Je mag toch zeker wel zelf weten of je je auto verkoopt? Of liggen de zaken iets genuanceerder?
De gisteren onthulde Ferrari F80 is gegarandeerd een goede investering. Maar ook een niet-gelimiteerde Ferrari kan aardig waardevast zijn. Zeker in het begin, als er nog weinig aanbod is, kan het verleidelijk zijn om een auto meteen door te verkopen.
Dat deed een Amerikaanse klant dus, maar dat vond de dealer waar hij de auto in kwestie had gekocht niet zo grappig. Sterker nog: zij hebben de beste man vorige maand voor de rechter gesleept.
Nu denk je misschien: waar bemoeit de dealer zich mee, de eigenaar mag toch zelf wel weten wanneer hij zijn auto verkoopt? De zaken liggen echter wat genuanceerder. De klant had namelijk een overeenkomst getekend waarin stond dat de auto gekocht werd voor eigen gebruik en NIET om door te verkopen.
Als de eigenaar toch binnen een jaar van de auto af wou, dan zou hij deze volgens de overeenkomst eerst moeten aanbieden aan de Ferrari-dealer. Dat heeft hij kennelijk niet gedaan, vandaar de rechtszaak.
De rechter moet zich nog over deze zaak buigen, maar het lijkt erop dat de dealer in hun recht staat. De vraag is nu hoeveel winst de eigenaar heeft gemaakt op zijn Purosangue, en in hoeverre dat teniet gedaan zal worden door een eventuele boete.
Bron: CarBuzz
Een koper pleegt contractbreuk als-ie zich niet aan de voorwaarden van een bij het volle verstand aangegane overeenkomst houdt. Dus tenzij er expliciet aanvullende voorwaarden be- en afgesproken zijn tussen dealer en koper, liefst zwart op wit, is deze koper vermoedelijk het bokje.
Dat hangt er van af of je als verkopende partij zulke eisen mag stellen aan een particuliere koper. Consumenten genieten een vrij ruime rechtsbescherming.
Je mag van figuren, die in deze prijscategorie oto’s kopen, verwachten, dat ze contracten goed lezen EN begrijpen wat de clausules ervan inhouden. De dealer zou wat mij betreft – tenzij-ie ergens in het verkoopproces flinke steken zou hebben laten vallen – in het gelijk gesteld moeten worden. Maar goed, ben geen expert op het gebied van Amerikaans consumentenrecht, dus wellicht, dat er in Murica anders geoordeeld wordt.
Hmmm. Aan de ene kant heeft de klant gewoon dit koopcontract getekend aan de andere kant, veel keus aan Ferrari dealers heb je niet en met deze clausule eigent zich de dealer een eventuele waardestijging in het eerste jaar na aankoop toe. Op welke manier heeft de dealer daar recht op, het is immers de klant die het financiële risico loopt.
De vraag is of Ferrari een dergelijke clausule mag opnemen in een contract. De rechter zal zich met name daarover buigen.
Je mag alles opnemen wat je wil. De vraag is gaat de ander er in mee.
Natuurlijk niet. De clausule moet wel redelijk zijn. Opnemen dat jouw vrouw (m/v/d) bijvoorbeeld elke donderdag (m/d/w/d/v/z/z) bij de Ferrari dealer moet langs komen om “diensten” te verlenen mag gewoon niet. Op dezelfde manier is het grootste deel van de concurrentiebedingen in Nederlandse arbeidscontracten in de praktijk helemaal niet geldig.
Ik zie opeens een kans om misschien ooit toch een Ferrari te kunnen bezitten. ;-)
Je opmerking over concurrentiebedingen is spot-on, daarmee is het goed vergelijkbaar.
Dit dus. Maar Amerika en Europa zijn hierin natuurlijk wel verschillend. En een rechter zal nog zijn verstand gebruiken (hoop je) maar met een jury ben je helemaal aan de goden overgeleverd.
Redelijkheid en billijkheid kennen ze in de VS niet. Sterker nog, NL is het enige land dat zoiets kent in haar rechtsstelsel.
En dat concurrentiebedingen niet geldig zijn, heeft er meestal mee te maken dat het niet is toegestaan om dergelijke bedingen op te nemen in arbeidsovereenkomsten van bepaalde tijd, tenzij er een zwaarwegend belang is om dit op te nemen en dit goed wordt gemotiveerd. Dat laatste ontbreekt nogal vaak. In arbeidsovereenkomsten van onbepaalde tijd is een concurrentiebeding meestal wel toegestaan.
Wat ik bedoel dat als jij tekenaar/softwareontwikkelaar/accountant bent het concurrentiebeding je er niet aan mag hinderen tekenaar/softwareontwikkelaar/accountant te blijven. Netto betekent dat eigenlijk dat concurrentiebedingen alleen in heel algemene functies zoals sales en hoger management zin hebben, die kunnen hun kunstje ook in heel andere branche doen.
“De klant had namelijk een overeenkomst getekend waarin stond dat de auto gekocht werd voor eigen gebruik en NIET om door te verkopen.”
Hoe dat in de VS zit weet ik niet maar in ons land zal zo’n contract van de dealer geen stand houden bij een rechter, tenzij het geen koopovereenkomst is maar een soort huur(koop) of lease overeenkomst.
“Als de eigenaar toch binnen een jaar van de auto af wou, dan zou hij deze volgens de overeenkomst eerst moeten aanbieden aan de Ferrari-dealer. Dat heeft hij kennelijk niet gedaan, vandaar de rechtszaak.”
Ah, dat is wat anders. Dan is er dus naast de koopovereenkomst een overeenkomst gesloten waarbij de klant gehouden is om bij een eventuele verkoop de auto EERST aan de dealer aan te bieden. De klant kan daarna het bod van de dealer uiteraard naast zich neerleggen en alsnog aan iemand anders verkopen. Dus ook dit gaat geen stand houden voor de rechter. Als de rechter aan de dealer vraagt welk bedrag ze dan geboden zouden hebben en de klant kan aantonen dat hij de auto voor een hoger bedrag verkocht heeft, dan is daarmee de zaak afgedaan. Want de klant zou een te laag bod altijd hebben afgewezen.
Als de dealer juist een hoger bedrag zou hebben toegezegd dan de werkelijke (markt)waarde dan is er geen sprake van financiële schade voor de dealer, juist integendeel, en is de zaak daarmee ook afgedaan.
Het maakt een groot verschil of de verkoper/dealer zelf zo’n (ontbindende) voorwaarde in het koopcontract heeft toegevoegd of dat hij/zij een US$ 1,200.- per uur kosten advocaat heeft ingeschakeld om the ironclad clause op de juiste wijze te verwoorden. In het eerste geval zal een US rechter het dismissal verdict na 62 seconden uitspreken, de dealer vermanend toespreken en the bailiff de rekening voor de tijdverspilling laten uitprinten en presenteren. Het kapitalistische concept nastreven om (zakelijk)gewin te bereiken is een bijna grondwettelijk mantra in de USA.