Mooie dingen die Saabs!

Met klamme handen en knikkende knieën druk ik op de deurbel. Schaduwen aan de andere kant van het matte glas verraden dat er kennismakingen gaan komen. Als de deur open gaat moet ik omhoog kijken om de man aan de andere kant van de drempel aan te kunnen kijken…

“Ja?” Gromt de man. “Ik kom Evelien ophalen.” Stamel ik. De man aan de andere kant werpt een vluchtige blik op de puber die zijn dochter komt ophalen en roept vervolgens naar boven. “Evelien, er staat hier een jongen voor je!” Vanuit de verte hoor ik een vertrouwde stem en kan een gevoel van opluchting niet onderdrukken. “Ik zal me even voorstellen.” Zeg ik in een poging het ijs te breken en ik steek m’n hand uit. Opnieuw de beoordelende blik en een even denk ik dat ik het kan vergeten dat ik een hand terug krijg. Een tel later probeer ik m’n gezicht in de plooi te houden terwijl m’n hand kreunt onder houtgreep die hij te verduren krijgt. “Cees, de vader van Evelien.” Zegt hij zonder te glimlachen en hij laat m’n hand weer los. “Is dat jouw auto?” Vraagt hij terwijl hij over m’n hoofd heen naar de nieuwe Saab 900 kijkt die langs de weg staat. “Nee, ik heb geen auto. Dit is de auto van m’n vader.” “Mooie dingen die Saabs.” Knikt hij en voor het eerst zie ik een glimlach. “M’n vader heeft vroeger nog amateur rally gereden in een 93, oerbetrouwbare dingen.” Ging hij verder, en ik knikte alsof ik precies wist waar hij het over had. “Mag ik hem eens bekijken?” Het was meer een mededeling dan een vraag. Ik knik instemmend en laat hem voor gaan naar de auto toe. Terwijl het ene na het andere detail over Saab voorbij komt loopt hij om de auto heen. Een blik door het raampje, met de neus van z’n schoenen een paar schoppen tegen de banden en een streling over het logo later staat hij weer naast me. “Nou ik hoef in ieder geval niet te vragen of je m’n dochter weer veilig thuisbrengt, dat zal wel goedkomen.” Hij grijnst en geeft me een klop op m’n schouders. Evelien komt naast ons staan. “Zullen we gaan?” Vraagt ze. Haar vader trekt de deur open en laat haar instappen. “Veel plezier vanavond, ik zie jullie wel weer verschijnen.” Vragend kijkt ze hem aan terwijl hij de deur weer dichtgooit. “Wat heb je met m’n vader gedaan?” Vraagt ze lachend, en ik krijg een kus op m’n wang.

De geur van verse inkt hangt in de auto. Het contract van de makelaar ligt, vers getekend, op het dashboard van een jaar oude Saab 9000. “We hebben een huis!” Roept ze van blijdschap en ze kust me vol op de mond. Ik lach en kus haar terug terwijl ik de auto start. “Nou moeten we er nog zien te komen met al deze sneeuw.” Ze pakt het contract en leest hem nog een keertje door. Marcel en Evelien de Graaff, het staat er echt.

De straat is uitgestorven, en het licht van de straatlantaarns komt nauwelijks door de dichte sneeuw heen. Het geluid van de ruitenwisser die over de droge ruit schraapt in een poging het zicht sneeuwvrij te houden vult de auto, en in stilte kijken we beiden naar de witte waas waarin alleen de rode en witte reflectors aangeven waar de weg ophoudt. De teller geeft amper 10 aan en zelfs dat voelt te hard. Ze zet de radio aan, waar om de 5 minuten wordt herhaald dat het sneeuwt. “Als u niet weg hoeft, ga dan niet de weg op.” Leest de presentator voor van zijn ANWB briefje. “Lukt het lieverd?” Vraagt ze zonder haar ogen van de weg te halen. “Natuurlijk.” Grijns ik en ik leg m’n hand geruststellend op haar been. Ze pakt meteen m’n hand en legt die weer op het stuur. Ik lach en draai het volume van de in herhaling vallende radiopresentator dicht. In de verte doemen de grote lichten van een vrachtwagen op. De lampen op het dak en in de grille van de vrachtwagen staan allemaal aan, in een poging de weg zoveel mogelijk zichtbaar te maken voor de bestuurder. De vrachtwagen komt rap dichterbij en rijdt duidelijk harder dan de 10 kilometer per uur die ik verantwoordelijk achtte. Als de vrachtwagen dichterbij komt wordt duidelijk waarom de vrachtwagen chauffeur zoveel snelheid aan kan houden; De vrachtwagen dendert over midden van het asfalt en daarbij ook over onze weghelft. Ik voel hoe de spanning in onze auto toeneemt als de vrachtwagen dichterbij komt. Het geluid van de ruitenwisser lijkt weg te sterven. Ik knipper met m’n groot licht, een zee van rood licht als de vrachtwagen probeert te remmen, maar meteen begint hij te glijden. Het gevaarte glijdt nu ongecontroleerd over het asfalt in een poging terug te komen op z’n eigen baan. Ik schiet de berm in, in een laatste poging een botsing te voorkomen. Glijdend naast het asfalt komen we tot stilstand terwijl de vrachtwagen z’n weg vervolgd. Een paar tellen kijken we beiden, zwaar ademend, door de voorruit naar de rij bomen die dichterbij staat dan we beiden zouden willen. “Gaat het?” Vraag ik Evelien terwijl ik in m’n achteruitrijspiegel de rode lichten van de vrachtwagen in de sneeuw zie verdwijnen. Ze knikt bevestigend, maar haar gezicht verteld wat anders. “We leven nog.” Van de zenuwen lachen we allebei en ik zet de auto in z’n achteruit. Vergeven hoop zo blijkt, want de auto beweegt geen meter meer. We kijken elkaar vragend aan. “Nee toch, zitten we nu vast?” Ze weet het antwoord wel, dus ik kan niet anders dan naar de versnellingspook kijken voor antwoorden.
Duwen, graven, wachten. Niets helpt. De weg blijft leeg. We zitten vast. De motor pruttelt zachtjes door de nacht om de auto warm te houden, maar als na een uur de tank begint leeg te raken en we de auto uitzetten zijn we alleen. De nacht is donker, stil en vooral heel erg koud. En we hebben dan alleen nog elkaar om warm te blijven.

Negen maanden later, “geheel toevallig” was ik daar ineens. Een samenloop van Saab en sneeuw, wat je een “ongelukje” zou kunnen noemen. Maar m’n ouders waren blij met me en noemden liefkozend altijd een “gelukje”. Hoe mooi het verhaal ook is, ik ben zelf een controle-freak. Ik laat liever het moment voor nageslacht niet bepalen door de rijcapaciteiten van een vrachtwagenchauffeur, het weer, of de inhoud van m’n tank. Daarom zou ik graag naar Zweden willen zodat ik mijn rijvermogen in winterse omstandigheden kan verbeteren.

Zo win je dus een driedaagse Arctic trip. Bovenstaande tekst is namelijk afkomstig van lemster, hij gaat binnenkort met Wouter sneeuwracen. Ook noon mag aanschuiven, hij is verantwoordelijk voor de afbeelding bovenaan dit artikel. Binnenkort meer hierover, met dank aan Saab!