Autoblog Garage: de Chrysler Crossfire van Machiel

Machiel heeft zijn eerste auto gekocht en voegt daarmee een Chrysler Crossfire toe aan de Autoblog Garage.

Een eerste auto is altijd een speciale auto. Al is het een Daihatsu Cuore. Er is ook helemaal niks mis mee om met een lekker goedkoop karretje te beginnen. Sterker nog: dat is wat slimme mensen doen. Toch besloot ik persoonlijk het iets hogerop te zoeken met mijn eerste auto. Ik had al een paar jaar mijn rijbewijs op zak en ik had voldoende spaarcentjes. Ik besloot daarom meteen met iets leuks te beginnen. Tegelijkertijd was ik niet van plan al te veel geld stuk te slaan op mijn eerste auto. Zoals de titel al verklapt kwam ik op deze manier uit bij een Chrysler Crossfire.

Waarom een Crossfire?

Waarom in vredesnaam een Chrysler Crossfire? Om even terug te gaan naar het begin: in eerste instantie was ik helemaal niet op zoek naar een coupé, sportwagen of iets dat daarop leek. Ik had eerst een – tamelijk arbitrair – budget genomen van €6.000 en was in deze prijsklasse aan het kijken naar een leuke B- of C-segment hatchback. Niets geks, maar gewoon een vlotte auto van maximaal 15 jaar oud. Een redelijk verstandige eerste auto dus.

Daar is weinig van terechtgekomen. Het is uiteindelijk geen hatchback geworden maar een fastback. De Crossfire dus. Dit is eigenlijk in geen enkel geval een voor de hand liggende keuze en zeker niet als eerste auto. Maar dat is juist een van de redenen waarom deze auto mij aansprak.

Ik had om eerlijk te zijn nooit echt veel aandacht besteed aan de Crossfire, maar terwijl ik op zoek was naar een eerste auto zag ik dat de prijzen best wel behapbaar waren. Voor minder dan €10k kun je prima exemplaren vinden. In eerste instantie was de Crossfire absoluut geen serieuze optie, maar het begon toch te kriebelen. Hoe vaker ik naar de auto keek, hoe mooier ik ‘m ging vinden.

Het unieke design was niet het enige wat mij aansprak, hoewel dat wel de eerste vonk was. Wat voor mij persoonlijk ook de aantrekkingskracht vergroot is het feit dat je ze bijna nooit ziet op de Nederlandse wegen. Ik hou wel van auto’s die een beetje obscuur zijn. Bovendien heeft de Crossfire met de 3,2 liter Mercedes V6 een meer dan puike motor onder de kap. En dat de techniek wat minder exotisch is dan het uiterlijk is alleen maar een voordeel. Is het alleen maar hosanna? Nee, ik hoorde over de rijeigenschappen en met name het stuurgedrag wat minder positieve geluiden. Maar het was al te laat: ik was verkocht. Ik wilde een Chrysler Crossfire. Er was geen weg meer terug. 

Concurrenten?

Heb ik ook nog concurrenten van de Crossfire overwogen? Om eerlijk te zijn: niet echt. De eerste reden was simpelweg het budget. De Crossfire zat al aan de bovenkant van mijn – ietwat opgeschroefde – budget. Alle concurrenten (denk aan de technisch identieke SLK R170, de eerste generatie Audi TT, de BMW Z3, de Nissan 350Z) zijn gewoon duurder. Deze auto’s waren voor mij dus niet echt een optie, ook al zitten er ongetwijfeld auto’s tussen die leuker rijden dan een Crossfire.

Los van het financiële aspect: het zijn stuk voor stuk auto’s waar ik niet écht hebberig van wordt. Aziatische auto’s zijn sowieso niet mijn ding, een SLK R170 en Z3 vind ik gedateerd ogen en een TT heeft voor mijn smaak een te hoge aaibaarheidsfactor. Daar komt bij dat ze minder exotisch zijn dan een Chrysler Crossfire. Ja, een Crossfire is onderhuids een SLK, maar de uitstraling is (naar mijn bescheiden mening) veel specialer en tijdlozer.

Wat voor Crossfire?

Goed, het moest dus een Crossfire worden. Dan is vraag twee: wat voor Crossfire? De auto is in twee motorvarianten geleverd, dus het aanbod is lekker overzichtelijk. Je hebt de standaard Crossfire met een 3.2 Mercedes V6 en de Crossfire SRT-6, ook met een 3.2 Mercedes V6. Dit laatste blok is identiek aan dat van de SLK 32 AMG en levert dankzij een supercharger 335 pk in plaats van 218 pk. Een SRT-6 is alleen een stuk duurder, dus die lag buiten mijn bereik. En 218 pk (en 310 Nm koppel) is ook gewoon voldoende voor een auto die rond de 1.300 kg weegt. Daar komt bij: voor een eerste auto bestaat er zoiets als ‘teveel vermogen’.

• 

• 

Vervolgens is er de keuze tussen de Coupé en de Roadster. Ik ben niet per se een cabriopersoon en aan dit type auto kleven toch wat nadeeltjes. Ook deze keuze was dus niet heel moeilijk. Daar komt bij dat de Roadster niet de fastback-achterkant heeft die de Crossfire juist zo uniek maakt. 

Het volgende dilemma is: wordt het een handgeschakelde zesbak of een vijftraps automaat? Hoewel een automaat waarschijnlijk beter bij het GT-karakter van de Crossfire past en @willeme me waarschuwde dat de handbak “een zompige pot koude erwtensoep” is, wilde ik toch zelf schakelen. Het moest dus een handgeschakelde Crossfire Coupé worden.

Qua uitvoeringen is het niet heel moeilijk: het gros van de exemplaren is een Limited-uitvoering (what’s in a name?). Dit is dus een vrij complete uitvoering met lederen bekleding, stoelverwarming en elektrisch verstelbare stoelen.

Qua kleuren was het wat lastiger. Ik ben een groot liefhebber van auto’s met een kleurtje. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit een grijze auto te kopen en zwart of wit is ook niet mijn eerste keus. Helaas is het gros van de Crossfires grijs of zwart. De standaard Crossfire Coupé is eigenlijk maar in twee echte kleuren geleverd: lichtblauw en donkerrood. Dat laatste vond ik met afstand de mooiste kleur voor dit model.

Speld in een hooiberg

Om een lang verhaal kort te maken: ik moest dus een rode Crossfire Coupé met een handbak zien te vinden. In Nederland, want ik was nog niet toe aan de extra rompslomp van importeren. Daar kwam bij dat ik nog nooit in een Crossfire had gereden, dus ik wilde niet helemaal naar Duitsland rijden om er daar vervolgens achter te komen dat zo’n ding beroerd rijdt of voor geen meter zit. Uiteraard heb ik voor de grap wel even gekeken op de internationale websites: het dichtstbijzijnde exemplaar wat aan de genoemde wensen voldeed stond in Frankrijk.

Ik had dus behoorlijk specifieke eisen. Een beetje té specifiek eigenlijk. Om even een beeld te geven: er zijn 22 rode Crossfire Coupés in Nederland en daarvan hebben er maar drie een handbak. Het was dus zoeken naar een speld in een hooiberg. En het liefst wilde ik ook een origineel Nederlands exemplaar, wat het aantal terugbrengt tot één enkele auto.

Ik was uiteraard alle occassionwebsites langsgegaan die ons land rijk is, maar nergens werd een rode Crossfire Coupé aangeboden. Laat staan eentje met een handbak. Ik besloot daarom op een dag mijn geluk te proberen bij de Facebook-groep van Crossfire Owners Benelux. Ik had me aangemeld en verteld waar ik naar op zoek was, maar zij konden me in eerste instantie ook niet helpen. Ik kreeg wel een handige checklist (waarvoor dank), maar de auto waar ik naar op zoek was wisten zij ook niet te staan.

Het leek er dus op dat ik genoegen moest nemen met een exemplaar dat niet volledig aan mijn wensen voldeed. Tot de avond van diezelfde dag. Toen plaatste er namelijk iemand een bericht in de groep met de boodschap dat hij er over dacht zijn Crossfire weg te doen. Geloof het of geloof het niet, maar dat was de enige echte handgeschakelde rode Crossfire Coupé die origineel in Nederland geleverd was.

Ik kon natuurlijk mijn geluk niet op dat uitgerekend deze auto op uitgerekend dit moment werd aangeboden. De auto bleek ook nog eens een nette kilometerstand te hebben (97.000 km) en de prijs die de verkoper vroeg was ook alleszins redelijk. Ik maakte dus meteen een afspraak voor een proefrit.

De proefrit

Met de Crossfire checklist kwam ik goed beslagen ten ijs. Ook had ik iemand bij me met diagnose-apparatuur zodat we de auto eventueel even ter plekke uit konden lezen. Bij de eerste inspectie viel de auto absoluut niet tegen. De eigenaar had de auto altijd binnen gezet, er ‘s winters niet mee gereden, kortom: er was uitstekend voor gezorgd. Ik had vooraf ook al facturen en het onderhoudsboekje ingezien en ook dat was allemaal dik in orde. De eigenaar had aan de telefoon nog iets gezegd over een ABS-lampje dat op sommige momenten kon gaan branden, maar dat was geen reden om me zorgen te maken. Sterker nog: dat schept juist vertrouwen, want hij had het ook niet kunnen zeggen.

Er was dus geen vuiltje aan de lucht. Dat wil zeggen: totdat we vroegen of we de auto uit mochten lezen. Dat mocht namelijk niet, om onduidelijke redenen. Jammer, maar dat hoefde alleen nog niet meteen een dealbreaker te zijn. Eerst maar eens een proefrit maken.

Zo gezegd, zo gedaan. Er was alleen een kleine tegenvaller: bij het starten bleek er een lampje te branden. Geen ABS-lampje, maar een motormanagementlampje. Dit hoeft ook helemaal geen dealbreaker te zijn, maar je wilt natuurlijk wel weten wat dit te beteken heeft.

Helaas viel er niet te praten over uitlezen. De verkoper wilde hem wel uit laten lezen bij een garage, maar alleen als ik de auto zou kopen. En ik wilde hem pas kopen als ik wist wat de oorzaak was van het brandende lampje. Een impasse dus. Zodoende kon ik met lege handen vertrekken.

Jammer, maar helaas: ik zou deze auto dus af moeten strepen. Althans, daar was ik op dat moment van overtuigd. Dit was natuurlijk ontzettend zonde, omdat het precies de auto was die ik zocht. De proefrit was verder ook niet tegengevallen. Een Crossfire rijdt misschien niet als een Porsche, maar dat had ik ook niet verwacht. Het vermogen en koppel dat in ruime mate aanwezig was, het geluid (de uitlaat was niet helemaal standaard), de zitpositie, het beroerde zicht rondom: dit alles geeft je toch het gevoel dat je in iets bijzonders rijdt. Ik wilde dus nog steeds een Crossfire. En dat lampje kon net zo goed iets onbenulligs zijn. De onderhoudshistorie wees uit dat het absoluut geen verwaarloosde auto was. Maar ja, als je het niet eens kunt worden met de verkoper houdt het op.

De boosdoener

Ik had er oprecht niet op gerekend dat ik nog iets zou horen van de verkoper, maar twee dagen later ging de telefoon. Of ik nog interesse had in de Crossfire. Dat had ik zeker, maar voordat ik een beslissing kon maken wilde ik wél weten wat de oorzaak was van het brandende lampje. Gelukkig konden we er deze keer alsnog uitkomen. De verkoper zou de Crossfire de volgende dag netjes naar de garage brengen, de auto uit laten lezen en als er wat aan de hand was op zijn kosten laten repareren.

De garage stelde vast dat de inlaatluchttemperatuursensor de boosdoener was. Niks ernstigs dus en zeker geen reden om de auto te laten staan. Tegen mijn verwachtingen in was het dus toch nog goedgekomen: ik zou de precies auto te pakken krijgen waar ik naar op zoek was. Gelukkig verliep de verdere afhandeling vlekkeloos. We hadden een nieuwe afspraak gemaakt en ik kon die dag de rit naar huis maken in de Crossfire, als officiële eigenaar.

• 

• 

• 

• 

• 

Toch wist ik nog niet 100% zeker dat de auto in orde was. Ondanks het feit dat ik telefonisch contact had gehad met de garage had ik niet zwart op wit de foutcode gezien. Bij thuiskomst heb ik de auto dus maar even opnieuw uit laten lezen. Daarbij bleek dat het toch iets anders was dan wat ik had begrepen van de verkoper en de garage. De boosdoener was nu de ‘secundaire luchtpomp’.

Dit is geen cruciaal onderdeel, maar als het vervangen moet worden kost dat wel een paar honderd euro. Aangezien ik niet de hoofdprijs had betaald was dat geen punt geweest, maar gelukkig bleek dit niet nodig te zijn. Vraag me niet wat er precies aan de hand was (zo technisch ben ik niet), maar na reparatie van een relais en het verwijderen van de foutcodes kwam het lampje niet meer terug.

Uiteindelijk heb ik dus absoluut geen kat in de zak gekocht. Integendeel. Dat de auto in de samenstelling die ik zocht überhaupt werd aangeboden in Nederland was al een wonder. Daarnaast bleek het ook nog eens een goed onderhouden exemplaar te zijn met nog geen ton op de klok.

Upgrades

Waar ik ook mee in mijn nopjes was: de vorige eigenaar had de auto nog een aantal upgrades meegegeven. Aangezien je zulke dingen niet door kunt rekenen in de prijs, kreeg ik die in feite cadeau. 

Het was je misschien niet direct opgevallen, maar de auto is bijvoorbeeld verlaagd. Dat is geen overbodige luxe vanuit optisch oogpunt, want een Crossfire staat standaard eigenlijk iets hoog op zijn pootjes. De keerzijde is dat de auto wel wat harder is geveerd, maar het is nog prima uit te houden. Voor mensen die nog een centimeter of twee langer zijn dan mij zou het waarschijnlijk wel een probleem vormen. Dan ga je met regelmaat je kop stoten tegen het dak. Maar ik zelf heb nergens last van. De auto is overigens ook niet dusdanig verlaagd dat drempels een serieuze bedreiging vormen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Wat ook is aangepast: de uitlaat. Niet iedereen zal er op zitten te wachten, maar persoonlijk hou ik wel van een potje ongegeneerd herrie schoppen op zijn tijd. Dat kan met deze auto, want er zit een cut-out systeem onder. Met een klep dus. Doe je de klep open dan klinkt de auto als een beest, doe je de klep dicht dan wordt de V6-sound weer gereduceerd tot een beschaafde grom. Ideaal dus. 

Met de klep open is het dus feest, maar ik moet eerlijk zeggen: ik ben blij dat hij ook dicht kan. Het geluid is namelijk echt teveel van het goede voor langere tijd. Toch ben ik tevreden met deze upgrade. Ik had er vooruitlopend op de zaken namelijk al over zitten denken om het zelf te laten doen.

Waar ik van tevoren nog niet aan gedacht had, maar wat wel een welkome toevoeging was: een achteruitrijcamera. Het zicht naar achter is vergelijkbaar met het zicht door een brievenbus, dus een achteruitrijcamera is geen overbodige luxe.

De camera staat in verbinding met het Pioneer multimediascherm, wat meteen de volgende upgrade is. De nieuwe radio detoneert enigszins met de rest van de middenconsole en het uitgeklapte scherm blokkeert grotendeels de knoppen van de klilmaatregeling, maar dat heb ik er wel voor over. Het interieur oogt sowieso wat gedateerd en zelfs ietwat goedkoop, dus een niet matchende radio maakt dan ook niet meer uit. Ik kan nu wel mooi mijn Spotify-playlists afdraaien en ik kan tenminste zien wat er achter de auto gebeurd.

Ben ik dus blij met mijn aankoop? Absoluut. Dat zegt alleen niet zoveel (iets met cognitieve dissonantie). Maar uiteindelijk gaat het om het gevoel dat je bij een auto hebt, dus wat maak het ook uit? Er is eigenlijk maar één ding dat me dwars zit: dat de midlifecrisis nu al heeft toegeslagen belooft niet veel goeds voor mijn levensverwachting.