AB-lezers vertellen over hun NorthCoast500 roadtrip

Ze willen de ervaring delen van een geweldige (en zeer toegankelijke) roadtrip, een must voor iedere petrolhead!

Gedurende het laatste weekend van februari (23/02 – 25/02) hebben wij, twee autogekke vrienden, de NorthCoast500 in Schotland gereden. In 3 dagen tijd hebben we 1457 km gereden met een gemiddelde van 62 km/u, over Schotse B-weggetjes. De NorthCoast500 (NC500) is nog relatief onbekend, maar volgens kenners zijn het de mooiste wegen/routes ter wereld. Een item van Rory Reid in Top Gear seizoen 23, waarin hij de nieuwe Ford Mustang test, gaf destijds ook een boost aan de omgeving, omdat er schitterende beelden werden getoond.

Aanvankelijk verklaarden we onszelf voor gek. Uitgerekend in de koude wintermaand februari een roadtrip door Schotland in een – daar komt ie – rental Vauxhall Astra. Op het moment van boeken hadden we niet veel keus, maar we dachten al wel om ter plekke een upgrade te boeken. Elke huurauto is meestal prima, omdat de auto toch niet van jezelf is en daardoor nooit wordt ontzien. Bij aankomt op vliegveld Edinburgh liepen we naar onze vrienden van het autoverhuurbedrijf. We konden natuurlijk niet wachten om de sleutels van onze grijze muis in ontvangst te nemen. Eerst probeerde hij ons echter te paaien met een Mercedes-Benz GLE, maar de extra kosten waren te gortig en het is niet echt een rijdersauto geschikt voor kleine B-weggetjes. We vertelden meteen dat we de NC500 gingen rijden en lieten duidelijk doorschemeren dat de auto de komende dagen min of meer ons hotel zou worden. Per dag stond er namelijk zo’n 10 uur autorijden op het programma. Ruimte hadden we echter niet nodig, maar iets compacts en leuk sturend. Toen had hij een alternatief, omdat we de GLE te groot en te duur vonden: een Vauxhall Mokka… de verhuurder was nog enthousiast over de auto ook. Laat maar zitten, we nemen die Astra wel. Na eerdere ervaringen met de parkeerplaats van Edinburgh Rental Car Park riepen we plots: stonden hier niet ooit Abarth 500’jes te huur? De medewerker in kwestie zei: ja maar hoezo, waarom zou je die willen? Toch ging hij even kijken en zei met verbazing dat hij er nog eentje had staan. Meerprijs was 1/3e van de GLE dus wij zeiden unaniem: doen! Gretig de sleutels in ontvangst genomen en als een stel kleuters staan grijnzen, op naar de parkeerplaats. Daar aangekomen barstten we in lachen uit, wát een leuk bommetje. Nadere inspectie volgde (niet op schade, want volledige dekking uiteraard afgesloten, we wisten immers hoe we de auto gingen behandelen ). Het bleek zelfs een 595 te zijn.

De reis kon beginnen, we zetten onze zonnebril op en startten de auto. Met een donkere brul kwam de Abarth tot leven, en nog groter werd onze grijns. De zon scheen, een graadje of 10 boven nul en op naar het noorden! Het eerste wat opviel is dat deze Abarth 595, vergeleken met een Fiat 500, er toch wel erg tof uit ziet. Abarth heeft aardig zijn best gedaan om in dit prijssegment een leuke hot hatch neer te zetten. De vier uitlaatpijpjes, het diepe roffeltje, de kuipstoeltjes en natuurlijk het Abarth bodypakket zorgen ervoor dat hij zich duidelijk onderscheid van het boodschappenautootje. De commentaren op de auto, de relatief hoge zithouding oa. was wel merkbaar, maar als je niet gewend bent om elke dag in een hot hatch te rijden, interesseert het je niks en vindt je het alleen maar geweldig te mogen doen. Na zo’n 10 km onderweg de sportknop gevonden, die daarna niet meer uit ging. De auto ging zwaarder sturen en reageerde feller op het gas. Het fijne was bovendien dat als de knop eenmaal aanstond, de sportmodus weer uit ging als je dat zelf pas deed. De volgende ochtend de auto starten? Nog steeds stond de auto in sportstand, zoals we hem hadden achtergelaten.

Enfin, gas erop! Eenmaal uit de stad hadden we onze zinnen gezet op de B-weggetjes in het Cairngorms Nationaal Park. Geen onderdeel van de NC500, maar zeer de moeite waard om er doorheen te sturen. Krappe bochtige weggetjes de bergen in, waarbij op het hoogste punt zelfs een aantal skipistes waren, waar bovendien volop werd geskied. De omweg door Cairngorms kostte ons een uur extra, maar echt prachtig mooie omgeving en wegen. Vervolgens aangekomen in Inverness waar de NC500 zou beginnen. Na een kleine stop nog bij Fortrose, waar je een prachtig uitzicht hebt, doorgereden naar het noorden. Het eerste deel is ook direct het saaiste deel van de route, al is saai een behoorlijk relatief begrip. Hier ging het met name om de uitzichten, voornamelijk over de hoge kliffen kon je naar zee kijken. De eerste stop was ’s avonds in een AirBNB in Thrumster, direct de pub in voor eten en drank. Een heerlijke typische avond tussen de locals. De volgende morgen vroeg opstaan en om 9 uur vertrekken, lichte bewolking en een sterke wind, maar dat komt voornamelijk door de ligging, helemaal noordoostelijk in Schotland. Een paar langgerekte wegen, maar eenmaal aangekomen bij de noordkust, veranderde het al een beetje. Hier kwamen de beruchte single track roads al opdoemen, waarbij er gelukkig heel veel ‘passing places’ zijn. De wegen werden krapper, de bochten hielden niet meer op, van het uitzicht genieten was voor de chauffeur niet meer mogelijk. Twee handen aan het stuur en focussen op de weg, het enige wat je kon doen aangezien er geen 200 meter rechte weg meer was én er door de vorst enorm veel ‘potholes’ zijn. De weg van Durness naar Ullapool, door TG Magazine (nr. 152) bestempelt als de mooiste 120km weg op de planeet, was inderdaad fenomenaal. We hadden leuke wegen verwacht, met mooie uitzichten, maar wat wij aantroffen was niet voor te stellen. Heel variërend, enorm uitdagend en spectaculair. Soms leek het alsof je in Zandvoort was, door de duinen waar je doorheen reed, 2 bochten verder en je waande je in Zuid-Frankrijk, op een bergpas in de buurt van Monte-Carlo. Vervolgens reed je langs Noorse fjorden via lange Sauerlandse doordraaiers naar een Oostenrijkse bergpas. Deze omgeving zorgde ervoor dat je zelfs bijrijder wilde zijn af en toe. Ongeveer 1 á 1,5 uur sturen en dan wisselen.

Ook al was de omgeving geweldig, het rijden in de Abarth was de kers op de taart. Het knetteren van de uitlaat, de response op het gaspedaal en de heerlijke wegligging maakte de trip helemaal af. Wát een funfactor heeft deze auto! Met zijn 160 pk is het verre van een supercar, maar voor deze omgeving heb je absoluut niet meer vermogen nodig. Ok, links schakelen is even wennen, maar links rijden is vrijwel niet aan de orde op de single road tracks. De 3e dag was er zelfs geen wolkje aan de lucht te bekennen, wat de uitzichten nog meer bijzonder maakten. Wakker worden aan de westkust in de buurt van Gairloch, met uitzicht over ‘the isle of Skye’ was adembenemend! De locals verklaarden ons wel een beetje voor gek om de route in 3 dagen te rijden. Het is echter te doen, mits je niet te vaak stopt om ergens te gaan wandelen of andere highlights te bekijken. Als je meer van de omgeving wilt genieten kun je er makkelijk een week over doen, wil je alleen maar sturen, kun je de route in 3 dagen voltooien. De 3e dag had als eindbestemming Edinburgh en daar ’s avonds in de pub met live muziek (uiteraard) onze route herbeleefd. De periode (februari) zorgde ervoor dat de wegen angstaanjagend rustig waren, soms een half uur rijden zonder ook maar 1 auto of huis tegen te komen. Het geluk dat we hadden met het weer was bovendien uniek. In de zomer zal het meestal wat beter weer zijn, maar wel iets drukker. Met de Vauxhall Astra was de roadtrip een 8 geweest, de Abarth zorgde er echter voor dat het weekend een dikke 10 kreeg.

Al met al een goed betaalbare roadtrip, wij waren zo’n 700 euro kwijt voor 2 personen. Zelfs de benzinekosten vielen mee, met een gemiddelde van 62 km/u op die kleine weggetjes, haalden wij nog zelfs 1 op 10,5 waarbij we de auto allesbehalve spaarden. Een absolute aanrader voor iedere autoliefhebber, er is werkelijk waar geen omgeving zo mooi als Noord-Schotland in combinatie met deze wegen. 1457 km aan een stuk prachtige wegen, en een hot hatch is dan het meest perfecte vervoersmiddel.

Meer tips voor petrolheads? Check dan deze lezersvraag!

Met dank aan Tom Sanders voor deze bijdrage!