Ferrari 812 Superfast: rijtest en video

Een Ferrari. Een V12. Negenentachtighonderd toeren per minuut. Achthonderd pk op twee wielen. Dat is vierhonderd pk per achterwiel. Het is herfst in Nederland. Koud. Nat. Niemand had me voorbereid op hoe gestoord dit zou zijn.

We gaan vierentwintig uur terug in de tijd. Het is eind van de ochtend, Hilversum. Ik parkeer de Peugeot 308 GTi duurtester onder een boom bij Ferrari. Dat doe ik omdat het regent en ik dan hopelijk nog soort van droog uit kan stappen voordat ik onbeschut een sprintje trek naar de voordeur. ‘Binnen staan mij aangenamere zaken dan dit grauwe herfstweer te wachten,’ denk ik, ‘een vriendelijke dame met Italiaanse roots die naar me lacht, een kop fatsoenlijke Italiaanse koffie, mooie Italiaanse auto’s. Alles beter dan de 5 graden die het buiten is en de regen die op de voorruit tikt.’ Ik stap uit. De meeste bladeren zijn al afgevallen dus die redden me niet meer van de regen. Die liggen op de stoep net zo nat te worden als ikzelf nu. Jas aan, sprintje en een tiental seconden later sta ik achter de schuifdeur, binnen. Aangenaam warm, een blinkende showroomvloer en een vriendelijke dame die mij meeneemt naar een zithoek, alwaar ik inderdaad een prima kop koffie voorgezet krijg. Hoe kan het ook anders in een showroom waar ze de fraaiste Italiaanse producten uitgestald hebben staan.

Voor één van die producten ben ik vandaag hier. En eerlijk is eerlijk: het is een tijdje geleden dat ik me zo gevoeld heb voor het ophalen van een auto. Nervositeit is niet het juiste woord, maar m’n hartje klopt wel net iets sneller dan normaal. En die constatering verbaast mij oprecht een beetje. Wat is dat toch met dat ándere merk met een paard in het logo. Iedereen die mij een beetje volgt weet dat ik gek ben van Porsche. Maar ik heb me lang niet zo gevoeld. Misschien voor het laatst toen ik de Carrera GT ging rijden. Of de 918 Spyder. Maar dat lijkt een eeuwigheid geleden. Met dat merk waarvoor ik nu hier ben heb ik het ook ervaren. De laatste keer met de 488 GTB, maar ook dat is al een poosje geleden.

Maar nu heb ik het weer. Zo’n tintelend gevoel dat er iets écht speciaals staat te gebeuren. Dat je iets gaat doen waarvan ik vroeger wel durfde te dromen, maar niet durfde te verwachten dat het ooit zou lukken. Kort praat ik met de medewerker van Ferrarik. Een man die ik een paar jaar ouder schat dan mijzelf, maar zeker niet veel ouder. Hij verteld me dat ook hij het nooit saai gaat vinden. Hij drukt me echter ook op het hart de Manettino vooral niet van de stand ‘WET’ weg te draaien vandaag. Ik beloof het plechtig. En dat doe ik terwijl ik denk ‘hoe erg kan het allemaal zijn?’

We ronden ons gesprek af, ik krijg de sleutel in mijn handen gedrukt, ik groet de vriendelijke dame achter de balie (leuk je weer eens te zien, Sara!) en loop snel een rondje om de auto zodat ik deze op schades kan inspecteren. Een laatste handdruk in de miezerregen, tijd om de gele deur achter mij dicht te trekken. De auto goed bewonderen doe ik wel als het droog is. Het interieur is vreemd. Ik vraag me af waarom, en dan besef ik me dat ik een infotainmentscherm mis. En hendels achter het stuur. De Ferrari 812 Superfast is volledig gefocust op de bestuurder. Dat betekent dat zaken als knipperlichtbediening naar het stuur verhuisd zijn. Grote knoppen met pijltjes erop, eigenlijk heel logisch. Verder zijn er een toerenteller en twee displays te zien direct achter het stuur. Tijd om dit ding te starten. M’n vinger gaat naar de Start-knop op het stuur.

Er is iets met auto’s van dit kaliber. Je start ze niet zomaar, het is elke keer weer een gebeurtenis op zich. Niet dat het veel handelingen zijn, het is gewoon een voet op de rem en een druk op een knop. Maar het gevoel als de elektronica alles vliegensvlug in gereedheid brengen. De vibratie als de brandstofpomp aanslaat. De kleine schok als de startmotor aan zijn zware taak begint om 12 zuigers in evenzoveel cilinders met gezamenlijk 6,5 liter slagvolume in beweging te krijgen. De eerste plof als de brandstof ontbrandt en de auto tot leven komt. Kippenvel. Zelfs nu ik er weken later aan terugdenk.

De displays leven nu. Beide hebben hun eigen joystick, aan weerszijden van het stuur. Je kan er alles op bedienen. Van multimedia tot veiligheidssystemen en van navigatie tot telemetrie (als je de juiste opties aanvinkt): het gebeurt allemaal op twee kleine schermpjes achter je stuur. Ook daar te vinden: de achteruitrijcamera. Drama, want die wil je gebruiken als je bijvoorbeeld achteruit inparkeert, maar zodra je aan het stuur draait, zitten de spaken voor het scherm. Laten we dit eerste missertje maar op ‘karakter’ gooien. Overigens, een deel van de essentiële gegevens op je eigen dashboard is ook beschikbaar voor een eventuele passagier, die voor zijn neus een display heeft met daarin de snelheid, toerental en wat andere vitale functies. Dat is puur voor de veiligheid, neem ik aan. Met 340+ kilometer per uur (de opgegeven topsnelheid door Ferrari, let op dat ‘+’-teken) is het lekker als je passagier niet voor je neus hoeft te hangen om te zien hoe hard je rijdt.

Tijd om te gaan. Ik trek de rechterflipper naar me toe en de auto schakelt de eerste versnelling in. Er gaat een klein schokje door de auto. De voet van de rem en ik ben onderweg. Naar het einde van de parkeerplaats, vet spectaculair. Het weer is er niet beter op geworden, maar dat weerhoudt twee scholieren er niet van met de capuchon ver over het hoofd getrokken te fietsen. Als ze de brom van de V12 horen gaat de capuchon naar achteren. Twee brede grijnzen en twee opgestoken duimen. Ik ben nog niet eens op de openbare weg, maar deze zijn alvast binnen.

Op mijn weg Hilversum uit merk ik al dat deze auto minder GT is dan ik van tevoren had ingeschat. Het voelt allemaal directer, straffer, meer racewagen. Het boezemt een bepaald ontzag in. Als ik de snelweg opdraai moet ik het toch even proberen: de rechtervoet. Vastberaden maar met beleid gaat het pedaal naar beneden. Niet helemaal, misschien zelfs maar voor de helft. De versnelling mag er zijn, de soundtrack ook, maar voelde ik daar nou een ESP-ingreepje? Ik deed nog helemaal niets geks en toch vond de auto het al nodig in te grijpen? Ik besluit dat dit niet het moment is, eerst maar eens veilig thuis zien te komen. Morgen moet ik filmen met Martijn, misschien handig om de auto dan in ieder geval nog schadevrij te hebben.

De volgende ochtend sta ik vroeg op om Martijn op te pikken. Ik wek ongeveer de helft van mijn straat met het koud starten van dit beest. De andere helft was al wakker en staat nu in hun deuropeningen of achter hun keukenraam om het gele monster te zien vertrekken. Sommigen zullen misschien denken ‘eindelijk rust’, want de avond van tevoren kon ik het toch niet laten om een paar ritjes te maken. En elke keer moesten die 12 cilinders en hun 800 paardenkrachten tot leven gewekt worden.

Onderweg naar Almere is het wederom koud en nat weer. Gelukkig belooft het straks allemaal iets beter te worden, want eerlijk gezegd is het tot nu toe nogal intimiderend geweest allemaal. Dat heeft met twee zaken te maken. Om te beginnen is er het enorme motorvermogen. De 6.5 liter V12 heeft niet alleen 800 pk maar ook 718 Nm koppel die een stuk makkelijker aan te spreken zijn dan de gemiddelde seance waarbij duivels worden opgeroepen. De sensatie is echter hetzelfde: je bent vlak na de handeling (in dit geval: het bewegen van je rechtervoet) zeker dat je gaat sterven. Zo voegde ik gisteravond in op een vochtige snelweg en moest ik iets vaart maken om voor achteropkomend verkeer te kunnen invoegen. Ik deed oprecht niets lomps (auto in WET, alle systemen aan), maar met het bewegen van mijn rechtervoet besloot de bak terug te schakelen naar vijf (vanaf zeven) en kreeg ik een forse dosis wielspin te verwerken die vrijwel direct onschadelijk werd gemaakt door een even zo forse ESP-ingreep. Intimiderend.

Het andere feit is dat de 275 brede voorbanden heel veel grip moeten geven aan de voortrein, maar dat ze ook bijzonder graag hun eigen weg willen volgen zodra er enige vorm van spoorvorming aanwezig is. Logisch, maar niet per definitie prettig. Deze machine kost zonder opties ruim 400.000 euro en al die euro’s voel ik liever niet richting een vrachtwagen bewegen zonder dat ik dat zelf aangeef, alleen maar omdat er een licht spoor in het wegdek zit op de linkerbaan van de snelweg. Nee, er is mij één ding heel duidelijk: dit is geen GT. Dit is een sportauto van het puurste soort. Laten we hopen dat we hem een beetje uit kunnen laten vandaag.

Martijn is opgepikt en we rijden naar de eerste filmlocatie. We besluiten eerst de stilstaande beelden te maken, want nu is de auto nog heel schoon. Het is nog steeds vies koud, maar in ieder geval is het nu droog. De gele 812 Superfast steekt schril af tegen de grauwe luchten en het natte asfalt. Er staat wel iets hier. Het is geen vloeiend gelijnde auto zoals de f12berlinetta (z’n voorganger, tevens de basis voor de 812), maar een auto met scherpe lijnen, gekke openingen, functionele vouwen. Het is een beest. De neus scherp, met volgens mij dezelfde koplampen als de GTC4 Lusso en andere Ferrari’s. Het knipperlichtje op de zijkant lijkt nog steeds van de Punto, maar is nu met LED-techniek uitgevoerd. De flanken gespierd, de kont scherp met geïntegreerde spoiler en diffuser aan de onderzijde: elke lijn, opening en welving zijn het gevolg van een zoektocht naar functionaliteit. Mooi? Oordeel zelf. Imponerend? Zeker.

Als de statische beelden gemaakt zijn moet ik er toch echt aan geloven. Martijn staat buiten te wachten tot ik de machine de sporen geef. Het is nog steeds droog en er is zelfs af en toe een voorzichtig zonnetje te zien, dus ik waag het erop: de Manettino gaat van ‘WET’ naar ‘SPORT’ en ik vloer het gaspedaal. Wielspin, een klein stapje van de kont wordt weggefilterd en de versnelling begint. De versnelling is bizar, maar de systemen proberen continu de achterwielen in toom te houden in de hoop grip te vinden. De versnelling is enorm, slechts geremd door het gebrek aan contact tussen rubber en asfalt. Ik knal binnen no-time naar ’twee keer rijbewijs inleveren’ en weet even niet wat ik moet voelen. Ik voel een enorme grijns op m’n gezicht, een kleine ‘als er maar geen lasergun staat’, een gematigde ‘is dit nou wel verstandig’ en een onmetelijk grote ‘nog een keer, nog een keer!’, allemaal door elkaar.

Gelukkig moet ik Martijn nog heel wat keren voorbij rijden vandaag en mag ik elke keer opnieuw beginnen. We schieten wat beelden voordat Wouter belt. Hij is in de buurt en wil een sprintje doen. Nu denkt u misschien ‘kansloos’ maar hij heeft het ultieme wapen voor de omstandigheden: een Alfa Romeo Stelvio Q. Vierwielaandrijving en gewicht zouden wel eens in zijn voordeel kunnen uitpakken. En dat doet het, de eerste vijftig meter zie ik hem iets wegspringen. Door het gaspedaal met enig gevoel te hanteren weet ik de achterbanden weer houvast te geven en dan is het vlot gedaan: de halve autolengte die ik achter ben komen te liggen wordt rap gecompenseerd en geeft Wouter het nakijken. Een oneerlijke strijd, maar toch vermakelijk. Als Wouter de 812 Superfast daarna even meeneemt heb ik de kans het geluid even van buiten te horen. Wat heerlijk.

De rest van de dag spenderen we aan het schieten van meer rijbeelden op leuke wegen. De 812 Superfast en ik beginnen langzaamaan op elkaar ingespeeld te raken, de grenzen worden verkend en gek genoeg wordt mijn kop er niet afgebeten. De 812 Superfast is een machine die je met respect moet behandelen, maar die je enorm beloont als je dat op de juiste manier doet. Insturen is messcherp, de elektrisch bekrachtigde stuurinrichting (de eerste keer ooit op een Ferrari) is bizar goed voor een systeem in dit genre. Precies, goed gebalanceerd en direct. Qua demping en onderstel is de auto erg straf, maar toch gaat hij niet vervelen op de snelweg met gehobbel of iets dergelijks. De mannen in Maranello hebben een huzarenstukje afgeleverd.

De laatste test voordat ik deze auto terug ga brengen. De laatste videobeelden worden die van een tellervideo. Ik zet de auto stil, de Manettino gaat in standje ‘Race’ en ik zet een voet op de rem. Launch Control is aanwezig, maar is zo ingewikkeld in gebruik dat ik besluit om voor de ‘eenvoudige’ variant te gaan. Gas erop en voet van de rem.

Wielspin. Ik probeer te doseren, vind een klein beetje tractie. Rechterflipper, tweede versnelling. Wielspin. Ik doseer. Drie. Wielspin. Voet van het gas, deze poging enigszins snel te zijn is mislukt. Ik overleg met Martijn en Wouter. Een paar proefstarts geeft misschien wat temperatuur in de banden, oppert iemand. Geen slecht idee. Ik doe een paar proefstarts met wielspin en voel inderdaad hoe er steeds iets meer grip lijkt te komen. Keren. Klaarzetten. Voet naar beneden.

Wielspin, doseren, grip, twee, klein beetje wielspin, doseren, grip, drie. Nu kan ik vol doorhalen, vier, vijf, de versnelling is buitenaards, het geluid ook. Gillen, schreeuwen, janken, bloedende trommelvliezen voelden nog nooit zo goed. Ik zie 230, ik durf niet meer op de snelheidsmeter te kijken. Ik houd m’n rechtervoet naar beneden zo lang ik durf. De meter blijft steken op 294 kilometer per uur zie ik later op de GoPro beelden, maar de omstandigheden laten het niet toe verder door te halen. Op internet circuleren foto’s waarop het passagiersdisplay 360 aangeeft. Ik geloof het blind, er zat nog zo verschrikkelijk veel meer in de auto, het waren de omstandigheden die begrenzend werkten. De rest van de middag heb ik nodig om de adrenaline uit mijn systeem te krijgen.

Terug op de parkeerplaats van Ferrari. Ik lever de sleutel van de Ferrari 812 Superfast zo dadelijk weer in. Twee bizarre dagen komen tot een einde. We begonnen niet op goede voet, maar we werden een beetje vrienden gedurende deze dagen. Ik zou nog veel meer tijd met deze auto door willen brengen om ‘m écht te leren kennen, maar onze tijd zit erop. De 812 Superfast is alles behalve perfect, heeft een paar grote tekortkomingen zelfs. Maar voor vergiffenis is slechts een beweging van je rechtervoet nodig. Wat een bruut, bizar, geil beest is dit. Om onze Chief Tyresmoker te quoten: porno.