Special: Ford Taurus SHO

De sportsedan voor schrandere huisvaders.

Nog niet zo lang geleden, zo’n tien jaar terug, heerste er een financiële crisis in de Verenigde Staten. De grote drie (Ford Motor Company, General Motors en Chrysler) hadden het erg zwaar. Ford wist toentertijd het hoofd boven water te houden. Waarschijnlijk had men geleerd van van het debacle eind jaren ’70. Ford zat toen behoorlijk op zijn gat. Men verkocht voornamelijk ouderwetse techniek in een nieuw jasje. Nieuwe grille, chroomstrip en wielen waren vaak voldoende om weer enorme aantallen auto’s weg te kunnen zetten. Waarom zou je nog je best doen? We blikken terug.

1977: Ford LTD II
General Motors was aan het downsizen geslagen. Ze zagen in dat hun producten te groot waren en een markt aan het bedienen was die er binnenkort niet meer zou zijn. De concurrentie uit Europa en met name Japan gaven eveneens aan dat zelfs de Amerikanen voor een middenklasse sedan niet direct 5,80 meter aan staal nodig hebben. Ford koos daarentegen een andere weg. Als Chrysler en General Motors zonodig kleinere en compactere auto’s moesten gaan aanbieden, had Ford het full-size middensegment tot zijn beschikking. Op zich geen gekke gedachte. Wilde men per se een auto uit een lager segment, dan had Ford voor hen de LTD II in het leven geroepen. Het moest de opvolger zijn van de kleinere Torino. Ford was alleen stronteigenwijs door de auto geen kleinere afmetingen mee te geven. De sedan was gewoon 5,5 meter lang en een 5 liter V8 was de kleinst mogelijke motor.

Deze gedachtegang was tekenend voor het wanbeleid bij Ford op dat moment. Ford was in de jaren ’60 en ’70 zéér succesvol met de Mustang. Ford was een beetje de weg kwijt in de laten jaren ’70 en vroege jaren ’80. De LTD kreeg in principe twee opvolgers. De grotere Ford Crown Victoria en de kleinere Ford LTD. De laatste generatie LTD was een groot succes qua verkopen, maar de bouwkwaliteit was niet om over naar huis te schrijven. Daardoor kelderden de verkoopresultaten gigantisch. Het roer moest om bij Ford, er moest een kleinere, modernere, schonere en praktischere auto komen.

1985: Eerste generatie
In oktober van 1985 was het zover: de Taurus werd gepresenteerd. De auto was een enorme schok voor zowel de klanten als de concurrenten. Ford had namelijk inspiratie opgedaan bij onder andere de Audi 100. Ondanks het vierkante voorkomen van de auto was de Audi 100 een zeer aerodynamische auto. Dankzij een betere luchtstroom waren de prestaties gunstiger en het verbruik lager. Bijkomend voordeel was dat de Taurus er ontegenzeggelijk moderner uitzag. Het was de Taurus die Chrysler en General Motors erop wees dat hun ontwerpen zwaar verouderd waren. En dat terwijl ze juist bij die twee concerns dachten dat de Taurus een enorme flop zou worden.

Een designrevolutie kwam tot stand. Niet alleen esthetisch, ook verkooptechnisch. Een moderne familieauto, waar ook zakelijk mee gereden kon worden, was voor veel Amerikanen interessant. Dat kwam Ford heel erg goed uit. Want bij Ford hadden ze letterlijk en figuurlijk al hun geld ingezet op de Taurus. Het was erop of eronder. Het werd erop. De Taurus was een mega-succes. Een van de grootste successen in de geschiedenis van de automobiel. Alleen van de eerste generatie alleen al werden er een miljoen verkocht. De Taurus was er als sedan en stationwagon.

1989: Taurus SHO
Omdat het succes van de Taurus zo groot was, besloot men het uiteraard wat uit te melken. Ondanks dat honderduizenden exemplaren op jaarbasis werden verkocht, waren het allemaal min of meer dezelfde auto’s. Daarom kwam er een luxere variant in de vorm van de Mercury Sable bij. Deze was iets langer, had een nog aparter uiterlijk en een luxere standaarduitrusting. Ook zag een sportievere Taurus het levenslicht, de Taurus SHO. Dat ‘SHO’stond voor Super High Output. Oftewel, een Taurus met veel vermogen.

Onder de kap (afkomstig van de Mercury Sable) lag een heel on-amerikaanse motor, namelijk een 3.0 V6. Deze werd gebouwd door Yamaha en was meer op toeren afgestemd dan lui koppel onderin. De V6 leverde 220 pk bij 6.200 toeren en een koppel van 270 Nm bij 4.800 toeren. Maximaal werd de motor begrensd op 7.000 toeren, alhoewel het blok in staat moest zijn om maar liefst 8.500 toeren te draaien. Een bijzonder exotische motor voor een Amerikaanse familiesedan. Vergeet niet dat in 1989 de meeste Duitse premium sedans het gewoon met 2 kleppen per cilinder moesten doen. Echt een huzarenstukje van de Japanners, dit blok.

De V6 werd gekoppeld aan een handgeschakelde versnellingsbak, afkomstig van Mazda. De Ford Tuarus SHO was een verrassend snelle auto. Vergeet niet dat rond deze periode veel Amerikaanse sportieve auto’s nogal ‘lui’ waren. Niet voor niets was de snelst sprintende Amerikaanse auto in die tijd een pickup. De Taurus accelereerde in zo’n zeven seconden naar de 100 km/u en kon een topsnelheid halen van 230 km/u.

1992: Taurus (MkII)
De tweede generatie van de Taurus arriveerde aan het einde van de zomer in 1991. Veel delen van het platform en de aandrijflijn bleven gelijk, waardoor men onwillekeurig zou kunnen denken dat het een facelift betrof. Echter was het interieur en het exterieur compleet nieuw. De optie van een viercilinder motor werd overboord gekieperd. Standaard was er een 3.0 V6 aan boord, een 3.8 V6 was optioneel. Er was geen andere optie dan een viertraps automaat, in tegenstelling tot voorheen.

1992: Taurus SHO (MkII)
ook de tweede generatie Taurus was een succes. In het eerste jaar werden er meer dan 410.000 exemplaren van verkocht. Om dat even in perspectief te plaatsen, in Nederland werden er dit jaar zo’n 430.000 auto’s verkocht. De Taurus was niet een beetje populair, het was gewoon de standaard auto. Ook van deze generatie kwam er een Taurus SHO. Qua uiterlijk zag de auto er aanzienlijk dikker uit. De Taurus SHO deelde wat designelementen met de snelle Mustangs uit dezelfde periode. De Taurus SHO was nog altijd een sleeper, maar voor de fijnproever was te zien dat jouw Taurus iets specialer was dan al die andere Taurussen.

Er was nu zowaar ook keuze qua aandrijflijn. De Taurus SHO had standaard dezelfde motor als voorheen onder de kap: een 3.0 V6 van Yamaha met een handgeschakelde vijfbak van Mazda. Er was nu ook een optie voor een automaat. De motor was uitgeboord naar 3.2 liter, voor meer koppel. Er was nu 290 Nm beschikbaar bij 4.000 toeren. Het vermogen was nog altijd 220 pk, maar kwam 500 toeren per minuut eerder vrij.

1996: Taurus MkIII
Ford was zeer te spreken over de verkoopresultaten van de Taurus. Men had simpelweg kunnen voortborduren op het succes van deze auto. Maar Ford wist dat het succes van de Taurus juist het vooruitstrevende design was. De derde generatie Taurus werd daarom compleet anders. Geheel volgens de mode in de jaren ’90 was de Taurus vrij rond. Niet een beetje, maar heel erg rond. Alles aan de auto was ovaal of rond. In technisch opzicht veranderde er ook het een en ander. De auto stond op een compleet nieuw platform. De motor, wederom een V6, werd overgenomen van de vorige Taurus: een Vulcan-V6 met 145 pk.

De auto was aanzienlijk minder succesvol dan voorheen. Nog steeds verkocht Ford er veel van, maar het grote publiek ging nu liever voor een Toyota Camry of Honda Accord. Wederom kwam Ford met een Taurus SHO, maar ditmaal op een compleet andere manier. De auto moest nu niet alleen snel zijn, maar ook een surplus aan comfort bieden. De motor was ditmaal een 3.4 liter, niet heel bijzonder. Wat wel noemenswaardig was, was dat het blok acht cilinders telde, de kop door Cosowrth werd vervaardigd en het blok wederom door Yamaha werd gebouwd. Jazeker, de Ford Taurus SHO was een voorwielaangedreven auto met een V8.

De Taurus SHO had nu de beschikking over 235 pk en 312 Nm. De 32-klepper was net als voorheen een echte toerenmachine. Wat dat betreft is het vreemd dat ze er bij Ford voor gekozen hebben om de motor aan de relatief trage viertrapsautomaat te hangen. De lange overbrengingen en lange schakeltijden maakten van deze auto een ramp. Aan deze automaat kon Ford veel beter de (goedkopere) Modular V8 plaatsen, dat blok paste qua karakter veel beter bij de automaat en wellicht ook het karakter van de auto. Echter, dat blok was met geen mogelijkheid erin te krijgen. Bij Yamaha konden ze een ultracompacte V8 ontwerpen die overdwars gemonteerd kon worden. In 1999 was het over en uit met de Taurus SHO en ook diens motor. Pas in 2007 ging Yamaha weer voor een Ford product (de Volvo XC90) een V8 ontwikkelen.

2000: Taurus MKIV
Omdat de verkopen achteruit gingen en Ford weer een succesje kon gebruiken, werd het aparte uiterlijk van de Taurus overboord gekieperd ten faveure van een ietwat saai, ingetogen doch eleganter ontwerp. Het was nu gewoon een grote Ford Sedan. Er waren nu twee motoropties leverbaar. Een 3.0 V6 Vulcan V6 met 155 pk of een 3.0 Duratec V6 met 200 pk. Die laatste was mogelijk op de luxere uitvoeringen van de Taurus. Een snelle uitvoering in de vorm van de Taurus SHO bleef uit.

2004: Five Hundred
Ford had een vooruitziende blik. Men wist dat de sedan niet de meest populaire carrosserievorm zou blijven. De opkomst van de ‘SUV’ was in de Verenigde Staten in volle gang. Die grote, zware en dorstige auto’s voelden zich daar als een vis in het water. De Ford Five Hundred moest samen met de Ford Fusion de Crown Victoria en Taurus vervangen. De Ford Five Hundred werd een enorme flop, voornamelijk omdat niemand wist wat Ford ermee bedoelde. Het was overigens geen slechte auto. De auto stond op het ‘P3’-platform, waar ook de Volvo S80 en Lincoln MKS op stonden. De auto was voorzien van een Duratec V6 en er was keuze uit een CVT van ZF of een zestraps automaat van Aisin. Eigenlijk was het een heel Europese auto. Naast de Five Hundred was er de Ford Freestyle. Deze auto was technisch gezien gelijk aan de Five Hundred, maar had een ‘hip’ crossover koetswerk.

2007: Taurus & Taurus X
In 2007 drukt Alan Mulally zijn stempel op het Ford gamma. In plaats van het Five Hundred debacle uit te laten gaan als een nachtkaars, beindigd hij het project al na twee jaar. Dat wil zeggen: de naamvoering. De auto wordt namelijk grondig gefacelift, krijgt een 3.5 V6, een nieuwe transmissie en een nieuwe naam: Taurus. De Freestyle wordt omgedoopt tot Taurus X. Een snelle uitvoering behoort dit keer helaas niet tot de plannen van Ford.

2009: Taurus MKVI
In de zomer van van 2009 worden de Amerikanen verblijd met een compleet nieuwe Taurus. De auto kent nog steeds Volvo-wortels, maar is groter en kloeker dan voorheen. Om in de pas te lopen met de huidige ‘Kinetic Design’-filosofie van Ford, kent de auto een styling die vergelijkbaar is met die van de Mondeo, Focus en Fiesta. Wat dat betreft had de auto prima in Nederland geleverd kunnen worden als opvolger voor de Scorpio. Met een 2.0 Duratec diesel heb je een perfecte allround auto. De auto goldt min of meer ook als opvolger van de Crown Victoria. De productie van dat model werd uit productie gehaald. Althans, de civiele uitvoering. Daarmee was de Taurus de grootste sedan van Ford. Ook ditmaal met dikke V6-motoren, waaronder de Cyclone V6 (eerst met 250 pk, later zelfs 285 pk), maar er zit meer in het vat.

2009: Taurus SHO
Een paar maanden na de introductie van het reguliere model, mogen we weer een SHO model verwelkomen. Ditmaal is de auto serieuzer dan ooit. Onder de kap ligt nu een EcoBoost. Nee, geen 2.0 vierpitter, maar een volvette 3.5 V6 met een flinke turbo. Het vermogen bedraagt een zeer gezonde 365 pk, terwijl het koppel van 475 Nm evenmin teleurstelt. Er is overigens nauwelijks sprake van een koppelkromme, het lijkt meer op een tafelberg. Bij 1.500 zijn alle newtonmeters al paraat. De SHO is standaard gekoppeld aan een zestraps automaat. Standaard staat de SHO op 19″ wielen, maar 20″ wielen met Michelin Pilot Sport banden zijn mogelijk.

Mocht ook dat te weinig zijn, dan is er de mogelijkheid om te kiezen voor het ‘SHO Performance Package. Deze hebben dikkere antirollbars voor (27 mm) en achter (29 mm) en verbeterde oliekoeling voor de motor en transmissie. Voor meer grip worden de all-seasonbanden vervangen door 20″ GoodYear Eagle F1 zomerrubber. Ook de eindreductie wordt iets ingekort, waardoor de Taurus SHO met SHO Performance Package iets sneller de 96 km/u snelt: 5.2 seconden.

Het is wel vreemd. Dat een fabrikant van zeer populaire personenauto’s aangeeft niet meer gewone personenauto’s te zullen maken. Uiteindelijk zullen bij Ford USA de meeste personenauto’s uitgefaseerd worden. We houden een slag om de arm, maar aangezien de Fiesta, Focus en Mondeo wereldwijd behoorlijk overeen komen, vrezen wij het ergste. Voor de Taurus hoeven we niet te vrezen. Die gaat het niet redden. Sinds het einde van vorig jaar is Ford gestopt met het actief vermarkten van deze auto. Dat houdt in dat de laatste exemplaren worden gebouwd. Binnenkort zal in 2019 het laatste exemplaar van de band rollen. Ford twijfelde aanvankelijk nog, omdat de Taurus sinds het verdwijnen van de Crown Victoria een populaire auto voor het politiekorps was geworden. De Chevrolet SS was weliswaar geliefder en had een dikke V8, maar werd in Australië gebouwd en was daardoor veel duurder.

Echter, de Amerikaanse politie was -net als de burgers- veel meer geïnteresseerd in SUV’s. De Ford Police Interceptor Utility, een Ford Explorer met bullbar en sirenes, is een veel meer voorkomende politieauto. De Ford Taurus zal in de Verenigde Staten geen opvolger krijgen. Wil je een grote Ford met veel vermogen? Koop een F-150 of een Explorer, net als de rest. Alleen in China is er een zevende generatie Taurus gelanceerd. In technisch opzicht is dat gewoon een verlengde Mondeo met een afwijkende voor- en achterkant.

Moeten we de Ford Taurus in het algemeen en Ford Taurus SHO in het bijzonder gaan missen? In Nederland zul je er nauwelijks eentje tegen gaan komen. In de VS kun je de auto nog geregeld meemaken als huurauto, een groot aandeel van de Taurussen die gebouwd worden, gaan de huurvloot in. De Taurus is gewoon een gebruiksvoorwerp. Functioneel, comfortabel, ruim en luxe. Geen poespas, geen bijzondere materialen of gekke LED-lampen. Dat zorgt ervoor dat een Mercedes C-Klasse met een 2-liter motor evenveel kost als een véél grotere Taurus SHO, waar standaard alles al opzit. De Taurus is gewoon een goede, ambachtelijke hamburger, maar dan een maatje groter.