Voor zover dat nog nodig was maakte Max Verstappen met zijn geweldige prestatie tijdens de Grand Prix van Brazilië korte metten met alle kritiek. De jonge coureur wordt al vergeleken met Schumacher en Senna, niet in de laatste plaats vanwege z’n talent om in de regen hard te gaan. We nemen je aan het handje mee langs nog een paar heroïsche prestaties.
Juan Manuel Fangio, Nürburgring 1957
Deze Duitse Grand Prix gaat de boeken in als de mooiste overwinning van Fangio, die tot de recordreeks van Schumacher de meeste kampioenschappen had gewonnen met maar liefst vijf stuks. In de geweldig mooie Maserati 250F reed de Argentijnse stercoureur na een mislukte pitstop liefst negen(!) keer het ronderecord aan flarden op de Nordschleife. Bedenk wel: dit vond plaats in de jaren ’50 en de Formule 1 was toen nog een bloedlinke sport.
Fraaie quote voor de extra beleving: “I have never driven that quickly before in my life and I don’t think I will ever be able to do it again. Nürburgring was my favourite track. I fell totally in love with it and I believe that on that day in 1957 I finally managed to master it. It was as if I had screwed all the secrets out of it and got to know it once and for all. . . For two days I couldn’t sleep, still making those leaps in the dark on those curves where I had never before had the courage to push things so far.”
Michael Schumacher, Barcelona 1996
In misschien wel het mooiste autosportjaar stapte Michael Schumacher na twee kampioenschappen met Benetton in bij Ferrari. De F310 was helaas een hopeloze auto die bovendien onbetrouwbaar bleek, maar toen kwam het tijdens de Spaanse Grand Prix met bakken uit de hemel. Schumi zette alle andere coureurs voor aap, ondanks het feit dat z’n Ferrari tegen het einde van de race nog maar op 8 of 9 cilinders liep.
Schumacher kwam niet goed van z’n plek en verloor daarbij de nodige posities. Even later rolde hij alle coureurs voor hem op, waarbij met name Alesi en Jacques Villeneuve (wie?) op geniale wijze opzij werden gezet. Vervolgens reed Der Rekordmeister zo’n drie tellen per rondje harder dan de rest van het veld en de overwinning was de zijne.
Ayrton Senna, Donington Park 1993
U zat erop te wachten! Nadat Honda zich terugtrok als motorenleverancier van McLaren en de stoeltjes bij de oppermachtige renstal van Williams al vergeven waren, zag Senna zich genoodzaakt om met inferieur materiaal mee te strijden om de dagsuccessen. De Europese Grand Prix van 1993 biedt daarvoor de uitgelezen kans. De weersomstandigheden wisselen bijna per rondje en terwijl Prost maar liefst zeven(!) keer de pits opzoekt voor nieuwe banden, doet Senna het maar vier keer.
Bovendien zet de Braziliaan de snelste ronde van de race door met een noodgang door de pitstraat te vlammen en daarmee de laatste bocht “af te snijden”. De legendarische coureur finishte met anderhalve minuut voorsprong op Damon Hill. Da’s echter allemaal niet belangrijk. Het gaat om die ene eerste ronde, misschien wel het meest bizarre rondje ooit. De beelden check je HIER.
Stefan Bellof, Monaco 1984
Wat? Niet Ayrton Senna? Neen. De Braziliaan reed met z’n inferieure Toleman wel zienderogen in op Alain Prost in de McLaren, maar er was nog een coureur in een tragere auto die zelfs tijdswinst boekte op dit duo. Het gaat om Stefan Bellof, een Duits supertalent dat helaas op veel te jonge leeftijd overleed door een crash met Jacky Ickx in Eau Rouge.
Bellof reed in 1984 voor Tyrrell, dat een hopeloos verouderde auto met een atmosferische motor aan de start zette terwijl alle andere teams met turbomotoren rondreden. Om toch nog enigszins competitief te kunnen zijn sjoemelde de Britse renstal erop los met waterreservoirs en andere fratsen die het gewicht tijdelijk konden opkrikken. De auto was namelijk veel lichter dan toegestaan.
Desalniettemin stormde Bellof op die regenachtige dag in het Prinsdom de ene na de andere coureur voorbij, waaronder Keke Rosberg. Stefan liep zelfs in op Senna, die tijdens precies deze Grand Prix doorbrak als supertalent. Helaas werd Tyrell gediskwalificeerd en dus kon Bellof fluiten naar z’n podiumplaats. Niet veel later overleed deze Duitse raceheld, die nog steeds het ronderecord op de Nordschleife op z’n naam heeft staan.
Michael Schumacher, Hungaroring 1998
Nog een keer Schumacher in het lijstje, omdat het kan. De Duitse racegod streed in 1998 tegen de oppermachtige McLarens. Gedurende het seizoen werden de verschillen tussen zijn Ferrari en de zilveren pijl van Mika Hakkinen kleiner. De Duitser zou de strijd om het kampioenschap zelfs gelijktrekken door een overwinning in de GP van Italië dat jaar.
In Hongarije gooiden Schumacher en mastermind Ross Brawn het over een andere boeg. Inhalen op deze bochtige baan is zo goed als onmogelijk en dus wijzigde het tweetal de strategie. Schumacher zou een driestopper maken en tussen die pitstops moest de verloren tijd worden goedgemaakt met een lichtere auto, want die had minder benzine aan boord dan de rest.
Schumacher reed zich tussen de pitstops door werkelijk de ballen uit de boks. Je kon op de televisiebeelden gewoon zien hoe Schumi het uiterste uit z’n Ferrari F300 haalde. De Duitser sloeg in 19 ronden een gat van 29 tellen op David Coulthard en dat was genoeg om veilig een laatste pitstop te maken. Deze gaat net als Spanje 1996 de boeken in als een van de mooiste overwinningen van Schumacher.
Jim Clark, Spa-Francorchamps 1963
Heden ten dage staat Spa-Francorchamps bekend als het mooiste circuit op de kalender. Ruim 50 jaar geleden ging de omloop echter over openbare wegen en langs het circuit stonden dan ook telegraafpalen, huizen en dat soort burgerlijke zaken. Dat leverde uiteraard mooie plaatjes, maar ook gevaar op. Heel veel gevaar.
De sigaren uit de jaren ’60 boden immers 0 protectie als het misging. Dat weerhield Jim Clark er niet van om volle bak gas te geven in zijn Lotus-Climax. De Brit stormde na de start (vanaf P8) nog vóór Eau Rouge langs het gehele veld. Dat was voor Clark nog geen reden om gas terug te nemen.
In de race die volgde zette hij het gehele veld op een rondje, afgezien van Bruce McLaren die op P2 eindigde. Overigens eindigde McLaren wel op 5 minuten afstand van Clark. En inderdaad: een rondje Spa duurde toen nog een hele poos, het circuit was ruim 14 kilometer lang. En dodelijk. Volgens kenners is dit de mooiste overwinning van een legendarische coureur, die helaas veel te vroeg in het harnas stierf.
Volgensmij zijn jullie een race vergeten:p. Weet niet of er al een post is geweest over die race gisteren?
@dieselkameel: Inderdaad, mag ook wel eens aandacht aan besteed worden ;)
@dieselkameel: hoe heeft Jos gereden?
Spa ’97 waar Schumi in de regen 10s voorsprong pakt in 1 ronde…
https://www.youtube.com/watch?v=QEhPHPvXfLY
Ik mis nog een race, misschien is de coureur wel niet zo legendarisch. Ik vond de race van Jenson Button in Canada 2011 van 21e naar de 1e plek ook erg legendarisch!
Ik mis de race van Button in Canada in dit rijtje, van plek 22 de race winnen. Dat is één van de mooiste races van de afgelopen jaren en waarschijnlijk nog bijzonderder dan de prestatie van Verstappen.
Vettel in Brazilië in 2012 hoort eigenlijk ook wel in het rijtje thuis, is ook een legendarische coureur met z’n 4 wereldtitels op rij. Maja die zal er niet in worden gezet vanwege de Nederlandse haat richting Vettel. In de 1e bocht wordt Vettel aangetinkt door Senna en lijkt zijn kampioenschap verloren omdat ie vanaf plek 22 met een achterstand naar voren moet rijden in de regen. Maar toch lukt het Vettel om met een beschadigde auto om zich naar plek 4 te racen. En ik vergeet nooit het shot van Newey die een foto van de schade op een A3 formaat heeft laten afdrukken om zo de schade goed te kunnen analyseren.
En als ik dan toch bezig ben, de laatste ronden van de race op Spa in 2008 met Hamilton in de Mclaren en Raikkonen in de Ferrari zijn ook heel legendarisch.
@Rice09: “”Vettel in Brazilië in 2012 ……… In de 1e bocht wordt Vettel aangetinkt door Senna en lijkt zijn kampioenschap verloren””
Toch bijzonder dat je de geest van Senna hebt gezien in 2012. Na 18 jaar was “de God” dus terug.
@erik2907: Ene Bruno Senna (neefje van) heeft tussen 2010 & 2012 in de F1 rondgereden. Hij tikte Vettel aan in de genoemde race. Helaas was hij niet zo getalenteerd als zijn oom…
@rice09: aan welk heel goed spul zit jij? senna die vettel aantikt? me no understando!
@gwnbmw: Bruno Senna. Het minder getalenteerde neefje van de grootmeester.
@nicolasr @tkoote: ben dat knulletje helemaal vergeten, zoveel indruk heeft ie gemaakt…
@gwnbmw: Bruno Senna, neefje van…
@rice09: Honderd keer dit. Wat een race, misschien wel de mooiste race die ik ooit gezien heb. Button is een eindbaas en hij verdient in dit rijtje te staan.
@arvand:
Ik weet niet meer welk jaar het was, maar Alonso heeft ooit eens in Monaco zichzelf ook goed naar voren weten te rijden. Ik meen bij het uitkomen van de tunnel dat hij keer op keer auto’s voorbij ging.
Thanks Autoblog, in het andere artikel over Max en de media probeerde ik al duidelijk te maken dat in Monaco 1984 Bellof the man of the race was!
@rtnet: Dat had ik gezien! Vond het zo’n goeie suggestie dat ik ‘m heb meegenomen, dus bedankt :)
@mauritsh: Mijn hartelijke dank! Bellof was een fantastische persoonlijkheid, verlegen, een jongen van de straat en misschien wel de coureur met de meeste pure snelheid in zijn lichaam die ooit geraced heeft. Zoals de Duitsers zo mooi zeggen: Nur die besten sterben jung…
Senna’s overwinning in Sao Paulo, waarbij ze hem na de race uit de auto hebben moeten tillen omdat ie er op eigen kracht niet meer uit kon komen. De handen vastgekrampt om het stuur. Alles gegeven, in een auto met een kapotte versnellingsbak. En toch gewonnen, voor thuispubliek. Echt een machtig stuk in die docu over Senna. Gewoon je lichaam leegrijden, zo kapot zijn dat zelfs een omhelsing van je pa enorm veel pijn doet. Sick dat iemand zichzelf zover kan pushen.
Suzuka 2005. Raikkonen vanaf de 17e naar de 1e plek door in de laatste ronde Fisichella op een briljante wijze in te halen.
Stefan Bellof is verreweg de meest onderschatte coureur van z’n generatie. Een down-to-earth waaghals die voor de duvel nog niet bang was…
Ayrton Senna Monaco 1992 mag eigenlijk ook niet ontbreken ongelofelijk wat hij toen presteerde.
Ah, Barcelona ’96. Wat een beauty was dat. Werd gisteren nog eens dunnetjes overgedaan. Genieten dit!
Rubens Barrichello in 2000 op Hockenheim. Van de 19de plek naar de overwinning gereden. Schumacher in Brazilië 2006, heeft ondanks 2 lekke banden en de nodige pech met zijn Ferrari weet ik veel hoeveel auto’s ingehaald.
Leuk, maar al die coureurs mogen blij zijn dat Max niet in hun tijdperk leefde of reed. Anders waren ze nooit zo legendarisch geworden….
@rick-dos: weet je, het kan 5 jaar duren of 10, of desnoods nog langer, maar er komt een keer het moment dat ook Verstappen het snot voor de ogen wordt gereden door een nieuw talent.
History will repeat itself.
@rrrobert: Wil je gaarne even ophouden met je godslastering? Bij voorbaat dank.
@rrrobert: Worden dan wel onvergetelijke tien jaar : )
Micheal en Senna hadden iets speciaals. Ze hadden ze mogelijkheid om de auto zo goed te controleren dat ze over het limiet konden rijden. Maar nu is er Max verstappen. Blijft hij dit keer op keer weer laten zien dan mag hij echt in dat rijtje.
Button in Canada 2011 had hier van mij ook wel bij gemogen. In (als ik het me goed herinner) 23 rondjes in de regen 21 plekken goedmaken & winnen is weinigen gegeven. Ondanks dat een heel fraai lijstje.
@tkoote: zag net je reactie pas (heb de app)
@rob5nismo: gelukkig kunnen er meerdere dat spektakel herinneren @arvand was ons beide te snel af ;)
Waar is jensen button met Canada?
Alle pech van de wereld en nog winnen ook
De meest legendarische race is toch wel die van de Nürburgring in 1935. Dit lijstje beperkt zich tot ‘leuke prestaties’ in de moderne tijd.
Alfa Romeo mocht sinds 1933 geen officieel raceteam meer hebben en Nuvolari moest het dus met oud materiaal doen. De destijds oppermachtige Duitsers (Mercedes & Auto Union) werden volledig ondersteund als onderdeel van de propagandamachine. Toch wist Nuvolari voor de ogen van een razende Hitler de race te winnen. Naar mijn mening de grootste overwinning op de meest beladen race ooit.
“Nuvolari scored his most impressive victory, thought by many to be the greatest victory in car racing of all times, when at the German Grand Prix at the Nürburgring, driving an old Alfa Romeo P3 (3167 cc, compressor, 265 hp) versus the dominant, all conquering home team’s cars of five Mercedes-Benz W25 (3990 cm³, 8C, compressor, 375 hp (280 kW), driven by Caracciola, Fagioli, Hermann Lang, Manfred von Brauchitsch and Geyer) and four Auto Union Tipo B (4950 cc, 16C, compressor, 375 hp (280 kW), driven by Bernd Rosemeyer, Varzi, Hans Stuck and Paul Pietsch). This victory is known as “The Impossible Victory”. The crowd of 300,000 applauded Nuvolari, but the representatives of the Third Reich were enraged.”
https://en.wikipedia.org/wiki/1935_German_Grand_Prix
@Ilquadrifoglio: Deze miste ik ook al in het lijstje. Hoort er zeker in thuis!
@Ilquadrifoglio: dat is ook Een onwaarschijnlijke prestatie!
deze van race van max is f*cking mooi. maar van jenson button nog mooier.
De overwinning van Schumacher op Magny Cours in 2004, met zijn 4 pit stops was ook bijzonder.
Vroeger zagen we echte mannen in de auto’s.
Tegenwoordig huilen ze direct over de boordradio wanneer ze door Max zijn gepasseerd :-)
Ik denk zelf dat iedere race tot 1979 memorabel is geweest, brakke auto’s veelal uit aluminium of legeringen van het materiaal vervaardigd.
Race benzine met een ontieglijk hoog octaan getal waarbij de rijder tussen en/of op zat, uit aluminium vervaardigd door popnagels bij elkaar gehouden.
Wielophangingen die zo fragiel waren dat ze bij lang kijken al scheurden of afbraken.
Banden die als projectielen na een crash over de baan vlogen
Turbo motoren die in het turbo tijdperk als vlammenwerpers op een barbecue werkten
Remmen die spontaan in de brand vlogen
Wielen van magnesium levensgevaarlijk
Circuits waar een simpele strobaal voor een obstakel werd gelegd, meer voor het gevoel dan dat het nut had.
Als voorbeeld Jochen Rindt (even vergeten als Stefan Bellof) crash in de Spaanse Grand Prix van 1969.
Ik bedoel maar, over helden gesproken …….
http://www.thisisf1.com/wp-content/uploads/2015/05/Jochen-Rindt%E2%80%99s-crash-%E2%80%93-1969-Spanish-GP-F1-597×401.jpg
@MauritsH: Button 2011 moet echt in dit rijtje komen. Ik eis rectificatie!
Spa 1992. Ik hoor het Olav Mol nog zeggen:”van die jonge Duitser gaan we meer horen!” Zelden heb ik op een rijder in de jaren 90 zoveel zitten kicken als op Schumacher. Senna was goed, maar Schumacher was beter.
Jim Clark heb ik niet vaak zien rijden maar de stats laten wel een soort halfgod zien. Gilles Villeneuve zag ik op Zandvoort toen ik 7 was. Mansell, Hongarije 1989 was ook baaszerig.
Alonso in Valencia 2012 zou best op nr 7 mogen!
https://www.youtube.com/watch?v=BFh06tzUcEs
Wat max deed was zonder meer briljant, maar het aangehaalde lijstje betreft allemaal winnaars (of bijna in het geval van Bellof). Neemt niets weg van Max, maar veel mensen hier kijken nogal hard door een oranje brilletje.
Vergelijk het even met Raikkonen: ook in zijn tienerjaren rechtstreeks naar de F1 vanuit de F3, eerste jaar bij Sauber en al snel naar een topteam: Mclaren. Daar reed hij jarenlang het snot voor ieders ogen…. behalve de oppermachtige Ferrari’s. daardoor zou het nog 7 jaar duren vooraleer hij kampioen werd, in het laatste jaar dat Ferrari nog goed was.
Van Raikkonen werd ook gezegd dat hij hét supertalent was, maar hij heeft veel pech gehad. Laten we hopen dat Max over 10 jaar méér dan 1 wereldtitel heeft en dus wat meer geluk had dan Raikkonen.
Ik wil er nog eentje aan toevoegen.
De 8e Großer Preis von Deutschland op de Nürburgring in 1935.
De Grand Prix racerij werd al gedomineerd door de door Nazi Deutschland zwaar gefinancierde Duitse fabrikanten Mercedes en Auto Union. Een Britse ERA, een paar Franse Bugatti’s en een aantal Italiaanse Maserati’s en Alfa Romeo’s mocht het veld aanvullen.
Voor deze GrandPrix waren 300.000 toeschouwers en de nodige Nazi bobo’s naar de ‘Ring getrokken om een van de Duitsers te zien winnen.
Door middel van een loting (…) was bepaald dat Tazio Nuvolari met zijn Alfa vanaf P2 mocht beginnen hoewel een slechte start hem terug wierp. In rondje 10 (de ring had een lengte van dik 22 kilometer) kwam Nuvolari aan de leiding, mede als gevolg van de pitstops van de concurrentie. Zijn eigen pitstop liep slecht waardoor hij 2 minuut 14 sec. verloor en hij als 6e de baan weer op kwam. Hij werkte zich in barre omstandigheden met veel regen en een zeiknatte baan een weg naar voren en aan het begin van de laatste ronde was hij op P2 beland, zo’n 35 seconden achter Manfred von Brauchitsch in zijn Mercedes. Von Brauchitsch had zijn banden echter compleet versleten waardoor die 300.000 Duitsers en Nazi’s uiteindelijk niet een van de Duitsers in hun zilverplijlen zag winnen, maar een Italiaan in een inferieure Alfa Romeo.
Het was daar dat Tazio Nuvolari zijn naam vestigde in het rijtje beste coureurs aller tijden.