De Ferrari Enzo is de ultieme hoedtik naar Enzo Ferrari. Daarnaast ook nog een van de meest waardevolle auto’s ter wereld.
Als Ferrari met een bijzondere supercar komt die in een beperkte oplage gebouwd gaat worden, dan staan de verzamelaars klaar met blanco cheques. Eigenlijk vanwege twee redenen. Ten eerste weet je altijd zeker dat deze auto’s meer waard gaan worden, ondanks de enorm hoge vanafprijzen die gehanteerd worden. De tweede reden is misschien wel belangrijker. Het resultaat valt eigenlijk nooit tegen.
Ferrari heeft een enorme traditie als het gaat om sportwagens en supercars, ook die in beperkte getallen gebouwd worden. De 250 GTO is misschien wel het ultieme voorbeeld daarvan. Deze auto’s waren eigenlijk beeldschone raceauto’s met een kenteken en net voldoende comfort aan boord om het uit te houden. Voor een lange tijd liet Ferrari deze markt links liggen, tot de jaren ’80. De Ferrari 288 GTO was een Group B homologatiemonster. De raceklasse was al opgeheven voordat de auto klaar was, maar het leverde een briljante supercar op.
Inhoudsopgave
Voorgangers
Na de 288 GTO kwam de F40. Het was de laatste auto die onder regie van Enzo werd uitgebracht en was net als de 250 GTO een racer voor de openbare weg. De F40 werd in de jaren ’90 opgevolgd door de Ferrari F50. Destijds werd de auto niet zo goed ontvangen, maar gelukkig zijn de meningen al wat bijgedraaid tegenwoordig. Je zou denken dat de opvolger van de F50 de F60 zou worden, maar niets is minder waar. Ferrari heeft er nogal een handje van om auto’s een afwijkende naam te geven.
Ferrari verklapte in 2001 al dat ze met de auto bezig waren. In 2000 konden we al foto’s zien van een Ferrari 348 die wel erg lang en breed was. Het was een zogenaamde mule. Onder het verbouwde koetswerk ging de techniek van de nieuwe super-Ferrari schuil. Uiteraard maakte Ferrari van de gelegenheid gebruik dat hun stercoureur van het F1-team, Michael Schumacher, veel testwerk deed (alhoewel Dario Benuzzi het meeste werk voor zijn rekening nam).
Introductie
De auto wordt geïntroduceerd op de Salon van Parijs in 2002. Wat opvalt is dat de auto geen spoiler meer heeft, zoals zijn voorgangers dat wel hebben. De auto is zodanig ontworpen door Pininfarina (Ken Kouyama tekende de auto) dat deze niet nodig is. De vlakke ondervloer die de nodige downforce opwekt helpt ook mee.
Het hoogtepunt van de Ferrari Enzo is natuurlijk zijn motor. Deze is geheel nieuw voor de Enzo. De F140B is een V12 met een boring van 92 mm en een slag van 75,2 mm, een overvierkante motor dus. Perfect om hoge toerentallen mee te halen. Het vermogen en koppel van de achtenveertigklepper is niet verkeerd: 660 pk bij 7.800 toeren en 660 Nm bij 5.500 toeren. Dat is net even wat meer dan de McLaren F1, die nog altijd de ‘supercar to beat’ was. Echter, met de Enzo was topsnelheid niet het belangrijkste. De rijeigenschappen en circuitprestaties des te meer. In vergelijking met de McLaren F1 is de Ferrari Enzo niet heel veel zwaarder (1.255 kg), maar de Enzo is wel een stuk breder.
Prestaties
Dat wil niet zeggen dat de Enzo niet snel is in een rechte lijn. Van 0-100 km/u accelereren is namelijk al in 3,6 seconden achter de rug. Vergeet niet dat de transmissie een sequentiële bak was en de Enzo alleen achterwielaandrijving heeft. De topsnelheid was volgens Ferrari 350 km/u. De Ferrari Enzo is ook in Nederland leverbaar. De importeur verlangde 909.770 euro voor een exemplaar. Tegenwoordig doet een beetje Enzo minimaal twee miljoen, dus het is zeker een solide investering.
In principe is er maar één Ferrari Enzo. Er zijn ook maar een beperkt aantal kleuren: zwart, rood en geel zijn de enige mogelijk kleuren die je kan krijgen. Op speciaal verzoek zijn sommige Enzo’s in afwijkende kleuren geleverd. Uiteraard met de nodige bijbetaling, uiteraard. De Ferrari Enzo wordt van 2002 tot 2004 geproduceerd. Er zijn slechts 399 exemplaren van gebouwd, plus eentje voor de paus.
Ferrari Enzo-derivaten
Al het werk dat Ferrari heeft verricht voor slechts 399 exemplaren, lijkt een beetje zonde van de moeite. Op basis van de Ferrari Enzo was er ook de Ferrari FXX. Dit was een snellere, ruigere en lichtere variant, specifiek voor het circuit. Ferrari bewaarde dit 800 pk sterke monster voor je en je kon af en toe tijdens een trackday het apparaat uitlaten. Een geweldig businessmodel dat meerdere merken hebben gevolgd. De FXX wordt ‘opgevolgd’ door de FXX Evoluzione, wat in feite gewoon wat onderdelen waren om er een evolutieversie van te maken.
Maserati MC12
Daarnaast gebruikte Pininfarina de Enzo-basis voor de ‘Ferrari P4/5 by Pininfarina’. Verder gebruikte Maserati het platform enkele keren. Sterker nog, de MC12 was gewoon een Enzo, maar dan met een ander koetswerk erop. Deze was nog breder en langer dan het origineel. Groot verschil was dat de MC12 een targadak had en iets minder vermogen. Nog een verschil: de MC12 werd ingezet in de GT1-racerij en was een zeer succesvolle raceauto. De MC12 Corsa was speciaal voor het circuit, net als de Ferrari Enzo FXX. De Maserati Birdcage werd ook gebouwd op het platform, maar die auto zou het conceptstadium niet ontstijgen. De 1.000 kg wegende Ferrari Millechili evenmin.
Artikelen Ferrari Enzo
Wil je meer weten over de Ferrari Enzo? Hieronder vind je een overzicht van alle artikelen over de Ferrari Enzo op Autoblog.
