Morgan Three Wheeler vs Moto Guzzi V7 Racer [rijtest]

Doordeweeks worstelen we ons in een vervoermiddel door de spits, maar in het weekend maken we plezier.

Eerlijk is eerlijk: bij de aanblik van de Morgan Three Wheeler was mijn eerste gedachte: “Wat een belachelijk ding.” Geen dak, deuren of zijruiten, te weinig achterwielen, een niet bepaald een indrukwekkend aantal pk’s voor een tweeliter blok. Kortom, als je het zo omschrijft, is er geen enkele reden om de driewieler uit de showroom in Vianen te halen. Of het is juist de reden waarom je er eens in je leven in gereden moet hebben. Gezien de strekking van het artikel, kunnen jullie al raden welke insteek ik heb gekozen.

De “tegenstander” van de Morgan is een Moto Guzzi V7 Racer. Say again? Een motor op AUTOblog? Een passende retro & dakloze tegenstander vinden was namelijk niet zo makkelijk, moderne cabrio’s zijn te saai, te klinisch, te zwaar of als de power-to-weight ratio wel goed is: te duur. Bovendien zijn ze allemaal te praktisch, zeker de varianten met stalen klapdak, waar je in wintertijd niet eens meer merkt dat je een cabriolet rijdt. Vooruitgang is prachtig hoor, maar in sommige gevallen is de ouderwetse manier veel leuker. Een ouderwetse plak vynil stofvrij maken, voorzichtig op de platenspeler leggen, de naald laten zakken en na het gekras van het voorloopspoor de eerste klanken horen van je favoriete muziek is oneindiger veel bevredigender dan doelloos door 40Gb aan muziek heen zappen op je MP3 speler.

De Moto Guzzi is een cafe racer, waarbij je de fout zou kunnen maken om dit te assioceren met ietwat corpulente heren in leren hesjes die tussen het bier drinken op hun chopper van de ene bar naar de andere bar rijden. De cafe racers zijn de Europese tegenhangers van de choppers. Zowel de cafe racers als de chopper ontstonden toen na de twee wereldoorlog er een grote groep motorrijders was die weinig behoefte had aan zwaardere motoren met veel luxe. Die motoren werden ontdaan van de overbodige ballast, waarbij de cafe racers meer moesten gaan lijken op de grandprix motoren uit die tijd. Gezien de aard van het wegennet werden choppers laag en zwaarder, terwijl de cafe racers juist licht, iets hoger en daardoor agieler werden. Op zo’n cafe racer reed je van koffiebar naar koffiebar.

Morgan is bij uitstek een merk waar de tijd stil heeft lijken te staan. De Three Wheeler is dan ook niet uit het niets voortgekomen, vanaf 1909 tot 1953 bouwden de Engelsen al een vergelijkbare driewieler. Pas vorig jaar besloot Morgan dat ze het stof weer van die oude deerne konden afblazen. Heel veel lijkt er in eerste instantie niet gewijzigd ten opzichte van de eerste driewielers en ook na een nadere inspectie lijkt er niet veel te zijn aangepast. Moderne gemakken zoals airco, airbags, tractiecontrole en ABS ontbreken allemaal. Dat minimalistische design zorgt er dan wel weer voor dat het gewicht prettig laag blijft. De Morgan Three Wheeler weegt leeg slechts 525 kilogram, met bestuurder in dit geval ruim over de 600 kg. In beide gevallen is dat prettig weinig en mede de reden dat het relatief lage topvermogen toch voldoet. Het twee liter grote V-twin blok van S&S Cycle levert namelijk slechts 115 pk, geen wereldscore voor de inhoud, noch voor wat we gewend zijn voor een op sportiviteit georienteerde auto.

De power-to-weight ratio is 4,56 kg per pk, beter dan bijvoorbeeld een Z4 sDrive35is. Daarmee zijn de sprintcapaciteiten van de Morgan Three Wheeler ook duidelijk: naar de 100 moet in minder dan 5 seconden lukken. Tenminste, dat is als je de tractie niet verbreekt, want met slechts één band achter is het al te gemakkelijk om een dikke zwarte streep achter te laten op het asfalt. Met één blik op het voorwiel en retro voorband kun je ook inschatten dat het gripniveau van de vooras niet op modern niveau ligt. In een Three Wheeler zul je dus niet, zoals misschien wel in een Lotus, auto’s met beduidend meer vermogen makkelijk los rijden. Op topsnelheid al helemaal niet, de Three Wheeler haalt een bedaagde 185 km/u. Dat is overigens ruim voldoende voor een auto zonder echte voorruit en juist ook de charme: het hoeft niet achterlijk hard te gaan om een beetje het gevoel van tempo te hebben.

Irritanter is het gebrek aan een stuuruitslag. Straatje keren wordt een oefening steken, en driften schrap je al snel van de lijst met mogelijkheden. Het risico is te groot dat je stuuruitslag tekort komt. Het komt door de mooie uitlaten die horizontaal van het helemaal voorop gemonteerde V-twin blok naar achteren lopen. De beide uitlaten lopen buiten de carrosserie en blokkeren zo de voorwielen bij insturen.

Ondanks het woord racer in de naam zet de Moto Guzzi V7 Racer ook geen nieuwe benchmarks qua topvermogen. Uit 744cc wordt voor modeljaar 2012 een slordige 50 pk en 60 Nm gehaald, net als bij de Morgan is dat overigens genoeg om lol mee te beleven tijdens een rit over de binnenwegen. Waar de Moto Guzzi excelleert is de afwerking. Hoe langer we keken, hoe mooier we de V7 Racer vonden en hoe meer werkelijk excellent afgewerkte details we vonden. De spiegelende tank en de “racenummers” 7 springen als eerste in het oog, maar het zijn juist de kleine dingen die de Moto Guzzi bijzonder maken. Zoals de leren straps op de tank, het vele gebruik van aluminium, de rode stiksels voor het leer van het zadel, de Brembo remmen. Alles straalt vakmanschap en liefde voor design uit. De Moto Guzzi V7 Racer koop je ook niet als vervoermiddel, maar als traktatie voor jezelf. Om zo nu en dan op te toeren, maar ook om af en toe even naar te kijken in de garage.

Beide voertuigen (bijna een belediging om die term te gebruiken) zijn geen vervanging voor het leasehok waarmee de saaie kilometers doordeweeks worden gemaakt. Dit zijn de bolides om de stress van de week van je af te rijden, zonder dat daarvoor achterlijk hoge snelheden nodig zijn. Al boven stads-snelheden geven de Moto Guzzi en de Morgan je het gevoel echt op weg te zijn. Naar een bestemming die niet belangrijk is, maar een reis die er toe doet. Behalve het aantal wielen zijn er nog twee belangrijke verschillen tussen de twee kemphanen. De Moto Guzzi staat op de oprit voor rond de 10 mille, voor de Morgan is een kleine 50 mille nodig. Vooral dat laatste bedrag is fors, zeker gezien een aantal afwerkingsmissers, maar een kniesoor die daar op let. Plezier mag best een beetje geld kosten.