Special: Bob’s Lamborghini’s

Voor velen een droombaan: testrijden bij Lamborghini. Bob Wallace deed het gewoon.

Nieuw-Zeeland. Je zou er maar geboren zijn. Het land waar iedereen naar toe wil. Serene rust, waanzinnige flora & fauna en uiterst vriendelijke bevolking. Nu lijkt het gras bij de buren altijd groener, maar veel groener dan in Nieuw-Zeeland wordt het gras niet. Nieuw-Zeeland is toevallig het land waar op 4 oktober 1938 ene Bob Wallace wordt geboren in Auckland. Op jonge leeftijd wordt hij al besmet met het autovirus. Als kind bezocht hij diverse races in Nieuw Zeeland. Hij is niet alleen geïnteresseerd in de auto’s, maar ook in de mensen die werken aan de auto’s. Bob wilde vooral weten hoe men van straatauto’s ware racers kon bouwen. Niet alleen spreekt hij de mensen achter de raceauto’s, hij werkt ook met ze samen. Zodoende leert de jonge Wallace de fijne kneepjes van het vak. Maar hij wist dat hij op het verkeerde eiland geboren was om een carrière te beginnen in de autosport.

Volgens veel publicaties verhuisde Bob Wallace zo snel mogelijk naar Italië. Dit is niet geheel correct. Wallace toog eerst naar Groot-Brittannië om van de meester het een en ander te leren: Colin Chapman. Hij werd opgenomen in het ontwikkelingsteam in Hethel (Norfolk) om volgens de principes van Chapman auto’s te ontwikkelen. De inzet van Wallace is in de industrie big news. Hij krijgt van het raceteam Camoradi USA de uitnodiging om aldaar te gaan werken aan de raceauto’s. En dat waren niet de minste. Hij mocht bij dit team werken aan de Maserati Birdcage. Een auto die in 1960 en 1961 bijzonder dominant was bij de 1.000-km races op Nüburgring. Wallace had zich intussen al opgewerkt als technische chef van de staf. Naast de Birdcages werd er ook geracet met Chevrolet Corvettes en ook die werden door Wallace geprepareerd. Best knap om voldoende technische know-how te hebben met zowel delicate racers als de Birdcage als de ongetemde monsters als de Corvettes.

In 1963 was het voor Bob Wallace tijd om verder te kijken. Zijn successen waren een zekere Enzo Ferrari niet ontgaan en hij scheen daadwerkelijk geprobeerd te hebben om de getalenteerde Nieuw-Zeelander toe te voegen aan de Scuderia. Maar Ferruccio Lamborghini had eveneens gehoord van de kwaliteiten van de beste man. Ferruccio was bekend met hoe Ferrari omging met zijn personeel en kon de kaart klaarblijkelijk goed uitspelen. In plaats van Ferrari toog Wallace naar Lamborghini op het moment dat ze de fabriek aan het bouwen waren.

Wallace had nog niet veel kaas gegeten van straatauto’s. Voor Lamborghini maakte dat niet uit. Zij erkenden dat hij een bijzondere gave had en wilden Bob koste wat het kost in huis halen. Dat kon niet met een stageplaats, dus werd Bob Wallace benoemd tot hoofdtestrijder. Lamborghini maakte op dat moment enkel tractors en ze hadden iemand nodig die enigszins zou weten waar het allemaal om zou gaan.

Straatauto’s dus. De eerste was het prototype van de Lamborghini 350GT. Lamborghini wilde de auto zo snel mogelijk op de markt brengen. Voor de carrosserie was de hulp van Touring ingeschakeld, de motor werd ontworpen door niemand minder dan Bizzarini; diens V12 zou het overigens een lange tijd volhouden, want tot de Murcielago LP670 SV werd er gebruikt gemaakt van een Bizzarini V12.

Je moet begrijpen dat Lamborghini uit het niets bezig was met het bouwen van een ultieme supercar, dus het snel aangenomen personeel was lang niet altijd even goed in hun werk. Bij elk prototype ging Wallace eerst een blokje rond om te checken of de auto geen doodswens op wielen was. Vervolgens mochten zijn assistenten zich bezighouden met de finetuning van de auto’s. Lamborghini was onder de indruk van Wallace en gaf hem carte blanche. Wallace mocht gebruik maken van alle materialen en technieken die toen voorhanden waren, zolang Lamborghini’s maar beter waren dan Ferrari’s. Er was wel een essentieel verschil tussen Ferrari en Lamborghini. Ferrari’s waren sober uitgerust. Volgens Ferrari vanwege een laag gewicht, volgens Lamborghini was Enzo gewoon gierig. Dus Lamborghini’s werden altijd luxe aangekleed.

Wallace deed dus niet alleen de 350GT, maar ook diens opvolgers. Sterker nog, alle Lamborghini’s tot 1975 werden door Wallace getest. Modellen als de Islero, Espada en Jarama. Maar het absolute pronkstuk voor Wallace moet toch de Lamborghini Miura zijn geweest. Een bloedmooie Supercar die zelfs het trotse Ferrari in verlegenheid kon brengen. Dankzij de immuniteit die Bob Wallace genoot bij Lamborghini mocht hij zich zo nu en dan bezig houden met projecten waar Ferruccio zelf niet achter stond. In totaal zijn er 3 Lamborghini’s die Bob Wallace zelfstandig onder handen heeft genomen.

1970: Lamborghini Miura P400 Jota
De eerste en bekendste creatie van Bob Wallace is de P400 J. J spreek je uit als Jota, in het Spaans dus. Ondanks dat de Miura een spectaculaire auto was, viel de topsnelheid een beetje tegen. De auto moest 300 km/u halen, maar bij 288 was de koek op. Wallace monteerde een veel potentere V12 om wél de grens van 300 te bereiken. De Miura was nu weliswaar sneller, maar de neus zorgde voor enorm veel lift waardoor de auto als het ware opsteeg.

Wallace gaat aan de slag om zijn kennis van raceauto’s toe te passen op de Miura. Het stalen chassis wordt vervangen door eentje van aluminum, terwijl de body opgetrokken was uit een materiaal genaamd ‘Avional’. Al met al was de Miura P400 Jota 400 kg lichter dan de standaard Miura.

De motor kreeg ook een oppepbeurt. Het oliebad werd verwijderd voor een veel compactere dry-sump smering. De compressie werd flink verhoogd en de uitlaat was bijna een rechte pijp. De meeste winst kwam door extra ‘wilde’ nokkenassen. Hiermee was de V12 onderin wat nukkiger, maar was het vermogen bovenin een stuk hoger: 440 pk. De auto kwam helaas triest aan zijn einde: een monteur wilde indruk maken op een schone deerne en reed iets te enthousiast. De Jota crashte en brandde compleet af.

1972: Lamborghini Jarama ‘Bob’
Dit project was eigenlijk veel aparter. Dat je van een Supercar als een Miura een snellere versie maakt is niet zo vreemd, maar de Jarama was geen supercar. De Jarama was een GT in de ware zin van het woord. Dat maakte voor Wallace niet uit, hij zag enorme potentie in de auto. Ook hier werd de auto vanaf het platform opnieuw opgebouwd. Alles wat eruit kon, ging eruit. Het chassis werd verstevigd en de V12 werd verder naar achter geplaatst voor een betere gewichtsverdeling.

De remmen werden vervangen door grotere Brembo exemplaren en er werd een instelbaar Koni-onderstel gemonteerd. Verder kon je de Jarama ‘Bob’ herkennen aan de kleurstelling: oranje met een zwarte motorkap. De Jarama kreeg ook andere koplampen, luchthappers en een voorspoiler. Ook de V12 werd aangepakt: bij 8.000 leverde het blok 380 pk. Niet verkeerd.

1974: Lamborghini Urraco ‘Bob’
Wederom een apart model om aan te pakken. De Urraco was namelijk de instapper destijds. In plaats van de glorieuze V12 had deze auto een V8. Ook deze auto werd naar semi-race specificaties omgebouwd. Dus het interieur werd compleet gestript en een race-spec brandstoftank werd toegevoegd. Net als bij de Jarama ‘Bob’ kreeg de Urraco ‘Bob’ instelbare Koni-dempers. De looks werden dramatischer dankzij de magnesium Campagnolo-velgen, frontspoiler en grote vleugel op de achterklep. Dankzij de eveneens oranje lak was het in elk geval geen muurbloempje.

Ook de motor werd aangepast, uiteraard. Deze werd getuned naar een gezonde 310 pk. Deze paarden werden via een handgeschakelde zesbak overdragen op de wielen. Aangezien de auto nu in staat was veel hogere snelheden te halen, werd het chassis verstevigd door onderdelen aan elkaar te lassen middels een rolkooi.

In 1975 vindt Bob Wallace het wel welletjes en geeft hij het stokje over aan Valentino Balboni. Hij neemt zijn ontslag om wederom te verhuizen, ditmaal naar de Verenigde Staten. Daar begint hij in Phoenix, Arizona voor zichzelf met het bedrijf ‘Bob Wallace Cars’. Daar doet Bob waar hij het beste in is: het sneller maken van exotische Italiaanse sportwagens. Op 19 september 2013 overlijdt Bob Wallace op 75-jarige leeftijd.

Eigenlijk is er vrij weinig veranderd in de tussentijd. Ferrari bouwt nog steeds briljante sportwagens, Maserati fabriceert Gran Turismo’s (letterlijk) en sportsedans. En Lamborghini is het bizarre buitenbeentje. Schoppen tegen de gevestigde orde met buitenissig design, felle kleuren en belachelijke motoren. De Superveloce’s, Supertrofeo’s en Perfomante’s zijn daar perfecte exponenten van. Sneller, lichter, geschikt voor het circuit, maar bedoeld voor op straat. Dat de aanpak van Wallace succesvol was blijkt wel uit het feit dat Lamborghini nog altijd het recept van Wallace hanteert.