeten hebben.

Groot waren dan ook mijn verwachtingen toen Renault de Trophy-versie van de Mégane IV RS aankondigde. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mijn Mégane III RS verre van standaard was, met onder andere het Cup-pakket met sperdifferentieel, een onderstel van AST, meer vermogen, en meer herrie. Ik heb nooit gereden met een standaardversie van de III RS zonder Cup-pakket, maar ook die werd destijds beticht van een minder sportief karakter dan de II RS die hij opvolgde.

Gelukkig werden mijn verwachtingen volledig waargemaakt toen ik een rondje deed in de Trophy-duurtester. Lekker rauw, wat beweging in het stuur bij volgas, meer herrie, een sperdifferentieel dat je mooi de bocht uit trekt, een handbak, dít is wat je van een RS-model van Renault verwacht! De supersportieve banden van Bridgestone passen niet helemaal bij Hollands herfstweer, maar ergens draagt dit ook weer bij aan de sensatie, dit is een auto waarbij je echt moet werken om er prestaties uit te halen. En nee, de gele kleur, de brede body en het stugge onderstel zullen niet iedereen kunnen bekoren, het is typisch een auto die constant om je aandacht vraagt. Ik vind dat een heerlijke eigenschap van een hot hatch, maar snap ook dat er mensen zijn die liever een Golf GTI kiezen.

Mijn Mégane III RS is inmiddels vervangen door iets anders, maar toch voelde ik het ineens: die irrationele hebzucht naar de nieuwste versie! De mannen in Dieppe kunnen het nog!