De veiligheidskooi – Deel 8

11 Maanden geleden, plaats vijf in de startopstelling. Nummer twee in het klassement, een plaats onder Rodney. Het was altijd een race tussen ons tweeën. We presteerden allebei het best als we tegen de ander reden. Elkaar opjagen tot we de grenzen van de auto’s gevonden hadden. We hadden botsingen gehad, maar verder dan een bezoek aan de grindbak ging het nooit. De teamleiding had ons er al vaak op aangesproken, maar zij wisten ook dat we het best functioneerde als we elkaar gek maakten en dus gedoogden ze het.

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 6, deel 7 ]

De lampen boven de grid springen aan het publiek wordt bedolven onder het lawaai van motoren. Rood, oranje, groen. De oranje lampen springen omstebeurt aan. Motoren gaan omhoog in toeren. Groen. Auto’s schieten vooruit en de geur van verbrand rubber dringt door tot in m’n helm. Van nummer 2 slaat de auto af en ik weet er net omheen te sturen, maar nummer 4 moet er voor remmen en al gauw kijk ik tegen de achterkant van Rodney’s auto aan. De vlammen slaan uit de uitlaat als hij terugschakelt voor de eerste bocht. De achterkant zoekt naar grip, een paar tienden voor de voorkant van mijn auto. Via de binnenbocht probeer ik er op het einde van de bocht langs te komen, maar hij rijdt me dicht en ik moet hard op de rem om niet in het grind te komen. ‘Hou afstand Alex!’ Galmt de intercom in m’n oor. De tweede bocht probeer ik langs Rodney te komen door later te remmen, maar door de dikke laag rubber op zijn gedeelte glijdt hij verder door en kan ik achter hem langs de binnenbocht pakken en pak ik de eerste plek, gevolgd door de nummer drie, en Rodney moet achteraan sluiten. ‘Mooi werk Alex, hou het nu veilig.’

In de spiegel zie ik Rodney zoeken naar een opening, maar de nummer twee zit te dicht op me om voor hem om er tussen te komen. In de volgende bocht stuur ik naar de buitenkant om ruimte te maken voor Rodney. Nummer twee schiet meteen richting de binnenbocht, strak gevolgd door Rodney. Via de buitenbocht stuur ik naar het midden en kom bij het uitgaan van de bocht naast de nummer twee terecht. Rodney strak achter mij aan. Het rechte stuk komt er aan en onze auto’s hebben een hogere top. Een korte slinger waarbij ik op het gras terecht kom en de auto trekt meteen naar rechts. De honderdste van een seconde die Rodney nodig heeft om me te passeren. Met een ruk aan het stuur schiet ik weer het warme asfalt op en duw daarbij bijna de nummer twee tegen de muur van de pitstraat aan, maar ik kom er wel door achter Rodney. In zijn slipstream verdwijnt de nummer twee langzaam naar de derde plaats. In de spiegel zie ik hem slipstreamen, maar daardoor mis ik Rodneys rempunt voor de volgende bocht. Met alle snelheid die er in de auto zit knal ik achterop Rodney en hij begint dwars te glijden. Met een snelheid van ruim over de 200 boort mijn neus zich in de muur en glijdend kom ik tot stilstand. Maar Rodney komt dwars in de grindbak. De auto opgetild door de curbstones. Het moment dat z’n wielen het grind raken begint de auto te tollen. De snelheid waarmee hij door het grind rolt is onverminderd hoog en benzine spuit uit de tank. Met een klap komt de auto stil in de banden. Het dak in de banden en Rodneys deur in het grind. Vlieg niet in brand! Ik wurm me uit de auto en ren naar zijn auto toe. De pijn in m’n arm voel ik pas als ik tegengehouden wordt door de marshalls. Omringd door oranje overalls kijk ik naar Rodneys auto die vlam begint te vatten. De rode vlag gaat omhoog en m’n overall wordt open geritst, maar ik kan niet stoppen met kijken naar Rodneys auto. Stap uit, een duim omhoog, iets. Waar blijft die blusauto? Marshalls rennen naar de auto, maar door de vlammenzee kunnen ze niet dichterbij komen. Brandblussers worden leeg gespoten, maar de vlammen blijven onverminderd aan de auto vreten.

Ik word de pitstraat ingedragen, maar niemand wil zeggen wat er aan de hand is.

‘Alex, telefoon.’ Terwijl ik verslagen in m’n stoel zit, verzorgd door een arts, komt Toni, een van de monteurs, aangelopen en geeft me een telefoon.

‘Wie is het?

‘Geen idee, het was dringend zei hij.’

Terughoudend breng ik de telefoon naar m’n oor. ‘Alex Brans?’

Ik knik. ‘Ja?’

‘Mooi werk, het geld staat op je rekening.’ En de verbinding wordt verbroken.

‘Alex!’

‘Rot op.’

‘Moet je maar niet op mijn bank in slaap vallen.’

Ik scheur m’n hoofd los van de leren bank en met een hoop gekreun en gesteun krabbel ik overeind. Nog steeds te lui om m’n ogen open te doen.

‘Lekker geslapen jongen?’ Ik hoor hem grijnzen bij de opmerking. Gevolgd door het bekende geluid van een yoghurtbekertje wat open getrokken wordt. Vooruit, ik word wel wakker.

Thomas is duidelijk al even wakker, want met zichtbaar plezier neemt ie een hap van de yoghurt. ‘Als je zelf eentje wilt, ze staan in de koelkast.’

Ik kijk even verslagen naar het bekertje. ‘Je vond het toch niets?’

‘Heb er honing in gegooid, en dan is het prima ontbijt.’

Ik twijfel even over een opmerking, maar zet dan koers naar de koelkast voor mijn eigen portie melkproduct.

‘Waar is Jasper?’ Roep ik vanuit de keuken naar Thomas.

‘Bespreking met David, leek hem beter als jij niet mee ging.’

‘Verstandige keus.’ Grom ik, en gewapend met lepeltje en bekertje laat ik mezelf weer in de bank vallen.

Hij zet de tv aan en het is een paar minuten stil.

‘Alex,’ begint hij hij plotseling. ‘Weet je nog dat je vroeg waarom wij dit deden?’

Zonder op te kijken van de tv knik ik.

‘Ik heb toen tegen je gelogen, ik ben hier niet voor het geld.’ Hij zet de tv uit en staat op om z’n yoghurtbekertje weg te gooien. ‘Net als jij ben ik hier omdat ik hier moet zijn. Het is geen keuze geweest.’

Ik kijk even voor me uit terwijl ik nadenk. ‘En Jasper?’

‘Dat weet ik niet, maar ik denk dat hij wel keuze had. Daarom heb ik ook gewacht tot hij weg was voor ik er over begon.’

Ik kijk hem aan, en hij lijkt te menen wat hij zegt. ‘Waarom zei je niet eerder wat?’

‘Dat was me verboden.’

‘En nu niet meer?’ Ik sta op en kijk de kamer rond, half in de verwachting een camera of microfoon te zien.

‘Zullen we ergens een kop koffie halen?’

Met m’n kraag hoog opgestoken en m’n handen zo diep mogelijk in m’n zakken loop ik naast Thomas. Hij lijkt niet zenuwachtig, eerder vastbesloten. Hij kijkt een laatste keer om zich heen en gaat dan verder waar hij eerder gebleven was.

‘Ik heb ooit bedrijfsgeheimen gestolen.’ Begint hij. Hij kijkt even om m’n reactie te peilen, maar gaat verder als ik geen reactie geef.

‘Ik ben een planner, ik bedenk manieren om maximaal rendement uit je inverstering te halen. Dat was m’n werk, bij een bedrijf dat in conflictgebieden geld probeert te verdienen. En zoals je zelf ook wel kan bedenken is daar een hoop grijs gebied. Om mezelf in te dekken voor als er iets gebeuren zou, nam ik informatie die mij vrij zou spreken mee. Helaas ben ik niet zo’n computerwonder, en werd ik gepakt. Ik had moeten weten dat een bedrijf wat zich al zoveel in het grijze gebied begeeft ook niet zo moeilijk doet over bedreigingen, dus werd ik niet aangegeven bij de politie, maar werk ik nog steeds voor hetzelfde bedrijf. Sindsdien word ik als uitzendkracht gebruikt. Wie betaalt mag gebruik maken van mijn werk.’

Ik kijk hem even aan, schuldgevoelens staan op z’n gezicht. ‘Toch leek je zichtbaar blij als we weer eens wat gestolen hadden, beetje hypocriet, niet?’

Hij kijkt op van z’n schoenen en we kijken elkaar aan. Hij glimlacht voorzichtig. ‘I love it when a plan comes together. Wees eerlijk Alex, jij krijgt ook een kick als we netjes wegkomen.’

Ik knik langzaam. Hij heeft gelijk, ik ben net zo schuldig.

‘Wat is er nu veranderd dan, dat je me dit nu vertelt?’

‘Ze bedreigden niet mij, maar m’n broer. Die is marinier in Afghanistan. Je kunt je voorstellen dat in zo’n gebied de kans om neergeschoten wat groter is dan elders. Zo werd het mij ook verteld. Dat er wel eens wat kan gebeuren in Afghanistan als ik niet zou doen wat er van me gevraagd werd. Nu, ondanks al het lobbyen van m’n werkgever, komen ze terug naar Nederland. Nu is mijn kans om goed te maken wat er is gebeurd. En jij denkt er volgens mij net zo over.’

Ik laat z’n woorden even bezinken, en kijk dan op.

‘Wat is het plan?’