Dodge is het meest Amerikaanse automerk van allemaal. Het merk is al sinds de jaren ’20 in handen van Chrysler en maakt tegenwoordig deel uit van Stellantis. Zo lang het nog kan bouwen ze ouderwetse muscle cars met dikke V8’s, maar ook Dodge gaat elektrische auto’s bouwen. Elektrische muscle cars, dat wel.
Het was begin vorige eeuw de grote trend: automerken oprichten. De autoindustrie kwam goed op gang en iedere entrepeneur met een voorliefde voor techniek en kennis van marketing leek het te proberen. Zo ook de gebroeders Dodge in 1900. In dat jaar richtten John en Horace Dodge namelijk de Dodge Brothers Company op. In eerste instantie is het merk toeleverancier voor andere merken. Dodge Brothers Company maakt onderdelen voor motoren en onderstellen voor Ford Motor en Olds Motor (later Ford en Oldsmobile). Ze maken dermate veel onderdelen, dat ze al erg veel hebben geleerd over autofabricage en assemblage. Mede daardoor besluiten ze in 1913 de Dodge Brother Motor Company op te richten. Hun eerste auto was de Model 30.
Dodge heeft goed afgekeken van hun oude klant, want de Model 30 is in alles beter dan de Ford model T. De Dogde heeft meer vermogen, een stijver chassis (want staal in plaats van hout), en betere elektronica. Desondanks prijst Dodge zichzelf niet uit de markt: veel voor relatief weinig. Daarnaast is de kwaliteit en betrouwbaarheid op orde, waardoor Dodges ook gebruikt worden door het leger. Het zorgde er voor dat Dodge op Ford na het best verkochte automerk in de VS was.
Dodge 116, overname Chrysler
In 1920 ging het mis, beide broers kwamen te overlijden en het merk gleed af, ondanks de puike Dodge 116. Gelukkig ging het iets beter op het gebied van bedrijfswagens. Dodge richte zich op kleine vrachtwagens, perfecte voor ondernemers. Het merk Dodge werd eerst verkocht aan een bank voor een recordbedrag, dat niet veel later het merk doorverkocht aan Chrysler. Het merk wordt uiteindelijk tussen Plymouth (value fo money) en De Soto (net geen premium) gepositioneerd. Chrysler blijft het topmerk.
Na WOII
Na de Tweede Wereldoorlog is Dodge een aardig doch behoudend merk. Ze zijn goed gebouwd, maar niet bijzonder ten opzichte van de concurrentie. Er valt echter ook niet veel op aan te merken. De Coronet is de eerste Dodge die zich onderscheidt met een afwijkende styling.
Muscle cars
In de jaren ’60 maakt het het merk furore met diverse bijzondere muscle cars. Het imago van Dodge blijkt perfect aan te sluiten. Op basis van de Coronet en Charger worden sportieve modellen gemaakt met enorme V8-motoren. De Challenger is de pony car van Dodge en kan zelfs geleverd worden met de bijzondere Hemi V8-motoren. Net als bij veel Amerikaanse merken ging het daarna behoorlijk achteruit met Dodge.
Bravoure
Het was een merk geworden met wat bravoure. Auto’s voor de werkende middenklasse die iets meer vermogen wilde hebben. Na de oliecrisis in 1973 werd dat erg lastig te combineren. Net als Chrysler werkt Dodge innig samen met Mitsubishi. Een logische keuze voor beide fabrikanten. Dodge en Chrysler hebben geen concurrerende auto’s voor de populairder wordende Japanse middenklasse auto’s. Mitsubishi heeft op zijn beurt moeite om zijn producten te slijten in de VS. Met één oplossing worden beide problemen aangepakt.
Downsizing
In de jaren ’70 groeien de modellen nog eventjes, maar in de jaren ’80 is dat voorbij. De St. Regis was de eerste auto waarmee de downsize-trend voor het merk werd ingezet. De Colt (Civic-concurrent) is stiekem gewoon een Mitsubishi Colt.
De Omni komt voort uit het Chrysler Europe-project. Wij kennen de auto als Talbot Horizon. De Charger is verandert van een enorme coupé met gigantische V8 tot een guitig sportcoupeetje. De Dodge Aries was een middenklasser waar er in elk geval voldoende van verkocht kunnen worden.
Dodge Viper
In veel gevallen waren Dodges behoorlijk gestoeld op Chryslers. Iets dat duidelijk zichtbaar was bij veel modellen. Ook was het lastig om prestaties te combineren met zuinigheid, dat ineens belangrijk was in de VS. Gelukkig ging het eind jaren ’80 al weer iets beter en konden Amerikaanse merken weer iets meer bravoure tonen. Dat deed men met de buitenissige Viper. De Viper was een overduidelijke hommage aan de Shelby Cobra. Sterker nog, Viper eveneens de naam van een slang (adder).
De Viper heeft een 8.0 liter V10 met 400 pk aan boord. De auto is voor de rest heel erg basic, met minimale luxe of rij-assistentiesystemen. Dit geeft de auto een bijkans mythische status. Nog een voordeel, het straalt af op de rest van de line-up. Daarnaast is het ook voordeliger. De V10 is in basis een motor van de bedrijfswagen-divisie en te vinden in de Dodge Ram. Lamborghini neemt het blok onder handen, wat de auto een nog bijzondere status geeft. De Viper zou uitgroeien tot een icoon, niet alleen op de weg, maar ook op het circuit.
Populaire RAM-modellen
Het is voor Dodge wel lastig om het ‘betaalbare’ en ‘sportieve’ imago te verkopen met de jaren ’90-modellen. De grille met twee spijlen is een herkenbare feature, maar de Neon, Stratus, Intrepid en Avenger zijn relatief brave auto’s. Opmerkelijk genoeg maakt Dodge enorme stappen qua pick-ups. De Ram 1500 is een auto die in populariteit blijft groeien (ook in Nederland is het model geliefd). Dat is goed voor Dodge, want op pick-ups zit enorm veel marge. In 2003 verschijnt er een compleet nieuwe Viper.
Dodge naar Europa
De samenwerking met DaimlerChrysler begint pas later zijn vruchten af te werpen, net als bij Chrysler overigens. Dodge zet in op een flink offensief om in Europa voet aan de grond te krijgen. General Motors heeft immers Daewoo omgedoopt tot Chevrolet en met goedkope modellen hoopt Dodge wat marktaandeel in de VS te kunnen krijgen. De Caliber is het schoolvoorbeeld van een moderne crossover.
Helaas is het segment niet groot genoeg en is de Caliber wel erg goedkoop gebouwd, wat niet aansluit bij de Europese smaak. Voor de nieuwe Avenger geldt eigenlijk hetzelfde. Als laatste is er de stoere Dodge Nitro, een soort Jeep Cherokee van Dodge. Ook dat wordt geen succes in Europa. Nadat Daimler en Chrysler uit elkaar gaan, is daar ook het einde voor Dodge in Europa. De Dodge Journey (een medium cross-over) werd als Fiat Freemont verkocht.
Charger en Challenger
Het zijn juist de grotere modellen die weer doen denken aan het oude Dodge. De Magnum is de Dodge-versie van de Chrysler 300C Touring. De Charger is een moderne vierdeurs muscle car. Na het succes van de nieuwe retro-Mustang komt Dodge over de brug met de Challenger. Deze zijn leverbaar met eenvoudige zescilinders, maar ook een range aan V8-motoren. Met name de SRT-, Hellcat- en Demon-uitvoeringen spreken tot de verbeelding. Met vermogens van 400 tot 700 pk en prijzen tussen de 30 en 70 mille in dollars heb je enorm veel prestaties voor het geld.
Extreem
In plaats van nieuwe modellen ontwikkelen, kiest Dodge voor de goedkopere optie. De modellen worden in leven gehouden middels facelifts en updates. Denk aan wide-body varianten of ‘Redeye’-modellen met meer dan 800 pk. Het probleem is dat alles onder de Challenger en Charger niet echt competitief zijn. De Dart, Avenger, Caravan en Journey worden uit productie gehaald en krijgen geen opvolger. Dit levert een aparte showroom op, want er komen géén nieuwe modellen bij. Het wordt helemaal ‘erg’ wanneer RAM als zelfstandig merk doorgaat. RAM wordt de bedrijfswagen-divisie en voert uiteraard de pick-ups van het merk. Daarnaast worden de Fiat Dobló en Mercedes Sprinter er met een RAM-logo verkocht.
Drie modellen
Uiteindelijk blijven er slechts drie modellen te bestellen bij de dealer: de Charger, Challenger en Durango. Dodge zet vol in op ‘The Muscle of Dodge’ en levert diverse snelle uitvoeringen van de modellen met R/T, GT, SRT- of Hellcat-labels. Via Mopar zijn er ook nog een hoop upgrades leverbaar.
Uiteindelijk zal ook Dodge de V8 moeten opgeven, maar ze blijven nog wel muscle cars bouwen. Elektrische muscle cars om precies te zijn. Daar heeft Dodge alvast een voorproefje van gegeven in de vorm van de toepasselijk genaamde Charger Dayonta SRT Concept.
