De veiligheidskooi – Deel 6

Om half 10 klop ik op de deur van Thomas en Jasper die meteen open getrokken wordt. Met m’n arm nog opgetild kijk ik Jasper vragend aan. ‘Ja, hoi, we zijn al begonnen.’ Zegt hij terwijl hij alweer terug de kamer in loopt…

[ Eerdere delen lezen? deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 ]

Ik volg hem en kijk wat terughoudend om het hoekje. Op de bank zit Thomas tegenover een donkere jongen van een jaar of 30. Ze kijken beiden erg serieus, dus ik laat me maar stil naast Thomas in de bank zakken.

De tafel ligt bezaaid met tekeningen waar alle namen zorgvuldig van verwijderd zijn. Jasper lijkt het net zoveel te interesseren als het mij interesseert en op z’n sokken sjokt hij naar de koelkast. ‘Yoghurtje, Alex?’

Ik spring op en loop naar de bar tussen de keuken en de woonkamer. ‘Waar gaat dit over?’ Vraag ik terwijl ik het aluminium dekseltje van de yoghurt trek. ‘Is er weer een plan in aantocht?’

‘Ja, de heren bovenaan hebben weer wat moois bedacht, en David daar komt ons briefen.’ Hij trekt een zuur gezicht als hij een hap neemt van z’n eigen yoghurt bekertje. ‘Ik snap niet wat je aan deze troep vind, het is smakeloos en veel te zuur.’ Hij gooit het bekertje met een boog in de prullenmand en hij laat me achter met m’n bekertje.

Beteuterd kijk ik naar de prullenmand. Zonde.

‘Alex?’ Present. ‘Dit is David en hij heeft wat vragen voor je.’

David had het natuurlijke overwicht. Hij straalde het uit aan alles. Borst vooruit, donker shirt, donker jasje en de hand die ik van hem krijg bevestigd het nogmaals. Afstandig en stevig. Het draagt ook niet bij dat hij een kop groter is dan ik.

Ik kijk op naar het kale hoofd dat op me neerkijkt. ‘Jij bent de chauffeur?’

‘Zo klinkt het ook wat denigrerend.’

‘Je rijdt de auto?’

‘Ja.’

‘Chauffeur dus.’

Ik trek m’n wenkbrauwen op, maar knik maar instemmend. Dit belooft een leuke ochtend te worden.

‘Hoe lang rij je al auto?’

Meent hij dit? Ik werp een blik op Thomas die zichtbaar nerveus is. Hij knikt vluchtig dat ik antwoord moet geven. ‘Sinds m’n 16e.’

‘Hoe lang is dat?’ Vraagt David zonder op te kijken van z’n papier.

’15 jaar.’ Zucht ik als ik me achterover in de bank laat vallen en David schrijft iets op z’n papier.

‘Ooit schade gereden?’

‘Grapjas, daarom zit ik hier.’

‘Is dat je enige schade?’

‘Ja, heb ik nu een koelkast gewonnen.’

Hij kijkt me even geïrriteerd aan en richt zich dan weer tot z’n papier.

Als het verhoor eindelijk voorbij is staat David op, geeft Thomas een hand en vertrekt zonder nog aandacht aan mij of Jasper te schenken.

‘Waar ging dat over?’ Vraag ik aan Thomas.

‘Dat was een sollicitatiegesprek.’

Ik schiet in de lach. ‘Dan was dit zojuist m’n beste sollicitatiegesprek ooit.’ En ik maak aanstalten om ook weer te gaan. ‘Het was me weer een genoegen, ik hoor wel weer wanneer ik m’n kunstje mag doen, maar na dit sollicitatiegesprek vermoed ik dat ik wel even vrij ben.’

Als ik naar de deur loop gaat Thomas’ telefoon af en hij grist hem meteen van tafel. Met z’n vinger opgeheven maant hij me te wachten. ‘Ja. Ja. Nee, ik snap het. Bedankt.’ En hij hangt op.

Met een brede grijns kijkt hij naar me op. M’n schouders zakken naar beneden. ‘We hebben de klus.’

‘Gefeliciteerd.’ Grom ik en ik trek de deur open. ‘Ik hoor wel wat de bedoeling is.’

‘Waar ken je Alex van?’ Vraagt Michael aan Toni.

‘Waarom vraag je dat?’

Michael kijkt even om zich heen. ‘Gewoon, ik ken jullie nu een paar weken, maar eigenlijk weet ik totaal niet wie julie zijn.’

‘Alex en ik hebben samen gewerkt, en meer kan ik er niet van maken.’ Hij duikt weer onder de motorkap. ‘Als je hier ooit meer wil gaan verdienen moet je meer bezig gaan houden met de auto’s en minder met ons.’

‘Sorry baas.’

Toni kijkt hem even aan en glimlacht. ‘Alex en ik hebben een verleden dat we graag in het verleden willen houden, je komt er vanzelf wel achter wat die geschiedenis is, laten we ons nu eerst eens op jouw toekomst richten.’ En hij duwt Michael een kastje in handen. ‘Hier, zet dit vast, ik wil die uitvinding van jou wel eens bekijken.’

‘Toni man, hoe kan het dat ik niet van deze werkplaats afwist?’ Lachend loop ik de hoge, golfplaten, garage binnen.

‘Niet iedereen hoeft te weten waar de magie plaatsvindt.’ Knipoogt hij als ik hem de hand schud.

‘Wil het wat met Michael?’ Knik ik naar de twee benen die onder de motorkap uitsteken.

‘Het is een lapzwans, maar hij weet wat hij doet.’ Antwoord Toni lachend. ‘En hier leert hij tenminste nog wat, in plaats van die winkel waar hij je hem opgesnort hebt.’

Als we in klapstoelen in het zonnetje voor de werkplaats zitten komt Michael naar buiten. ‘Ah, hey Alex, hoe is het?’

Ik schud hem de hand. ‘Prima en jij, vermaak je je wat met Toni?’

‘Ik leer een hoop, maar we moeten het nog eens over dat loon hebben.’ Antwoord hij met een scheve grijns naar Toni. ‘Maar ik heb in ieder geval dat systeem klaar, dus ik was benieuwd of jullie een proefrit wilden maken.’

‘Pas op hoor Alex, dit is een uitvinding van die jongen en heeft hem een week gekost om me te overtuigen, ik ben nog wat terughoudend.’ Grijnst hij.

In de auto klikt Michael z’n telefoon in het dock op het dashboard en opent een applicatie. ‘Prima, Alex, je kan de auto starten.’

Als ik de sleutels omdraai verschijnen er op het scherm een berg getallen die me niets zeggen, maar Michael en Toni zien er vanalles in, gebasseerd op het gesprek wat volgt. Laat mij maar rijden. Maar Michael legt het me toch uit.

‘Je kent al die knopjes in die automaten toch? Sport, rain, etc.’ Hij wisselt een menu in de applicatie en hij toont dezelfde knoppen.’

Ik knik.

‘Hiermee kan dat ook, en meer. Je kunt van mappings wisselen tijdens het rijden, alle sensoren van je auto raadplegen. Als je wilt kun je zelfs je bandenspanning aanpassen. En het mooiste,’ grijnst hij, ‘Omdat de telefoon ook een netwerkverbinding heeft kan alles ook real-time op afstand gedaan worden.’

Toni kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan via de binnenspiegel. ‘Je schijnt er ook nog mee te kunnen bellen.’

Het stof op de grond van de parkeerplaats waait op als ik de auto weer de garage in rij. De galm van de voluit blazende koeling vult de golfplaten constructie.

‘Leuk, zo’n instelbare toerenbegrenzer.’ Zeg ik als ik uit de auto stap en de sleuteltjes weer inlever bij Michael.

‘Leuk voor m’n banden ook.’ Zegt Toni beteuterd, terwijl hij met z’n nagel de losse plakken rubber van z’n band af schraapt en de motorkap open doet om de motor wat extra lucht te geven.

‘Hoe moeilijk is dit in te bouwen Michael?’

‘Een halve dag werk als ik de auto ken.’

‘En als je de auto niet kent?’

‘Dan zoek ik op internet bouwtekeningen.’

Ik kijk hem aan met een kleine glimlach ‘En als je die niet kan vinden?’

Toni kijkt me kort vragend aan.

‘Dan moet ik knutselen.’ Antwoord Michael wat terughoudend.

‘Wat ben je van plan Alex?’ Vraagt Toni als we op z’n kantoor zijn.

‘Ik heb vandaag waarschijnlijk tekeningen gezien van m’n nieuwe klus. Waardetransport.’

Hij kijkt me een tel onderzoekend aan en knikt dan.

‘Wil je hem daar wel bij betrekken?’

Ik laat me in z’n bureaustoel vallen en kijk door het glas naar Michael.

‘Nee.’