Gespot: Ouden van dagen

Oude auto’s spreken enerzijds niet veel mensen aan omdat het vaak modellen zijn die voor veel mensen nietszeggend en onbekend zijn, anderzijds betekent het dat er nog veel aan te ontdekken is. Zolang ik óók auto’s fotografeer waarvan ik geen idee heb wat het precies zijn, is iets ouds toch een beetje nieuws.

Alvis TC 21/100 Convertible

Direct na de oorlog was de ontwikkeling van auto-ontwerpen duidelijk zichtbaar omdat de verschillen zo groot waren. Ook voor Alvis gold dit. Tot 1955 werden nog auto’s gebouwd met de grote, uitstekende zijschermen, maar vlak daarvoor, in 1954, brak de tijd aan waarin spatborden geïntegreerd waren. De TC21/100 is daarmee het laatste model in de “oude stijl”. Onder de grote motorkap ligt een 3,0 liter zescilinder, genoeg voor 101 pk en 100 mijl per uur. Aan deze topsnelheid ontleent de auto zijn naam, een verwijzing die Jaguar óók maakte, namelijk met de XK120, XK140, XK150, en later de XJ220. Hoewel de TC 21/100 er tegen 1955 nogal gedateerd uitzag, werden er nog relatief veel gebouwd. Van de sedan zijn er 475 gemaakt, er werden 224 cabriolets, gebouwd, zoals afgebeeld.

Cadillac Eldorado Biarritz 1957

Omdat het in de jaren ’50 eerder regel dan uitzondering was dat Amerikaanse auto’s twéé parkeervakken nodig hadden, viel het niet snel op of een auto ècht bijzonder was. Van de enorme Series 62’s werden vaak enkele tientallen duizenden exemplaren gebouwd. De veel duurdere Eldorado Biarritz’en waren niet veel opvallender, maar kostten wel een slok op een borrel méér. Zo betaalde men in 1957 f.32.950 voor een “gewone” Series 62 Coupé, voor de Eldorado Biarritz moest maar liefst f.53.000 worden betaald. Voor hetzelfde geld kon je een Silver Cloud kopen. Tegenwoordig is een Eldorado Biarritz overigens véél meer waard. Voor een Silver Cloud betaal je momenteel ongeveer €60.000, voor dat geld heb je een Eldorado Biarritz als restauratieproject. Een mooi exemplaar kost méér dan het dubbele.

Chrysler Imperial Eight Convertible 1933

Enerzijds was de automobielindustrie voor de oorlog veel kleiner, anderzijds was er per model juist véél meer keuze omdat men niet alles in groten getale hoefde te bouwen en veel meer aandacht voor individuele klanten had. Amerikaanse producenten veranderden ieder jaar hun gamma, waardoor er op den duur tientallen versies van een bepaald model verschenen. Om te beginnen werd de Imperial geleverd met twee verschillende wielbases, 318 centimeter (“Series CQ”) en 368 cm (“Series CL”). Het gamma bestond dan nog uit een vierpersoons coupé, een cabriolet, een vijfpersoons coupé, een sedan, een open sedan, en daarnaast was de auto óók als rolling chassis te krijgen voor de creatieve rijder. Er werden in 1933 3.838 “korte” Imperials gebouwd, van de lange versie werden er maar 151 geproduceerd.

Jaguar XK140 Drophead Coupe en XK150 Fixed Head Coupe

Vòòr de oorlog bouwde Jaguar al een lichte, sportieve cabrio voor de consument, namelijk de SS100. In 1948 kwam Jaguar met een reeks die misschien wel de aller mooiste uit de geschiedenis van het merk is. De XK120 was hier het eerste model van, een sportieve, kleine tweezitter die de beloofde 120 miles per hour ruimschoot haalde. In 1954 werd de auto opgevolgd door de XK140, een haast net zo elegante, maar iets minder slanke auto. De 3,4 liter zescilinder was iets krachtiger geworden, namelijk 190 pk, maar 140 mijl per uur haalde de auto zelfs niet met de optionele “S” motor uit de C-Type, welke 213 pk leverde. In 1957 verscheen het laatste model uit de reeks, de XK150. Deze was inmiddels voorzien van een ronde voorruit uit één stuk. Ook was men méér het nut gaan zien van een stoffen kap, waar de Roadster inleverde op productieaantallen. Van alle drie de modellen waren twee open versies: een Drophead Coupe en een Spartaanse Roadster die permanent open was. De Drophead Coupe werd door de jaren heen populairder.

Maserati 3500 GT, Series I

Maserati experimenteerde door de jaren heen veel met koetsenbouwers. De Maserati A6 werd bijvoorbeeld al door ten minste zes koetsenbouwers voorzien van talloze verschillende koetsen. Met koetsen van Touring had men echter nog geen ervaring. Deze bouwde de koets van de 3500 GT, welke daardoor veel leek op de Lancia Flaminia GT. Nog steeds bleef het niet bij Touring, want de 3500 GTI Spyder werd aan Vignale uitbesteed. De Maserati 3500 was één van de eerste auto’s die op den duur met injectie uit werden gerust, wat kinderziekten met zich mee bracht; de gecarbureerde modellen gaven minder problemen. Er werden twee series van de auto gebouwd, die aan de hand van de verlichting rondom van elkaar te onderscheiden zijn. De waarde is ongeveer een ton.

MG J2 Midget

De term “Midget” werd in de jaren ’70 bekend door een kleine MGB-achtige cabriolet, maar de oorsprong van de naam ligt in de jaren ’20. Óók toen kon men al erg compacte auto’s maken, waarvan de MG J2 Midget met een lengte van 312cm de kroon spant. De viercilinder motor is maar 847cc groot en 36 pk krachtig, maar de 110 km/u die de auto haalde was voor die tijd netjes. De auto was het beste te vergelijken met de Austin Seven Brooklands, waarmee op Brooklands werd geracet. De auto die MG daar inzette was overigens niets precies de J2, maar de J3, die van een compressor was voorzien. In die tijd bouwden meerdere Brite merken dit soort kleine, goedkope, maar erg leuke open autootjes.

Singer Nine Sports, 1934

De Singer Nine valt in dezelfde categorie als de MG J2. Er werd op Le Mans gereden met deze Singer, en met succes. Aan de hand van de specificaties zul je niet snel een link leggen naar deze races. Er wordt zelfs vermeld wat het verschil in topsnelheid is tussen de Nine Sports met het raam omhoog (64 mijl per uur) en het raam omlaag (66 mijl per uur), elke mijl per uur telt op dit niveau nog mee. Het vermogen van 31 pk komt uit een atmosferische viercilinder met een inhoud van maar 947cc, waar veel vergelijkbare auto’s van een compressor waren voorzien. Er werden 3.362 exemplaren gebouwd. Dit is al vrij weinig, bovendien is de auto inmiddels al 77 jaar oud!