Gespot: exotische auto’s in Londen

Het begrip “exotische auto” heeft voor iedereen een andere betekenis. Voor mij betekent het in eerste instantie dat de auto heel zeldzaam is, en bovendien nog enigszins kostbaar, luxe snel, en/of uniek is. Het zijn vaak echte rariteiten die niet veel bekendheid hebben.

Aston-Martin Virage 6.3 Volante

Kende je de naam “Virage” tot voor kort nog niet, dan ken je hem nu. De laatste jaren is Aston-Martin op de recycle tour, en “Virage” was een naam die al een jaar of 15 in een hoekje lag te verstoffen. Dit is de Aston-Martin waar de huidige Virage zijn naam aan ontleent. Na decennia lang, -in de jaren ’70 en ’80-, het ontwerp van de DBS (óók weer het “oude” model!) te hebben bijgeslepen onder de naam “V8” werd er aan het einde van de jaren ’80 een geheel nieuwe interpretatie aan gegeven. Zo enthousiast als de auto toen werd ontvangen, zó weinig is het model nu waard. Relatief gezien dan, want dertigduizend pond is en blijft een hele hoop geld.

Voorin lag nog steeds dezelfde 5,3 liter V8, maar nu was deze aangepast aan de Amerikaanse emissie-eisen. De motor leverde 330 pk. Hoewel er in 1992 al een Vantage werd geleverd – twee compressors, 550 pk – bood de Works Service van Aston-Martin upgrades voor de Virage aan. De belangrijkste upgrade was een tot 6,3 liter opgeboorde motor. Deze leverde aanvankelijk 465 pk, in 1993 werd dat zelfs 500 pk. Voor deze meerprijs van £50,000 werd óók de koets uitgebouwd, de ophanging aangepast, en een krachtiger remsysteem geïnstalleerd. Klanten hadden natuurlijk óók de keuze om niet alles te laten aanpassen, maar het afgebeelde exemplaar is in ieder geval wel voorzien van de 6,3 liter V8. Deze auto’s zijn erg zeldzaam, maar hoeveel er precies zijn gebouwd is niet makkelijk te zeggen aangezien sommige Virages later zijn omgebouwd. Andere Virages zijn alléén onder de motorkap aan werden gepakt, en wéér andere Virages kregen juist alléén een cosmetische upgrade.

Bristol Blenheim 3

Sommige auto’s worden door de fabriek zelf exclusief gehouden. Meestal gebeurt dit door het productieaantal bij voorbaat tot een bepaald aantal te beperken, zoals gebeurd is met deze modellen. Een andere veel gebruikte tactiek is om extreem hoge prijzen te vragen. Iets natuurlijker is het om gewoon niet bekend te zijn. Een laatste redmiddel om maar niet veel auto’s te verkopen is door er voor te zorgen dat bijna niemand ze überhaupt wil hebben. Bristol bouwt auto’s voor een zeer klein en exclusief gezelschap dat per se vast lijkt te willen houden aan een traditioneel model. Blenheim was de naam voor de vierde serie uit de 603 reeks. De eerste serie was er in 1976 al, en in de tussentijd is er dan ook maar weinig aan het uiterlijk veranderd. Details werden bijgeschaafd, en er werden bijvoorbeeld nieuwe achterlichten en velgen geplaatst om de auto een moderner aanzien te geven. Zo ontstond in 1994 de Blenheim, die op den duur óók weer werd bijgeschaafd om datering te verbergen. De afgebeelde auto is een Blenheim Series 3 uit 2004. Deze staat momenteel te koop voor £102,000.

Ferrari 575 Superamerica

In de “Maranello” reeks staan twee gelimiteerde oplagen. Dit zijn niet zomaar versies met een leuk kleurtje en een ander interieur, maar modellen die open te rijden zijn. De 550 Barchetta is opgezet puur en alléén om dakloos te rijden, waar de latere 575 Superamerica juist de praktisch dakconstructie heeft die de auto tot een C+C avant-la-lettre maakt. Fioravanti ontwikkelde het inventieve kanteldak, dat eigenlijk niet alléén een dak is, maar in een bocht loopt om als achterruit te functioneren. De gehele constructie kan vervolgens scharnieren, zodat het dak op de achterkant komt te liggen en de achterruit “binnenste buiten” staat. Bovendien is het een zogenaamd electrochroom (anglicisme…) dak, dat van kleur en helderheid kan veranderen door er een stroom door te laten lopen. Het is een handig en mooi concept dat de beperkte productie van 559 exemplaren zeker rechtvaardigt. De 575 Superamerica werd standaard geleverd met 540 pk, maar het GTC pakket zat er nog niet op. Ook zijn er maar weinig exemplaren geleverd met handbak.

KTM X-Bow

Het gebeurt vaak genoeg dat niemand zijn nek draait voor een bijzondere auto, want voor de meeste mensen is zoiets helemaal niet interessant. Het omgekeerde gebeurt ook wel eens. De KTM X-Bow trekt méér aandacht dan welke andere auto ook. De vormgeving is scherp, maar de auto is puur gebouwd op functie. Net als de Ariel Atom is de Crossbow ontwikkeld voor op het circuit. Acceleratie. Bochten. Trek je niets aan van de topsnelheid, die slechts 217 km/u is.
De auto wordt gebouwd in Oostenrijk, waar KTM van origine motorfietsen bouwt. De X-Bow is dan ook niet puur een KTM, het merk heeft assistentie gekregen van Kiska Design, Audi en Dallara. Dallara speelt een belangrijke rol omdat dit bedrijf chassis ontwikkelt voor circuitauto’s; Audi levert de 2.0 liter viercilinder met compressor. Deze is goed voor 240 pk, maar in de Crossbow “R” is de motor zelfs tot 300 pk gekieteld. Veel zien we de auto’s nog niet, maar de productie is inmiddels wel al van 500 naar 1.000 exemplaren per jaar opgeschroefd.

Lotus Exige 270E Tri-fuel

Steeds meer merken gaan zich mengen met het milieubewust rijden. Dat een Lotus Exige méér of minder geen enkel verschil uit gaat maken weten we allemaal, maar het resultaat is bijzonder. Deze Exige 270E Tri-fuel is formeel gezien een conceptcar, óók al is de auto op het eerste gezicht gewoon een Exige. Van binnen zit echter het grote verschil.
Deze versie is een project om te onderzoeken hoe verbranding van mengsels van verschillende brandstoffen plaatsvindt omdat dit in de toekomst waarschijnlijk een grote rol zal gaan spelen. Naast de veel toegepaste hybridetechniek is zijn volledig elektrische auto’s óók gebruikelijk. Deze Exige is géén van beide, maar het is een leuk alternatief. Er zijn kleine aanpassingen gemaakt om de motor geschikt te maken voor het verbranden van deze alcoholen, bijvoorbeeld door middel van detectoren die meten hoeveel alcohol er aanwezig is. Het motormanagementsysteem en de vloeistofleidingen zijn óók aangepast, maar verschillen zijn niet groot.

Morgan Aeromax

Veel spotters hebben een soort denkbeeldige lijst van auto’s die ze nog on the road willen zien. De ene lijst staat vol met de allernieuwste modellen, andere mensen zien voornamelijk heel graag de modellen die kleinschalig worden gebouwd, en die zich bij voorkeur zo veel mogelijk onderscheiden van andere auto’s. Een aantal weken geleden ging er een streep door de Wiesmann GT MF5. De Morgan Aero Eight van 2001 was bij voorbaat al een rariteit. Of eigenlijk is elke Morgan dat. De Morgan 4/4 is zelf glimmend in de showroom met nul kilometers op de teller al meer dan een halve eeuw oud, de Aero Eight is nadrukkelijk een retro-auto met moderne techniek. Er werden van de eerste drie series in totaal 600 stuks gemaakt. Bij wijze van one-off bouwde Morgen een dichte versie van de Aero Eight, de Aeromax, maar deze bleek zo ontzettend cool te zijn dat men besloot om er honderd van te bouwen. Zo makkelijk als het is om de auto de grond in te boren op details als de achterlichten (Lancia Thesis) en de koplampen (Mini), en de motor (BMW) zo flauw is dat eveneens. Het is eigenlijk juist erg leuk dat merken op deze inventieve wijze kosten kunnen blijven drukken om auto’s te bouwen die niemand anders durft te bouwen.

Mercedes-Benz SLR McLaren met bling-bling wrap, Roadster, en Edition

Een all-time classic van een spottrip naar Londen is de SLR McLaren. Afgebeeld zijn nummer 21, 22 en 23 van mijn verzameling “SLR’s gespot in Londen”. Elk van deze drie exemplaren heeft wel iets aparts. Het is inmiddels alweer een jaar of drie geleden dat een wrap helemaal je-van-het was op auto’s, maar matzwart is inmiddels zó 2008/2009 dat er al talloze alternatieven zijn bedacht. Matgrijs. Matroze. Purno-de-purno-paars. Matbruin. En… bling-bling chroom.

De SLR Roadster is gespoten in de subtiele maar weinig voorkomende kleur Covelline Blue. Bovendien is de spot van half vier ’s nachts, iets waar je je op een uitstapje niet veel van aantrekt. De auto wordt bereden door de diplomatieke dienst van Koeweit.

De SLR Edition is de laatste versie van de SLR, welke in december werd aangekondigd. De productie is gelimiteerd tot 25 exemplaren, maar de auto is lang niet zo extreem als de SLR Stirling Moss. Wel valt direct op dat deze SLR nòg meer gleuven, roosters en schubben heeft dan de conventionele SLR. Voorin bromt nog steeds dezelfde 626 pk, maar de wegligging is wel onder handen genomen. Je zult verschillen vinden aan het onderstel, de stuurinrichting, en aerodynamica.

Van de to-spot-list konden voor dit artikel al vijf auto’s worden weggestreept, namelijk de Virage 6.3, de Blenheim, de X-Bow, de Aeromax en de SLR Edition. Morgen en overmorgen volgen er nog twee.