De Ferrari Purosangue is een auto met een enorm ambivalente naam.
Sommige auto’s hebben een naam die absoluut niet bij de auto past. Een Mitsubishi Carisma heeft veel te bieden, maar geen charisma. Met een Daewoo Racer (een gerebadgde Opel Kadett Sedan) kun je veel, maar niet racen. De Ferrari Purosangue valt ook in die categorie, want van alle Ferrari’s is het niet echt een volbloed.
Nu is het idee van een Ferrari Purosangue niet eens zo heel erg vreemd, natuurlijk. In 2002 bewees Porsche dat een SUV absoluut bestaansrecht heeft. Sterker nog, de Cayenne heeft voor enorme stijgingen in de verkopen gezorgd. Later deed de Macan daar een flink schep bovenop.
Inhoudsopgave
Luxemerken met SUV’s
Ook merken als Aston Martin (DBX), Rolls-Royce (Cullinan), Bentley (Bentayga), Maserati (Levante) en zelfs aartsrivaal Lamborghini (Urus) hebben een dergelijke auto in het assortiment en ze verdienen daar heel erg veel geld mee. Dit komt mede doordat de SUV bijna een standaardauto type is geworden, maar ook omdat niet alle wegen in belangrijke landen allemaal goed voor elkaar zijn. De afzetmogelijkheden van dergelijke auto’s in Rusland, India, het Midden-Oosten en de Verenigde Staten zijn ongekend.
Officieel heeft de Purosangue een voorloper, de Ferrari GTC4Lusso. Dat was een soort shooting brake met vier zitplaatsen en vierwielaandrijving. Dit betekent dat de Purosangue een telg is in de linie van vierzits Ferrari’s met V12-motor. Dit was altijd de favoriete categorie van Enzo Ferrari (en natuurlijk Prins Bernhard).
Basis Ferrari Purosangue
Een groot verschil met veel concurrenten is dat de Ferrari Purosangue gebaseerd is op een sportwagen. De basis van de Ferrari Roma is gebruikt. Daarbij is het platform vergroot zodat er een grotere auto op past. De Urus, Cayenne en Bentayga zijn stiekem een VW Touareg. In dat opzicht is de naam Purosangue niet geheel misplaatst, eerlijk is eerlijk.
De Ferrari Purosangue is 4,97 meter lang, 2,03 meter breed en 1,59 meter hoog. De wielbasis bedraagt een zeer vorstelijke 3,02 meter. Toch is het vrij krap. Een groot gedeelte van de ruimte wordt namelijk ingenomen door de motor. De motorkap is enorm lang. Dat komt mede omdat het motorblok pas achter de vooras begint. Dit om het gewicht zoveel mogelijk tussen de wielen te hebben. De auto is in eerste instantie bedoeld voor de bestuurder en voorpassagier. De achterdeuren zijn vrij uniek in deze klasse, ze openen namelijk de andere kant op. Eigenlijk heeft Ferrari het recept van de Mazda RX-8 gevolgd met die deuren en gewichtsverdeling.
Motor Ferrari Purosangue
Een groot verschil met die Japanse coupé is de aandrijving. De Ferrari Purosangue heeft bij de introductie namelijk de F-140-motor onder de kap. Dat is een 6,5 liter atmosferische V12 met directe injectie. De basis van die motor stamt uit de Ferrari Enzo, waarin de motor debuteerde. Deze motor is er in enkele gradaties van 800 tot 840 pk. In de Purosangue blijft het echter steken op 725 pk. De motor is nu meer afgestemd op koppel.
Dat is met 716 Nm uitzonderlijk hoog voor een atmosferische motor. Ook het specifieke koppel (dus in relatief tot de cilinderinhoud) is erg gunstig. Beter dan bij de andere modellen met dezelfde motor. De transmissie is een automaat met dubbele koppeling met acht voorwaartse versnellingen. Voor een goede gewichtsverdeling is de bak geplaatst op de achteras, een transaxle-constructie zoals bij sommige sportwagens. De gewichtsverdeling van 49:51 is dan ook bijzonder uniek en gunstig voor een dergelijke autotype.
Prestaties
Het gewicht van 2.200 kilogram is erg hoog voor een Ferrari, alhoewel je dat wel in de juiste context moet plaatsen. Ook een simpele Roma of F8 weegt meer dan 1.500 kg. Dat niet alleen, de twaalfcilinder vierzits GT’s van Ferrari zijn altijd relatief zwaar geweest. Voor goede prestaties is het voldoende overigens, want de Ferrari Purosangue met V12 knalt in 3,3 seconden naar de 100 km/u. Dat komt mede door het ingenieuze vierwielaandrijvingssysteem. De topsnelheid is met 310 km/u ook ruim voldoende. Veel van deze zeecontainers lopen niet zo hard op de Autobahn.
De reden om een V12 te kiezen bij introductie is wel een logische. Het is een iconische motor en helpt de puristen de auto sneller te accepteren. Daarbij moet Ferrari wel snel zijn om de motor te leveren, want met de constant strenger wordende milieueisen is zo’n motor lastiger te homologeren.
Aan de andere kant, Ferrari kan de prijs onredelijk hoog maken om zo op die wijze nog zo veel mogelijk ontwikkelingskosten terug te verdienen. Ferrari gaf al aan bij de introductie dat de Purosangue geschikt is voor meerdere aandrijflijnen, zoals de V8 biturbo. Ook de V6 plug-in hybride is een mogelijkheid om later aan het gamma toe te voegen. Aangezien de eerste serie twaalfcilinders al bij introductie uitverkocht was, lijkt Ferrari het bij het juist eind te hebben.
Meer lezen?
Bekijk hieronder de laatste artikelen over de Ferrari Purosangue.
