De Ferrari F40 is het best gevierde verjaardagsfeestje aller tijden.
Ferrari is een merk dat voornamelijk zeer sportieve auto’s produceert. Dat was in de jaren ’70 en ’80 in principe niet anders. Het verschil was dat Ferrari het ook belangrijk vond dat de auto’s daadwerkelijk verkocht werden. Modellen als de 308 en Mondial waren daar een voorbeeld van. Ook waren sommige Ferrari’s iets minder puristisch dan je zou denken. Ook met een 512 BBi of Testarossa moest je in relatieve luxe kunnen cruisen.
Inhoudsopgave
Ferrari 288 GTO
De Ferrari 288 GTO in 1984 was echter compleet anders. Het koetswerk was enigszins geïnspireerd op de 308, maar de techniek was zeer exotisch. De 2,85 liter grote biturbo achtcilinder en de techniek waren ontwikkeld met de Group B-raceklasse in het achterhoofd. Echter, tijdens de ontwikkeling van de Group B-klasse zat Ferrari met een paar 288 Evo-modellen die uitstekend functioneerden, maar geen doel hadden.
Nicola Matterazzi
Enzo Ferrari was al een paar jaartjes ouder en wilde nog eenmaal een iconische auto afleveren. Nicola Matterazzi (die ook de 288 GTO en 288 GTO Evo projecten had geleid) mocht nu aan de gang met dit bijzondere project. De 288 Evoluzione was een voorbode van de F40, want in principe ging Matterazzi op basis van die auto bezig met de ontwikkeling van de F40.
De styling werd uiteraard verzorgd door Pininfarina. Leonardi Fioravanti en Pietro Camardella tekenden (letterlijk) het ontwerp van de auto. Op basis van de eisen van Matterazzi mochten ze een auto ‘om de techniek heen’ ontwerpen.
Techniek
De techniek was heel erg bijzonder. In plaats van een platte twaalfcilinder (zoals de Testa Rossa) of een V12 (zoals concurrent Lamborghini toepaste) was de auto voorzien van een 2.9 liter grote V8 met een blokhoek van 90 graden. Dankzij een setje turbo’s van de Japanse specialist IHI kon het vermogen aanzienlijk worden opgeschroefd.
Enzo Ferrari wilde heel graag dat de auto 500 pk of meer zou leveren. Het werden er echter 478 pk. Deze waren beschikbaar bij 7.000 toeren, terwijl het koppel van 557 Nm beschikbaar was bij 4.000 toeren. De motor was gekoppeld aan een handgeschakelde vijfbak en dreef uiteraard de achterwielen aan.
Lichtgewicht materialen
Echter, het ging bij de Ferrari F40 niet alleen om vermogen, maar ook om een zo laag mogelijk gewicht. Daarom werd er gebruik gemaakt van exotische materialen als koolstofvezel, kevlar en aluminium. De ramen waren niet van glas gemaakt, maar van polycarbonaat. Er wordt vaak gezegd dat sommige auto’s een ‘raceauto voor de weg’ zijn, maar bij de F40 lijkt die frase daadwerkelijk van toepassing te zijn.
De stoelen waren met stof beklede racekuipen. Er was géén geluidsisolatie. Ook items als een handschoenenvakje of vloermatten ontbraken. Sterker nog, als je keek naar de deuren zag je hoe kaal de auto was: geen bekleding of afwerking. Er waren niets eens deurhendels, je moest gewoon aan een lus trekken. De enige luxe die je had was een kleine airco-unit.
Circuit
Deze omissie aan luxe maakte de F40 wel tot een legende. Dit was nog echt een Ferrari die je niet zonder handschoenen kon aanpakken. Bijna letterlijk. De Ferrari F40 was niet eens voorzien van stuurbekrachtiging. Dit in combinatie met het enorm harde onderstel zorgde voor een intense sensatie die je normaal associeert met een raceauto.
Net als de legendarische 250 GT-familie uit de jaren ’60 was het de bedoeling dat je met de F40 over de openbare weg naar het circuit reed, om daar de grootst mogelijke lol te hebben en vervolgens weer naar huis te rijden in dezelfde auto.
Prestaties
Niet alleen de sensaties waren bijna gelijk aan die van een raceauto, de prestaties waren dat ook. Omdat het gewicht laag was (1.180 kg) en de motor bijna 480 pk leverde, kon je van 0-100 km/u sprinten in slechts 4,1 seconden. De kwartmijl was afgelegd in 11,9 seconden.
De productie van de Ferrari starte in 1987. Aanvankelijk ws het de bedoeling om de auto te laten debuteren op de IAA in Frankfurt in 1987. Echter, op die beurs moest de Alfa Romeo 164 in de schijnwerpers staan. Dus werd de auto later op een eigen evenement onthuld. Daarmee is de F40 de laatste Ferrari die Enzo Ferrari in productie zag gaan. De oprichter van het legendarische sportwagenmerk overleed in 1988 op 90-jarige leeftijd.
In tegenstelling tot zijn opvolgers was de Ferrari F40 geen auto die in strikt gelimiteerd oplage werd gebouwd. Aanvankelijk was het de planning om er 400 te bouwen, maar de vraag was enorm, waardoor Ferrari de productie aanhield. In 1990 kregen de US-uitvoeringen een katalysator.
Ferrari F40 LM en Competitizione
Er werd ook geracet met de Ferrari F40. Bijna logisch, want het was natuurlijk een raceauto met kentekenplaten. Het begon met de Ferrari F40 LM. Deze kun je eenvoudig herkennen aan de grote koplampen. Vanwege de aerodynamica heeft de F40 LM grote dichte koplampen in plaats van klapkoplampen.
De F40 LM deed mee aan diverse kampioenschappen, waaronder het JGTC, IMSA en diverse GT-series, inclusief Le Mans. Een stapje hoger stond de F40 Competizione. Deze was niet alleen lichter, maar ook aanzienlijk krachtiger met een tot 700 pk opgevoerde motor.
Productie
De Ferrari F40 werd geproduceerd van 1987 tot 1992. De race-uitvoeringen werden zeer beperkte aantallen gebouwd tot 1996. In totaal zijn er 1.135 exemplaren van gebouwd. Daarvan zijn er 19 een zogenaamde F40 LM en 10 stuks betreffen een F40 Competizione. Er zijn 213 F40’s afgeleverd in de VS.
Artikelen Ferrari F40
Wil je meer lezen over de Ferrari F40? Hieronder vind je een overzicht van alle artikelen over de Ferrari F40.
